Ófeigur - 15.12.1950, Síða 39

ÓFEIGUR
39
son kom á fót, skömmu eftir að ,,Ægir“ tók að sinna
björgun skipa og manna, var að láta hinar þýðing-
armestu símastöðvar um allt land hafa næturvörzlu,
svo að unnt væri að nota símann í þágu björgunar-
mála, hvenær sem slys bæri að höndum, þannig að
vitneskja fengist og von um hjálp. Hefur forstjórinn
haft nætursíma við sæng sína allar nætur í 20 ár og
var til viðtals og úrræða, þegar með þurfti. Var þetta
ekki lítill ábætir um áhyggjur og erfiði í ofanálag á
annir dagsins. En með þessu móti tókst að koma á
byrjun að víðtæku björgunarkerfi, sem síðar hefur
að öðru en því, sem snertir björgun skipa, flutzt yfir
á Slysavarnafélag fslands. En upphaf skipulegra björg-
unarmála á íslandi hófst með tilkomu ,,Ægis“ sem
björgunarskips og samstarfi Pálma Loftssonar og Ein-
ars M. Einarssonar.
XVII.
Hnignun landhelgisgæzlunnar 1932—34.
Þegar Sjálfstæðismenn og sá hluti Framsóknar-
manna, sem síðar myndaði Bændaflokkinn, hafði kom-
ið á laggir stjórn undir forystu Ásgeirs Ásgeirsson-
ar vorið 1932, tók Magnús Guðmundsson við forystu
dómgæzlu- og landhelgismála. Hann var gegn maður,
góðviljaður og hægur í lund, en lét oftar en skyldi und-
an frekjufullum kröfum svokallaðra samflokksmanna.
Voru nú gerðar til hans kröfur um að breyta sem
mestu í stjórn landhelgisgæzlunnar. Hann flutti for-
ystu landhelgisgæzlunnar frá Skipaútgerð ríkisins í
dómsmálaráðuneytið, í hendur Guðmundar Sveinbjörns-
sonar. Hann lagði niður brauðgerð vegna skipa og spít-
ala landsins, hætti að láta ,,Þór“ fiska jafnframt gæzl-
unni og lét að jafnaði tvö af þrem varðskipunum liggja
á höfn til að eyða ekki kolum. Var þá með réttu borið
við óhægum fjárhag. Sannaðist nú, að ég hafði betur
séð en andstæðingarnir, hvað landinu hentaði í þessu
efni, þegar ég vildi ekki, að landið keypti þriðja gæzlu-
skipið 1930. Ándstæðingar mínir höfðu haldð fram, að
óþarft væri að setja löggjöf um dulmálsskeyti til veiði-
skipa. Því máli mætti bjarga með reglugerð frá dóms-
málastjórninni. En dómsmálaráðherrar flokksins, Jón
Magnússon og Magnús Guðmundsson, höfðu ekki reynt