Heimsmynd - 01.12.1990, Qupperneq 103

framkomu, slagferðugri. Stundum endaði þetta í hreinu fylliríi
og leiðindum. Annars reynir maður að vera með öll skilning-
arvit opin fyrir konum, sem gefa signöl, og svara, ef manni líst
á. Ég hef hitt margar konur, en einhvern veginn hefur ekkert
orðið úr þeim samböndum. Stundum byrjar þetta með því að
maður hefur hálfgerða fyrirlitningu á þeim fyrir að vera svona
meðfærilegar og fljótar með manni í bólið. Margar eru bundn-
ar af börnum sínum og skyldustörfum. Það er erfitt að stilla
saman strengina til að gera eitthvað sameiginlega og þetta
rennur út í sandinn. Samt heldur maður áfram að leita. En
þetta er allt annað líf, en þessi gamla áhyggjulausa leit ungs
manns, sem ekki er bundinn af einu eða neinu, afslappaður og
frjáls. Það ætti enginn að skilja í þeirri trú að hann geti með
því endurheimt hið frjálsa, glaða líf æskuáranna.“
Hefur hann gert sér rellu út af ótímabærri þungun eða kyn-
sjúkdómum?
„Nei, ég læt konurnar um það, ef þetta eru skyndikynni.
Verði sambandið eitthvað lengra og kunningsskapurinn nán-
ari, er þetta oftast fært í tal. En ég geng ekki með verjur á mér
og reikna alls ekki með að þær konur, sem ég umgengst, geti
borið með sér kynsjúkdóma. Ég lít á það sem þeirra einka-
mál, hverjum þær hafa verið með áður og ætlast til sömu nær-
gætni gagnvart mér. Kannski ætti maður að vera gætnari og
opinskárri. Einn kunningi minn, reyndar harðgiftur, varð fyrir
því á dögunum, eftir einnar nætur útstáelsi, að vera tilkynnt
um barn, rétt si svona. Þetta getur náttúrlega haft langtímaaf-
leiðingar og fyrir fleiri en mann sjálfan og engin ástæða til árið
1990 að láta svona óhöpp henda sig. Auðvitað á fólk að tala
saman og vita hvaða áhættu það er að taka í upphafi leiks. En
þetta er ekki uppáhaldsumræðuefni mitt undir þessum kring-
umstæðum. Ég hef bara treyst á kvenfólkið og lukkuna.“
_ . ið ræddum við fráskilda móður um skilnaðinn og
I skiptimarkaðinn.
> > M / „Endurheimt frelsisins er ekki það fyrsta sem kon-
an tekur eftir við skilnað, að minnsta kosti ekki ef
börn eru í hjónabandinu. Oftast minnka fjárráðin verulega.
Svo verður tíminn svo knappur og nauðsynlegt að skipuleggja
allt langt fram í tímann. Maður verður að sleppa að hugsa til
þess að taka yfirvinnu og aukavaktir. Börnin þurfa að komast
til og frá gæslu og í skóla. Og svo uppgötvarðu að þetta þjóð-
félag er byggt upp af pörum. Einstæðar mæður eru fyrirlitinn
minnihlutahópur. Það er ekki lengur pláss fyrir þig í vina-
hópnum. Stakir eiga ekki heima innan um pörin. Vinkonurn-
ar líta á þig sem ógnun við sitt hjónaband. Og vinir okkar
hjónanna fara líka stundum að fara á fjörurnar, einkum ef
áfengi er með í spilinu. Þeir vilja hressa upp á kynlífið - auð-
vitað án þess að raska nokkru í eigin lífi. Bara svona vel meint
hjálp! Þar með fækkar í vinahópnum. Það er svo meiriháttar
mál, ef maður ætlar út að skemmta sér. Það þarf að útvega
barnapíur eða koma börnunum fyrir. Verstar eru helgarnar,
þegar börnin eru hjá pabbanum. Þá verður meiriháttar
spennufall hjá mér og ég veit ekki hvað ég á af mér að gera.
Oft finnst mér að ég þurfi að nýta þennan tíma vel og sletta
ærlega úr klaufunum. Það er ágætt ef ég get farið eitthvað út
með vinnufélögunum. Afleitt ef maður fer að álpast eitthvað
einn. Auðvitað er ég „með radarinn úti“, eins og sagt er, ef ég
skyldi rekast á einhvern huggulegan mann, sem gaman væri
að kynnast nánar. En gamanið getur farið fljótt af. Ég er á
pillunni, tek enga áhættu í þeim efnum, búin að eignast þau
börn sem ég ætla mér. En ég vinn í heilbrigðisgeiranum og
geri mér góða grein fyrir áhættunni af kynsjúkdómum. Ég geri
því kröfu til hins aðilans að nota smokk. Ég get ómögulega
sjálf farið að draga slíkan hlut upp úr veskinu, eins og þetta
væri daglegt brauð. Það fyndist mér neyðarlegt og gera mig
billega í augum mannsins. En þetta kostar oft átök. Mannin-
um finnst að sér vegið, verið að gefa í skyn að hann sé eitt-
hvað afbrigðilegur eða leggi lag sitt við einhverjar vændiskon-
ur, lauslætisdrósir eða eiturlyfjasjúklinga. Reynslan hefur
kennt mér að stofna ekki til svona skyndikynna. Oftar en ekki
endar það með leiðindum, sem tekur langan tíma að greiða úr.“
Framhald á bls. 112
JILSANDER
Feeling Man
*