Morgunblaðið - 20.06.2019, Side 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. JÚNÍ 2019
✝ DýrfinnaHelga Klingen-
berg Sigurjóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 5. júlí
1931. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Seltjörn 29.
maí 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Elinborg
Tómasdóttir, f. 16.9.
1906, d. 9.5. 1995,
húsmóðir og bóndi á Seljalandi,
og Sigurjón Jónsson, f. 6.8. 1907,
d. 29.2. 1992, hafnarstarfsmaður.
Dýrfinna var önnur í röð
systkina sinna: Sigríður, f. 16.10.
1929, d. 11.2. 2019, Ingibjörg, f.
31.10. 1933, d. 26.9. 1999, Jörgen
Jón Hafsteinn, f. 12.11. 1935, d.
24.3. 2013, Magnús Tómas, f.
12.11. 1937, d. 7.10. 1993, og Jón
Oddur Rafn, f. 5.5. 1942.
Dýrfinna ólst upp með syst-
kinum sínum á Seljalandi, þar
sem nú eru gatnamót Ármúla,
Safamýrar og Háaleitisbrautar í
Reykjavík. Hún gekk í Laugar-
nesskóla og Kvöldskóla KFUM
og KFUK og Ljósmæðraskóla Ís-
lands, þaðan sem hún lauk ljós-
1970; fyrrverandi eiginkona
Guðrún B. Gylfadóttir. Sigrún
Jóna, f. 6.7. 1969, maki Kristófer
A. Tómasson, f. 6.8. 1965.
Barnabörnin eru 25, lang-
ömmubörnin eru 32 og eitt
langalangömmubarn.
Dýrfinna starfaði sem ganga-
stúlka hjá nunnunum á Landa-
koti í fjögur sumur og gerðist
síðan einkabílstjóri hjá Guð-
mundi blinda í Trésmiðjunni Víði
uns hún hóf ljósmæðranám. Hún
starfaði sem ljósmæðranemi á
fæðingardeild Landspítalans á
námsárunum 1951-1952 og
áfram sem ljósmóðir 1952-1954.
Síðan starfaði hún við Mæðra-
deild Heilsuverndarstöðvarinnar
1955-1976 og við Fæðingarheim-
ili Reykjavíkur 1976-1992 uns
það var lagt niður. Þá fór hún yf-
ir á fæðingardeild Landspítalans
í byrjun árs 1993 starfaði þar
þangað til hún lét af störfum fyr-
ir aldurs sakir árið 2001. Auk
þessa vann hún við mæðraskoð-
un og sem afleysingaljósmóðir
víðs vegar um landið í sumarfrí-
um sínum. Dýrfinna var auk
þessa ætíð starfandi ljósmóðir í
Reykjavík og nágrenni þar sem
hún tók á móti fjölda barna í
heimahúsum. Árið 2004 var hún
kjörin heiðursfélagi í Ljós-
mæðrafélagi Íslands. Hún var
sæmd Íslensku fálkaorðunni árið
2015 fyrir störf að heilbrigðis-
málum.
Útförin verður frá Dómkirkj-
unni í dag, 20. júní 2019, klukkan
13.
mæðraprófi árið
1952.
Dýrfinna giftist
Sigurði Ingvari
Jónssyni, f. 23.1.
1927, d. 12.9. 2017,
verkamanni frá Sæ-
bóli í Aðalvík, þann
12. júní 1954. For-
eldrar: Elinóra Guð-
bjartsdóttir hús-
móðir, f. 1.9. 1898,
d. 4.8. 1971, og Jón
Sigfús Hermannsson, bóndi á
Sæbóli og Læk, meðhjálpari í
Staðarkirkju, f. 29.6. 1894, d.
29.12. 1991.
Börn: Stúlka f. 12.7. 1952, and-
vana. Elinborg, f. 27. 10. 1953,
maki Guðmundur Ingólfsson, f.
25.10. 1947. Elinóra Inga, f.
20.12. 1954, maki Júlíus Valsson,
f. 23.10. 1953. Magnús Jóhannes,
f. 27.3. 1957. Maki Margarita
Raymondsd., f. 9.11. 1955. Þórey
Stefanía, f. 17. 07. 1961, fyrrver-
andi eiginmaður Gunnar Þ.
Hjaltason. Sigríður Helga, f.
14.4. 1963, maki Guðmundur
Vernharðsson, f. 17.9. 1962. Jón
Helgi, f. 6.7. 1969, í sambúð með
Ingu H. Sigurjónsdóttur, f. 29.7.
Þegar leiðir okkar skilja að
sinni, elsku mamma mín, er mér
efst í huga þakklæti fyrir að leið-
ir ykkar pabba lágu saman í Tré-
smiðjunni Víði. Þar varst þú að
vinna þér inn peninga til að geta
hafið óskanámið þitt, að verða
ljósmóðir. Erfiðleikar sóttu að
ykkur í tilhugalífinu, þegar þið
urðuð fyrir þeirri sáru raun að
missa frumburð ykkar. Andvana
stúlka fædd eftir sjö mánaða
meðgöngu og „var jörðuð með
gamalli konu“ í ókunnu leiði. Til-
finningalegt áfall sem ekki var
rætt um. Þá þekktist ekki áfalla-
hjálp, þið kærustuparið þurftuð
bara að vera sterk og bera harm
ykkar í hljóði. Það gerðuð þið í
65 ár en sorgin blundaði og birt-
ist þá sem blik í auga.
Þegar ég las eftirfarandi ljóð í
bernsku og ætíð síðan hefur mér
fundist það vera þitt:
Elskulega mamma mín
mjúk er alltaf höndin þín
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
Þegar stór ég orðinn er
allt það skal ég launa þér.
(Sigurður Júl. Jóhannesson)
Elinborg Sigurðardóttir.
Elska hjartans mamma mín.
Mikið sakna ég þín, þú varst
kletturinn í lífi mínu. Það var
alltaf hægt að fá góð ráð og leið-
beiningar hjá þér.
Ég man fyrst eftir mér ca
fjögurra ára heima á Sogavegi
þar sem ég klifraði upp á borðum
og ísskáp og þegar þú, elsku
mamma, þurftir að berjast fyrir
lífi mínu, ég var á sjötta ári þeg-
ar ég veiktist og lamaðist. Þá var
farið með mig á Landakot og ég
var sett í súrefnistjald. Ég var
þar í sólarhring og mikið veik. Þá
fréttir þú að það væri betri tækni
á Landspítalanum og þú hættir
ekki fyrr en þú varst búin að fá
mig flutta þangað, sem betur fer.
Takk, elsku mamma mín, fyrir
það, með þinni trú, von og kær-
leika gerðist kraftaverk. Þú
vaktir yfir mér daga og nætur og
baðst góðan Guð um hjálp sem
við fengum.
Þið pabbi voru með stórt
heimili, fimm börn. Á þessum
tíma var pabbi að ljúka við að
byggja Hraunbæ og þú vannst
meira en 100 % vinnu og ég á
spítala í þrjá mánuði. Ég kom
svo heim af spítalanum daginn
eftir að þið fluttuð inn í
Hraunbæ, síðan þá var ég alltaf
„litla“ stelpan ykkar sem þið vor-
uð að vernda og passa uppá þó
svo að ég væri orðin fullorðin og
komin með fjölskyldu, já og
fimm börn, sem þú hjálpaðir mér
að koma í heiminn. Börn sem við
erum svo stoltar af.
Elska mamma mín, nú veit ég
að þú ert búin að hitta elsku
pabba og ég gleðst yfir því að þið
séuð saman á ný en ég sakna
ykkar beggja ótrúlega mikið. Ég
sakna kvöldanna sem við áttum
saman síðustu árin ykkar.
Komið er að kveðjustund, ég
og fjölskyldan mín biðjum góðan
Guð að geyma ykkur og þökkum
fyrir allar góðu og skemmtilegu
stundirnar sem við áttum saman.
Dimmt er í heimi hér,
hættur er vegurinn,
ljósið þitt lýsi mér,
lifandi Jesús minn.
(Hallgrímur Pétursson)
Kveðja
Þórey.
Ég minnist mömmu sem ró-
lyndrar, ljúfrar, umhyggjusam-
rar og hláturmildrar móður, sem
ávallt var gott að leita til. Hún
miklaði ekki fyrir sér hlutina og
yfir henni ríkti sérstök ró.
Ein af æskuminningum mín-
um er um árlegar ferðir með
mömmu og pabba í bústaðinn í
Aðalvík á Hornströndum en
þangað fór hún ásamt pabba á
hverju sumri með öll börnin,
mest sjö talsins. Þetta var mikil
fyrirhöfn þar sem allri fjölskyld-
unni var komið fyrir í bílnum og
farangurinn settur á toppinn.
Síðan var keyrt af stað alla leið
til Ísafjarðar. Alltaf var sama ró-
in yfir mömmu þrátt fyrir langt
ferðalag og mikinn undirbúning.
Á Hornströndum var mikil
náttúrufegurð og þar ríkti kyrrð
og friður. Þar áttum við yndis-
legar stundir, veiddum í ánni og
lékum í fjörunni, löbbuðum á
fjöll, hlustuðum á langbylgjuna
og miðdegissöguna í batterís-
útvarpi því ekkert rafmagn var í
bústaðnum. Spiluðum á spil og
nutum nærverunnar við kerta-
ljós. Mamma hafði létta lund og
skemmti okkur með heimatil-
búnum skemmtiatriðum, þar til
við ultum um af hlátri. Þetta
voru góðar stundir.
Mamma helgaði sig ljósmóð-
urstarfinu í rúma hálfa öld, vann
á fæðingarheimilinu á Eiríks-
götu, fæðingardeildinni á Land-
spítalanum og í heimafæðingum.
Hún var virt í starfi og hafði
þessa sérstöku og notalegu nær-
veru. Því myndaðist einstakt
samband milli hennar og sæng-
urkvennanna. Oft báðu sængur-
konurnar hana þegar vaktaskipti
áttu að eiga sér stað um að vera
lengur og vera hjá þeim þar til
fæðingin væri yfirstaðin og varð
hún iðulega við því. Því var
mamma oft ekki heima þegar við
systkinin vöknuðum en þá gripu
eldri systkinin inn í og pössuðu
þau yngri.
Konurnar sem hún sinnti og
mörg börn þeirra héldu sam-
bandi við mömmu alla tíð og
sýndu henni þannig þakklæti
sitt. Mamma var sæmd fálkaorð-
unni 2015 fyrir ljósmóðurstörf
sín og var hún mjög stolt yfir
þeirri viðurkenningu.
Mamma rifjaði oft upp prakk-
arasögur af sér og hló mikið þeg-
ar hún sagði okkur sögurnar af
því þegar hún sem ung ganga-
stúlka hjá nunnunum á Landa-
koti faldi sig eitt sinn inni í skáp í
lokuðu herbergi nunnanna, því
hún vildi komast að því hvernig
væri að vera alvöru nunna. En
upp komst um hana og þurfti hún
að svara fyrir gjörðir sínar.
Mömmu hafði lengi langað að
keyra sjúkrabíl og einn dag sá
hún sjúkrabíl í gangi fyrir utan
Heilsuverndarstöðina í Reykja-
vík, hún vatt sér upp í bílinn og
keyrði einn hring og þá var sá
draumur uppfylltur.
Félagslyndi einkenndi
mömmu. Hún var gestrisin og
mikil húsmóðir, bauð ávallt gest-
um og gangandi upp á heita ný-
bakaða sandköku með ískaldri
blárri mjólk. Elskaði að spila
bingó, mætti í öll afmæli í fjöl-
skyldunni og ef haldið var ætt-
armót í fjölskyldunni þá linnti
mamma ekki látum fyrr en flestir
höfðu skráð sig á mótið. Hún
hafði ótrúlega mikla orku og vildi
vera innan um fólk. Mamma elsk-
aði lífið í allri sinni dýrð og átti
einstaklega fallegt og hamingju-
samt samband með pabba í yfir
sextíu ár.
Hvíl í friði, elsku mamma mín
og takk fyrir alla þína elsku, ég
kveð þig nú með mikilli eftirsjá
og þakklæti.
Jón Helgi.
Elskulega mamma mín
mjúk er alltaf höndin þín
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
Þegar stór ég orðinn er
allt það skal ég launa þér.
(Sig. Júl. Jóhannesson)
Elskulega mamma mín, Dýr-
finna ljósmóðir, var engin venju-
leg mamma, hún var eiginlega of-
urkona. Það skildi ég þegar
árunum fjölgaði og ég fór að læra
hjúkrun, þá var ég oftar en ekki
kynnt sem „dóttir hennar Dýr-
finnu“ með miklum virktum og
ég held að þá hafi ég lagt sér-
staklega hart að mér til að standa
mig.
Margar minningar koma fram
um mömmu. Hún sagði okkur
sögur af því þegar hún þurfti 11
ára gömul að liggja á trébekk á
Landakotsspítala í nokkra mán-
uði því það átti að lækna hrygg-
skekkju hjá henni. Þá kynntist
hún nunnunum og fór að vinna
hjá þeim á unglingsárunum. Hún
var svolítill grallari í sér og faldi
sig inni í skáp í nunnuherberginu
af því hana langaði svo að vita
hvað þær voru að gera. Það
komst upp um hana og þá sagði
hún ósköp saklaus að hún ætlaði
að verða nunna þegar hún yrði
stór, „og þá var mér fyrirgefið“
sagði hún.
Mamma tók bílpróf, sem
kannski var ekki algengt hjá
stelpum í þá daga og tæplega tví-
tug gerðist hún einkabílstjóri
Guðmundar blinda í Víði. Þar
kynntist hún pabba.
Hún ákvað að fara í ljós-
mæðranám og útskrifaðist 1952
og sagði okkur sögu af því þegar
hún stalst til að setjast undir
stýri á sjúkrabíl og keyra einn
hring á hlaðinu, skólasystrum
sínum til undrunar og kátínu.
Mamma og pabbi urðu fyrir
þeim harmleik 12.júlí 1952 að
missa fullburða stúlkubarn, en
mamma sagði að hún hefði fengið
spark í magann frá konu sem hún
var að aðstoða í fæðingu stuttu
áður. Þá var engin áfallahjálp og
báru þau harm sinn í hljóði alla
tíð. Þau áttu svo eftir að eignast
sjö börn.
Mamma vann hlutastarf á
meðan við vorum lítil á Heilsu-
verndarstöðinni, á Fæðingar-
heimilinu og á Landspítalanum
ásamt því að taka á móti börnum
í heimahúsum.
Mamma var venjulega
mamma heima, eldaði mat, þvoði
þvotta og saumaði á okkur föt ef
þurfti. Hún spilaði á gítar fyrir
okkur krakkana og við sungum
hástöfum meðal annars „ég lang-
ömmu á sem að létt er í lund“.
En ég kynntist mömmu á nýj-
an hátt þegar ég eignaðist mitt
fyrsta barn. Þá kynntist ég ljós-
móðurinni sem var eins og vernd-
andi engill með sínar mjúku
hendur og yfirnáttúrulegu ró.
Mamma hafði það fyrir sið áður
en hún fór að taka á móti í
heimahúsi að kveikja á kerti fyr-
ir framan Maríustyttuna sína og
fara með bænirnar sínar, enda
var hún einstaklega gæfusöm í
starfi.
Mamma og pabbi voru sam-
stiga í að láta hlutina ganga upp.
Þegar mamma fékk afhenta
fálkaorðuna 2016 þá fékk ég
þann heiður að vera bílstjórinn
þeirra og verða vitni að því þegar
þau gengu saman fram fyrir for-
seta Íslands, leiðandi hvort ann-
að og hann nældi nælunni í barm
hennar. Það var fögur sjón um
samhent hjón.
Mamma mín, nú eruð þú og
pabbi sameinuð á ný. Ég held að
ég hafi launað þér allt það góða
sem þú gafst mér.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Elinóra Inga Sigurðardóttir.
Elsku tengdamóðir mín er far-
in, amma Dista eins og hún var
alltaf kölluð. Hún var engin
venjuleg kona. Það fann ég þeg-
ar hún tók á móti börnunum okk-
ar Magga. Það var svo gott að
hafa hana, svo róleg, yfirveguð
og örugg að maður treysti henni
fyrir lífi sínu. Nudd á bakið þeg-
ar verstu verkirnir komu, það
kom ekkert í staðinn fyrir töfra-
hendurnar hennar.
Mikið skarð er nú komið í fjöl-
skylduna, engin amma Dista og
enginn afi Siggi. Það var alltaf
svo gott að kíkja í kvöldkaffi til
þeirra í rólegheitin og hlýjuna, fá
hjá þeim kakóbolla og meðlæti,
svo ég tali ekki um frægu sand-
kökuna hennar ömmu Distu.
Enginn sleppti henni. Dista hafði
alveg einstaka nærveru og öllum
leið vel í kringum hana. Mér er
hugsað til allra stundanna sem
við skáluðum í sjerríi, það bragð-
aðist einstaklega vel með henni.
Þetta eru allt svo góðar minn-
ingar, ég kveð ömmu Distu með
mikilli eftirsjá en veit hún er í
góðum höndum hjá afa Sigga.
Hvíldu í friði, elsku Dista mín.
Þín tengdadóttir,
Margaríta R.
Raymondsdóttir.
Elsku amma Dista.
Mig langar að þakka þér fyrir
þau djúpu áhrif sem þú hefur
haft á líf mitt, bæði meðvitað og
ómeðvitað. Þú setur markið hátt
fyrir okkur sem á eftir komum
og skilgreindir hvað það þýðir að
vinna fyrir hlutunum.
Ekkert var gefið eftir; sjö
börnum komið til manns, glæst-
ur starfsferill sem ljósmóðir en
samt alltaf til nýbökuð sandkaka
og opnir armar tóku á móti
barnabörnum í pössun. Það var
fyrst þegar ég sjálf eignaðist
barn og dvaldi á sængurleg-
udeild að ég skildi þau stóru
áhrif sem þú hefur haft á ljós-
mæður á Íslandi. Þegar þú varst
viðstödd fæðingu sonar míns
flykktust ljósmæður á vaktinni
til þess að koma og heilsa þér.
Þegar ég nefndi að ég væri
barnabarn þitt var ég oft spurð
hvort von væri á þér í heimsókn.
„Hún var svo góð, hún var svo
róleg, hún sagði mér að allt færi
vel.“ Ég hef lært að trúin á að
allt fari vel er eitt það mikilvæg-
asta að tileinka sér á meðgöngu, í
fæðingu og í uppeldi.
Í kistulagningunni talaði
Bjarni Karlsson prestur um að
svona liti sigur í lífinu út; að lifa
langa ævi þar sem þú snertir líf
svo margra, skilur eftir þig stóra
fjölskyldu og færð að sofna hin-
um langa svefni sársaukalaust
umkringd ástvinum.
Elsku amma, þú komst, sást,
lagðir þig alla fram á hverjum
degi, og sigraðir.
Þín,
Gyða Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín og nafna mín
er farin frá okkur. Þetta er stór
missir því amma var eitthvað
sem væri hægt að kalla „súper-
kona“. Hún ól upp sjö börn og
var í meira en 100% starfi sem
ljósmóðir. Hvernig er það hægt?
Hún sagði mér einhvern tímann
að hún hefði líklega aldrei neitað
konu um aðstoð. Það er ótrúlegt
hversu vel hún náði að ala börnin
sín sjö upp. Öll svo kurteis og svo
rosalega góð við allt og alla. Það
verður erfitt þegar ég kem heim
til Íslands og get ekki komið að
heimsækja hana. Það var svo
gott að koma til hennar og kyssa
hana og knúsa.
Eftir að afi dó fannst mér eins
og hún hefði ekki náð sér aftur
og hún er örugglega ánægð að
vera komin til hans. Hvíldu í
friði, amma mín.
Helga Dýrfinna
Magnúsdóttir.
Elsku amma Dista.
Kvöldsólarglóðin litar
blúndugardínurnar í glugganum
kærleikurinn er umvefjandi
og nálægðin af ástvinum
þessa heims og að handan
áþreifanleg
allt í kring
Undan hvítri sænginni
mjúkar hendur
sem hafa fært í þennan heim
ótal mörg líf
hendur sem hafa huggað, bíað,
strokið
hendur sem hafa klappað, faðmað,
fagnað
mjúkar ljósu hendur
Ljósin sem hún hefur hjálpað
inn í þennan heim
mynda hring utanum hana
eins og ógnarstóran geislabaug
og leiðbeina henni
rétta leið
með kærleikanum
Þar bíður hennar
mikil ást og hlýja
allir sem hún hefur elskað
og horft á eftir
Í blómabreiðunni
bíða þau öll
eftir að hún bætist í hópinn
komi í gleðskapinn
með söng og dansi
og sandköku með sultu á milli
Og þar bíður hann
og þau leiðast
í gegnum blómabreiðuna
inn í eilífa sumarnóttina
með lítið ljós sín á milli
sem fékk aldrei að skína
í þessum heimi
og allt er gott
Hún er komin í draumalandið.
Elsku amma og langamma.
Við munum sakna þín og minn-
ast þín. Takk fyrir allt.
Anna Helga, Magnús,
Svanborg Soffía og
Sigurður Jóhann.
Markmið flestra í lífinu er að
gera vel í því sem þeir leggja fyr-
ir sig. Ömmu tókst það og gott
betur. Fyrir það hlaut hún ekki
einungis fálkaorðuna heldur
einnig ómælda virðingu og góðan
orðróm sem mun lifa lengur en
nokkuð annað.
Ég var stoltur af ömmu þegar
hún hlaut riddarakross hinnar ís-
lensku fálkaorðu á nýársdag árið
2015 fyrir störf sín sem ljósmóð-
ir. Það var hins vegar ekki fyrr
en ég varð svo heppinn að verða
faðir og gekk í gegnum með-
gönguferlið með unnustu minni
sem ég áttaði mig á því hversu
mögnuð amma var. Hvort sem
ég kynnti mig í mæðraskoðun-
inni eða í fæðingunni sjálfri sem
barnabarn Dýrfinnu Helgu þá
fékk ég ávallt að heyra það frá
starfsystrum hennar hversu
mögnuð amma hafi verið.
Þannig var ömmu meðal ann-
ars lýst sem ástæðu þess að þær
Dýrfinna Helga
Klingenberg
Sigurjónsdóttir
Elsku sonur minn, faðir okkar, bróðir, afi
og langafi,
HAUKUR JÓNSSON
bryti,
lést á heimili sínu þann 10. júní. Útför hefur
farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á SÁÁ.
Blessuð sé minning þín.
Jón Ólafur Ormsson
Heimir Bergmann Hauksson
Sveinn Bergmann Hauksson Ia Lindholm
Lilja Bergmann Hauksdóttir Þorvaldur Færseth
Jón Heiðar Hauksson Edda Jónsdóttir
systkini, barnabörn og barnabarnabörn