Fréttablaðið - 12.11.2016, Blaðsíða 16

Útgáfufélag: 365 miðlar ehf. Stjórnarformaður: Ingibjörg Stefanía Pálmadóttir forStjóri: Sævar Freyr Þráinsson Útgefandi og aðalritStjóri: Kristín Þorsteinsdóttir kristin@frettabladid.is
aðStoðarritStjórar: Andri Ólafsson andri@frettabladid.is, Hrund Þórsdóttir hrund@stod2.is, Kolbeinn Tumi Daðason kolbeinntumi@365.is. Fréttablaðið kemur út í 90.000 eintökum og er dreift ókeypis á heimili á höfuðborgarsvæðinu og Akureyri.
Einnig er hægt að fá blaðið í völdum verslun um á landsbyggðinni. Fréttablaðið áskilur sér rétt til að birta allt efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds. ISSn 1670-3871
fréttaBlaðið Skaftahlíð 24, 105 reykjavík Sími: 512 5000, ritstjorn@frettabladid.is ÞróunarStjóri: Tinni Sveinsson tinni@365.is helgarBlað: Kristjana Björg Guðbrandsdóttir kristjanabjorg@frettabladid.is menning: Magnús Guðmundsson
magnus@frettabladid.is lífið: Sara McMahon sara@frettabladid.is ljóSmyndir: Vilhelm Gunnarsson villi@365.is framleiðSluStjóri: Sæmundur Freyr Árnason sfa@frettabladid.is ÚtlitShönnun: Silja Ástþórsdóttir siljaa@frettabladid.is
Gunnar
Kristín
Þorsteinsdóttir
kristin@frettabladid.is
Mín skoðun Logi Bergmann
Bandaríkjamenn völdu sér forseta í vikunni í sögulegum og stórfurðulegum kosningum. Að endingu stóð Donald Trump uppi sem sigurvegari, sem var nokkuð sem helstu sérfræðingar töldu nánast óhugsandi að morgni kosningadags.
Trump fékk reyndar færri atkvæði en Hillary Clinton,
en bar engu að síður sigur úr býtum í keppninni um
hina víðfrægu kjörmenn sem að forminu til kjósa for-
setann. Við því er ekkert að segja. Frambjóðendur og
kjósendur þekktu kosningakerfið þegar haldið var af
stað. Niðurstaðan er því lýðræðisleg, þótt halda megi
því fram með góðum rökum að kjörmannakerfið sé
meingallað.
Hvað sem segja má um Trump er ljóst eftir á að hyggja
að kosningabarátta hans var allt að því snilldarlega
útfærð. Honum tókst með yfirboðum og stórkarlalegum
yfirlýsingum að halda sér nánast stanslaust í kastljósi
fjölmiðla. Sigur hans byggðist svo ekki síst á því að ná
til hópa af kjósendum sem almennt hefur ekki verið
reiknað með. Honum tókst að fá þjóðfélagshópa sem
hafa látið sig kosningar litlu varða mæta á kjörstað, og
það með því að eyða einungis broti af því sem Hillary
Clinton kostaði til.
Eftir sem áður skilur sigur Trumps eftir sig óbragð
í munni. Hann hefur sýnt ótrúlega vanþekkingu á
alþjóðamálum, daðrað við útlendingahatur, lagt fæð á
ákveðna trúarhópa og gerst sekur um að sýna konum
hreint ótrúlega vanvirðingu. Gildir þá einu þótt fyrstu
skref hans eftir að kjöri var náð bendi til þess að senni-
lega hafi hann í mörgum tilvikum sagt það sem ákveðn-
ir hópar vildu heyra, frekar en lýsa eigin skoðunum. Við
getum kannski bundið einhverjar vonir við að undir
hrjúfu yfirborðinu leynist mýkri maður.
Helsta niðurstaða kosninganna er þó sú að Banda-
ríkjamenn skuli hafa hafnað Hillary Clinton. Ræða
hennar þegar hún viðurkenndi ósigur var sannkallað
stórvirki. Þar leyfði hún sér að sýna kjósendum á sér til-
finningalegu hliðina – mögulega nokkuð sem hefði mátt
komast betur til skila í kosningabaráttunni. Merkilegust
voru þó skilaboð hennar til ungra stúlkna, sem hún
hvatti til dáða. Einhvern tíma skyldi glerþakið sprengt.
Clinton var framúrskarandi frambjóðandi – erfitt er
að hugsa sér marga forseta sem státað hafa af hennar
reynslu og bakgrunni þegar þeir tóku við embætti. Hún
hlaut líka ósanngjarna gagnrýni meðan á baráttunni
stóð. Getur verið að sú staðreynd að hún er kona hafi
ráðið miklu? Við Íslendingar þekkjum af eigin reynslu
að konur eiga erfiðara uppdráttar í pólitík en starfs-
bræður þeirra.
Pólitíkin hér á landi eftir hrun er órækur vitnisburður
um það.
Hillary Clinton hefði ekki bara verið frábær forseti,
heldur hefði hún verið fyrsta konan til að gegna þessu
valdamesta embætti veraldar. Í því hefðu falist mikilvæg
skilaboð. Alls óvíst er hvenær kona á næst raunhæfa
möguleika á að verða forseti, en af sögunni að dæma
getur verið langt þangað til.
Bandaríkjamenn völdu ekki bara rangan frambjóð-
anda. Þeir misstu af tækifæri til að brjóta blað í sögunni.
Glatað tækifæri
Merkilegust
voru þó
skilaboð
hennar til
ungra
stúlkna, sem
hún hvatti til
dáða. Ein-
hvern tíma
skyldi gler-
þakið
sprengt.
Kennarar hafa verið að mótmæla alla vikuna. Ég held að flestir skilji það. Ég man þá tíð þegar þeir voru alltaf í verkföllum. Vá, hvað það var meiri-
háttar. Ég hef samt ekki alveg sömu afstöðu til verkfalla
kennara nú og fyrir nokkrum áratugum. Merkilegt.
Það er flókið að vera kennari. Ekki síst þegar kemur
að hlutum fyrir utan kennsluna. Sérstaklega núna,
þegar komnar eru reglur um að það megi ekki skilja
útundan og alls konar eineltisáætlanir (sem eru alls
ekki áætlanir um að leggja einhvern í einelti). Og það
getur til dæmis verið mjög flókið að halda skólaball.
Tökum bara dæmi af fullkomnu handahófi og um
algjörlega ímyndaðan skóla sem er klárlega ekki til.
Hvergi.
Ólíkir bekkir
D-bekkurinn er stærstur en sumum hinna krakkanna
fannst hann svo leiðinlegur síðast að þau vilja helst
ekki leika við hann. Þau segja að hann sé frekur og sé
alltaf að reyna að hjálpa vinum sínum, sem eru í allt
öðrum skóla. En það er líka vesen af því að það eru
svo margir í bekknum og án þeirra er erfitt að halda
ball. Skólastjórinn ákvað sem sagt að þeir ættu að
skipuleggja ballið en það virðist ganga illa að bóka
skemmtiatriði.
Krakkarnir í C-bekknum voru margir einu sinni
í D-bekknum en hættu þar af því þeir vildu hafa
Frozen-þema á síðasta balli en D-bekkurinn var alveg
harður á Monster High. Nokkrir þeirra vildu reyndar
helst hafa Batman þema, en þessar stelpur fá einhvern
veginn alltaf að ráða.
Svo er það A-bekkurinn sem allir héldu að hefði
hætt en svo mætti hann bara fyrsta daginn. Svaka
hress. Þar eru ekkert rosalega margir og þeir vilja helst
bara leika við krakkana í C-bekknum. Sérstaklega
gaurinn sem er alltaf í sömu fötunum.
Hinir bekkirnir
B-bekkurinn var stærri en lenti í einhverjum
vandræðum af því að einn í bekknum sagðist
aldrei vera með nesti og fékk hjá hinum, en var
svo alltaf með nesti. Sumum finnst bekkurinn
ágætur eftir að það kom nýr formaður en vita
aldrei alveg hvar þeir hafa hann. Sko, bekkinn,
ekki formanninn. Sumir vilja alls ekki leika við
neinn úr B-bekknum. Jafnvel þó að þau taki aðra
vini með sér.
P-bekkurinn er miklu stærri en hann var.
Krakkarnir þar eru soltið óþekkir og eiginlega
enginn af hinum bekkjunum vill leika við þá.
Reyndar hafa krakkarnir í P-bekknum boðist til
að koma bara á ballið, sjá kannski um sjoppuna
og vera eiginlega ekkert fyrir, en hinir krakkarnir
eru alls ekki vissir. Maður veit aldrei með þennan
P-bekk. Svo vilja þau líka hafa ballið styttra en
venjulega og það er ekkert gaman. En það er sagt
að einn af þeim sé alveg sjúklega góður í reikn-
ingi.
Næstum því allir fluttu úr hverfinu hjá S-
bekknum. Þar er nýr strákur, sem kemur utan af
landi, og er enn að læra að rata um skólann. Hann
er mjög feiminn og vill helst ekki leika við neinn
strax. En hann er mjög góður dansari.
V-bekkurinn er næststærsti bekkurinn. Þar er
skemmtilegasta stelpan en líka nokkrir svakalega
frekir. Síðast þegar V-bekkurinn fékk að ráða átti
að fara í rosalega skemmtilega skólaferð til Bruss-
el en þá fóru nokkrir þeirra í fýlu þannig að það
varð ekkert af ferðinni. Í þeirra bekk er líka einn
sem er víst búinn að vera mjög lengi í skólanum.
Það er ekki einfalt að koma þessu öllu saman í
gott ball, sem segir okkur að það er ekki jafn ein-
falt og margir halda að vera kennari.
Skólaball
1 2 . n ó v e m b e r 2 0 1 6 L A U G A r D A G U r16 s k o ð U n ∙ F r É T T A b L A ð i ð
SKOÐUN