Fréttablaðið - 25.01.2020, Blaðsíða 99

Miklir vinir í hár saman
„Hvað á að segja? Á ég að reyna
að lýsa plötunni?“ spurði Óttarr
Proppé þegar Fréttablaðið hitti
á hann og félaga í miklum ham í
Listasafni Reykjavíkur á æfingu
fyrir tónleika gærkvöldsins í
tengslum við sýningu Hrafnhildar.
Spurningum sínum svarar hann
síðan sjálfur með því að tónlistin
hafi orðið til fyrir einhvers konar
krossvíxlverkun. „Þegar Hrafn-
hildur byrjaði þessa pælingu með
verkið og að hugsa sig til Feneyja
vildi hún endilega hafa okkur
með sér.“
Óttarr lítur síðan um öxl þegar
hann heldur áfram að greiða úr
flækju gervihárs og tónlistar. „Við
höfum þekkst síðan við vorum
unglingar og verið miklir vinir
í gegnum tíðina og kannski er
hægt að segja að það sé að sumu
leyti ákveðinn svona lífrænn
bakgrunnur í verkum bæði okkar
og hennar þótt hún sé meira í
litadýrðinni og við í myrkrinu og
drunganum,“ veltir Óttarr fyrir
sér.
Út í myrkrið
„Þannig að fyrir okkur sem vorum
kannski að verða dálítið leiðir á
því að vera alltaf að spila svona
svipað löng rokklög þá varð þetta
bara kærkomið tækifæri til að fara
aðeins út fyrir þægindaramm ann.“
Og víkur þá talinu að liðsauk-
anum Skúla Sverrissyni, bassa-
leikara og tónskáldi. „Við höfum
kynnst honum í gegnum tíðina og
gegnum hann Jóhann Jóhannsson
félaga okkar og tókum svo að
okkur í bríaríi að spila með honum
og Ben Frost okkar útgáfu af
músíkinni úr Arrival á minningar-
tónleikum um Jóa fyrir, hvað, einu
og hálfu ári. Og svo þegar það kom
að því að fæða Chromo Sapiens-
músíkina þá fengum við Skúla
með okkur og hann svona leiddi
okkur dálítið úr örygginu og út í
myrkrið,“ segir Óttarr.
Ekki hjá vínýl komist
Þegar upp var staðið blasti síðan
við að tónlistina þyrfti að þrykkja
á vínýl og gefa út sómasamlega.
„Þetta voru svo miklar upp-
tökur af því að við vissum ekki
alveg hvað við þyrftum mikið
inn í verkið og svona þannig að
við ákváðum þetta nú þegar við
vorum búnir að taka þetta upp.
Og svo fæddust líka tveir
slagarar, þung lög. Annars vegar
einkennislagið sem við köllum
bara Chromo Sapiens eftir verkinu
og er svona herkvaðning eða
anthem. Við hugsuðum dálítið
um Eye of the Tiger þegar við
vorum að gera þetta,“ segir Óttarr
og rekur rætur lagsins til hljóm-
sveitarinnar Survivor og titillags
Rocky III.
„Og svo lagið Haf trú sem er
búið að vera aðeins í spilun núna
og er svona tónfræðilega í raun
og veru, hvað á maður að segja?
Rokklag upp úr músíkinni sem
við gerðum fyrir hellana hennar
Hrafnhildar. Þegar þetta var allt
saman fætt þá eiginlega var ekki
hægt annað en að fara bara alla
leið og fá toppmenn til þess að
mastera þetta niður og gefa þetta
út á almennilegum vínýl.“
toti@frettabladid.is
Það telst til tíðinda þegar Ham kemur saman á sviði og Óttarr segir að eftir
því sem lengra líði á milli verði þetta skemmtilegra. FRÉTTABLAÐIÐ/STEFÁN
Það var húsfyllir í listasafninu þegar sýningin Chromo Sapiens var opnuð á fimmtudaginn. FRÉTTABLAÐIÐ/STEFÁN KARLSSON
eins og að ganga í gegnum þoku af
uppsprengdum regnboga. Úr þeim
helli gengur þú inn í Opium Natura.
Hann er friðsælli og meira tónaður
niður. Þar er helsti liturinn hvítur
og pastel, en auðvitað smá neon.
Þar upplifi ég að fólk geti unnið
aðeins úr öllu áreitinu sem það er
búið að upplifa. Þar getur fólk róað
sig niður og undirbúið sig undir að
fara aftur út í raunheiminn,“ segir
Hrafnhildur.
Hárið í höndunum
Hugsjón Hrafnhildar er að fólkið
sem upplifir verkið verði partur af
því. Það má snerta, en þó vissulega
af virðingu.
„Þetta er ekki brothætt, þetta
er ekki gler. Ef svo væri myndi ég
kannski hugsa öðruvísi. En þetta
er efniviður sem við tengjum við,
gærur, tuskudýr og brúður. Áferðin
er þannig að það er erfitt að hemja
sig, mann langar að snerta. Ég
ímynda mér að það væri átakanlegt
að horfa á fólk ef það mætti ekki
snerta, því maður ræður hreinlega
ekki við sig. Fyrir mér er það þann-
ig að ég skil svo vel, ég er að vinna
við efniviðinn og upplifi hvernig
hann snertir til dæmis lófana á mér.
Það er rosalega stór partur af því af
hverju ég vel þennan efnivið. Mig
langar að hleypa fólki inn í minn
hugarheim og mér finnst þetta vera
partur af því,“ segir hún.
Hrafnhildur hefur mikið unnið
með hár í sínum verkum.
„Við erum alltaf með hárið í
höndunum á okkur, við erum alltaf
að reyna að temja það. Mér finnst
mikilvægt að leyfa fólki að upplifa
það sem ég upplifi þegar ég skapa
verkið. Ég segi við fólk að það megi
klappa verkinu eins og gömlum
feimnum loðfíl. En ekki styggja
hann! Ég vil að verkið nái til fólks
á þann hátt að það fer á einhverja
bylgjulengd sem nær til allra skiln-
ingarvita,“ segi hún.
Alvöru sýndarveruleiki
Það eru margar vísanir til náttúr-
unnar í verkinu, líkt og dropastein-
ar, þar sem litrík knippi hanga yfir
fólki og Hrafnhildi langar að fólk
leyfi sér að taka utan um, að faðma.
,,Með því að labba inn í verkið
ertu að upplifa eitthvað sem þú leit-
ar kannski eftir í sýndarveruleika.
Hér býð ég upp á það í alvörunni.
Ég held að það séu margir glaðir
að fá að upplifa það, því við erum
svo föst í sýndarveruleikanum og
tölvum. Þetta jarðtengir mann og
fær mann til þess að staldra aðeins
við og finna fyrir sjálfum sér. Við
erum með rosalegt hljóðverk í gangi
undir húðinni, inni í okkur. Við
heyrum það ekki. Ég lít á tónlistina
sem einhver konar innyf lanudd
og litirnir smjúga inn um augun
og kveikja á taugakerfinu,“ segir
Hrafnhildur.
steingerdur@frettabladid.is
L Í F I Ð ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð 51L A U G A R D A G U R 2 5 . J A N Ú A R 2 0 2 0