Fjölrit RALA - 20.03.1980, Qupperneq 118

114
graslendisflokki og má til nefna Öxnadalsheiði I og II og Melshorn. Þar
var stinnastör helsti fulltrúi hálfgrasa.
Hlutur hálfgrasa breyttist lítt í áburðarlausu reitunum á tilrauna-
tímanum. Við áburóargjöf dró úr þekju hálfgrasa, en breytingarnar urðu
ekki ýkja fljótt. Þau hurfu hvergi alveg við árlega áburðargjöf, þótt
nærri léti sumsstaðar. Undantekning var á Vaðlaheiði. Þar breiddust
hálfgrös út við áburðargjöf annað hvert ár og í eftirverkunarreitunum. í
Gæshólamýri var þekja hálfgrasa óháð áburði. Hálfgrös breiddust nokkuð
út í eftirverkunarreitunum, en víðast hvar vantaði talsvert á, að þau næðu
upphaflegri þekju á tilraunatímanum.
Hér er fjallað um fimm tegundir hverja fyrir sig. Auk þess er fjallað
um fífur í einu lagi. Sama máli gegnir um votlendisstarir og skúfgrös.
Fleiri tegundir komu ekki fyrir, svo nokkru næmi.
a. Móasef (Juncus trifidus) var að finna í flestum þurrlendistilraun-
unum og náði 1% af gróðurþekju eða meira á 12 stöðum af 28 alls; mest 11% á
Mel og 8% í Skálholtsvík að meðaltali áburðarlausra reita öll ár. Annars-
staðarnáði þekjan hvergi meira en 4% af gróðurþekju og var víðast um 1%. í
reitum,sem borið var á annað hvert ár,virtist móasef halda 1-2% hlut i gróður
þekju, hafi það haft þá útbreiðslu eða meiri í upphafi. Við árlega áburðar-
gjöf hvarf tegundin nær alveg. í eftirvekunarreitunum var hlutfallsþekjan
ívið meiri en við áburð annað hvert ár, en náði þó ekki útbreiðslu óábornu
reitanna að öllu jöfnu. Undantekning yar á Vaðlaheiði. Þar var hlutfallsþekja
við eftirverkun 6%, áburð annað hvert ár 4%, en innan við 1% í áburðarlausu
reitunum á sama tíma. Einnig má benda á óvanalegt hlutfall milli þekju
móasefs og þursaskeggs í Skálholtsvík. Þar ríkti fyrrnefnda tegundin, en
hvarvetna annarsstaðar var þursaskegg mun fyrirferðameira en móasef. Segir
það væntanlega eitthvað um vaxtarskilyrði í tilrauninni.
b. Þursaskegg (Kobresia myosuroides) kom fyrir í flestöllum þurrlendis
tilraunum, en átti mjög misstóran hlut í groðurþekju hinna ýmsu staða. Á
12 stöðtim var hlutfallsþekja þursaskeggs 1-6%, en á sjö stöðum 14-35% og
ekkert þar á milli. Mest var þekjan í Kýrholti 35% og á Skáldsstöðum 25%.
Þessar sjö tilraunir, þar sem þursaskegg var að finna í miklum mæli, voru
allar um miðbik Suður- og Norðurlands. Þær voru Svínavatn, Hrosshagi,
Galtalækur, Ytra-Garðshorn, Skáldsstaðir, Kýrholt og Melur. Þurgaskegg
virtist draga seglin lítillega saman við friðun, en þekja þess snöggminnkaði
við áburðargjöf strax á fyrst sumri. Þursaskegg hvarf yfirleitt alveg við
árlega áburöargjöf, en hélt víðast 1-7% þekju, þar sem borið var á annað
hvert ár. í eftirverkunarreitunum breiddi þursaskegg tiltölulega ört úr