Morgunblaðið - 03.10.2019, Side 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 2019
✝ Sigríður AnnaLilja Jóhanns-
dóttir fæddist í
Gröf á Höfðaströnd
7. september 1929.
Hún lést á Grund,
dvalar- og hjúkrun-
arheimili, 14. sept-
ember 2019.
Sigríður var
dóttir hjónanna
Ólafíu Sigurðar-
dóttur húsmóður
og Jóhanns Sigfússonar,
útgerðarmanns í Vest-
mannaeyjum og síðar báta- og
skipasala Í Reykjavík. Bræður
Sigríðar eru Haukur, f. 18. nóv-
ember 1932, maki Emma Krist-
jánsdóttir, Birgir, f. 5. desember
1938, maki Kolbrún Stella
Karlsdóttir, og Garðar, f. 17.
ágúst 1943, maki Svanhvít
Árnadóttir.
Sigríður bjó í foreldrahúsum í
Vestmannaeyjum fram að tví-
tugu en þá fluttist hún til
Reykjavíkur. Hún giftist Pálma
S. Rögnvaldssyni rafvirkja-
meistara, f. á Ak-
ureyri 12. október
1928, d. 4. janúar
2014, árið 1952.
Sigríður og
Pálmi voru meðal
frumbýlinga í
Kópavogi og héldu
heimili þar meðan
heilsan leyfði. Auk
húsmóðurstarfa
sinnti Sigríður
verslunarstörfum
um árabil.
Sigríður og Pálmi eignuðust
fjögur börn: 1) Óli Jóhann, f. 8.
júlí 1952, d. 2. febrúar 2010, 2)
Hrönn, f. 14. nóvember 1954,
maki Sævar Guðbjörnsson, 3)
Rögnvaldur, f. 5. júní 1960, maki
Ágústa G. Sigurbjörnsdóttir, og
4) Örn, f. 11. júní 1962, maki
Anna Karen Káradóttir. Ömmu-
börnin eru 12 og langömmu-
börnin 18.
Útför Sigríðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 3. októ-
ber 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Ég naut þeirrar gæfu að vera
uppáhaldstengdasonur hennar
Siggu, enda sá eini. Þeirra for-
réttinda naut ég ríkulega því hún
vildi allt fyrir þennan eina gera.
Ósjaldan hóaði þessi glaðlynda
kona í mig og mína til að halda
mér brauðsúpuveislu, allt frá því
hún komst að því að mér finnst
brauðsúpa lostæti. „Má ekki
bjóða þér meira?“ var oft við-
kvæði hjá henni, einkum þegar
hún var nýbúin að bæta aftur
hressilega á diskinn.
Sigga veitti ætíð vel, hvort sem
það var brauðsúpa eða annað
lostæti sem hún galdraði fram af
natni. Hún veitti einnig vel af
væntumþykju og hlýju, en bón-
betri manneskja var vandfundin.
Sama hvort það snerist um að
stytta buxur, baka fyrir veislur
eða gæta barna, alltaf var hægt
að leita til hennar í þeirri full-
vissu að vel yrði tekið í bónina og
allt leyst vel af hendi.
Vænst þótti mér um hversu
umhugað Siggu var um velferð
barnabarna sinna, en hún var
amma af bestu gerð. Hún fylgdist
vel með uppvexti þeirra og líðan
frá degi til dags, alltaf boðin og
búin að sinna þeim og veita þeim
andlega og líkamlega næringu.
Þau voru lánsöm að eiga að
ömmu Siggu og afa Pálma og að
fara til afa og mömmu í Kópavogi
var alltaf tilhlökkunarefni.
Sigga og Pálmi kynntust í
Vestmannaeyjum, heimabæ
hennar, og stofnuðu heimili í
Kópavogi, þar sem þau bjuggu
allar götur síðan. Það reyndist
gæfuspor að gerast frumbýlingar
í þessum vaxandi bæ en þar
bundust þau vináttuböndum
mörgu góðu fólki sem stóð í sama
uppbyggingarbasli og þau.
Sigga sinnti húsmóðurhlut-
verkinu af kostgæfni: Saumaði og
prjónaði föt á börnin og tók að sér
uppeldi sonardóttur sinnar. Með-
fram því sinnti hún verslunar-
störfum og vann um árabil við
góðan orðstír í versluninni
Drangey við Laugaveg.
Sigga var einstaklega söngelsk
og snerist tilveran mikið um
kórastarf, þar sem hún eignaðist
góðar vinkonur fyrir lífstíð.
Tengdamamma var mikil fjöl-
skyldumanneskja og átti í góðu
sambandi við foreldra sína og
sinnti þeim af alúð á efri árum
þeirra. Einnig áttu bræður og
mágkonur stóran sess í huga
hennar og voru samverustundir
með þeim yfir kaffibolla eða á
ferðalögum henni dýrmætar.
Vestmannaeyjar voru æsku-
stöðvarnar en þangað leitaði hug-
ur Siggu alla tíð. Hún ræktaði
samband sitt við vinkonur úr
Eyjum og hitti fermingasystkin
sín reglulega. Eyjafjöllin og fólk-
ið þar var heldur aldrei langt
undan. Þar átti hún stóran
frændgarð sem hún sinnti af
sinni alkunnu alúð.
Nú hefur Sigga fengið hvíldina
og kvatt södd lífdaga, en minn-
ingarnar um einstaka og yndis-
lega konu lifa áfram hjá uppá-
haldstengdasyninum og öllu hans
fólki.
Sævar Guðbjörnsson.
Amma Sigga var besta amma
sem nokkur gat eignast og með
henni er fallin frá ein af stóru
manneskjunum í lífi okkar. Hún
hafði mikla trú á barnabörnunum
eins og öllu sínu fólki. Hún var
alltaf til í að hlusta og fylgdist vel
með því sem við vorum að bralla.
Það stafaði af henni jákvæðri
orku og gleði sem hún varðveitti
alveg fram í það síðasta. Það má
nánast halda því fram að hún hafi
kvatt þennan heim með bros á
vör.
Amma var hláturmild og mús-
íkölsk. Hún fór létt með að stilla
gítar eftir eyranu og spilaði undir
söng í veislum. Hún var iðulega
raulandi, átti plötusafn með
meisturum klassíkurinnar og fót-
stigið orgel. Aldrei byrsti amma
sig þótt við fiktuðum í orgelinu og
vissum ekki hvaða tilgangi vox
humana-stöngin þjónaði. Svo rík
var þolinmæði hennar og skiln-
ingur á þörf barna fyrir leik.
Amma var nýtin og hjá henni
léku þrjár kynslóðir með sömu
leikföngin. Diskarnir sem við ól-
umst upp við voru síðar notaðir af
börnum okkar sjálfra undir
skonsur, ristað brauð eða köku-
sneið.
Við höfðum á ömmu mikla
matarást. Hunangskakan hennar
var best og mömmukökur hefðu
betur heitið „ömmukökur“. Það
var lýsandi fyrir ömmu að hún
eldaði gjarnan grjónagraut ofan í
okkur þrátt fyrir að henni fyndist
hann ekki góður sjálfri. Hún
nostraði við grautinn, sem var
nokkuð þunnur, og sauð hann vel
svo grjónin urðu mjög mjúk. Fyr-
ir börn útivinnandi fólks var það
fádæma lúxus.
Það var gaman að heimsækja
ömmu Siggu í Drangey á Lauga-
vegi. Kaffistofan með kassastæð-
um sem teygðu sig nánast upp í
loft var sveipuð ævintýraljóma.
Slæðu- og hanskasafnið var upp-
spretta ótal leikja. Amma var brú
yfir í fortíðina. Hún fæddist í
torfbæ í Gröf á Höfðaströnd, hún
upplifði gamla tímann og komu
nútímans í Vestmannaeyjar. Í
gegnum sögurnar af því þegar
henni var hent í land í brimróti,
um vatnsskort í Eyjum, hvernig
afi hennar bjó í kamersi á Núpi,
fræddumst við um líf forfeðra
okkar og -mæðra. Fyrir tilstuðl-
an ömmu erum við tengd Eyja-
fjöllum sterkri taug því hún
ræktaði ævilangt vináttu við
frændfólk okkar þar.
Það var varla hægt að heim-
sækja ömmu án þess að Vest-
mannaeyjar bæri á góma. Hún
hafði á þeim ótrúlegt dálæti og
sem afkomandi hennar er ekki
hægt að upplifa Eyjar án þess að
hafa hana í huga. Óskrifuð regla
var meðal okkar barnabarna
hennar að í hvert skipti sem farið
var til Eyja hringdi maður í
ömmu og lét hana vita. Henni
þótti vænt um að fá póstkort frá
hinum ýmsu stöðum í heiminum
og átti hún mikið safn korta frá
ferðalögum sem oftar en ekki
prýddu ísskápinn í Gullsmáran-
um. Af prjónum ömmu streymdi
hver flíkin á fætur annarri enda
var hún bæði iðin og flink í hönd-
unum. Amma vílaði heldur ekki
fyrir sér að sauma dúkkuföt,
apaskinnsbuxur og jafnvel stór-
svigsgalla. Þeir hlutir eru löngu
týndir en peysurnar hennar
munu ylja okkur um ókomna tíð
rétt eins og minningin um hina
lífsglöðu, barngóðu og söngelsku
ömmu.
Amma Sigga skilur eftir sig
stórt skarð en við kveðjum hana
með hlýju í hjörtum.
Kári Jóhann Sævarsson
Arna Ýr Sævarsdóttir
Ívar Sævarsson.
Amma Sigga var ekki aðeins
móðir föður míns, hún var líka
vinkona mín og sannkallaður
klettur í fjölskyldunni. Alltaf
brosandi, alltaf létt og kát og
raulandi lag fyrir munni sér. Hún
var baklandið sem aldrei brast.
Baklandið hans afa, barnanna
sinna og okkar barnabarnanna
og loks barnanna okkar. Það
gengur ýmislegt á í lífi okkar
allra, en ég held að mér sé óhætt
að lýsa ömmu Siggu þannig að
hún hafi átt farsælt líf. Til hennar
var gott að koma og átti hún ráð
undir rifi hverju. Þannig var
amma að allt sem hún gerði þótti
okkur barnabörnunum best í
heimi og allt sem hún gerði, gerði
hún svo vel. Hún gleymdi aldrei
afmælisdegi fólksins síns og
prjónaði á alla nýja afkomendur
eins lengi og hún gat og bauð alla
velkomna sem að hennar borði
komu. Hún var einstaklega já-
kvæð og góð kona, sannkölluð
ættmóðir.
Ég er þakklát fyrir að börnin
mín hafi fengið að kynnast ömmu
Siggu. Hin síðari ár var konan
sem við elskuðum svo heitt orðin
fjarlægari okkur og andinn að
hverfa í aðrar lendur. Aldurinn
færðist allt í einu hratt yfir og
loks kom að hún sjálf varð eflaust
hvíldinni fegin. Það er falleg til-
hugsun að afi Pálmi og Óli frændi
hafi verið fremstir í móttöku-
nefndinni á himnum að taka á
móti söngdísinni miklu. Mikið
held ég að sé gaman hjá þeim öll-
um nú.
Hvíl í friði, elsku besta amma
mín og takk fyrir allt. Minning
þín lifir í hjörtum okkar allra. Þín
Kolfinna Von.
Ég kveð með söknuði mína
yndislegu vinkonu, hana Siggu.
Hún lést þann 14. september sl. á
dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Grund, þar sem hún dvaldi síð-
ustu 15 mánuðina.
Við Hreiðar hittum hana á 90
ára afmælisdegi hennar, 7. sept-
ember, og ég fann svo vel að ég
var að kveðja mína kæru vinkonu
í síðasta sinn. Hún var þá hætt að
geta talað en fannst mér ég sjá
bros úr augum hennar til mín.
Við Sigga vorum búnar að þekkj-
ast í 50 ár og áttum mikið saman
að sælda. Söngur var okkar sam-
eiginlega áhugamál og vorum við
saman í hinum ýmsu kórum, síð-
ast í Senjorítunum. Sigga hafði
bjarta og létta rödd og var sér-
lega músíkölsk.
Við tengdumst enn sterkari
böndum er við bjuggum í návígi
hvor við aðra hér í Kópavogi. Í
mörg ár fórum við í gönguferðir,
þá aðallega um dalinn okkar
góða, og var Sigga mín frá á fæti
og ég, 14 árum yngri, mátti hafa
mig alla við að halda í við hana.
Aldrei fann ég fyrir þessum ald-
ursmun á okkur og betri og
tryggari vinkonu hef ég aldrei
átt, við gátum hlegið svo mikið og
spjallað saman um allt á milli
himins og jarðar.
Sigga var mörgum góðum
kostum búin, var flink að sauma
og þá ekki síður að prjóna, en
peysurnar hennar voru algjört
listaverk. Alltaf þótti mér gott að
leita til hennar ef ég var strand í
prjónaskapnum, þá reddaði hún
málunum auðveldlega. Við vorum
duglegar að heimsækja hvor aðra
og fastur liður í fjölda ára hjá
okkur var að fara í Bónus á föstu-
dögum og versla. Eftir hverja
verslunarferð var einnig fastur
liður, hreinlega skylda, að enda
ferðina heima hjá Siggu og fá
kaffi og meðlæti. Hún var sífellt
bakandi, hunangskakan hennar
var algjört lostæti. Einnig gerði
hún gott rúgbrauð sem hún gaf
mér oft góðan bita af, svo gjaf-
mild var hún. Sigga var mikill
vinur vina sinna og lifði fyrir fjöl-
skyldu sína og sinnti henni af al-
úð. Eiginmaður hennar, Pálmi,
hafði dvalið á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í nokkur ár áður en
hann lést 2014, en þau hjón voru
sérlega samhent og náin. Gott
fannst mér að geta lagt Siggu lið
og gerði ég það m.a. með því að
vera bílstjóri hennar þegar á
þurfti að halda eins og t.d. á kór-
æfingar. Við Sigga mín vorum
nánar og reyndi ég að fara eins
oft til hennar á Grund og ég gat,
oft Hreiðar líka. Í heimsókn
minni sungum við mörg lög sam-
an, því mín kona mundi alla texta
og hafði unun af söng. Hreiðar
hlustaði á og sagðist vera bestur í
klappliðinu. Söngurinn gaf okkur
svo mikið og sameinaði og virðist
hann vera það síðasta sem er tek-
ið af fólki sem fær þennan skelfi-
lega sjúkdóm, alzheimer. Líkt og
við Sigga töluðum oft um, ætlum
við að halda áfram að syngja
saman í Sumarlandinu góða, þeg-
ar minn tími kemur.
Kæra Hrönn, Rögnvaldur,
Örn og fjölskyldur, við Hreiðar
vottum ykkur öllum innilega
samúð, minning um yndislega
konu lifir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín söngsystir og kær vinkona,
Ragna.
Í nýlegum sunnudagsbíltúr á
Þingvöllum þar sem haustlaufin
skörtuðu sínum fegursta lit rifj-
aðist upp atvik frá sama árstíma
1995. Þá söfnuðum við saman fal-
legum birkigreinum til að nota til
útstillingar í versluninni Drang-
ey á Laugavegi. Mikill spenning-
ur var í loftinu hjá mér og mínum
manni, búið var að endurnýja
verslunarhúsnæðið, kaupa inn
nýjar vörur og framtíðin í versl-
unarrekstri óskrifað blað hjá
okkur.
Við tókum við rótgrónu far-
sælu fyrirtæki úr höndum sömu
fjölskyldunnar og nú þurfti að
sanna sig. Ein farsælasta ákvörð-
unin var að ráða áfram í vinnu
hana Siggu, sem hafði unnið ár-
um saman í versluninni. Hún var
ekkert unglamb heldur lífsreynd,
hæfileikarík og umfram allt af-
brags starfsmaður. Kvik á fæti
og með bros á vör leysti hún
vanda viðskiptavina og kenndi
mér öll sölutrixin.
Hún gekk í öll verk óbeðin,
hvatti okkur áfram og átti ríkan
þátt í daglegum rekstri. Sigga
varð okkur sannur vinur. Hún
fylgdist vel með stækkun fjöl-
skyldunnar í gegnum árin og
nutu barnabörnin mín þess að fá
fallega prjónaðar flíkur frá henni
þegar þau fæddust, jafnvel eftir
að hún lét af störfum.
Þegar Sigga varð sjötug þótti
henni nóg komið og ákvað að
hætta að vinna. Þá bjó hún í
stuttu færi við Drangey í Smára-
lind og reglulega leit hún við,
skoðaði vöruúrvalið og gjarnan
með eitthvað nýbakað með
kaffinu.
Við þökkum henni samfylgd-
ina og vottum fjölskyldu hennar
samúð við fráfall þessarar mætu
konu.
María Maríusdóttir.
Ekki man ég hvenær ég hitti
heiðurskonuna Sigríði Jóhanns-
dóttur fyrst en hún og samstarfs-
konur okkar í versluninni Drang-
ey voru órjúfanlegur og
dýrmætur hluti af lífi mínu og
fjölskyldu minnar í áratugi.
Sigga var einstök manneskja
sem mér þótti óskaplega vænt
um og er þakklát fyrir að hafa
kynnst.
Hún var hlý og góð, heilsteypt,
glögg og mikill dugnaðarforkur.
Hún var óvenju snögg að öllu,
miklaði ekkert fyrir sér og var
svo létt í lund að eftir var tekið –
brosið hennar náði svo sannar-
lega til augnanna. Það var virki-
lega gott og gefandi að ræða við
Siggu, hún var ráðagóð, víðsýn
og einstaklega lausnamiðuð.
Sigga var sérlega tápmikil, létt
í spori og gekk óvenju hratt. Hún
var búin að öllu sem fyrir lá á
mettíma og bætti í frekar en hitt.
Sem unglingur var ég oft gáttuð á
því hve atorkusöm hún var og leit
á hana sem fyrirmynd í dugnaði
þó að ég ætti ekki möguleika á að
ná henni.
Hún var sannur Vestmannaey-
ingur og hélt tryggð við Eyjarn-
ar, afar músíkölsk eins og margir
sem þaðan koma og söng lengi í
kór.
Það er óhætt að segja að and-
inn í Drangey hafi verið einstak-
ur og ógleymanlegur. Þegar við
hjónin fluttum á efstu hæðina á
Laugavegi 58 urðu samskiptin
enn meiri og aldrei bar skugga á.
Kaffistofan í Drangey var mitt
annað heimili í mörg ár og þang-
að var yndislegt að koma.
Það var engin lognmolla í
partíum þegar Sigga mætti með
gítarinn og vel var tekið undir og
hlegið út í eitt að fádæma
skondnum atvikum sem upp
komu í versluninni í gegnum árin.
Þó að söngurinn sé þagnaður lifir
dýrmæt og falleg minning um
Siggu sem aldrei gleymist þeim
sem henni kynntust.
Börnum hennar og fjölskyld-
um þeirra sendum við Óli inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigríðar
Önnu Jóhannsdóttur.
María Ammendrup.
Sigríður Anna
Jóhannsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, amma
og langamma,
SJÖFN ÍSAKSDÓTTIR
Lækjasmára 2, Kópavogi,
lést á Hrafnistu Boðaþingi föstudaginn
27. september. Hún verður jarðsungin frá
Grindavíkurkirkju miðvikudaginn 9. október klukkan 14.
Þórður Magnússon
Haukur V. Gunnarsson Halla B. Harðardóttir
Ísak Þórðarson Steinunn Sigurðardóttir
Harpa Þórðardóttir
Ingibjörg Þórðardóttir Gylfi Hauksson
barnabörn og barnabarnabörn
Þökkum samúð og vinarhug við andlát og
útför elskulegrar móður okkar og ömmu,
ÞURÍÐAR ELÍNBORGAR
HARALDSDÓTTUR,
áður Fosstúni 6, Selfossi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
heimilisins Áss í Hveragerði fyrir kærleiksríka umönnun.
Haraldur Snorrason
Ingólfur Snorrason
og barnabörn
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru
eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar