Skessuhorn - 17.02.2016, Blaðsíða 16

MIÐVIKUDAGUR 17. FEBRÚAR 201616
Garðar Bergmann Gunnlaugsson
er flestum landsmönnum kunnur. Á
fimmtán ára ferli sínum sem knatt-
spyrnumaður hefur hann skorað
fjölda marka, bæði hérlendis og er-
lendis, en einnig gengið í gegnum
erfiða tíma, meiðsli og slíkt. Sem
atvinnumaður hefur hann kynnst
bæði velferðarsamfélögum og
samfélagi þar sem spillingin ræð-
ur ríkjum. Eftir að Garðar sneri
heim settist hann að á Akranesi á
nýjan leik og hefur leikið vel með
liði ÍA. Til marks um góðan árang-
ur hlaut hann bronsskóinn á síð-
asta keppnistímabili og var valinn
í fyrsta sinni til að leika með lands-
liði Íslands fyrr á þessu ári, 32 ára
að aldri. Blaðamaður Skessuhorns
tók hús á Garðari að heimili hans
á Akranesi og ræddi við hann um
knattspyrnuna, lífið og tilveruna.
Borinn og barnfæddur
Skagamaður
„Ég er fæddur á Akranesi og ólst
upp á Sandabrautinni, með útsýni
yfir Sementsverksmiðjuna,“ segir
Garðar Bergmann Gunnlaugsson
léttur í bragði í samtali við Skessu-
horn og hugsar hlýlega til upp-
vaxtaráranna á Akranesi. „Það var
æðislegt að fá að alast upp á Skag-
anum. Þetta er algjör paradís fyr-
ir krakka,“ segir hann. Garðar
býr einmitt á Akranesi ásamt unn-
ustu sinni Ölmu Dögg Torfadóttur,
Baltasar syni þeirra og Hektori og
Viktoríu sem hann á af fyrra hjóna-
bandi. Einnig á hann soninn Daní-
el sem býr hjá móður sinni í Mos-
fellsbæ. „Ég kynntist miklu frelsi
sem barn finnst mikilvægt að mín
börn fái að kynnast því að alast
upp í þannig umhverfi líka,“ seg-
ir hann.
Garðar bætir því þó við að Skag-
inn hafi breyst nokkuð frá því að
hann sleit barnsskónum. Hann
hafi til að mynda stækkað til muna.
Hann lítur út um gluggann þar
sem við sitjum á heimili fjölskyld-
unnar í Flatahverfinu og bendir á
gamla Steinsstaðabæinn. „Ég var
að bera út sem krakki og var ein-
mitt með hverfin hér í kring. Þá var
ekki komin byggð hérna og Steins-
staðabærinn stóð bara einn og sér.
Ég var oft skíthræddur við að fara
með blöðin þangað, aleinn lengst
uppi í sveit í kolniðamyrkri,“ segir
hann og brosir.
Frítíma sínum sem barn kveðst
Garðar að stórum hluta hafa varið
í veiðar niðri á höfn eða í útileikj-
um með vinum sínum seinni part
dags og á kvöldin. „Á veturna köst-
uðum við snjóboltum í hvern ann-
an, gerðum dyraat hjá nágrönn-
unum og fleira slíkt,“ segir hann.
„Ég var áhrifagjarn krakki. Vinirn-
ir gátu æst mig upp og platað til
að framkvæma alls konar vitleysu,“
segir hann og brosir.
Alltaf verið eðlislægt að
skora mörk
Á Akranesi hóf Garðar að leggja
stund á knattspyrnu ungur að
árum. „Ég byrjaði að æfa þegar ég
var fimm ára,“ segir hann og kveðst
hafa spilað sem framherji meira og
minna allan sinn feril. „Ég prófaði
allar fremstu stöðurnar en eftir 4.
flokk hef ég alltaf verið frammi. Ég
skoraði á fullu og var alltaf meðal
markahæstu manna í mínum flokki
á landsvísu upp alla yngri flokkana.
Það hefur alltaf verið mér nokk-
uð eðlilegt að skora mörk,“ segir
Garðar.
Hann lék sinn fyrsta meistara-
flokksleik með ÍA árið 2001, þá á
18. ári og lék með liðinu til ársins
2004. Þá gekk hann til liðs við Val.
„Ég gekk til liðs við Val sem þá lék í
1. deildinni og við fórum beint upp.
Mér gekk ekki vel á því tímabili,
það var ákveðinn lágpunktur á mín-
um ferli fram til þess. En strax eftir
síðasta leik var mér sagt að gleyma
tímabilinu og fara að hugsa um það
næsta, sem hjálpaði mér mjög mik-
ið,“ segir Garðar.
Willum Þór Þórsson var svo ráð-
inn þjálfari Vals um haustið og ber
Garðar honum vel söguna. „Hann
rífur mig í gang aftur og við verð-
um bikarmeistarar og náum 2. sæti
í deildinni, sem er gríðarlega sterk-
ur árangur hjá nýliðum í deildinni.
Willum er mjög góður svona maður
á mann, hreinn og beinn og hjálp-
aði mér mjög mikið,“ segir Garð-
ar. Yfir komandi vetur var Garðar
lánaður til Dunfermline í Skotlandi
og lendir þar í meiðslum. „Þar fæ
ég brjósklosið sem ég hef verið að
glíma við meira og minna alla tíð
síðan.“
Lætur vel af
dvölinni í Svíþjóð
Leiðin lá því heim aftur til Vals en
ekki leið á löngu þar til næsti kafli
í lífi hans tók við. „Við spiluðum
Evrópuleik í Danmörku þar sem ég
skora. Ég var nánast strax eftir leik
keyptur til IFK Norrköping í Sví-
þjóð,“ segir Garðar. Til Norrköp-
ing flutti hann ásamt Ásdísi Rán
þáverandi eiginkonu sinni og komu
þau sér fyrir í miðbænum. „Það var
æðislegt að vera í Svíþjóð. Dóttir
mín er fædd þar og hvergi í heim-
inum held ég að það sé betra að ala
upp börn. Velferðakerfið þeirra er
alveg frábær,“ segir Garðar. „Ég er
meira en til í að borga 40% skatt
og ég held að allir séu það ef þeir
fá í staðinn fría heilbrigðisþjónustu
fyrir börnin og fleira slíkt. Fólk þarf
að sjá að það fái eitthvað fyrir skatt-
peninginn sinn,“ segir Garðar.
Í Nörrköping búa um 100 þús-
und manns. Byggðin er dreifð og
bæinn segir Garðar hafa smábæj-
aryfirbragð. Svía segir hann um
margt líka Íslendingum. „Fólkið
þarna hefur svipaðan húmor og við,
svona léttgeggjaðan,“ segir Garðar
og bætir því við að sér hafi geng-
ið vel að aðlagast. „Ég lærði tungu-
málið strax, hef yfirleitt reynt það
í öllum löndum sem ég hef komið.
Lykilatriðið er að byrja bara að tala
nánast á fyrsta degi, þó það verði
hlegið að manni fyrst um sinn. Það
var einmitt mikið hlegið að ein-
hverjum sjónvarpsviðtölum við
mig frá fyrstu mánuðunum mínum
þarna,“ segir hann.
Mafíósar og málaferli
Næst lá leiðin til Búlgaríu, til höf-
uðborgarinnar Sófíu. Það seg-
ir Garðar að hafi verið allt ann-
ar heimur. „Það tók dálítinn tíma
að venjast lífinu þar. Umgjörðin er
allt önnur og allt frekar gamaldags.
Ég var til dæmis handskráður inn
í landið í einhverja risastóra bók
sem var svo bara sett upp í hillu,“
segir hann. „Ef löggan stoppaði
mig eða einhvern annan sem var
með erlent ökuskírteini þá sleppti
hún okkur oftast um leið, því hún
nennti ekki að standa í öllu vesen-
inu sem fylgdi því að fletta okkur
upp,“ segir Garðar og brosir.
En Búlgaríu fylgdi þó öllu
myrkari hlið, landið er fátækt og
spillingin er mikil. „Löggan tekur
við mútum og ef einhvern langar
að byggja hús verður hann að sjá
til þess að vel sé gert við alla sem
þurfa að skrifa undir eða stimpla
einhverja pappíra,“ segir Garðar.
„En fólkið í Búlgaríu er gott. Mjög
hjálpsamt, þrátt fyrir fátækt, spill-
ingu og ýmis samfélagsleg vanda-
mál.“
Garðar og liðsfélagar hans fengu
að reyna spillinguna í Búlgaríu á
eigin skinni. „Það voru mafíósar
sem áttu liðið. Við fengum yfir-
leitt borgað seint og illa. Þegar við
fengum launin borguð var okk-
ur oftast réttur poki með reiðufé,“
segir hann. „Ef við töpuðum neit-
uðu þeir stundum að borga okkur
umsamda bónusa og stundum fékk
bara byrjunarliðið greitt.“
Að lokum gafst Garðar upp á
því hve erfiðlega gekk að fá greidd
laun og kærði liðið til FIFA, al-
þjóða knattspyrnusambandsins.
Hann segist hafa óttast öryggi sitt
á þeim tíma. „Á sama tíma og ég
kærði þá voru nokkrir leikmenn
sem kvörtuðu í fjölmiðla yfir því
sama. Þeir voru allir kallaðir á fund
með stjórninni. En stjórnin mætti
ekki á fundinn heldur lífverðirn-
ir þeirra og liðsfélagar mínir voru
bara lamdir. Ég sá áverkana hjá
nokkrum þeirra og það fór ekk-
ert á milli mála hvað hafði gerst,“
segir Garðar. „Þannig að ég var vel
smeykur eftir að ég kærði og átti
allt eins von á að lenda í sömu bar-
smíðum og þeir. En einhvern veg-
inn, þrátt fyrir að eigendurnir væru
svona spilltir, þá var borin virðing
fyrir okkur leikmönnunum í Sófíu
og þar sem ég ákvað að fara með
þá fyrir dómstóla gerðu þeir ekk-
ert þessu líkt á minn hlut,“ bætir
hann við. „Það er samt svo ótrú-
legt að standa í launadeilum við
einhverja sem gersamlega synda í
seðlum.“
Garðar fékk laun sín að lokum
en þó ekki fyrr en þremur árum
síðar. „Þetta á að vera tiltölulega
auðvelt ferli en þetta tók alltof
langan tíma. Þegar þessar kring-
umstæður koma upp finnst mér að
FIFA ætti að borga launin en rukka
svo liðin, svipað og ríkið gerir með
skaðabótakröfur. Félög eru aldrei
að fara að sleppa því að borga
FIFA, því þá yrðu þau sett í keppn-
isbann og færu fljótlega á hausinn
eftir það.“
Tekur gríðarlega
á andlegu hliðina
Eftir nokkrar hremmingar í Búlg-
aríu lá leið Garðars til Austurrík-
is þar sem hann gekk til liðs við
LASK Linz árið 2010 sem þá lék í
efstu deild. „Það var rosalega gam-
an í Austurríki,“ segir Garðar. „Ég
var að komast úr meiðslum en náði
að vinna mig inn í byrjunarliðið og
var orðinn einn af lykilmönnun-
um í hópnum undir lok tímabils-
ins. Mér var boðinn nýr samning-
ur og ég fer með hann heim til Ís-
lands í sumarfrí. Tveimur vik-
um seinna er hringt í mig og mér
er sagt að félagið sé orðið gjald-
þrota og 17 leikmenn farnir,“ seg-
ir Garðar. Hann afréð því í sam-
ráði við umboðsmann sinn að róa á
Garðar Bergmann Gunnlaugsson, knattspyrnumaður á Akranesi
„Þegar við fengum launin í Búlgaríu var
okkur oftast réttur poki með reiðufé“
Garðar Bergmann Gunnlaugsson.
Daníel, Viktoría, Hektor og Baltasar ásamt föður sínum. Ljósm. Edit Ómarsdóttir.