Tímarit Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.2002, Síða 37

LESBLINDA
Allir fyrirlesararnir.
nemenda væru sífellt í umræðu og
þróun. Einnig væri nauðsynlegt að
stúdentar og starfsfólk Háskóla
Islands vissu hvaða úrræði væru fyrir
hendi. Hjalti taldi að kennslu-
málanefnd þyrfti að huga að hvort
hugsanlega gæti fordóma meðal ken-
nara og hvernig hægt væri að þróa
þjónustu þeirra við nemendur.
I umræðunum á eftir var Hjalti
spurður hvort H.I óttaðist ekki sam-
keppni því Háskólinn í Reykjavík
veitti nemendum góða ef ekki betri
þjónustu. Hann svaraði því neitandi
og sagði að ekki væri hægt að bera
þessar tvær stofnanir saman. H.í tæki
alveg þátt í framþróun og þótt það
væri á hraða snigilsins þá kæmust
menn hægt en örugglega að settu
marki.
Stafsetningarörðugleikar geta
stafað af lesblindu
Rannveig G. Lund, forstöðumaður
Lestrarmiðstöðvar Kennaraháskól-
ans, kynnti Lestrarmiðstöðina en það
er deild innan Kennaraháskóla
Islands sem var stofnuð árið 1992
fyrir tilstilli framhaldsskólanna.
Lestrarmiðstöðin hefur séð um að
hanna og staðla greiningartæki sem
greina fólk með lesblindu en einnig
sér miðstöðin um námskeið fyrir
kennara og sérkennara og miðlar
þannig upplýsingum um lesblindu og
úrræði við henni. Rannveig sagði að
allir nemendur sem koma í
Lestrarmiðstöðina fái greiningu og
benti hún á að stafsetningarörðug-
leikar gætu líka flokkast undir les-
blindu. En hennar reynsla af les-
blindum nemendum væri að þeir
hefðu slaka vitund um notkun
tungumálsins. Fjörtíu og einn
nemandi hefur komið í greiningu frá
H.í. Rannveig sagði að rnikill skort-
ur væri á greiningartækjum og úr því
þyrfti að bæta.
Sömu réttindi
og fatlaðir
Steingrímur Ari Arason, frarn-
kvæmdastjóri Lánasjóðs íslenskra
námsmanna sagði að í lögum LIN
væri ákvæði sem tryggði stúdentum
með lesblindu söniu sérréttindi og
Jónína Kárdal
fatlaðir stúdentar njóta. Stúdentar
eru hvattir til þess að kynna sér
lögin. Hann sagði að lesblindir væru
skilgreindir sérstaklega og þyrfti að
skila inn greiningu frá ráðgjafa en
ekki lækni. Honum fannst slæmt að
ekkert viðmið væri til staðar við
greiningu og því hætta á misnotkun.
Steingrími finnst nauðsynlegt að fá
áreiðanlegri greiningu og vill fá nk.
prósentuskiptingu á lesblindu líkt og
öryrkjar fá, þ.e. hvort nemendur séu
50 % eða 75% lesblindir. Hann sagði
að brýnt væri að greiningartæki yrði
hannað sem aðskilur fólk með les-
blindu á háu stigi og þyrfti nauðsyn-
lega stuðning, frá fólki sem hefði
lesblindu á lágu stigi. Um þessi
ummæli sköpuðust miklar umræður
og sýndist sitt hverjum.
Að sigrast
á vandanum
Síðasti ræðumaðurinn var Marta
Birgisdóttir, mastersnemi í landa-
fræði við H.I. en hún greindist með
lesblindu á fyrsta ári sínu í há-
skólanum. Hún vakti athygli á að
ekki væri hægt að setja alla lesblinda
nemendur undir einn hatt því það
sem hentar einum hentar ekki endi-
lega öðrum. Marta rakti sögu sína frá
því að hún var á fyrsta ári í mennta-
skóla og minntist allra stundanna
þegar einkunnir voru afhentar og
hún reyndist ávallt með lægstu
einkunn í vinahópnum þrátt fyrir að
hafa unnið hörðum höndum fyrir
prófin. Hún fór að efast um eigið
ágæti og ætlaði vart að þora að hefja
nám við háskólann.
Marta fór á menntaskólaárunum í
„lesblindupróf“ hjá nemanda í
Kennaraháskólanum sem tjáði henni
eftir að niðurstöður voru ljósar að
sennilega væri hún lesblind og þar
við sat. En það breyttist margt hjá
Mörtu eftir að hún kom í háskólann
því að þar fékk hún alla þá aðstoð
sem námsráðgjafar geta veitt og
kunni hún þeim nriklar þakkir fyrir.
Hún fékk hljóðsnældur, lengri próf-
tíma og prófblöð með stærra letri.
Einnig fannst Mörtu gott að hafa
lestrarfélaga. Hún tók þrjú námskeið
á önn í stað fimm og hækkaði
meðaleinkunn hennar eftir þessar
aðgerðir úr 5,5 í 8,5. Eftir rnikla elju
og baráttu tókst Mörtu að sigrast á
vandamálum sínum og er gaman að
nefna að Marta ásamt tveimur öðrum
lesblindum nemum stofnuðu félag
dyslexíu nema við H.I og fengu þær
góð viðbrögð við því félagi. En eftir
að Marta lauk hefðbundnu há-
skólanámi lognaðist félagið út af og
væri það verðugt verkefni að endur-
vekja þetta félag.
Að lokurn lagði Marta áherslu á að
ef grunur vaknaði um að fólk hefði
lesblindu að þá ætti það að leita
hjálpar og viðurkenna fyrir sjálfu sér
að það þyrfti að leggja meira á sig í
námi.
K.Þ.
TÍMARIT ÖRYRKJABANDALAGSINS
37