Ófeigur - 15.12.1950, Qupperneq 64

64
ÓFEIGUR
um hafa verið beittir miðalda-harðræði, fengið undar-
leg lyf, viðkvæmni þeirra prófuð með nálaroddum og
jafnvel leitazt við að beygja þá með líkamlegu ofbeldi.
Hér skal aðeins rætt um hina almennu og form-
legu hlið málsins. Þegar rannsóknardómari tek-
ur gæzlufanga úr umsjón í réttarríki og færir hann
yfir í veldi sjúkrahúslæknis, sem þarf ekki að
standa neinum reikningsskap rannsóknaraðgerðanna
nema gyðju vísindanna, þá er dómarinn kominn
langar leiðir út af sviði þess réttarfars, sem beztu
menn vesturlanda hafa markað til verndar grunuðum
og dæmdum mönnum. Hermann Jónassan gerði allar
þessar ráðstafanir, án þess að tala við dómsmálaráðu-
neytið. Ekki virðist hann heldur hafa lagt áherzlu á,
að fanginn skyldi vera sem allra skemmsta stund með
geðveiku fólki. Þriðjungur árs var löng stund fyrir
Pétur Pálsson. Rannsóknardómarinn vildi nokkru síðar
senda fangan til framhaldsathugunar á Klepp, en
þá kom í ljós, að læknirinn hafði kynnt sér sálar-
líf fangans svo fullkomlega, að hann taldi óþarft fyrir
sig að stunda þá vísindaiðju öllu lengur. Að þriðju yfir-
sjóninni er áður vikið, þegar rannsóknardómarinn taldi
ekki ástæðu til að víkja sæti, þó að sakborningur hefði
að því er virðist, talað ógætilega um hlutleysi dómar-
ans. Gáleysi dómarans kom ennfremur fram með þeim
hætti, að hann kallaði ekki Karl Kristensen eða bíl-
stjóra hans fyrir rétt, en sneri sér til Helga Tómas-
sonar til að fá að heyra skoðun hans um bréfið til
saksóknarans. Verður sú hlið málsins rakin og rædd
í næstu köflum. (Frh.)
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Jónas Jónsson frá Hriflu.
Afgreiðsla Landvamar: Laugavegi 18 A, Reykjavík.
Prentað í Steindórsprenti h.f., Tjarnargötu 4, Reykjavík.