Skessuhorn - 04.10.2017, Blaðsíða 17

MIÐVIKUDAGUR 4. OKTÓBER 2017 17
þetta var. Var mikið hjá ömmu og
afa á Litlu-Brekku. Fyrir dreng-
ina var þetta öðruvísi og erfiðara.
Börn ímynda sér allt mögulegt
og krabbamein er í eðli sínu ljótt
orð. Þau halda jafnvel að krabba-
mein þýði dauði. Við erum heppin
með vinafjölskyldur og kennarar
héldu bekkjarfundi til að auðvelda
drengjunum að ræða og melta mál-
in. Ég er hins vegar óendanlega
heppin að eiga góðan og skilnings-
ríkan eiginmann, ótrúlega frábæra
foreldra og tengdaforeldra og alla
hina, sem hafa hjálpað mér og
ekki síður börnunum að komast í
gegnum þetta. Saman var því alltaf
hægt að útskýra hlutina fyrir börn-
unum og öllum okkur nákomnum
og létta þeim lífið. Hafa allt uppi á
borðum.“
Að skrifa hafði
margvísleg jákvæð áhrif
Á meðan Anna Dröfn gekk í gegn-
um meðferðina hélt hún úti skrif-
um í lokuðum en stórum hópi vina
og fjölskyldu á Facebook. Hópurinn
heitir „Föruneyti hringsins“ og þar
mátti bæta í hópinn öllum þeim sem
vildu. Hópurinn nýttist mér til að
vinna úr þessu og öðrum til að vinna
úr sinni upplifun ásamt því að fylgj-
ast með. Við eigum bæði stórar fjöl-
skyldur og marga vini og kunningja.
Einnig búum við í litlu samfélagi þar
sem fólki er ekki sama um náungann.
„Um tíma var ég alveg undir,“ játar
Anna Dröfn hreinskilningslega þeg-
ar hún er beðin að lýsa líðan sinni
meðan á sjúkdómsmeðferðinni stóð.
„Maður verður eins lítill og hugsast
getur. Ekki einvörðungu að manni
sé kippt út, heldur þurfti ég að vera
í einangrun frá öðru fólki. Þannig er
maður félagslega útilokaður frá fjöl-
skyldu, vinum, vinnu og bara öllu.
Þegar svona gerist hjá fólki hef-
ur það tilhneygingu til að vilja bara
vera heima og margir eiga mjög erf-
itt með að komast aftur út í lífið að
nýju, endurræsa sig aftur, þótt bata
sé náð. En Föruneytið mitt hjálp-
aði mér gríðarlega mikið á margan
hátt. Það til dæmis sló á sögusagn-
ir og leiðrétti hlutina. Þannig hjálp-
aði upplýsingagjöf í gegnum skrifin
fólkinu mínu að hjálpa bæði mér og
öðrum. Allir fengu réttar upplýsing-
ar og allt var uppi á borðum. Fólk
hringdi nefnilega ekki í mig, heldur
í mömmu, tengdamömmu, Hjörleif
og aðra mér nákomna. Maður dett-
ur ekki endilega sjálfur út við svona
aðstæður. Ég hef stundum lýst því
að þetta væri eins og að keyra bíl í
vondu veðri. Maður hefur miklu
betri stjórn á bílnum ef maður er
sjálfur undir stýri.“
Heilan bala
af lyfrapylsu
Hún segir að þegar heim var kom-
ið milli meðferða hafi eiginmað-
urinn og synir hennar gegnt stóru
hlutverki. „Þegar strákarnir mínir
komu heim úr skólanum og Hjör-
leifur úr vinnu gat ég farið í göngu-
túra, en það mátti ég ekki gera
ein og því fylgdu þeir mér. Áhrif
lyfjanna voru svo margslungin
og slæm að ég mátti ekkert reyna
á mig, hvað þá vera ein úti í nátt-
úrunni. Líkaminn er í raun í mara-
þoni þó svo ég sitji alveg kyrr. Þetta
blóðflöguleysi er mjög hættulegt,
en lyfjagjöfin gerði það að verkum
að blóðið náði sér ekki milli með-
ferða. „Þetta var allt drepið nið-
ur, maður lifandi,“ segir hún. „Ég
átti marga slæma daga heima, það
þekkir fólkið mitt og sérstaklega
Hjörleifur minn. Það voru frum-
ur og beinmergur að eyðast upp og
allt að gerast inni í frumunum. Eig-
inlega var maður við það að týnast
inni í kjarna vanlíðunar. Það hefur
verið sagt að þeir sem fari í gegnum
erfiða lyfjameðferð við krabbameini
eldist um sem nemur tíu árum fyr-
ir hverjar 12 vikur í meðferð. Sam-
kvæmt því ætti ég að hafa elst um
20 ár og vera 55 ára en ekki 35. Mér
hefur liðið svona, en er ekki frá því
að nú sé ég aftur farin að yngjast!
Eftir að batinn hófst hef ég þurft
að byggja mig upp hægt og sígandi
bæði líkamlega en ekki síður and-
lega. Smám saman fer svo orkan að
koma og viljinn að láta á sér kræla.
Það er ótrúlega góð tilfinning þeg-
ar lífsviljinn kviknar af krafti, ef svo
má að orði komast. Loksins langar
mann aftur að gera hluti og fá hug-
myndir til að framkvæma. Núna er
ég því öll að koma til, tveir mán-
uðir liðnir frá því síðustu meðferð
lauk og meira að segja í gærmorgun
gat ég gert slátur, heilan bala af lifr-
apylsu! Slíkt hefði verið gjörsam-
lega útilokað hvenær sem var síð-
ustu tvö árin,“ segir Anna Dröfn og
hálfpartinn brosir að sjálfri sér yfir
ákafanum að komast aftur í gang
eftir að hafa verið kippt út úr allri
rútínu.
Hárleysi alls
ekki það versta
Eðli málsins samkvæmt fylgir sum-
um lyfjameðferðum að sjúklingur-
inn missir hárið. Hvernig lífsreynsla
var það? „Iss, það var alls ekki það
versta. Ég er ung kona og gæti allt-
eins sem hippi hafa verið að klippa
hárið af því mér og sýnast töffari!
Það sjokkeraði því aðra meira en
sjálfa mig þegar hárið fauk. Krakk-
arnir struku reyndar eftir kollinum
á mér og fannst þetta dáldið skrítið.
Læknarnir höfðu varað mig við að
hárið færi að detta af á 17. degi. Það
stóðst upp á dag. En ég varð döpur
og leið þegar augnhárin fóru líka. Ég
var búin að lifa í voninni um að þau
færu ekki, talaði meðal annars fal-
lega til þeirra og strauk þeim vina-
lega í þeirri von að þau færu nú ekki
að kveðja mig, en auðvitað duttu
þau líka. Þetta var jú sterkasti lyfja-
skammturinn sem fólki með þessa
greiningu er gefinn og því útilokað
annað en þannig færi. Ég var hins
vegar svo heppin að það voru farin
að vaxa ný augnhár eiginlega strax
og þeirri meðferð lauk. Á svipuð-
um tíma var Pallaball í Borgarnesi.
Blóðið var í lagi þá þannig að Föru-
neytið fór vitaskuld á ball. Ég mætti
með Rod Steward hárkollu og dans-
aði þar til frumurnar gátu ekki meir.
Vinkonur mínar mættu líka með
sínar hárkollur mér til stuðnings í
öllum regnbogans litum. En tíma-
bundið hárleysi er náttúrlega það
minnsta, bara eitt af því sem fylgir
svona meðferð. Þegar beinmergur-
inn þynnist og frumurnar drepast
verður maður svo dapur. Oftast kom
yfir mig svona fimmtadagsbugun
eftir lyfin. En Hjörleifur minn kom
mér alltaf aftur upp og fram og út
í göngu. Yfirmatráður og dýralækn-
ir heimilisins sá um að sprauta mig
ef þurfti, styðja mig stuttu skrefin og
halda uppi öllu daglegu lífi á meðan.
Blessunarlega var að koma vor og
sumar með hækkandi sól. Þegar ég
kvaddi deildina mína uppi á Land-
spítala varð mér hins vegar litið yfir
hópinn og gat ekki annað en fund-
ið til með konunum sem voru þarna
að hefja sína baráttu. Það var auðvelt
fyrir mig að setja mig í spor þeirra.
Deildin er náttúrlega alltaf full af
veiku fólki. Þarna eru fimm sjúkra-
stofur á sama ganginum og alltaf
einhverjir nýir að greinast og hefja
meðferð. Nýtt fólk í stólunum dag
eftir dag. Mér er stundum hugsað til
þeirra sem ég kynntist þar.“
Má auka eftirfylgnina
Í baksýnisspeglinum finnst Önnu
Dröfn heilbrigðiskerfið hafa í flestu
staðið sig vel í hennar sjúkdómssögu
og meðferð. „Það er yndislegt fólk
að vinna á sjúkrastofnunum okk-
ar, en vissulega er heilbrigðiskerf-
ið laskað eftir mikinn sparnað síðari
ára. Eftirlitiskerfið sem ég og aðrir
í mínum sporum þurfum er kannski
helst laskað. Auðvitað þurfa sjúk-
lingar sem gengið hafa í gegnum
svona lagað að fá góða eftirfylgni,
en fólki er einhvern veginn hent út
úr kerfinu. Ég hefði viljað getað far-
ið í rannsóknir eftir ár en það er ekki
í boði. Þú færð einhverja meðferð
en ert svo sendur heim. Auðvitað er
alltaf best að vera heima, en ég held
að þessi eftirfylgni sé kannski stærsta
brotalömin í kerfinu.“
Með núll í hvítum
blóðkornum
Eins og Anna Dröfn nefndi hér að
framan lítur hún lífið öðrum augum
eftir þessa hörðu reynslu. „Ákveðn-
ir smámunir skipta mig ekki lengur
máli. Maður hefur ekki tíma í eitt-
hvað sem í raun skiptir engu. Það
eru innan við tvö ár síðan ég var svo
ótrúlega „heppin“ að finna þennan
litla hnút, eins og bláber að stærð.
Þarna var ég heppin að greina mig
snemma, þótt ég hafi verið frek-
ar óheppilegt að fá ranga meðferð
til að byrja með. Ég var einfald-
lega með einstakt æxli sem náði að
plata lækninn, litarefnið og alla sem
að komu. Það var alveg sprelllifandi
eftir margar lyfjagjafir. Mamma seg-
ir líka alltaf að ég sé einstök. Auð-
vitað varð ég því að fá alveg ein-
stakt æxli! En þegar loks rétt grein-
ing fékkst var ég drifin í rétta með-
ferð. Þegar æxlið var sent til Sví-
þjóðar í rannsóknarskyni fengum
við að vita að það væru 4% líkur
að það kæmi niðurstaða sem myndi
Klappliðið káta um jólin síðustu. Jóhannes Þór 10 ára, Eyjólfur Ágúst 8 ára og
Helga Sigríður Guðfríður 2 ára.
„Þessi mynd var tekin daginn sem við fengum að vita að þetta væri illkynja
brjóstakrabbamein og komið út í eitlana. Lyfjagjöf átti að hefjast innan viku.
Engin börn gera sér grein fyrir hvað liggur í þessum orðum né hvað er í vændum.
Þannig að við bökuðum bara köku. Súkkulaðiköku með kremi. Það var ekkert
annað hægt að gera í stöðunni.“
Ensku húsin við Langá. Ljósm. mm. María Guðrún, Anna Dröfn og Eva Rós. „Föruneytið lét
sitt ekki eftir liggja og margir úr klappliðinu voru skráðir í
Reykjavíkurmaraþonið 2016. Þeir hlupu til styrktar Krafti eða
Ljósinu i mínu nafni.“
Lyfjapakki fyrir eina meðferð. Hér eru eingöngu lyf vegna
hliðarverkana og afleiðinga af hinum einu og sönnu krabbameins-
lyfjunum þremur, sem gefin eru beint í lyfjabrunninn á Landspítal-
anum á þriggja vikna fresti. Framhald á næstu síðu