Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2015, Page 30

Fagið05/09
styrki til vísindarannsókna að þeir setji fram áætlun um það hvernig
þekkingu, sem áformað er að afla, verði komið á framfæri. Hér
heima áttu þær Anna Stefánsdóttir og Marga Thome frumkvæði að
auknum tengslum milli hjúkrunarfræðinga á Landspítala og kennara
Hjúkrunarfræðideildar Háskóla Íslands.
Háskólamenntun í hjúkrun hlýtur almennan stuðning
Eftir því sem liðið hefur á tuttugustu og fyrstu öldina hefur staða
hjúkrunarfræðinnar innan háskóla orðið tryggari. Með rannsóknum
Lindu Aiken og samstarfsmanna hennar var sýnt fram á gildi háskóla-
menntunar í hjúkrunarfræði við að tryggja öryggi og gæði í heil-
brigðisþjónustunni, og þar með velferð sjúklinga. Þessar niðurstöður
voru mikilvægt innlegg í umræður sem sköpuðust í kjölfar skýrslu
bandarísku læknasamtakanna (IOM) frá árinu 1990 þar sem bent var
á alvarlegar brotalamir í þarlendu heilbrigðiskerfi. Öryggi sjúklinga
og gæðum þjónustunnar var verulega ábótavant. Í kjölfar skýrslunnar
hefur farið fram umfangsmikið umbótastarf þar sem athyglinni hefur
meðal annars verið beint að hjúkrunarmenntun. Auk þessarar vinnu á
vegum IOM fór fram umfangsmikil skoðun á hjúkrunarnámi á vegum
Carnegie-stofnunarinnar í Bandaríkjunum. Bandaríski hjúkrunar-
fræðingurinn Patricia Benner stýrði stórri rannsókn á hjúkrunarnámi
snemma á þessari öld, en niðurstöður hennar voru settar fram í
bókinni Educating Nurses: A call for radical transformations (Benner
o.fl., 2009). Þar er lögð rík áhersla á að fjölga hjúkrunarfræðingum
bæði með BS-próf og framhaldsmenntun. Jafnframt hafa verið settar
fram ítarlegar tillögur að endurskoðun á hjúkrunarnámi þar sem
lögð er áhersla á mikilvægi fræðilegrar þekkingar, verklegrar færni og
siðfræðilegrar nálgunar í hjúkrunarstarfinu. Höfundar benda á að líf
fólks mótist af flóknum gildum og hefðum fjölmenningarsamfélaga.
Hvatt er til þess að við lok náms hafi nemendur öðlast haldgóða
þekkingu úr grunngreinum hjúkrunar og færni til að takast á við
líffræðilega og menningarlega flókin viðfangsefni í starfi. Áhersla er
lögð á mikilvægi þess að hjúkrunarfræðingar stundi símenntun, kynni
sér nýjungar og fylgist með þróun þekkingar og aðferða á sínum svið-
um. Undirtónninn í bókinni er að hjúkrunarstarfið sé og muni halda
áfram að vera afar krefjandi og að til þess að sinna því af kostgæfni
og í samræmi við væntingar um gæði og öryggi sé nauðsynlegt að