Hugur og hönd - 01.06.1983, Blaðsíða 25

Maður með söðlaðan hest. Und-
irdekk er lagt undir hnakkinn.
Úr myndasafni Þjóðminjasafns.
Svölu sína, eins og um góðan vin væri að ræða, og okkur
krökkunum var oft reikað út að Svöluleiði þar sem við
lögðum blómvendi á leiðið. Ur taglhári Svölu, sem var
svart, lét móðir mín flétta armband, setti á það silfurlás
með nafni Svölu.
Seinna á æfinni kynntist ég mörgum gæðingum eftir að
ég flutti að Þingeyrum í A-Húnavatnssýslu. Voru þeir
flestir Skagfirðingar. Blesi, reiðhestur mannsins míns,
Jóns Pálmasonar, var stórkostlegur. Hann var svo fjör-
hraður, að enginn þorði að koma honum á bak nema eig-
andinn. Þegar Blesi var 32 vetra, langaði mig til að
skreppa honum á bak, en það fór fyrir mér eins og öllum
öðrum. Ég réði ekkert við hann og varð þeirri stund fegn-
ust þegar hann nam staðar við túnhliðið og ég komst af
baki. Blesi var stórlyndur og lét ekki bjóða sér allt. Ef
ég fór með mjólk eða áfir út í hesthús til þess að gæða
þar vinum mínum, þáði Blesi ekki sopann, ef ég bauð
honum ekki fyrst að drekka úr fötunni, og var ekki lengi
að snúa að mér óæðri endanum. Áberandi vinátta var
með Blesa og eigandanum. Funi minn, Litlirauður og
Bleikur frá Vallholti, sem ávallt mátti treysta á hverju
HUGUR OG HÖND
sem gekk, voru úrvalshestar, sem ég hef oft minnst með
söknuði. Veittu þeir mér margar yndisstundir þegar lagt
var af stað út í morgunljómann. Því eins og Einar Bene-
diktsson segir í kvæðinu Fákar:
„Betra á dauðlegi heimurinn eigi. “
Og síðar bætir hann við:
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og hest,
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best.
Að heiman út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist og bœtist,
ei böl, sem ei þaggast, ei lund, sem ei kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva svo draumar þíns hjarta rætist.
Hulda Stefánsdóttir
25