Íþróttablaðið - 01.02.1975, Qupperneq 13

Gamlir af reksmenn
í öndverðum nóvembermánuði 1923 fæddisf í húsi einu við ofanverðan
Skólavörðustíg, stór og stótinn strákur, sem reyndist 22 merkur á vog
Ijósmóðurinnar. Þetta var einkasonur hjónana Matthildar Nikulásdóttur
og Kristjáns Huseby, koparsmiðs frá Þrándheimi. Matthildur var þá ung
kona, ættuð úr Staðarsveit á Snæfellsnesi og unnu þau hjón hörðum
höndum við að framfleyta börnum sínum, Gunnari og uppeldissystur
hans Frídu.
Gunnar Huseby er nafn, sem flogið
hefur víða um jarðkúluna. Það nafn jók
á sínum tíma á hróður hins unga lýð-
veldis, þegar Gunnar varð fyrsti Evrópu-
meistari okkar í íþróttum, það var í Osló
1946. vSíðar lék hann sama afrek í
Belgíu 1950, sigraði í kúluvarpi, en þá
varð Torfi Bryngeirsson einnig Evrópu-
meistari í langstökki, og fleiri af stjöm-
um okkar í námunda við efstu sætin. Það
var á þeim tíma, þegar Golíatar máttu
vara sig á Davíð litla.
„Bakklapparar"
Á sínum tíma var Gunnar Huseby vin-
sæll og dáður íþróttamaður. Hann komst
varla skref um göturnar, hvort heldur
var hér heima eða erlendis, án þess að
hann hitti ekki einhvern ,,bakklappara“.
Hann var maður dagsins, maður líðandi
stundar. Allir vildu þekkja kappann, sem
enginn Evrópumaður hafði roð við í
hinni karlmannlegu íþróttagrein.
En Gunnar hrasaði á hinu hála svelli
lífsins. Áfengið reyndist honum ótryggur
förunautur, og fyrr en varði var hann
vinafár, og lífsbaráttan hefur snúizt hon-
um í óhag. Mér datt í hug, þegar ég
bankaði upp á einn Iaugardaginn í ný-
byrjuðu ári, að Vitastíg 14, að ekki er
sá auður, sem íþróttastjömur safna, ævin-
lega þessa heims. Dymar að eins her-
bergis íbúð Gunnars í gömlu hjólhesta-
leigunni hans Valda rakara, er engan
veginn það sem nútíma íslendingur gerir
sér að góðu.
Eg hafði ekki séð Gunnar Huseby
um all langa hríð. Reyndar þekkti ég
hann ekki nema rétt eins og aðrir, af
afspurn. Það kom mér á óvart hversu
greinargóður Gunnar reyndist. Frábær
viðtalsmaður, talar skýrt og greinilega,
og býr yfir ágætri kímnigáfu. Hann er e.
t.v. eilítið bitur út í lífið á köflum, en
tekur erfiðleikunum af þeirri karl-
mennsku sem honum er eðlileg. „Mitt
takmark er að verða aftur vesturbæingur,
búa í sómasamlegri íbúð og njóta lífsins
á heilbrigðan og eðlilegan hátt“, sagði
Gunnar, og bætti við: „Og svo hef ég
alltaf viljað vinna við íþróttamannvirkin
í borginni, ég vil ekki slitna úr samskipt-
um við íþróttirnar.“
Gunnar bjó með foreldrum sínum víða
í Vesturbænum. Þau fluttu fljótlega af
Skólavörðustígnum, og lengst af bjuggu
þau í litlu timburhúsi, sem nú hefur lent
inni í húsagarði bak við Hótel City.
13