Morgunblaðið - 03.05.2019, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2019
venjast. Bátsverjar voru góðvinir
mínir til margra ára, skötuhjúin
Ólöf Elfa og Alfreð. Þau voru orð-
in skipseigendur. Ferðinni var
heitið á bátasýningu handan við
sundið. Þetta var á námsárum
okkar í Ósló fyrir hartnær fjöru-
tíu árum. Þar kynntist ég þeim.
Fyrst Alla, jafnaldra mínum, síð-
ar Ólöfu. Hún tveimur árum
yngri og sat þá í festum heima á
Íslandi. Hún var að ljúka
menntaskóla og halda uppi
stemningunni á heimavist MA.
Ég man svo vel þegar ég hitti
hana fyrst þar sem hún vatt sér
að mér á Íslendingasamkomu hér
í Ósló og sagði: „Svo þú ert þessi
Gunna Jóns.“ Æ síðan vorum við
vinkonur. Hún var listakokkur og
þegar við hin í vinahópnum létum
okkur nægja að sjóða spagettí
steikti hún dýrindissteikur og
bakaði berlínarbollur í litla eld-
húskróknum þeirra Alla. Að vera
boðið í mat til þeirra var jóla-
kvöldi líkast. Ég bjó í hinum enda
bæjarins og tók ávallt með mér
tannburstann. Mér þótti sjálfsagt
að ég fengi að gista. Óskaði
gjarnan eftir því að fá heimalag-
aða pítsu a la Ólöf í morgunmat.
Þetta voru góðir dagar. Það var
spilað, spjallað, spaugað og hleg-
ið, en umfram allt man ég góðu
samtölin okkar Ólafar. Hún hafði
manngæskuna og viskuna að leið-
arljósi á námsárunum sem og síð-
ar sem fullnuma iðjuþjálfi. Hún
var ötull talsmaður fatlaðra og
annarra þeirra sem máttu sín
minna í samfélaginu. Þegar þau
fluttu síðan heim til Íslands varð
lengra á milli bæja og við fund-
umst sjaldnar. Ég heimsótti þau
þó oft þegar leið mín lá um Norð-
urland. Þau voru höfðingjar heim
að sækja. Þegar börnin þeirra tvö
bættust í „áhöfnina“ urðu heim-
sóknirnar ennþá betri. Kristín
Helga og Axel Aage bera hlýju og
góðu uppeldi fagurt vitni.
Ólöfu vinkonu minni fannst
Mælifellshnjúkur bera af öðrum
fjöllum. Ég veit að hnjúkurinn sá
drúpir nú höfði líkt og ég í virð-
ingu og þakklæti fyrir samfylgd-
ina með Ólöfu. Stórt og hlýtt
hjarta er hætt að slá, en minn-
ingin um Skagafjarðarrósina
okkar lifir.
Elsku Alli, Kristín Helga, Axel
Aage, tengdabörn og litlu gull-
molarnir þrír, stórt skarð er
höggvið í ykkar „áhöfn“ og ykkar
er missirinn mestur. Megi allar
góðar vættir styðja ykkur og
styrkja í sorginni.
Guðrún Jónsdóttir.
„Komið inn, komið inn, elsk-
urnar. Mikið er gaman að sjá
ykkur.“ Svona heilsaði Ólöf okk-
ur „orkídeunum“ gjarnan þegar
við komum í heimsókn en orkí-
deunafnið er heitið á spjallþræð-
inum okkar sem óspart var not-
aður hin síðari ár. Ólöf sat við
gluggann í fallega eldhúsinu sínu
umvafin blómstrandi orkídeum,
myndum af fjölskyldunni og fal-
legum munum ásamt sínu helsta
samskiptatæki, snjallsímanum. Í
Huldugilinu var setið og spjallað,
borðað og hlegið. Umræðuefnin
spönnuðu allt frá hversdagslegu
dægurmasi upp í hápólitísk al-
vörumál, umhverfismál, réttlæt-
is- og félagsmál af öllum toga
enda allar með sameiginlegan
bakgrunn úr félagsfræðideild
Menntaskólans á Akureyri. Þar
byrjuðu lífsþræðir okkar að vef-
ast saman og með árunum hefur
vefurinn vaxið, orðið þéttari og
traustari og myndað litrík og fal-
leg munstur einlægrar vináttu.
Þegar Ólöf greindist með
krabbamein fyrir tæpum sex ár-
um kom það eins og af sjálfu sér
að við bekkjarsysturnar efldum
og dýpkuðum vinskapinn. Margt
var brallað og alltaf voru nýir við-
burðir í farvatninu sem hlakka
mátti til. Oftast vorum það við
norðanstelpurnar sem hittumst
en í stærri viðburðum vorum við
fleiri. Eftir því sem tíminn leið
bættust okkar góðu makar í hóp-
inn og úr varð sterkur vinahópur.
Þegar líkamlegri heilsu Ólafar
hrakaði var það Alfreð sem var
hennar óbilandi stoð og stytta og
gerði henni kleift að vera með.
Fyrir það var hún óendanlega
þakklát og hafði oft orð á því við
okkur hversu traustur og trygg-
ur hann væri.
Ólöf tókst á við veikindi sín af
æðruleysi og þrautseigju og
ræddi sjúkdóminn af einstöku
hispursleysi. Hún var iðjuþjálfi
fram í fingurgóma og nýttist sú
þekking bæði öðrum og seinna
henni sjálfri til að finna úrræði og
auka lífsgæðin. Ólöf tileinkaði sér
viðhorf og gildi sem voru einstak-
lega heilsteypt og varð með þeim
öðrum mikil fyrirmynd. Hún
taldi að hæfileg blanda af kæru-
leysi og skynsemi væri best til
þess fallin að geta lifað með sjúk-
dómnum og lét hann ekki koma í
veg fyrir áform sín um að lifa líf-
inu eins vel og fallega og henni
var unnt. Þannig skipulagði Ólöf
hvert tilhlökkunarefnið á fætur
öðru og tókst meira að segja að
gera Danmerkurferð í jáeindask-
anna og geislameðferðir til
Reykjavíkur að gleðiferðum þar
sem hún naut þess að hitta fólkið
sitt og vini og bæta á sig nýrri
orkídeu eða „koníaksrós“.
Ólöf hafði í raun miklu meiri
áhyggjur af fólkinu sínu en sjálfri
sér sem er afar lýsandi fyrir hana
og gerði allt sem hún gat til að
búa í haginn fyrir fjölskylduna.
Þannig þreyttist hún aldrei á að
hvetja og styðja, samgleðjast og
efla fólkið sem henni var annt
um.
Stórt skarð hefur verið höggv-
ið í okkar hóp og munum við
sakna Ólafar sárt. Á sama tíma
erum við fullar þakklætis fyrir
allt sem hún gaf okkur.
Elsku Alfreð, Kristín Helga,
Axel Aage, Ottó, Sigrún og auga-
steinarnir þrír; Ólafur Elías,
Snæfríður Björt og Unnsteinn
Ægir. Við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Minning um kæra vinkonu lifir
áfram í hjarta okkar.
Hugrún, Ragnheiður
og Rósa.
„Dauðinn er bara hinn endinn
á fæðingunni.“ Þetta vitum við
sveitastelpurnar, að lífið er alls
konar og kúnstin er að finna jafn-
vægið. Að gleðjast yfir góðu gjöf-
unum og taka ágjöfunum með
æðruleysi. Að sakna þeirra sem
okkur þykir vænt um vegna þess
hve miklu máli þau skiptu okkur í
lífinu.
Elsku Ólöf, þú sem gafst okkur
öllum svo margt, örlæti þitt og
gestrisni var víðfræg. Að eiga þig
að þegar á bjátaði, þú miðlaðir af
þekkingu þinni og lífsspeki þann-
ig að leiðin áfram varð augljós.
Samleið okkar spannar nær
fjörutíu ár. Alli og Ólöf, órjúfan-
leg eining, þannig átti þetta alltaf
að vera. Vinirnir fyrir norðan
sem við heimsóttum og nutum
ríkulegrar gestrisni þeirra. Alltaf
eitthvað nýtt að sjá og skoða,
Ingvar Hersir minnist enn veiði-
ferðarinnar á Eyjafirði og auðvit-
að fengum við veiðina heim með
okkur, slægða og frysta. Og að
sitja við eldhúsbekkinn og njóta
alls þess sem Ólöf galdraði fram,
jú svona var það í Noregi meðan
þau höfðu frystikistuna við
hjónarúmið og jafn dásamlegt í
Huldugilinu. Að hlæja saman að
misalvarlegum uppákomum, að
njóta lífsins meðan við áttum það
saman.
„Ég er elst, feitust og frekust,“
sagði Ólöf fyrir löngu og ég gerði
þetta orðtæki strax að mínu.
Ábyrgðartilfinning elsta systkin-
isins, hún bar hagsmuni fjöl-
skyldunnar mjög fyrir brjósti.
Við vinirnir vorum mjög sæl með
að vera talin til stórfjölskyldunn-
ar og þar með undir hennar
verndarvæng. Undir þeim væng
greri allt og þroskaðist, börnin,
unglingarnir og blómin – já, Ólöf
var sérstakur snillingur í blóma-
ræktinni. Orkídeurnar svignuðu
undan blómum í eldhúsgluggun-
um og úti var sannkallaður yndis-
garður.
Fyrir nokkrum árum vorum
við staddar saman í Hofi. „Ég er
búin að skipuleggja útförina
mína, hvað finnst þér um það,
Dedda?“ Fyrst hrökk ég við en
áttaði mig svo, við ákveðum hvort
og hvernig við viljum standa að
helstu viðburðum lífs okkar og
því þá ekki dauðanum?
Ólöfu fannst sjálfsagt að tala
opinskátt um veikindi sín og nýta
reynslu sína samhliða þekkingu
iðjuþjálfans í þágu sjúklinga.
Greinar hennar og viðtöl vöktu
enda mikla athygli og umhugsun.
Kletturinn Alli gerði henni líka
kleift að lifa við fulla reisn – það
vill til að hann er dýralæknir
sagði hún, hann sinnir öllum mín-
um erfiðu þörfum. Kristín Helga
og Axel Aage sýndu sömuleiðis
úr hverju þau voru gerð, fjöl-
skyldan veitti henni gleði og til-
gang þrátt fyrir veikindin erfiðu.
Ég þakka trausta vináttu og
allt það góða sem Ólöf gaf mér og
minni fjölskyldu.
Katrín Andrésdóttir.
Kynni okkar flestra hófust
haustið 1977 þegar við settumst
öll í sama bekk í Menntaskólan-
um á Akureyri, 4. F. Þetta var lit-
ríkur hópur ungmenna og eitt
þeirra var hún Ólöf, sveitastelpan
úr Skagafirðinum með ljósu,
þykku flétturnar sem náðu langt
niður á bak. Fljótlega kom í ljós
að stelpan var afskaplega skel-
egg, rökföst og hafði sterkar
skoðanir á flestum málum og lá
ekki á þeim. Hún var strax mikil
félagshyggjumanneskja og talaði
fyrir réttlæti og jöfnuði. Hún átti
líka auðvelt með að sjá spaugi-
legu hliðarnar, var hláturmild,
hjálpsöm og hafði góða nærveru.
Á skólaárunum styrktust vina-
böndin ár frá ári.
Öll menntaskólaárin bjó Ólöf á
heimavistinni og eignaðist þar
tryggan og góðan vinahóp. Þar
kynntist hún líka æskuástinni,
honum Alfreð sínum, en þau voru
fyrsta parið sem fékk leyfi til að
deila herbergi á vistinni og hafa
því sennilega rutt braut fyrir
aðra í þeim efnum. Til þess þurfti
undirritað samþykki foreldra
Ólafar sem var bara sautján ára
þegar þetta var. Þau hafa síðan
gengið saman lífsins veg.
Eftir menntaskólaárin héldum
við hvert í sína áttina eins og
gengur en þökk sé hinni sterku
hefð MA-stúdenta að halda af-
mælismót á fimm ára fresti þá
endurnýjuðust böndin og styrkt-
ust í hvert sinn.
Þegar við urðum 25 ára stúd-
entar voru flest okkar komin
áleiðis með að koma börnum á
legg og gafst þá meiri tími til
samvista. Þá stofnuðum við bóka-
klúbb, svona til málamynda, en
oftar var bókin yfirskin til að
koma saman og þar kom að þeirri
átyllu var alveg sleppt og hitting-
urinn færðist úr heimahúsum yfir
á hverfispöbbinn. Oft var glatt á
hjalla, lausnir fundnar á ýmsum
þjóðþrifamálum en líka skrafað
um menn og málefni á léttari nót-
um. Það var gott að spjalla við
Ólöfu, maður kom aldrei að tóm-
um kofunum hjá henni varðandi
nokkurt málefni og þegar henni
líkaði ekki eitthvað í lands- eða
heimsmálum var hún skorinorð
og vandaði þá oft ekki kveðjurnar
þeim sem við stjórnvölinn voru í
það og það skiptið.
Fyrir tæpum sex árum greind-
ist Ólöf með brjóstakrabbamein
og kom snemma í ljós að sá sjúk-
dómur yrði hennar fylgifiskur.
Þó að gesturinn óvelkomni fylgdi
Ólöfu síðustu árin sýndi hún
mikla hetjulund í samskiptum við
hann.
Af raunsæi og jákvæðni tókst
hún á við veikindi sín allt til síð-
asta dags. Hún var hetja og fyr-
irmynd en jafnvel hetjur þurfa
stundum að lúta í lægra haldi. Að
baki Ólafar stóðu klettarnir
hennar, Alfreð og börnin tvö,
tengdabörnin og barnabörnin
sem veittu henni ómælda gleði og
styrk. En hún var líka kletturinn
þeirra. Missir þeirra er mikill og
sárt að Ólöf fái ekki að fylgjast
með barnabörnunum vaxa úr
grasi og að þau fái ekki að njóta
samvista og leiðsagnar hennar.
Um leið og við vottum fjöl-
skyldu Ólafar okkar dýpstu sam-
úð viljum við þakka af heilum hug
fyrir þann tíma sem við áttum
saman. Ólöf fylgdist vel með okk-
ur öllum, hvatti okkur endalaust
til dáða, var góður hlustandi og
gaf af umhyggju og mannelsku
allt til enda. Hvíl í friði elsku Ólöf.
Fyrir hönd bekkjarsystkin-
anna úr 6. F, 1980,
Adolf H. Berndsen.
Í dag kveðjum við Ólöfu Elfu
Leifsdóttur, samstarfskonu okk-
ar til margra ára. Ólöf var iðju-
þjálfi að mennt og kom til starfa
hjá Akureyrarbæ í kjölfar mikilla
breytinga. Málaflokkur fatlaðra
var færður frá ríki til sveitarfé-
lags og miklar breytingar og
gróska einkenndi starfið en einn-
ig voru þetta breytingar sem
voru mörgum erfiðar og ekki ein-
falt að koma inn í ferlið þegar
langt var liðið á það.
Ólöf var fagmaður fram í
fingurgóma og setti strax mark
sitt á starfsemina á Plastiðjunni
Bjargi – Iðjulundi (PBI) sem er
starfs- og endurhæfingarstaður,
en þangað var hún ráðin sem for-
stöðumaður. Hún náði vel til
fólks, hvort sem um var að ræða
fatlað starfsfólk, aðstandendur
þeirra eða almenna starfsmenn.
Samskiptamáti hennar einkennd-
ist af því að ræða hvert mál og fá
allar hliðar þess upp á borðið áð-
ur en ákvarðanir voru teknar og
þannig voru mörg málin af-
greidd, hægt og hljótt en örugg-
lega. Það kom enginn að tómum
kofunum hjá Ólöfu. Hún var
mjög svo fróð kona, skynsöm,
áhugasöm, svolítið forvitin á já-
kvæðan hátt, úrræðagóð og ein-
staklega góður yfirmaður.
Starfsfólk PBI minnist hennar
með mikilli hlýju og þakklæti.
Ólöf var mikil baráttukona fyr-
ir réttindum fatlaðs fólks og árið
2006 fékk fatlað fólk loksins laun
fyrir vinnu sína á PBI þegar
gerður var kjarasamningur við
Einingu – Iðju um störf á vernd-
uðum vinnustað. Þar átti Ólöf
stóran þátt og var mjög stolt yfir
þessum áfanga.
Miklir umbrotatímar voru í at-
vinnumálum fatlaðs fólks á þess-
um árum og árið 2007 voru sam-
þykkt lög um að þau færðust frá
fötlunarþjónustunni til Vinnu-
málastofnunar. Ólöfu var umhug-
að um að þjónustan yrði a.m.k.
ekki verri en hún hefði verið og
mikil vinna var lögð í að skoða
hvernig best væri að þjónusta við
fatlað fólk yrði skipulögð til fram-
tíðar.
Mikil umræða var á þessum
tíma um aðgengi fatlaðs fólks að
vinnumarkaðnum og hvað þyrfti
til að undirbúa og endurhæfa fólk
með skerta starfsgetu og þá var
gott að eiga Ólöfu að. Alltaf var
hún til í spjall um allt sem tengd-
ist málaflokknum og ætíð var
hægt að komast aðeins lengra í
umræðunni eftir hennar innlegg.
Hún fylgdist vel með allri um-
ræðu, var víðsýn og gat horft á
málefnin frá mismunandi sjónar-
hornum.
Eftir að Ólöf lét af störfum
vegna veikinda vantaði fjöl-
skyldusvið Akureyrarbæjar
starfsmann til að fylgja úr hlaði
nýstofnuðu notendaráði fatlaðs
fólk. Hún tók það að sér og stýrði
þeirri vinnu með miklum ágætum
á meðan hún hafði starfsþrek.
Við söknum Ólafar mikið, hún
var innblástur fyrir okkur öll sem
vinnum við að skapa þjónustu
fyrir fatlað fólk og að henni er
mikill missir. Við sendum Alfreð,
Kristínu Helgu, Axel og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur sem og allri
stórfjölskyldunni sem við vitum
að Ólöfu þótti svo einstaklega
vænt um.
F.h. fjölskyldusviðs Akur-
eyrarbæjar,
Karólína Gunnarsdóttir.
✝ SteingerðurSigurðardóttir
fæddist á Hnausi í
Flóa hinn 6. ágúst
1926. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Grund 24.
apríl 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Vilhelmína
Eiríksdóttir og
Sigurður Þorgils-
son. Var hún næst-
yngst sjö alsystkina en þrjú dóu
ung. Bræður Steingerðar voru
Bjarni, Þorgils Haukur og Ei-
ríkur. Hálfbróðir samfeðra var
Vilhjálmur. Þeir eru allir
látnir.
Steingerður eignaðist tvær
dætur, Svönu Hafdísi Stef-
ánsdóttur, sambýlismaður
hennar er Björn Jóhannsson og
sonur hennar er Gunnar Ey-
þórsson; og Lindu Sif Sigurðar-
dóttur, dóttir
hennar er Íris
Stefánsdóttir.
Steingerður gift-
ist árið 1972 Sig-
urði Má Péturssyni
(látinn 1987). Börn
hans og stjúpbörn
Steingerðar eru
Gréta, hennar börn
eru Þórdís Jóna og
Hreiðar Már; Egg-
ert, hans börn eru
Harpa, Íris Björg, Elvar Már,
Gerður Hlín og Sigurður Már;
Þorvarður Már, hans börn eru
Guðmundur Már og Björg;
Birna Elínbjörg, hennar börn
eru Björg Arna, Arnar Logi og
Heiða María, og Pétur, hans
börn eru Fanný Mjöll, Birna og
Sigurður Már.
Útför Steingerðar fer fram
frá Hjallakirkju í Kópavogi í
dag, 3. maí 2019, klukkan 13.
Elskulega Gerða er nú farin á
annan stað og við sem eftir erum
hér eigum um hana fallegar og
dýrmætar minningar.
Steingerður Sigurðardóttir,
föðursystir mín, var aldrei kölluð
annað en Gerða frænka í minni
fjölskyldu. Öllum þótti vænt um
Gerðu enda einstaklega vönduð
manneskja og mörgum kostum
gædd. Hún var hlý, gefandi og vel
gefin.
Ég á svo margar hlýjar minn-
ingar úr lífi mínu þar sem Gerða
er á einhvern hátt tengd. Gerða
var svo stór hluti af fjölskyldu
okkar. Ef einhverjir viðburðir
voru sem skiptu máli, þá var
Gerða alltaf boðin. Skírn barna,
brúðkaup og aðrar uppákomur.
Það var oft unun að sitja með
Gerðu og móður minni, en þær
voru innilegar vinkonur í um sjö-
tíu ár. Traustið og kærleikurinn
þeirra á milli duldist engum. Þær
rifjuðu oft upp gamla tíma um
ferðalög í íslenskri náttúru,
minntust fólks sem þær höfðu
þekkt og verið samferðafólk á
einhverjum tíma, töluðu um fjöl-
skylduna og svo ótalmargt. Það
var alltaf léttleiki og gleði þegar
þær voru saman.
Hér áður fyrr var einstaka
sinnum sérrítár í glasi og þá var
gjarnan hlegið.
Í ágúst 2016 hélt Gerða upp á
níræðisafmæli sitt í Pedersen-
svítunni í Reykjavík. Þessi dagur
var sólríkur og fallegur eins og
afmælisdrottningin sjálf. Þetta
var í síðasta skipti sem ég sá
Gerðu. Stuttu síðar flutti ég frá
Íslandi og í fyrra heyrði ég svo að
Gerða frænka væri andlega farin
að mestu frá okkur. Mikið óskap-
lega þótti mér erfitt að heyra það,
þrátt fyrir að það væri eðlilegur
gangur lífsins.
Gerða er nú farin og ég mun
alltaf minnast hennar með hlýju,
kærleika og virðingu.
Elsku Linda Sif, Svana, Íris,
Gunnar og fjölskyldan öll, inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ég læt fylgja hér ljóð sem ég
tengi á einhvern hátt svo mikið
við þessa einstöku frænku mína.
Dagný
Er sumarið kom yfir sæinn
og sólskinið ljómaði um bæinn
og vafði sér heiminn að hjarta,
ég hitti þig, ástin mín bjarta.
Og saman við leiddumst og sungum
með sumar í hjörtunum ungu,
- hið ljúfasta, úr lögunum mínum,
ég las það í augunum þínum.
Þótt húmi um hauður og voga,
mun himinsins stjörndýrð loga
um ást okkar, yndi og fögnuð,
þótt andvarans söngrödd sé þögnuð.
(Tómas Guðmundsson)
Ragnhildur Birna
Hauksdóttir.
Steingerður
Sigurðardóttir
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HÖRÐUR SIGURGESTSSON,
fyrrverandi forstjóri,
Skeljatanga 1, Reykjavík,
sem lést annan páskadag á Land-
spítalanum, Fossvogi, verður jarðsunginn
frá Dómkirkjunni mánudaginn 6. maí klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á líknarstofnanir.
Áslaug Ottesen
Inga Harðardóttir Vicente Sánchez-Brunete
Jóhann Pétur Harðarson Helga Zoega
Áslaug Kristín, María Vigdís, Hörður
Aldís Clara og Victor Pétur
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir og amma,
GUÐNÝ INGIGERÐUR PÉTURSDÓTTIR,
Yrsufelli 1,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
föstudaginn 26. apríl.
Hún verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
mánudaginn 6. maí klukkan 13.
Magnea I. Hafsteinsdóttir Njáll Flóki Gíslason
Dagbjartur Hilmarsson
og barnabörn