Perlur - 01.01.1930, Síða 21

f
J'Qr'Só
ir um o.
Jyycfdv
Uoníenay
Milli hrauns og hlíða
heldur skulum ríða
en hinn leiða
allra Iýða stig.
'ÉR er það sönn ánægja að verða við
beiðni útgefenda hins nýja rits,
um að skrifa nokkur orð um óbyggðir
og lána nokkrar af myndum mínum. —
Sérstaklega vegna þess, að ferðir mínar um
óbyggðir íslands eru meðal minna beztu endur-
minninga, sem ég hefi frá dvöl minni hér á landi.
Útlendingur, sem kemur frá sléttulandinu til Islands, mun einna
mest heillast af hinum háu fjöllum og jöklunum. Þannig var það með
mig. Lofsöngur Jónasar Hallgrímssonar um >landið fríða« og nokkrar
skjótar ferðir upp á Heklu og Snæfellsjökul vöktu hjá mér löngun til
að kynnast hinum víðáttumiklu öræfum og »fannhvítu jöklanna tindum*.
Og árin 1925—1927 fór ég í þrjár langferðir upp um óbyggðir, til
að njóta fegurðar náttúrunnar og ánægjunnar af því, að ferðast með
góðum förunautum og vinum.
Sá staður, sem heillaði mig einna mest, var hið áður óþekkta
svæði vestan við Vatnajökul, milli Tungnaárbotna og Vonarskarðs.
Hér höfðu hinir dularfullu útilegumenn dvalið. Hér var hinn leyndar-
dómsfulli Stórisjór með hinum bröttu brekkum aðliggjandi, einmana
og án frárennslis. Norðvestan við hann var hið fræga Eyvindarkofaver
og í suðvestri voru hin mörgu Fiskivötn, með aragrúa af fuglum og
fiskum. Og upp í sjálfum jöklinum voru tveir fjallshnúkar, Kerlingar,
sem enginn hafði enn þá heimsótt.
Vfir Illugaver við Köldukvísl fórum við 1925 og náðum þessu
takmarki óska minna. Ferðin kringum Kerlingar var 16 tíma erfið
ganga. En enginn sá eftir þeirri áreynzlu. Innan við jökulröndina, við