Ófeigur - 15.12.1950, Síða 9

ÖFEIGUR
9
hlöðum á hverjum bæ, þar sem þeirra var vant og til
að kenna fólki að nota þær. Undir slíkum kringum-
stæðum hafa bændur áður fyrr gert sér í skyndi vot-
heyshlöður úr blautum streng eða hnausum. Landbún-
aðarráðherra, formaður Búnaðarfélags Islands og bún-
aðarmálastjóri sváfu allt sumarið á svæfli úrræða-
leysisins og fóru að veizlum utan lands og innan. Und-
ir vetur fóru frambjóðendur Austfirðinga í heimsókn
austur og fundu að þeirri ferð lokinni ekki önnur úr-
ræði en að stjórnin tæki hálfa fimmtu milljón króna
af of litlu veltufé Búnaðarbankans í neyðarlán til hinna
vanræktu héraða. Þetta fé situr fast í ríkisskuld um
óákveðinn tíma. Þannig lauk bjargráðum Hermanns,
Bjarna og Páls Zoph., þegar ekki dugðu veizlur og lán-
tökusnatt, sumarið 1950.
*
Stjórn Búnaðarfélags Islands hafði látið ófriðlega
við Gunnar Bjarnason ráðunaut og kennara á Hvann-
eyri út af þrem kennslubókum, er hann hafði ritað
fyrir nemendur bændaskólanna. Bar þar mest til að
Gunnar sagði rétt og hispurslaust frá flutningi kara-
kúlpestarinnar hingað til lands. Þótti Páli Zoph. og
ýmsum stallbræðrum hans ófýsilegt að horfa í þá
skuggsjá sögunnar og var hér þó sýnt lítið eitt af
því, sem seinni kynslóðir munu kynnast um þá hörmu-
legu frammistöðu. Hafði komið til mála að brenna bæk-
ur Gunnars, en þar sem hann er liðsoddur í her Mbl,-
manna, þótti það ekki friðvænlegt í núverandi stjórn-
arsambúð. Barst líka sú vitneskja, að hinar hættu-
legu bækur seldust óðfluga víðsvegar um land eftir
að til orða kom að gera þær útlægar úr skólum. Her-
mann vildi þó láta Gunnar finna til húsbóndavaldsins
og skrifaði til hans sparsemdarbréf. Sagði ráðherra, að
þar sem fjárhagur landsins væri erfiður, vildi hann
draga af Gunnari, sem kennara, fjórðung launanna, en
leyfa honum að halda hálfum launum fyrir að vera
ráðujnautur í hrossarækt. Gunnar kvaðst fús að láta
lækka enn meira en orðið var þóknun sína fyrir
hrossaræktina, þó að slíkt væri ekki siður hjá stjórn-
arvöldunum, ef menn gegna tveim störfum, en starfs-
laun sín fyrir lögmætt kennlustarf vildi hann hafa án
refja. Skildist Hermanni þá, að honum hafði brugð-
ist lagakunnáttan, því að stjómin getur ekki eftir geð-