Morgunblaðið - 30.11.2019, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 2019
✝ Rikki ÞórValsson fædd-
ist á Akureyri 26.
desember 1966.
Hann lést á heimili
foreldra sinna á
Svarfaðarbraut 9 á
Dalvík hinn 19.
nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
Rikka eru hjónin
Þóra Sigrún Frið-
riksdóttir húsmóð-
ir frá Selá á Árskógsströnd, f.
8. apríl 1945 og Valur Harð-
arson pípulagningameistari
frá Dalvík, f. 10. mars 1946.
Rikki var elstur í röð fjög-
urra systkina. Hin eru: 1) Ás-
dís Ósk Valsdóttir fast-
eignasali, f. 4. febrúar 1969.
Börn hennar eru: Axel Valur
Þórisson, f. 3. apríl 1996, Vikt-
Björnsdóttir leikskólakennari,
f. 6. nóvember 1969. Dóttir
þeirra er Guðrún Þóra Frið-
riksdóttir fornleifafræðingur,
f. 18. október 1989. Sambýlis-
maður Guðrúnar er Yannick
Wærge Hoeing kokkur, f. 30.
október 1990. Guðrún Þóra á
einnig hálfsysturina Katrínu
Maríu Ingibjargardóttur Ipaz,
f. 21. september 2001, sem
Rikki gekk í föðurstað.
Rikki Þór ólst fyrsta árið
upp á Selá á Árskógsströnd en
fluttist síðar til Dalvíkur með
foreldrum sínum. Hann lauk
grunnskólaprófi frá Grunn-
skóla Dalvíkur en starfaði að
því loknu við fiskvinnslu á Dal-
vík. Árið 1988 hóf Rikki störf í
Sæplasti og starfaði þar nær
óslitið til 4. september 2019,
þegar hann þurfti að hætta
vinnu vegna veikinda sinna.
Útför Rikka Þórs fer fram
frá Dalvíkurkirkju í dag, 30.
nóvember 2019, klukkan 13.30.
or Logi Þórisson,
f. 23. júní 2002, og
Sigrún Tinna Þór-
isdóttir, f. 22.
febrúar 2009. 2)
Íris Dögg Vals-
dóttir viðskipta-
fræðingur, f. 23.
ágúst 1972. Íris er
gift Atla Mar
Gunnarssyni tölv-
unarfræðingi, f.
21. nóvember
1972. Börn þeirra eru Ísak Leo
Atlason, f. 11. janúar 2005, og
Júlía Dís Atladóttir, f. 24. júní
2008. 3) Hörður Hermann
Valsson, búsettur í Danmörku,
f. 23. apríl 1976. Dóttir hans er
Liv Harðardóttir Palm, f. 9.
október 2006.
Fyrrverandi sambýliskona
Rikka Þórs er Ingibjörg Ásta
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
(Bubbi Morthens)
Þegar barnið manns greinist
með lífsógnandi sjúkdóm skiptir
ekki máli þó að barnið sé 50 ára,
börnin eru jú alltaf börnin
manns. Þegar Rikki greindist
með krabbamein í febrúar 2017
hófst vegferð sem enginn vill
fara. Hvað tekur við. Við vissum
strax að þetta yrði hörð barátta
en það var ekki í boði að gefast
upp. Alltaf var Rikki sá sterkasti
og þegar leið á árið fór hann að
plana framhaldið, hann ætlaði að
mæta í vinnu 1. febrúar 2018 sem
gekk eftir og átti hann ágætt ár.
Hann fór í ýmsar framkvæmdir
heima fyrir og var bjartsýnn á
framhaldið og unnu þeir feðgar
vel saman við þær. Og þrátt fyrir
að sjúkdómurinn tæki sig upp
snemma á þessu ári var ýmislegt
í gangi og fleira búið að plana fyr-
ir næsta ár. Uppgjöf var ekki til í
hans orðaforða. Rikki hafði mik-
inn áhuga á allskonar íþróttum
en fótboltinn var alltaf í fyrsta
sæti. Hann fylgdist vel með gengi
Dalvíkurliðsins og fór alltaf á
heimaleiki og víðar á meðan
heilsan leyfði. Fótboltaliðið hans
á suðvesturhorninu var Valur en
alltaf var Liverpool no 1. Maður
ónáðaði hann ekki á meðan hans
lið var að keppa, það hefði næst-
um getað valdið vinslitum. Rikki
var mjög stoltur af Guðrúnu Þóru
dóttur sinni og þegar hún eign-
aðist hálfsystur hana Katrínu
Maríu gekk hann henni í föður-
stað sem lýsir honum svo vel.
Hann var mjög frændrækinn og
þess nutu systkinabörn hans
ríkulega, afmælis-, jóla- og ferm-
ingargjafir máttu ekki gleymast.
Þegar leið á haustið og hann gat
ekki lengur verið heima hjá sér
flutti hann til okkar. Hér horfð-
um við gjarnan saman á leikina
með liðinu hans, fengum útskýr-
ingar á mismunandi afbrigðum af
spyrnum o.þ.h. Þó að erfitt sé að
kveðja og hann farinn á annað til-
verustig verður hann alltaf hjá
okkur í hugsunum okkar.
Kveðja,
mamma og pabbi.
Útidyrahurðinni er hrundið
upp með látum og ég heyri að ein-
hver hreinlega dettur inn í
þvottahúsið og hljóðar. Ég stekk
fram og á gólfinu liggur Rikki
frændi með stærðar nagla í fæt-
inum. Hann hafði verð að leika
sér í raðhúsinu sem var í bygg-
ingu fyrir ofan Svarfaðarbraut-
ina, götuna okkar. Þetta minn-
ingarbrot kom upp í hugann
þegar ég lét hann reika eftir að
Rikki dó. Við vorum jafngömul,
bæði fædd í desember 1966,
systkinabörn og bjuggum í sömu
götu, ég í Svarfaðarbraut 10,
Rikki í 9.
Við ólumst upp í sjávarþorpi
og gengum þar í grunnskóla en
fórum svo ólíkar leiðir í lífinu og
það var í raun ekki fyrr en síðasta
áratug sem við kynntumst að
nýju í gegnum samræður. Og það
var gaman að tala við Rikka, það
var næstum öruggt að hann kom
með annað sjónarhorn í um-
ræðuna og alls ekki það sem var
sjálfgefið. Hann var vel að sér og
vissi ótrúlega hluti um ótrúleg-
ustu fyrirbæri. Ég var hins vegar
algerlega úti á þekju í því sem
hann vissi mest um – fótbolta –
þar var hann forfallinn áhuga-
maður.
Veturinn 2016-2017 dvaldi ég í
Kanada og það var þá sem
krabbameinið gerði vart við sig.
Á þessum tíma áttum við mörg
samtölin á netinu þar sem Rikki
lýsti í smáatriðum þeim hremm-
ingum sem hann gekk í gegnum.
Ég furðaði mig oft á því hvernig
hann gat munað og endursagt all-
ar líffræðilegu og læknisfræði-
legu skýringarnar sem tengdust
veikindunum, stundum voru lýs-
ingarnar svo nákvæmar að mér
stóð ekki á sama þarna hinum
megin við hafið. Rikki hafði betur
í fyrstu atrennu við sjúkdóminn
enda hafði hann sett sér það
markmið að vera við útskrift
Guðrúnar Þóru dóttur sinnar úr
meistaranámi í fornleifafræði frá
breskum háskóla, sem hann og
gerði. Rikki var óendanlega stolt-
ur af dóttur sinni og stundum var
engu líkara en að hann hefði setið
með henni á skólabekk því hann
setti sig svo vel inn í námið henn-
ar. Rikki var ekki síður stoltur af
Katrínu hálfsystur Guðrúnar,
sem er henni sammæðra, en þau
áttu ófáar samverustundirnar.
Um tíma leit út fyrir að Rikki
myndi ná að lifa með þeirri skerð-
ingu sem krabbameinið hafði
valdið og bjartsýni hans og út-
sjónarsemi var aðdáunarverð.
Hann þurfti að læra að borða upp
á nýtt og það kallaði á nýtt um-
ræðuefni um mat, matreiðslu og
efnasamsetningu matar. En svo
kom meinið til baka, óvægið sem
aldrei fyrr og nú hafði það yfir-
höndina. Rikki barðist af alefli og
æðruleysi og í þessari baráttu var
hann algjör nagli, ekki ryðgaður
eins og sá sem hann fékk í fótinn
um árið, heldur gegnheill og
sterkur. En það dugði ekki til,
ekkert dugði gegn þessari mein-
semd.
Rikki bjó svo vel að hafa for-
eldra sína innan seilingar á Dal-
vík og í veikindum hans hafa þau
verið vakin og sofin yfir velferð
hans og líðan. Þau hafa sýnt
aðdáunarverðan styrk og þraut-
seigju í þessari erfiðu baráttu.
Ég veit líka að það var honum
mikils virði að Guðrún flutti ný-
lega norður og þau áttu dýrmæt-
an tíma saman. Við Rikki áttum
margt órætt þegar hann kvaddi
en við tökum aftur upp þráðinn
síðar meir á góðum stað.
Hermína Gunnþórsdóttir.
Þær voru oft ansi fjörlegar
löngu frímínúturnar í Dalvíkur-
skóla og var gjarnan spilaður fót-
bolti og þótti mér þetta afar
skemmtilegt komandi úr fámenn-
inu í sveitinni. Það var hart barist
og ekkert gefið eftir á steyptum
vellinum við skólann. Ég gerði
mér fljótlega grein fyrir því að
það var betra að lenda í liði með
einum bekkjarbróður mínum
sem gjarna var kallaður Rikki,
hann var ansi harður í horn að
taka og fastur fyrir. Því kynntist
ég betur síðar, en lífið æxlaðist
þannig að ég giftist Hermínu
frænku Rikka og þá höfum við
Rikki unnið hjá sama fyrirtæki
um margra ára skeið. Rikki fór
ávallt sínar eigin leiðir og hafði
sterkar skoðanir á mönnum og
málefnum og skeytti engu hvað
öðrum fannst. Hann tók ávallt
upp hanskann fyrir þá sem minna
máttu sín og vildi hlut allra sem
jafnastan. Það voru því oft fjör-
legar umræður á kaffistofu Sæ-
plasts þar sem Rikki kom mönn-
um oft í mikið uppnám með
skemmtilegum og oft óþægileg-
um staðreyndum og skoðunum,
en Rikki var afar vel lesinn og
hafði þekkingu á hinum ótrúleg-
ustu málum. Knattspyrna var
Rikka hjartfólgin, en við lékum
knattspyrnu saman á Dalvík og
þá vorum við sama sinnis í enska
boltanum en við fylgdum báðir
bítlaliðinu frá Liverpool. Rikki
fylgdist ætíð með börnunum mín-
um og sýndi því áhuga hvað þau
voru að fást við hverju sinni og
endaði hann oft samtöl okkar á
því að segja „heyrðu ég bið að
heilsa krökkunum“. Síðastliðin
tvö ár tókst Rikki á við krabba-
mein sem hann mætti með ein-
stöku æðruleysi. Hann kvartaði
aldrei en maður stóð vanmáttug-
ur álengdar og dáðist að því
hvernig hann tókst á við verkefn-
ið. Nú hefur Rikki spilað sinn síð-
asta leik og vil ég þakka honum
fyrir samfylgd og vinskap í gegn-
um árin. Ég sendi fjölskyldu
Rikka mínar innilegustu samúð-
arkveðjur og finnst við hæfi að
hafa lokaorðin: þú ert aldrei einn
á ferð (you will never walk alone).
Arnar Már Snorrason.
Rikki Þór Valsson
✝ Guðrún Fil-ippía Eyjólfs-
dóttir fæddist 8.
júní 1940 á Reyð-
arfirði. Hún lést
12. nóvember
2019.
Hún var dóttir
hjónanna Svein-
bjargar Einars-
dóttur, f. 19. mars
1906, d. 20. októ-
ber 1975, og Þor-
björns Eyjólfs Elíassonar, f.
28. maí 1909, d. 31. janúar
1996. Systkini Guðrúnar eru
Brynjar Elías Eyjólfsson, f. 23.
júlí 1938, og Jarþrúður Mar-
grét Eyjólfsdóttir, f. 28. júní
1943.
Guðrún gekk í skóla á
Eiðum og vann um tíma á
netaverkstæðinu á Reyðar-
firði. Hún flutti til Reykja-
víkur árið 1956 og fór að
maki Eydísar er Geir Walter
Kinchin.
Elín Hildur er gift Þórði
Bogasyni og eiga þau börnin
Þórð Daníel, Svandísi Ernu og
Arnar Jóhann, fyrir átti Elín
soninn Kristin Elfar Haralds-
son.
Ástráður á tvö börn, þau
Kjartan Skarphéðin og Ástrós
Líf.
Árið 1965 kynntist Guðrún
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Kristni Grímssyni vélvirkja-
meistara, og giftu þau sig 6.
júní 1970. Þau bjuggu í all-
mörg ár í Ljósheimum, en árið
1980 fluttu þau í Kambasel í
Seljahverfi og bjó Guðrún þar
ásamt eiginmanni sínum þar til
hún lést.
Barnabörn Guðrúnar eru
átta talsins, barnabarnabörnin
einnig átta og svo átti hún eitt
langalangömmubarn sem fædd-
ist á þessu ári.
Guðrún vann við verslunar-
störf og svo við aðhlynningu
aldraðra á Hrafnistu í Reykja-
vík í 17 ár og síðan í Seljahlíð,
þar til að starfslokum kom.
Útförin hefur farið fram.
vinna í Lakkrís-
gerðinni Póló, ár-
ið 1957 fór hún
að vinna í Búr-
fellsvirkjun og
kynntist þar fyrri
eiginmanni sín-
um, Ástráði
Kristófer Her-
manníussyni, f. 6.
október 1937,
sem fórst af slys-
förum 9. nóv-
ember 1963, stóð hún þá uppi
24 ára gömul ekkja með þrjú
börn. Börn þeirra eru Eydís
Sveinbjörg, f. 9. ágúst 1958, El-
ín Hildur, f. 13. ágúst 1961, og
Ástráður Kristófer, f. 5. júní
1963.
Eydís giftist Gunnari Erni
Sigurðssyni og átti með honum
dótturina Fanneyju, fyrir átti
Eydís dótturina Ingu Guðrúnu
Arnþórsdóttur. Núverandi
Okkur systkinin langar til að
minnast mömmu okkar sem lést
12. nóvember sl. eftir nokkurra
ára baráttu við sjúkdóminn sem
hafði að lokum betur.
Mamma okkar var yndisleg og
hjartahlý kona sem við minnumst
með söknuði og hlýju í hjarta.
Ekki fór mamma varhluta af
erfiðleikum á ævinni, hún missti
föður okkar þegar hún var 24 ára
gömul og stóð þá uppi ekkja með
þrjú ung börn.
En mamma var líka heppin,
hún kynntist Kristni Grímssyni
sem gekk okkur systkinunum í
föðurstað og ól hann okkur upp
með mömmu eins og sín eigin
börn.
Mamma hafði mikinn áhuga á
veiðiskap, það voru ófáar veiði-
ferðirnar sem við fórum með
henni og pabba, við systkinin. Oft
var farið að veiða í Þingvallavatni
og þá var tjaldað og gist í ein-
hverjar nætur. Margar góðar
minningar tengjast mömmu og
veiðiskap, hún var mjög ötull
veiðimaður og byrjaði manna
fyrst á morgnana og hætti manna
síðust á kvöldin.
Mamma var mikil handverks-
kona, eins og heimili hennar og
pabba ber merki, einnig gaf hún
okkur börnunum sínum og barna-
börnum jólaskraut, dúka og fleira
sem hún hafði gert sjálf og höld-
um við mikið upp á þessa hluti.
Nú er mamma farin og eftir sit-
ur pabbi sem misst hefur sinn lífs-
förunaut eftir u.þ.b. 55 ára sam-
vist.
Takk fyrir allt, elsku mamma,
hvíldu í friði.
Þín börn,
Eydís Sveinbjörg, Elín Hild-
ur og Ástráður Kristófer.
Í dimmum haustmánuði kvadd-
ir þú okkur, elsku amma mín.
Sorgin er mikil og minningarnar
eru margar. En þó að dimmt sé
yfir þá veit ég að þú sást birtuna
og í hana fórstu.
Eftir langt stríð og mikil veik-
indi þá veit ég að núna geturðu lif-
að áreynslulaust á betri stað, þar
sem við eigum eftir að hittast aft-
ur.
Það verður rosalega skrýtið að
skrifa aldrei aftur á kort „til
ömmu og afa í Kambó“. Því það
var alltaf þessi staður sem ein-
hvern veginn var alltaf til og mér
datt aldrei í hug að yrði ekki bara
alltaf.
Minningarnar eru margar.
Þegar ég var lítil að sitja í neðstu
tröppunni þegar mamma var að
fara og ég vildi ekki fara nema fá
nesti og þú þurftir að gefa mér
epli, svo ég myndi samþykkja að
fara.
Heimsóknirnar í seinni tíð og
þér var alltaf svo annt um barna-
barnabörnin þín og spurðir hvort
það væri ekki allt í lagi, stundum
þorði maður ekki að segja að svo
væri ekki, vegna þess að ég vildi
ekki að þú hefðir áhyggjur.
Þú lifðir það að verða langa-
langamma lítillar dömu, sem á eft-
ir að kynnast þér í gegnum minn-
ingar og sögur.
Elsku amma mín, ég veit að þú
ert á betri stað og þér líður betur.
Þegar við sjáumst aftur þá
fáum við okkur súkkulaði og smá-
kökur með kaffisopa.
Ég mun alltaf sakna þín.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og geyma.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Inga Guðrún.
Elsku amma.
Takk fyrir allar skemmtilegu
stundirnar sem við áttum með
þér, þú varst hlý og góð og alltaf
svo glöð þegar við komum í heim-
sókn til þín og afa í Kambaselið.
Þegar þið afi buðuð okkur í
lundaveislurnar var svo gaman og
karamellutertan þín gómsæta var
ómissandi í öll boð í fjölskyldunni.
Við kveðjum þig með sorg í
hjarta og eigum eftir að sakna
þín, elsku amma okkar.
Hvíldu í friði.
Við kveðjum þig kæra amma
með kinnar votar af tárum
á ást þinni enginn vafi
til okkar, við gæfu þá bárum.
Horfin er hönd þín sem leiddi
á hamingju og gleðifundum,
ástúð er sorgunum eyddi
athvarf á reynslustundum.
Margt er í minninga heimi
mun þar ljósið þitt skína,
englar hjá guði þig geymi
við geymum svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Kristinn Elfar, Þórður
Daníel, Svandís Erna og
Arnar Jóhann.
Elsku amma mín.
Eins erfitt og mér þykir að
setjast niður og skrifa minning-
argrein um þig, þá veit ég að þér
líður betur og ert á betri stað.
Það var alltaf svo gaman að
koma upp í Kambasel, sama
hversu gömul ég var. Þegar ég
var lítil fannst mér þó mest
spennandi að fara upp á háaloft,
skoða allt gamla dótið sem þar
var, eins og rokkinn, gamla út-
varpið og bátamódelið hans afa.
Síðan stalst ég inn í geymsluna og
rótaði í öllum kössunum, stundum
fékk ég að eiga það sem ég fann,
stundum ekki.
Þegar ég var orðin unglingur
labbaði ég stundum með Rökkva,
hundinn sem þið afi gáfuð mér, yf-
ir til ykkar í heimsókn og bauð
mér jafnvel sjálf í kvöldmat. Ég
var alltaf velkomin og sá sjaldan
ástæðu til þess að hringja á undan
mér.
Ég hugsa með mikilli hlýju til
tímanna sem við áttum í garðin-
um, hvort sem ég var barn eða
fullorðin. Þegar sólin skein og við
lágum annaðhvort í sólbaði eða
vorum að róta í beðunum.
Eftir að ég varð eldri færðust
heimsóknirnar meira inn í eldhús,
þar sem við gátum kjaftað heil-
lengi um allt og ekkert og drukkið
kaffi.
Mér fannst alltaf svo gott að
tala við þig og sagði þér oft hluti
sem fólk á mínum aldri er kannski
ekkert mikið að ræða við ömmu
sína.
Þú varst líka svo fyndin og ég
man eftir einu skipti þar sem mér
svelgdist á kaffinu þegar þú varst
í þeim gír.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að vera svona mikið með
þér upp á síðkastið. Ég mun aldr-
ei gleyma stundunum sem við átt-
um bara tvær. Það var svo gott að
koma til þín og spjalla bara um
daginn og veginn eða slúðra. Þó
komu stundir sem við lituðum
bara og sögðum ekki neitt og við
vorum sammála um að það væri
bara huggulegt.
Takk fyrir öll skiptin sem þú
passaðir mig, lékst við mig, tókst
mig með þér í vinnuna, bústaða-
ferðirnar, veiðiferðirnar, fjöru-
ferðirnar og allt hitt sem tæki of
langan tíma að skrifa.
Ég elska þig, amma. Ég veit að
við munum hittast aftur.
Fanney.
Guðrún Filippía
Eyjólfsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann