Ársrit um starfsendurhæfingu - 2018, Blaðsíða 48

þakklát fyrir að hafa fengið að starfa með
öllu því góða fólki sem að þessari starfsemi
hefur komið á hinni tíu ára vegferð VIRK.
Ég vann mjög mikið fyrstu árin hjá VIRK en
svo áttaði ég mig á að ég yrði líka að fá að
vera til sem manneskja og setti mér mörk.“
Hvað telur þú helst hafa skapað þá
manneskju sem þú ert núna?
„Svo margt. Ég er fædd og uppalin í Hafnar-
firði og hef alltaf búið hér utan tvö ár sem ég
var, sem fyrr greinir, við nám í Danmörku.
Ég er gift Daníel Helgasyni húsasmíða-
meistara. Við kynntumst í Flensborg sem
unglingar, giftum okkur í Garðakirkju á Álfta-
nesi 1987 og eigum tvo syni og eina dóttur.
Foreldrar mínir eru báðir aldir upp í Hafnar-
firði. Faðir minn, Jón Vignir Karlsson lést á
síðasta ári. Hann var sonur útgerðarmanns
hér í Hafnarfirði og ætlaði sér að fara á
sjó. Hann sá hins vegar svo illa að hann
gat ekki farið í Stýrimannaskólann og fór
því í upplýsingageirann. Hann varð einn af
framkvæmdastjórum Nýherja og rak seinna
Nýja tölvu- og viðskiptaskólann.“
„Gat hann orðið frumkvöðull á þeim
vettvangi þegar hann sá svona illa?
„Hann fékk sér bara gleraugu,“ svarar
Vigdís og hlær. „Móðir mín, Hjördís
Edda Ingvarsdóttir, var lengi heima við
og sinnti okkur börnunum. Seinna fór
hún í Flensborg. Við vorum þar við nám
á sama tíma mæðgurnar. Hún varð síðar
skrifstofustjóri hjá sjúkraþjálfunardeild
Háskóla Íslands. Pabbi minn var duglegur
maður og móðir mín er það líka. Ég er elst
barna þeirra og á þrjá bræður.“
Þú ert sem sagt „væske ekte“
Hafnfirðingur?
„Já – nema hvað ég var í sveit frá sex ára aldri
að Bessastöðum í Húnavatnssýslu. Þar bjó
frændfólk mitt. Ég var hjá Birni Einarssyni og
Ólöfu Pálsdóttur – Bjössa og Lóu – og byrjaði
á að passa börnin þeirra. Ég var mörg sumur
á Bessastöðum og gekk í allskyns störf. Þetta
var margmennt heimili og oft mikið að gera.
Ég man eftir að hafa gripið í að elda ofan í
mannskapinn tólf ára gömul og líka bakað.“
Kynntist þú samhjálp í æsku?
„Þessu hef ég ekki velt sérstaklega fyrir
mér. Ég var félagslega sterk strax sem
barn, átti auðvelt með að eignast vini þótt
ég hefði mig ekki mikið í frammi. Líklega
var ég fremur rólynd og þæg stelpa.
Fljótlega fann ég að nám lá vel fyrir mér og
var því dugleg að læra. Fyrir það fékk ég
heilmikla viðurkenningu sem var gott fyrir
sjálfsmyndina. Ég dúxaði á stúdentsprófi
og fékk fyrstu einkunn í Háskóla Íslands.
Þetta er samt ekki það sem mér finnst
sérstaklega varið í núna.
Þrátt fyrir allt er ég dálítill „bóhem“ í mér. Ég
get til dæmis ekki gengið í drögtum. Ég fékk
mér einu sinni eina slíka en fann að hún
átti ekki við mig svo ég gaf hana í Rauða
krossinn. Ég er sem sagt ekki mjög formleg
og kann best við mig í mínum skrautlegu og
litglöðu kjólum.“
Harmónikan og hamingjan
Hvað finnst þér mest varið í núna?
„Með árunum hef ég orðið meðvitaðri
um, að eins gott og það er að standa sig
vel, þá þarf maður líka að leyfa öðrum
þáttum persónuleikans að njóta sín. Ég hef
Ég get til
dæmis ekki gengið
í drögtum. Ég fékk
mér einu sinni eina
slíka en fann að hún
átti ekki við mig svo
ég gaf hana í
Rauða krossinn.
Ég er sem sagt
ekki mjög formleg
og kann best við
mig í mínum
skrautlegu og
litglöðu kjólum.“
48 virk.is