Morgunblaðið - 30.11.2019, Page 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 2019
✝ Lilja Vest-mann Daníels-
dóttir fæddist á
Akranesi 16. nóv-
ember árið 1938.
Hún lést á Landa-
kotsspítala 9. nóv-
ember 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Daníel
Fjeldsted Vest-
mann, f. 15. sept-
ember 1913, d. 22.
desember 1989, og Guðríður
Oddgeirsdóttir Vestmann, f. 13.
október 1911, d. 12. nóvember
1988. Bróðir hennar var Geir
Marinó Vestmann, f. 4. febrúar
1936, d. 8. ágúst 1957.
Hinn 15. september 1964 gift-
ist Lilja Svavari Guðmundssyni,
f. 15. júní 1934. Móðir hans var
Þórunn Guðbjörg Halldórsdótt-
ir, f. 4. desember 1894, d. 12.
september 1977, og faðir hans
var Guðmundur Halldórsson, f.
25. desember 1882, d. 29. apríl
1976.
Börn Lilju og Svavars eru:
Margrét Svavarsdóttir, f. 17.
október 1963, maki hennar er
Reynir Geirsson, f. 17. október
1965, Guðríður Svavarsdóttir, f.
8. desember 1964, maki hennar
er Friðrik Gunnar Gíslason, f.
23. júlí 1963, Guð-
björn Svavarsson, f.
22. janúar 1966,
Anna Maren
Svavarsdóttir, f. 14.
janúar 1974, og
Daníel Svavarsson,
f. 10. ágúst 1975,
maki hans er Ruth
Linda-Marie Blom,
f. 20. apríl 1976.
Lilja og Svavar
eiga níu barnabörn
og tvö barnabarnabörn.
Lilja ólst upp á Akranesi og
stundaði þar barnaskólanám.
Hún lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskólanum Akranesi
1955. Hún stundaði nám í Hús-
mæðraskólanum í Reykjavík
1957-1958 og brautskráðist frá
Hjúkrunarskóla Íslands í mars
1963. Fljótlega fór hún að vinna
við hjúkrunarstörf, fyrst í stað á
Sjúkrahúsinu í Keflavík, síðar á
Landspítalanum þar sem hún
starfaði lengst af á næturvökt-
um, einkum eftir að hún eign-
aðist börnin sín og þegar þau
voru að vaxa úr grasi en eftir að
börnin fullorðnuðust starfaði
hún á hjúkrunarheimilinu Sól-
vangi í Hafnarfirði.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
Elsku mamma.
Nú er komið að kveðjustund.
Þú varst hjartahlý móðir, amma,
langamma og eiginkona en varst
lítið fyrir að standa í sviðsljósinu
og hefðir líklega ekki kært þig
um að vera mærð á síðum dag-
blaðanna, en stundum gera börn-
in manns ekki alveg eins og mað-
ur vill. Þú áttir langa og
viðburðaríka ævi og upplifðir
þinn skerf af skini og skúrum. Þú
kenndir okkur að standa á eigin
fótum, að vera heiðarleg, nægju-
söm og hjálpsöm. Það var ekki
mikið bruðlað í heimilisrekstrin-
um. Það hafði til dæmis lítið upp
á sig að kaupa kókópöffs eða
súkkulaðikex því það var bara ét-
ið upp eins og skot. Það var betra
að kaupa bara Cheerios og mjólk-
urkex því það entist mun lengur.
Það er heilmikil lífsspeki falin í
þessum lærdómi. Utanlandsferð-
ir til sólarlanda voru heldur ekki
á radarnum á uppvaxtarárunum
en við börnin minnumst með
hlýju sumarbústaðaferða á sumr-
in. Seinna eftir að fjárfest hafði
verið í tjaldvagni þá var hann
dreginn hringinn um landið þeg-
ar færi gafst og þótti það mikið
ævintýri.
Mamma ólst upp á Akranesi
hjá afa og ömmu ásamt stóra
bróður sínum Marinó sem féll frá
aðeins tvítugur að aldri. Þótt við
börnin hennar fengjum aldrei
tækifæri til að hitta Marinó þá
skynjuðum við að mamma sakn-
aði hans ákaft og talaði alltaf af-
skaplega fallega um hann. Eftir
gagnfræðaskóla flutti mamma í
höfuðborgina til að stunda nám í
húsmæðraskólanum þar sem
grunnurinn var líklega lagður að
matarmenningunni sem við börn-
in ólumst upp við. Matseðill vik-
unnar var venjulega í föstum
skorðum, fiskmeti og kjöt til
skiptis, pylsur eða bjúgu á föstu-
dögum og lambalæri eða hryggur
á sunnudögum. Mamma var mik-
ill lestrarhestur og óhrædd við að
læra og tileinka sér tækninýjung-
ar. Hún ákvað snemma að verða
hjúkrunarkona og lauk námi frá
Hjúkrunarskóla Íslands árið
1963. Stuttu seinna kynntist hún
pabba og við börnin þeirra fórum
að tínast inn í heiminn, hvert á
fætur öðru, fyrst þrjú í röð og svo
tvö til í restina tíu árum seinna.
Mamma sá alltaf um heimilis-
störfin og sá til þess að kvöldmat-
urinn biði rjúkandi heitur þegar
pabbi kom heim úr vinnunni. Við
börnin vorum lítið fyrir að vera á
leikskóla og því var mamma
heima með okkur öll þar til við
byrjuðum í skóla og var alltaf
heima til að taka á móti okkur að
loknum skóladegi. Mamma var
óhemju dugleg, því auk þess að
sjá um rekstur heimilisins og
stærstan hluta barnauppeldisins
vann hún sem hjúkrunarkona á
kvöld-, nætur- og helgarvöktum
þegar færi gafst. Mamma hafði
gaman af að dansa og það var á
dansleik sem hún kynntist pabba.
Þegar þau hjónin vildu gera sér
dagamun þá var haldið á gömlu
dansana með góðum vinum. Á
sjónvarpslausu fimmtudags-
kvöldunum var líka oftast gripið í
spil og afi og amma komu í heim-
sókn.
Minningin um þig lifir áfram
um ókomin ár í gegnum afleggj-
arana þína: börnin þín, barna-
börnin og barnabarnabörnin. Þú
færðir okkur inn í þennan heim
og gerðir allt sem í þínu valdi stóð
til að undirbúa okkur undir lífsins
vegferð. Góða ferð, elsku
mamma, og takk fyrir allt.
Margrét Svavarsdóttir,
Guðríður Svavarsdóttir,
Guðbjörn Svavarsson,
Anna Maren Svavarsdóttir
og Daníel Svavarsson.
Lilja Vestmann
Daníelsdóttir
✝ Kristinn Gísla-son Álfgeirsson
fæddist í Reykjavík
9. janúar 1937.
Hann lést 15. nóv-
ember 2019. For-
eldrar hans voru
Álfgeir Gíslason
frá Gröf í Hruna-
mannahreppi, f.
20.12. 1897, d. 8.8.
1974, og Olga Vil-
helmína Sveins-
dóttir frá Læk í Önundarfirði, f.
30.7. 1901, d. 30.8. 2000. Krist-
inn átti tvö systkini, Gísla Álf-
geirsson, f. 29.5. 1931, d. 25.2.
1997, og Guðrúnu Álfgeirs-
dóttur, f. 14.11. 1939, d. 14.3.
2009. Hinn 16.7. 1964 giftist
Kristinn Ólafíu Kolbrúnu
Tryggvadóttur bankastarfs-
manni, f. 13.8. 1935 í Reykjavík
og uppalinni þar.
Kristinn og
Ólafía eignuðust
tvö börn þau,
Brynjar Snæ Krist-
insson kranamann,
f. 25.11. 1966, d.
26.6. 1998. Börn
hans eru Árni Guð-
jón, Tryggvi Pétur,
Stefán Snær og
Kristjan Catalin.
Guðrún Krist-
insdóttir hársnyrtir, f. 1.2. 1974,
unnusti Guðbrandur V. Guð-
geirsson, börn þeirra eru Nói
Snær og Nökkvi Blær.
Kristinn var múrari að mennt
og starfaði lengst af starfsævi
sinnar við múrverk.
Útför Kristins fór fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík 22.
nóvember 2019.
Elsku besti pabbi minn kvaddi
þennan heim föstudaginn 15.
nóvember 2019. Þú og ég vorum
bestu vinir í heimi en gátum líka
rifist eins og hundur og köttur yf-
ir furðulegustu hlutum, engu og
öllu. Það er líka þannig sem það á
að vera, það hreinsar loftið. Ég
sakna þín endalaust og næ því
ekki enn að pabbi minn sé farinn.
Þú varst horfinn að miklu leyti
inn í annan heim sökum alzheim-
ers-sjúkdómsins en þekktir alltaf
mömmu og mig til síðasta dags.
Ég er svo fegin að hafa náð að
koma til Íslands og knúsa þig,
hafa þig í faðmi mínum þegar þú
kvaddir þennan heim. Ég sakna
okkar yndislegu samtala um
heima og geima og að geta leitað
til þín, elsku pabbi minn, með
furðulegustu hugmyndir og
vangaveltur um lífið og alltaf
mætt skilningi og fengið góð og
gagnleg ráð og svör. Þrátt fyrir
haf á milli okkar síðustu sautján
ár þá röbbuðum við saman dag-
lega símleiðis og síðustu tvö ár
var það aðallega ég sem talaði við
þig og sagði þér fréttir að strák-
unum þínum.
Ég passa elsku mömmu fyrir
þig, elsku pabbi minn, og þú og
Brynjar bróðir passið hvor annan
fyrir okkur, elsku strákarnir okk-
ar. Þú varst listamaður í víðu
samhengi og mér þykir vænt um
myndirnar þínar, ljóðin og vís-
urnar. Ég og mamma skemmtum
okkur yfir þeim núna og sérstak-
lega krúttlegu vísunum til
mömmu sem þú elskaðir af öllu
hjarta.
Ég ætla að láta fylgja nokkrar
vísur sem þú ortir rétt eftir fæð-
ingu Brynjars bróður, þá nýbak-
aður faðir, fullur af ást og nýjum
tilfinningum til mömmu og
Brynjars. Hvíldu í friði, elsku
besti pabbi minn, ég elska þig
endalaust og sakna þín af öllu
hjarta.
Svefn er svifinn burt frá mér
sveifla er á huga.
Hvað skal það lengi duga.
Nú móðir og sonur sofa vært
í sælu draumalanda.
Ljós guðs skíni yfir þeim skært
sem eitt getur gæfu og vernd þeim
fært
svo ekkert illt, að megni þeim að
granda.
Rís nú bráðum bjartur dagur
beri hann bros og söng með sér.
Við skulum vona að gleðibragur
verði bæði á mér og þér.
(22.12. 1966)
í vöggunni vært þú sefur
verndi þig englar allir.
Guð sá er lífið oss gefur
gefi þér viskunnar hallir.
Verðir þú jafnan jólanna barn
jafnt er þú eldist sem nú
og leiðist þann veg yfir lífsins hjarn
er lýsir af gæsku og trú.
Leitastu við að vera heill
vert ekki í neinu hálfur.
Hafir þú trú, þú verður ei veill,
vertu ávallt þú sjálfur.
(23.12. 1966)
Brynjar Snær var skírður í dag
af Steina fríkirkjupresti.
Það er klerkur sem kann sitt fag
og kirfilega hann nafnið festi.
Sitja saman kempur tvær
skála og syngja á milli.
Nú bið ég alla fjær og nær
næst drekka þeirra hylli.
(6.1. 1967)
Hjalar dátt við heimi hlær
hermannlegur drengur.
Hann ber nafnið Brynjar Snær,
Bergsættar hinn mesti fengur.
Augu barnsins blíð og skær
blika við lífsins ljósum.
En stundum tárin hrein og tær
tindra sem dögg á rósum.
Stundum sönglist hann dável iðkar
snjallt og hátt, sem Karússó
leikur sér og limi liðkar
loks hann þó leitar svefns og ró.
(7.1. 1966)
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Guð geymi þig.
Þín elskandi dóttir,
Guðrún.
Kristinn Gíslason
Álfgeirsson
Fallinn er frá
Magnús Bjarnason,
Muggur í Garðs-
horni eins og hann
var ávallt kallaður.
Þótt kominn væri á efri ár bjóst
ég ekki við því að hans tími væri
kominn. Hann var teinréttur,
kíminn og stútfullur af hlýju,
góðvild og gríni. Við hittumst
reglulega á götum bæjarins,
gamli komminn og ég, fulltrúi
auðvaldsins í Eyjum, eins og við
kölluðum hvor annan í léttum
dúr.
Muggur sá um framlegðar-
útreikninga og útreikninga ým-
iskonar í fiskvinnslunni þegar ég
tók við sem framkvæmdastjóri
Vinnslustöðvarinnar rétt fyrir
aldamótin síðustu. Allt var
skipulagt, vel gert og nákvæmn-
in eins og best varð á kosið.
Frábærlega unnið. Mistök mátti
hvergi gera, hvorki í listrænni
framsetningu né útreikningi.
„Þú ert versti framkvæmda-
stjóri sem ég hef unnið með,“
sagði Muggur við mig einn
morguninn stuttu eftir að ég hóf
störf. „Hvað segir þú Muggur
minn, er ég virkilega sá versti?“
spurði ég. „Já, þú ert langverst-
ur og hef ég unnið með þeim
nokkrum,“ svaraði Muggur að
bragði, alvörugefinn á svip.
„Hver var sá besti?“ spurði
ég þá.
„Stebbi Run, hann var alltaf
búinn að segja okkur eina krass-
andi sögu fyrir klukkan hálfníu
á hverjum morgni og klikkaði
aldrei á því!“
Þar með sprungum við báðir
út hlátri.
Í skipulagsbreytingunum var
starf Muggs lagt niður og hætti
hann hjá Vinnslustöðinni í kjöl-
farið. Fljótlega réðst hann til
starfa hjá Útvegsbændafélagi
Vestmannaeyja. Þar lágu leiðir
Magnús Bjarnason
✝ MagnúsBjarnason
fæddist 5. júlí 1934.
Hann lést 21. nóv-
ember 2019.
Útförin fór fram
29. nóvember 2019.
okkar saman á ný,
gamla allaballans og
mín, fulltrúa auð-
valdsins og nýs for-
manns útvegs-
manna. Þar sinnti
Muggur starfi sínu
af sömu samvisku-
seminni og áður.
Allar fundargerðir
voru hreint lista-
verk í frágangi og
stíl.
Að loknum stjórnarfundum
eða undirbúningi þeirra var
sögustund. Þá sagði Muggur
mér sögur af skrautlegum kar-
akterum sem hann hafði hitt á
lífsleiðinni. Stundum las hann
fyrir mig það sem hann hafði
sjálfur skrifað. Sögur voru hans
ástríða, sérstaklega þær sem
voru fyrst og fremst sagðar í
nafni skemmtanagildis. Þá urðu
sannleikur og nákvæmni að
víkja ögn úr leið fyrir húmorn-
um. „En þeir lugu þessu bara,
strákarnir,“ bætti hann stundum
við kíminn til að leiðrétta hall-
ann.
Muggur var ekki bara grínisti
heldur líka alvörumaður sem
vildi samfélagi sínu vel. „Ég hef
alla mína ævi unnið hjá auðvald-
inu,“ sagði Muggur eitt sinn,
„og ég, gamli komminn, komst
að því að megnið af auðvalds-
seggjunum er bara venjulegt,
velviljað fólk!“
Hann kom eitt sinn til mín
með útfærslu á kvótakerfi sem
hann ætlaði að kynna í sínum
flokki. Við ræddum um hug-
myndirnar og ég benti honum á
veikleika sem mér fannst þar
vera sem og styrkleika. Mikið
var gott að rökræða við hann.
Auðsætt var að þar fór maður
sem vildi vel, skildi aðstæður og
vildi leggja gott til málana en
umfram allt var hann einstak-
lega vænn og góðviljaður.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð Mugg í Garðshorni.
Hann var vafalaust einn albesti,
hjartahlýjasti og skemmtilegasti
maður sem ég hef kynnst á líf-
leiðinni.
Sigurgeir B. Kristgeirsson.
Elsku besta
Dóra, nú ert þú far-
in frá okkur öllum sem þótti svo
vænt um þig. Man svo vel eftir
okkur þegar við vorum litlar og
áttum heima að Vindásum við
Geitháls, sem var langt út úr bæn-
um á þessum tíma. Man þegar við
vorum að tína ber fyrir mömmu.
Þá fengum við krukkur til að tína í
og alltaf varð það þannig að þú átt-
ir alltaf óvenju lítið eftir í þinni
krukku, þér fannst þau svo góð að
þú borðaðir þau bara. Ég gaf þér
oft berin hjá mér því mér fannst
þau ekki góð. Man svo vel eftir
sjoppunni við veginn, þar komu
alltaf hestamenn saman á hverju
sumri. Eftir smá tuð fengum við
að prófa að sitja hest. Ég var sett á
undan og svo þú á hestinn við hlið-
ina á mér. Nema hvað, þegar þú
ert að komast á bak þá rakstu þig
með fætinum í hestinn sem ég var
á og hann byrjar að prjóna. Ég
man hvað ég var hrædd en þú
hlóst að þessu alla leiðina heim.
Seinna fluttum við í stórt hús í
Neðstutröð 6 í Kópavogi. Þá var
verið að byggja Hamraborgina og
Fannborgina. Við fengum ný hjól
og hjóluðum um allan Kópavog og
alveg í bæinn. Þá var svo lítil bíla-
umferð og frelsið tók á móti okkur
í meira mæli. Man að við fengum
nýjar úlpur, eina rauða og eina
græna. Dóra var í grænu úlpunni
og ég þeirri rauðu.
Einn veturinn fórum við Dóra
út að labba, auðvitað í nýju úlp-
unum, þegar bíll rekur sig aðeins í
Dóru, man að greyið manninum
brá svo mikið en í sárabót kom
hann með fullan poka af nammi
handa Dóru en hún hikaði ekki við
Halldóra
Kristjánsdóttir
✝ HalldóraKristjáns-
dóttir fæddist 22.
apríl 1965. Hún
lést 28. september
2019.
Útförin fór fram
3. október 2019 í
kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
að deila með sér
namminu og ég var
sátt.
Þetta var stórt
heimili, pabbi vann
mikið og mamma
reyndi að hafa stjórn
á okkur villingunum.
Okkur fannst
gaman að fara á Hall-
ærisplanið, þú 15 og
ég 16 ára. Eitt kvöld-
ið langaði okkur að
vera aðeins lengur, svo ég hringi
heim til að fá að vera lengur og
pabbi svarar í símann. Hann segir
nei, þið verðið að koma strax. Ég
reyndi að sannfæra hann um að
við kæmum með næsta strætó en
svarið var nei, þið verðið að koma
heim núna. Mamma ykkar er dáin.
Ég man bara að við sátum stjarfar
í strætó og sögðum ekki orð. Það
hafði verið keyrt á hana. Eftir að
hún fór þá bara umturnaðist okk-
ar líf. Þetta var skelfilegur tími.
Stuttu eftir að mamma okkar
dó kynntist ég Gussa og við flutt-
um til Ólafsvíkur en þar höfðu
Geiri og Inga komið sér upp heim-
ili. Þú komst oft vestur til okkar og
vildir bara vera og passa strákana
okkar Geira. Eftir að við fluttum í
bæinn 1988 þá einhvern veginn
minnkaði okkar samband. Held að
við höfum verið of ólíkar og hitt-
umst helst oftast í veislum.
Þú varst samt dugleg að heim-
sækja mig í Stigahlíðina þegar við
bjuggum þar. Þú varst svo ynd-
islega góð við öll systkinabörnin
þín.
Eftir að þú lést ákvað fjölskylda
þín að við vildum kveðja þig dag-
inn fyrir áætlaða útför. Þú varst
svo kær okkur öllum, elsku systir
mín. Það var sárt að finna að fjöl-
skyldu þinni var alveg haldið fyrir
utan allt í kringum ferlið.
Elsku hjartans Dóra, það sakna
þín allir svo sárt.
Kveð þig að sinni og ég veit að
mamma, Hjödda systir og Geiri
hafa tekið vel á móti þér. Við hitt-
umst á ný þegar minn tími kemur.
Jóna systir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar
endurgjaldslaust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar