Læknablaðið - nóv. 2018, Blaðsíða 31

LÆKNAblaðið 2018/104 511
stað með í upphafi,“ bendir hann á og Sig­
urbjörn skýtur að: „Já, það verður byrjað
á þessum nýja spítala en óvíst hvort hann
verður kláraður.“
Reynir segir að nú þegar sé ljóst að
starfsemin sem tilheyri spítalanum rúmist
ekki innan hans. „Það eru að verða tvö ár
síðan byrjað var að tala um að halda yrði
öðru hvoru húsinu, Landakoti eða Foss­
vogsspítala.“ Birna nefnir að ljóst sé að
hvorki sé gott fyrir læknisfræðina né sjúk­
linga að slíta starfsemina svona í sundur.
Eru það vonbrigði fyrir Læknafélagið
hvernig þessi spítalamál hafa þróast? For­
mennirnir tala nú afar varfærnislega enda
skiptast læknar í fylkingar með eða á móti
núverandi áformum. „Þetta hefur gengið
allt of hægt,“ segir Þorbjörn svo en bendir
þó á að nýtt hús verði mikil framför.
Guðmundur segir skiljanlegt að fólk
vilji betri aðstöðu. „Þessi spítalamál
sundra læknum frekar en sameina og því
ekki skemmtilegt umræðuefni hér.“ Sigur­
björn grípur boltann: „Af hverju má ekki
segja sannleikann?“
Reynir segir að alltaf hafi verið skiptar
skoðanir um spítalann sem hafi áhrif á fé­
lagið. „Þess vegna liggur engin afgerandi
ályktun Læknafélagsins fyrir um annað en
að segja að menn vilji sameina spítalana,
en ekki hvar eða hvernig. En afstaða lækna
mun skýrast, því við erum að fara af stað
með skoðanakönnun og þar verður spurt
um afstöðuna til nýbyggingar sjúkrahúss.“
Sigurbjörn rammar umræðuna inn með
því að benda á að að seta þessara fimm
formanna spanni einmitt tímann sem hafi
snúist um nýja spítalann. „Þegar Guð­
mundur tekur við sem formaður lýsir Ingi­
björg Pálmadóttir, þá heilbrigðisráðherra,
því yfir að það eigi að sameina spítalana
og ráða einn forstjóra. Þá byrjar þessi tími,
en ef maður lítur á þessar fyrirætlanir eins
og þær liggja fyrir núna eru verulegar
líkur á óförum um þessa framkvæmd.
Prótótýpan af óförunum er sjúkrahótelið.
Ævintýralega er staðið að hlutunum þar,“
segir hann og lýsir heimsókn sinni með
sýni yfir gámasvæði Landspítala, þar sem
göt og gámar mörkuðu leiðina á áfanga­
stað. „Svona verður þetta líkast til næstu
15 árin.“ Þau taka undir og tala um að hér
á landi sé framkvæmdatíminn almennt
tvöfaldur á helmingi hærri kostnaði en
ætlað hafi verið.
„Þar er vanhæft fólk að fara eftir lé­
legu skipulagi,“ segir Sigurbjörn en þau
hin vilja tala af meiri mildi um málið svo
Sigurbjörn bætir við. „Ég vil hafa þessa
skoðun sem fyrrum formaður á þessu
afmælisári.“ Guðmundur bætir við: „Auð­
vitað megum við hafa skiptar skoðanir.
Málið er þess eðlis.“
Úr fortíð í framtíð
Spurð hvort þau væru til í að vera ný­
útskrifaðir læknar á þeim tíma sem nú
er uppi svara þau öll játandi. Og þau sjá
mikla framþróun í störfum sínum. Birna
bendir á að við röntgenlækningar nýtist
gagnasöfn í sífellt meira mæli til grein­
inga.
„Það breytir starfi lækna, en starfið
hefur alltaf verið að breytast svo það er
ekkert nýtt. Ég lít svo á að hlutverk mitt sé
að setja kröfur á tölvubúnaðinn fyrir hönd
sjúklinganna. Ég ber ábyrgð á því að bún­
aðurinn uppfylli kröfurnar. Ég er verndari
sjúklingsins og það er mikilvægt hlutverk
okkar lækna,“ segir hún.
Guðmundur tekur við. „Ég er endur­
hæfingalæknir og menn eru að koma með
gervilimi sem lúta stýringu heilans. Það er
stórkostleg framför.“
Reynir nefnir einnig hvernig erfðaráð­
gjöf sé að breytast í erfðameðferð. „Svo eru
krufningar að verða myndgreiningafag.
Það sýnir hvað þróunin er byltingar­
kennd.“
En oft verða áhyggjurnar fögnuði fram­
tíðarinnar yfirsterkari, sérstaklega við
rekstur fagfélags. Reynir segir umhugs­
unarvert hversu fáir læknar sækist eftir
stjórnunarstöðum. Styrkja þurfi lækna til
að gera það.
„Okkur vantar virkilega stjórnendur.
Athyglisvert er að aðeins einn læknir
sinnir framkvæmdastjórastöðu á klínísku
sviðunum á Landspítala. Allir hinir eru
hjúkrunarfræðingar. Skurðlækninga­
sviði er stjórnað af hjúkrunarfræðingi,
aðgerðasviði – sem eru svæfingar og blóð­
banki – einnig. Hjúkrunarfræðingar stýra
kvenna­ og barnasviði. Einnig geðsviðinu.
Lyflækningasvæðinu einu er stýrt af
lækni,“ segir Reynir.
Spurð hvað skýri þessa tregðu lækna
til stjórnendastarfa svara þau: „Við erum
þjálfuð í því að sinna sjúklingum og vilj­
um mörg vinna okkar sérhæfðu verk sem
við höfum eytt gífurlegum tíma í að ná.“
Guðmundur bætir við: „Fólki finnst mikil
fórn að stíga út úr þessu læknahlutverki.
Og um leið og þú stígur út og ferð að gera
annað er fljótt að fenna yfir reynslu og
kunnáttu. Þetta vita allir.“
Reynir segir að þótt læknishlutverkið
sé svo stór hluti af sjálfsmynd læknis sé
stjórnendareynsla þess virði. „Ef læknar
átta sig á að hægt er að hafa miklu meiri
áhrif í stjórnunarstarfi gæti þetta breyst.“
Formenn í framtíðinni
Þau svara því misjafnlega hvort þau væru
til í að verma formannsstólinn aftur.„Ég
hefði ekki viljað missa af því að vera for­
maður Læknafélagsins. Reynslan er feiki­
lega góð,“ segir Guðmundur án frekari
útskýringa og Þorbjörn tekur undir.
„Þú kynnist fólki sem þú myndir
annars aldrei kynnast. Bæði málefnum og
fólki. En þetta er erfitt starf og ágætt að
hætta þegar maður hættir,“ segir Þorbjörn.
„Ég tel að menn eigi ekki að vera lengi í
svona starfi, því við erum ekki öll eins og
fjölbreytni því góð.“
Sigurbjörn segir að hann færi aftur
fram sem formaður. „Já, ef ég sæi ekki
fram á það að ég yrði önnur 8 ár.“ Öll
hlæja. „Þú varst óvenju þaulsætinn,“ segir
Guðmundur við Sigurbjörn í léttum tóni.
„Já, en þegar ég hætti fór ég í annað sem
var helvíti á við þetta. Það var í stjórn
lífeyrissjóðs,“ segir hann og hlær. „Já, þá
fékkstu líka kreppuna í andlitið,“ segir
Birna og hlær. Hún væri aftur til: „Já, ég
myndi bjóða mig aftur fram með reynsl­
una.“
Reynir klykkir út: „En ætli þessi spurn­
ing eigi ekki raunverulega best við mig?“
„Okkur vantar virkilega stjórnendur. Athyglisvert er að aðeins
einn læknir sinnir framkvæmdastjórastöðu á klínísku sviðunum.
Allir hinir eru hjúkrunarfræðingar.“