Morgunblaðið - 20.06.2019, Qupperneq 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. JÚNÍ 2019
Eitt sinn var ung að árum
og brosti með gleði í tárum
við mannsefni, káta vífið
var tilbúið út í lífið.
Og brátt svo komu börnin,
birtust þau eitt af öðru.
Ekki var auðveld törnin
sem afleiðingarnar gjörðu.
Tuginn fyllti fjöldinn,
fá urðu þau kvöldin
sem færðu ró og friðinn
fyrst dagurinn var liðinn.
Hún byrjaði daginn svo brátt,
beinskeytt, það var ekki fátt
því sem þurfti að sinna.
Grautinn góða að sjóða,
grislingum hann að bjóða
og reyn‘ að haf‘ alla góða.
Halda svo áfram að vinna
við mjaltir og miklu fleira,
snúningar minna og meira.
Hann fylgdi hugurinn sterki,
henni varð mikið úr verki.
Hún framleiddi fæði og klæði,
fegin að hafa næði
sem var bara seint á kvöldin
seinna tók nóttin völdin.
Hún vann oft langt fram á nætur
en hafði samt á okkur gætur
og alltaf var fyrst á fætur.
Sat við sauma og prjóna,
smáfólki sínu að þjóna.
Mörg myndaðist fögur flík,
hún mamma er engri lík.
Börnin sín tíu hún bjó vel til manns,
bætandi hugann og trúin var tær.
Frjósemin erfðist og stór er nú fans
í faðm hennar sækir og umhyggju fær.
Fákana og frelsið sótti hún í,
ferðaðist mikið um heiðar og grund.
Það var hennar yndi ef átti hún frí
að vera á hesti og drottning um stund.
Hún gæðinga átti og gerði þeim vel,
glaðir þeir gengu og sporið var létt.
Magnaðan knapa mömmu ég tel,
mjög fallega fóru og taumhaldið nett.
Léttleiki og lífsgleði er‘ henni töm
og leikandi ennþá hún hleypur við fót.
Hugur og hendi, hún áfram er söm,
hrífandi enn og var heillandi snót.
Nú kveðjum við okkar ástkæru
mömmu,
auðvitað tengdó og tvílengda ömmu
sem gerði svo margt og var okkur allt
og við henni þökkum það þúsundfalt
að ver‘ okkur hjá og styðj‘ okkur við,
öll blessum þig vina og far nú í frið.
Marteinn og fjölskylda.
Gjafir lífsins eru margar. Okk-
ar er að rækta þær og fara vel
með þær. Gefa og þiggja. Við ævi-
lok frænku okkar og móðursyst-
ur, Fríðu í Leirárgörðum, þökk-
um við gjafir hennar. Hennar
gjafir voru tryggð og vinátta, alla
okkar ævi.
Hún fylgdi okkur, hún fylgdist
með okkur og ræktaði frænku-
hlutverk sitt framar öðrum.
Það voru tvær systur, fæddar
og uppaldar á Ölverskrossi í
Hnappadal, sem örlögin leiddu til
búsetu og búskapar í sveitum
sunnan Skarðsheiðar. Fríðu og
móður okkar Gústu. Því vel skilj-
anlegt að samgangur milli þeirra
væri mikill.
Fríða var örlagavaldur í lífi
mömmu. Til hennar fluttist
mamma með nýfædda dóttur
sína. Þar fann hún mannsefni sitt
og örlögin voru ráðin. Njáll og
Fríða voru hluti af okkar lífi og
mikið til þeirra leitað. Reglulegar
Fríða
Þorsteinsdóttir
✝ Fríða Þorsteins-dóttir fæddist 26.
ágúst 1925. Hún lést
31. maí 2019.
Útför hennar fór
fram 19. júní 2019.
heimsóknir á báða
bóga. Því er líf
okkar samvafið
við Fríðu frænku
okkar. Sem við
minnumst af hlýju
og söknuði. En
fyrst fremst af
gleði yfir því sem
hún var okkur
öllum.
Fríða var ein-
stök dugnaðar-
kona. Ekki aðeins að ala önn fyrir
stórum barnahópi, að byggja upp
heila bújörð og standa fyrir
myndarbúi í Leirárgörðum, held-
ur og ekki síður fyrir hvernig lífs-
viðhorf hennar var. Þær voru all-
ar einstakar dugnaðarkonur
systurnar frá Ölverskrossi. Hver
á sinn hátt voru þær kjarkmiklar
og áræðnar. Þær eru sú kynslóð
sem líklega upplifði mestu bú-
háttabyltingu sveitanna og
þjóðarinnar. Voru gerendur í
þeim miklu breytingum.
Fríða átti langa og farsæla ævi.
Hennar áfall var að missa nokkuð
skyndilega Njál, eiginmann sinn,
fyrir allmörgum árum. Þá hófst
nýtt tímabil ævi hennar sem
sýndi best dug hennar og getu.
Hestar og hestamennska voru
henni ástríða. Á efri árum byggði
hún sér nýtt og hentugt hús á
grunni Leirárgarða-bæjarins.
Það var ekki hægt að sjá að
aldur hennar hefði nokkuð að
segja. Fim og snör í öllum hreyf-
ingum, létt á fæti. Hún átti lengi
góða heilsu, þó síðustu ár hafi
verið henni erfið. Þá naut hún ein-
stakrar umhyggju barna sinna.
Það var gott að koma til Fríðu,
það var mikið hlegið og gleði
hennar var einlæg. Tryggð henn-
ar við foreldra okkar og við okkur
öll þökkum við af heilum huga við
leiðarlok. Jólaboðin lifa í minn-
ingunni og þá ekki síst hafrakexið
sem enginn gat gert eins og
Fríða.
Við systkinin á Reyni þökkum
Fríðu allt sem hún var okkur og
sendum frændfólki okkar og fjöl-
skyldum þess samúðarkveðju.
Fríða var sannarlega ein af gjöf-
um lífs okkar.
Haraldur Benediktsson.
Okkur langar að minnast góðr-
ar vinkonu.
Það var fyrir 25 árum að Heiða
segir við Fríðu að sig langi svo að
fara í Gullborgarhella. Þangað
hafði Heiða komið þegar hún var
17 ára og hellarnir voru svo ævin-
týralegir í minningunni. Fríða
var svo sannarlega til í að fara
þangað, þar sem Guðmundur
mágur hennar átti hellana. Dúfu
var boðið með og þetta var svo
gaman að við fórum í stuttar
ferðir á hverju ári eftir þetta.
Selma bættist svo í hópinn og
Litli ferðaklúbburinn var orðinn
til.
Fyrstu ferðirnar sem við fór-
um voru um Borgarfjörð og svo
var farið í lengri ferðir til að
skoða gil og gljúfur, þar á meðal
Nauthúsagil. Síðan fórum við
norður á Strandir og það var ferð
sem Fríða gleymdi aldrei. Þá fór-
um við að gista og taka 2-3 daga í
hverja ferð.
Svo núna á seinni árum fórum
við saman í sumarbústaði, bæði
norðan- og sunnanlands. Heiða
var unglingurinn í hópnum og
keyrði alltaf.
Þetta voru svo ógleymanlegar
ferðir og yndisleg samvera hjá
okkur í Litla ferðaklúbbnum.
Viljum við þakka Fríðu fyrir
samveruna, því þessi hópur hefði
ekki orðið til ef hún hefði ekki far-
ið með okkur þessa fyrstu ferð í
Gullborgarhella. Innilegar sam-
úðarkveðjur sendum við börnum
Fríðu og fjölskyldum þeirra. Litli
ferðaklúbburinn,
Dúfa, Selma og Heiða.
Nú er hún farin í
enn eitt ferðalagið,
stelpan sem elskaði
að ferðast.
Ég man ennþá daginn sem
Þorbjörg systir mín fæddist. Það
var reyndar kvöld og við sátum
saman systur hennar í stofunni
heima og biðum þess að fá fréttir
af því hvort við værum búnar að
eignast bróður eða systur. Ég
man að ég var svo þreytt en ég
ætlaði ekki að fara að sofa fyrr en
ég vissi að hún væri fædd. Já,
hún. Því ég var alveg viss um að
ég fengi litla systur.
Og svo var hún komin, lítil og
fullkomin, og mér fannst ég eiga
hana. Ég elskaði að hafa hana ná-
lægt mér því mér fannst hún vera
partur af mér. Og ég átti að passa
hana.
Svo stækkaði hún en var samt
áfram svo lítil, brothætt og við-
kvæm.
Hún lifði svo hratt og gerði svo
margt. Á þessum tæpu 26 árum
sem henni voru gefin ferðaðist
hún t.d. mjög víða. Hún var eigin-
lega alltaf á einhverju ferðalagi.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
deilt með henni einhverjum af
þessum ferðalögum. Eins og þeg-
ar við Begga ákváðum að gefa
henni systraferð til New York í
fermingargjöf.
Jafnvel þá vissum við að hún
vildi það frekar en að eignast ein-
hverja hluti.
Já, hún Tobba vildi ekki eiga
hluti. Hún vildi frekar eiga ferða-
lög, minningar og vini, en af þeim
átti hún alveg ótrúlega mikið.
Það kemur mér reyndar ekki á
Þorbjörg
Ómarsdóttir
✝ Þorbjörg RósaÓmarsdóttir
fæddist 14. júlí
1993. Hún lést 3.
júní 2019.
Þorbjörg Rósa
var jarðsungin 19.
júní 2019.
óvart að hún hafi átt
miklu vinaláni að
fagna því hún var
bæði skemmtileg og
hjartahlý. Hún
sankaði einhvern
veginn að sér fólki
og það vildu allir
vera í návist hennar.
Nú er stórt skarð
höggvið í hennar
stóra og mikla vina-
hóp.
Þorbjörg var líka sannkölluð
uppáhaldsfrænka litlu frænda
sinna og sjálf sá hún ekki sólina
fyrir þeim. „Hvað segir Tryggvi
minn?“ spurði hún mig alltaf þeg-
ar ég heyrði í henni. Hún elskaði
fólkið sitt og var umhugað um að
öllum liði vel.
Þó að hún hafi verið mikið
yngri en ég fannst mér hún miklu
lífsreyndari en ég. Hún var svo
sjálfstæð og sterk. Hún gerði það
sem hún vildi, hafði fastmótaðar
skoðanir á hlutunum og lét ekki
segja sér hvernig hún átti að
haga lífi sínu.
Síðasta árið bjó Þorbjörg í
Kaupmannahöfn. Þar átti hún
heimili sem henni leið vel á. Það
er gott til þess að vita. En henni
leið ekki alltaf vel. Það skiptust á
góðar og slæmar stundir í lífi
hennar og maður sá það oftast á
henni hvort hún var á góðum stað
eða ekki.
Það er sárt að hugsa til þess að
henni hafi ekki liðið vel síðustu
dagana. Hefði maður kannski
getað gert eitthvað ef maður
hefði vitað það? Gat ég passað
hana betur?
Þó að mér finnist svo sárt að
stelpan okkar sé farin er ég svo
þakklát fyrir að hún hafi verið
hér og að ég hafi fengið að deila
með henni lífinu. Hún er og verð-
ur alltaf hluti af mér.
Þorbjörg mín, ég vona að þú
hafir nú fundið ró og frið. Seinna
mun ég finna þig í fjarlægu landi.
Nú veit ég, að sumarið sefur
í sál hvers einasta manns.
Eitt einasta augnablik getur
brætt ísinn frá brjósti hans,
svo fjötrar af huganum hrökkva
sem hismi sé feykt á bál,
unz sérhver sorg öðlast vængi
og sérhver gleði fær mál.
(Tómas Guðmundsson)
Halldóra Kristinsdóttir.
Við Þorbjörg, eða Tobba eins
og hún var oftast kölluð, kynnt-
umst fyrst þegar við Bergrún
systir hennar vorum nýlega farin
að rugla saman reytum. Þá gisti
Tobba einu sinni sem oftar heima
hjá systur sinni. Einn morguninn
vorum við Tobba bæði frekar
slöpp og úr varð að þegar Berg-
rún fór í vinnuna urðum við eftir
heima og áttum að deila rúmi
saman. Okkur fannst þetta báð-
um hálfóþægilegt og vorum eitt-
hvað að bylta okkur til og frá. Að
lokum reis ég upp, leit yfir rúmið
og sá að bæði vorum við búin að
ýta til koddum og púðum á milli
okkar. Þá fannst mér þetta ekki
ganga lengur, ef við ætluðum að
deila saman rúmi yrðum við að
vera sátt við nærveru hvort ann-
ars. Ég hafði einhver orð um
þetta og hún var sammála, þetta
var frekar trist. Þetta varð fyrsti
kaflinn í kynnum okkar Tobbu
sem áttu eftir að verða lengri, en
samt ekki eins löng og vonir
stóðu til.
Við fyrstu kynni minnti Þor-
björg mig stundum á lítinn
hræddan fugl sem átti eftir að
finna sinn stað í veröldinni. Við
nánari kynni kom hins vegar í
ljós sterkari karakter sem hafði
sínar skoðanir og hún stóð föst á
þeim ef henni bauð svo við að
horfa. Hún virtist ekki finna sig í
hefðbundnu námi en ekki var við
skort á gáfum að sakast. Eitt sinn
þegar komið var að lokaprófi í
sögu í FG þá kom hún til mín og
sagðist lítið hafa mætt og tekið
enn minna eftir þá önn. Gæti ég
ekki tekið hana í tíma? Það var
mjög auðsótt. Settumst við niður
og ég endursagði efnið og út-
skýrði samhengið fyrir henni.
Hún sat og hlustaði en af og til
virtist hún vera eitthvað annars
hugar, sagði ég þá einhverja vit-
leysu, svona til að ganga úr
skugga um hvort hún væri ekki
að hlusta. Þá leit hún á mig og
sagði frekar snöggt: „Ég er sko
alveg að hlusta.“ Hvort sem um
var að ræða óumdeilda kennslu-
hæfileika mína eða skarpar gáfur
hennar stóðst hún prófið með
sóma. Þannig var Þorbjörg, ef
hún einsetti sér eitthvað þá var
fátt sem gat stoppað hana. Hún
var vinmörg og í vinahópnum átti
hún fólk sem hún gat alltaf leitað
til þegar eitthvað bjátaði á.
Atvikin höguðu því þannig að á
tímabili flutti Tobba til okkar í
Jöklaselið. Hún vildi koma undir
sig fótunum og var það auðsótt
mál. Vera hennar varð lengri en
gert var ráð fyrir, þannig kynnt-
ist hún börnum okkar Bergrúnar
mjög vel og varð hluti af heim-
ilislífinu. Samband hennar við
elsta son okkar, Kristin Hrafn,
var líka einstaklega fallegt og
gott og minnti helst á fallegt sam-
band systkina. Þau náðu vel sam-
an og þolinmæði hennar við grall-
araskap hans var mikil.
Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag og fólk velur sér ýmsa
vegi til að feta. Það má líta á fjöl-
skyldu eins og stóra keðju, þegar
einn hlekkurinn slitnar þá verður
að koma keðjunni saman aftur og
reyna að láta hana standa sterk-
ari eftir. Það verkefni bíður nú
fjölskyldu og vina Þorbjargar.
Björn Ólafsson.
Þú komst svo glöð, varðst yndið okkar
allra
augu þín full af trausti, brosið þitt
lýsti upp daga þeirra sem þig þekktu
Þorbjörg mín litla, hvað við söknum
þín.
Því nú ertu farin, svo snöggt, og alltof
snemma,
við sjáum þig ekki meir, en munum þig
já, alltaf muntu lifa, ljúfan góða,
sem ljós eða blóm í hjörtum vina þinna.
Með kveðju frá frændfólkinu í
Strassborg,
Þórhildur Ólafsdóttir.
Mig langar til
þess að minnast
Einars Hannes-
sonar vinar míns
með nokkrum orðum. Einari
kynntist ég þegar ég hóf nám
við lagadeild Háskóla Íslands á
tíunda áratugnum og okkur
varð strax vel til vina. Enda
var Einar hrókur alls fagnaðar,
oft á tíðum þungamiðja fé-
lagslífs kátra laganema – sér-
staklega þegar vertshús borg-
arinnar lokuðu dyrum sínum og
laganemar leituðu skjóls á
Klapparstígnum. Við Einar sát-
um saman í stjórn Orators um
skeið og stýrði Einar þar
fundahöldum og ýmsum mann-
fagnaði. Einari líkaði hins veg-
ar síður við þann titil sem ég
bar í stjórninni enda þótti hon-
um heitið alþjóðaritari hafa of
mikla skírskotun til Ráðstjórn-
arríkjanna. Án þess að ég teldi
mig sérstaklega halla undir
kommúnisma kom strax í laga-
deildinni í ljós að skoðanir okk-
ar Einars fóru ekki alltaf sam-
an í stjórnmálum og áttum við
ansi margar rökræður um
stjórnmál og málefni samtíðar.
Stundum fauk í mig þegar mér
þótti Einar líta aðeins of langt
til hægri. Það var hins vegar
aldrei hægt að vera reiður út í
Einar svo nokkru næmi, glað-
lyndi hans og brosið bjarta
Einar Hannesson
✝ Einar Hannes-son fæddist 16.
janúar 1971. Hann
lést 7. júní 2019.
Einar var jarð-
sunginn 19. júní
2019.
eyddu öllum slík-
um tilburðum um-
svifalaust. Það var
einmitt hið ein-
staka jákvæða
lunderni sem ein-
kenndi Einar. Við
það má bæta vinar-
þeli og greiðasemi.
Þegar við Einar
vorum samtíða í
Brussel þótti hon-
um til að mynda ekki nokkurt
tiltökumál að mála íbúð sem ég
hafði haft á leigu til að forða
mér frá því að greiða leigusala
fyrir naglaför og annað smá-
legt. Hann var fyrstur á stað-
inn þegar kom að flutningum
og skammaðist út í félaga okk-
ar þegar honum þótti þeir of
hallir undir drykkjarföng frek-
ar en að bera kassa. Samt
ávallt með bros á vör.
Í bergmálshelli samtímans
er mikilvægt að minnast þess
hversu dýrmætt það er að eiga
vini sem sjá lífið í aðeins öðrum
litum en maður sjálfur. Ég verð
ævinlega þakklát fyrir að hafa
átt slíkan vin. Grétari, Einari
Tómasi og fjölskyldunni allri
færi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur. Minningin um einstak-
an félaga lifir.
Dóra Sif Tynes.
Einar var lágur vexti en
sterkgerður, grannur og vörpu-
legur. Hann var með myndar-
legan kjálka, breiðan munn og
stórgerðar tennur, sem sýndu
sig þegar hann brosti. Hann
var bjartur yfirlitum. Hann
virtist geta verið allt í senn:
bóndi, sjómaður, smiður og
borgarbúi; svona eftir sjónar-
átt.
Einar lagði fyrir sig lög-
fræði, en hann taldi þó óheppi-
legt að engin deild háskólans
kenndi það sem hann nefndi
„almenna sérfræði“. Einar lifði
samkvæmt þessu og var víð-
lesinn.
Val Einars á farkostum á
námsárunum var óhefðbundið.
Hann fór flestra ferða á hjóli,
„hjólaði eins og bíll“ eins og
hann sagði sjálfur. Hann hafði
samt áhuga á bílum. Hann vildi
samt engar drossíur; hann vildi
druslur. Þær þurftu síðan að
bjóða upp á hæfilegar áskor-
anir. Bílferðalög með Einari
voru því ævintýri sem hófust
oft þannig að farþegarnir ýttu í
gang. Síðan gat á miðri leið
tekið við makindaleg bið í veg-
arkanti á meðan lappir eigand-
ans stóðu út úr húddinu og
hreyfðust til og frá.
Einar var mannblendinn og
einlægur í viðkynningu. Hann
var höfðingi heim að sækja og
hornsteinn í félagsherbergi
laganema. Þar dvaldi hann
löngum stundum og skegg-
ræddi um daginn og veginn við
gesti og gangandi.
Lífsskoðun Einars var ein-
föld. Hann trúði á kraft og
mátt einstaklingsins til að
breyta heiminum til betri vegar
í óteljandi smáum skrefum.
Einar sjálfur tók sín smáu
skref í lífinu með þetta í huga.
Hann var réttlátur, duglegur,
greiðvikinn og glaðlyndur og
hann skilur eftir sig falleg spor.
Hann átti marga vini en enga
óvini.
Einar var baráttumaður fyr-
ir lífsskoðun sinni og tók alla
tíð þátt í stjórnmálastarfi. Þar
hjálpaði honum að vera mælsk-
ur og sá hæfileiki hans að tjá
hug sinn skýrt, en með glettni
og fjöri. Ég minnist þess ekki
að hafa heyrt Einar láta frá sér
styggðarorð um þá sem voru
honum ósammála. Hans
óvenjulega langlundargeð og
meðfædda kurteisi leyfðu ekki
slíkt.
Eftir að Einar lauk námi
gerðist hann stjórnarráðs-
fulltrúi. Þessi tegund starfsfer-
ils endar oft á sjötugsafmælinu.
Einar hafði aðrar hugmyndir.
Hann hætti störfum ungur
maður, keypti sér skútu, sigldi
um heimshöfin og gekk í endur-
nýjun lífdaga.
Siglingum Einars „í fullu
starfi“ lauk síðan fyrir nokkr-
um árum þegar hann tók til við
lögmannsstörf í Reykjavík,
bjartsýnn og glaður. Um það
leyti byrjaði hins vegar krabba-
meinið að herja á hann. Þrátt
fyrir það tók Einar fyrir
skömmu að sér aðstoðar-
mennsku fyrir dómsmálaráð-
herra. Því starfi gegndi hann af
trúmennsku og prýði og dró
hvergi af sér þrátt fyrir veik-
indin.
Síðastliðna mánuði byrjaði
sjúkdómurinn að ná yfirhönd-
inni. Einar var hins vegar
margbrotnari, flóknari og sleip-
ari en svo að unnt væri að
hengja hann á einhvern snaga
og enn síður meta honum lífs-
líkur.
Örlaði því að einhverju leyti
á þeirri hugsun að krabbamein-
ið myndi eiga fullt í fangi með
að klófesta hann ef það væri
yfirleitt hægt. Fráfall Einars
varð því óvæntara en ella.
Ég votta aðstandendum Ein-
ars mína dýpstu samúð.
Reimar Pétursson.