Morgunblaðið - 28.05.2020, Qupperneq 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. MAÍ 2020
✝ SigríðurThors fæddist
13. maí 1927. Hún
lést 13. maí 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Kjartan
Thors og Ágústa
Björnsdóttir
Thors. Systkini
hennar voru Mar-
grét Louise,
Hrafnhildur og
Björn og eru þau
öll látin. Maki hennar var Stef-
án Hilmarsson, f. 23. maí 1925,
lést 10.1. 1991. Þau gengu í
hjónaband 1949. Dætur þeirra
eru Ágústa, Margrét Þórdís og
Inga Louise. Börn Ágústu og
Carl Henrik Rör-
beck eru Hjörleifur
og Stefán Jökull.
Börn Margrétar
Þórdísar og Per
Wikfeldt eru Kjart-
an Thor og I. Sig-
ríður. Maki Mar-
grétar er Jón
Magnússon. Börn
Ingu og Ólafs Dani-
valssonar eru Inga
Dögg og Stefán,
dóttir Ingu og Erik Rail er Íris
Hildur. Langömmubörnin eru
þrettán.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 28. maí
2020, klukkan 13.
Fáum auðnast að fara í gegn-
um lífið í sátt við sjálfa sig og
umhverfi sitt. Þeir sem búa yfir
slíkum hæfileikum eru gæfufólk
sem dreifir jafnan birtu og yl til
samferðafólks síns, ekki síst
sinna nánustu. Sigríði Thors
auðnaðist að lifa lífinu með þeim
hætti. Öllum vandamálum var
mætt með jákvæðni og það var
jafnan stutt í brosið og glettn-
ina.
Sigríður var á undan sinni
samtíð að mörgu leyti, en hún
ólst upp í þjóðfélagi, þar sem
staða eiginkonunnar var
ákveðnari en nú er. Hún varð
ekkja eftir mann sinn Stefán
Hilmarsson bankastjóra rúm-
lega sextug og þurfti þá að feta
sig út á svið og gera hluti sem
hún hafði aldrei áður gert og
voru henni framandi. Þrátt fyrir
það gerði hún það sem þurfti að
gera og kom hlutum í þær
skorður sem hún vildi búa við í
framtíðinni.
Dætur Sigríðar áttu alltaf at-
hvarf hjá góðri og kærleiksríkri
móður og þær þróuðu með sér
einstaklega ástríkt og gæfuríkt
samband.
Áhugamálin voru mörg, eink-
um sígild tónlist og dans, sem á
tímum var fjarri því að vera sí-
gildur. Sigríður var m.a. í dans-
hópi í línudansi, sem var síður
en svo sígildur eða líklegur til að
fyrrverandi bankastjórafrú á
áttræðisaldri tæki ástfóstri við
hann, hvað þá að hún ynni til
verðlauna í þeirri danslist, en
það gerði hún nú samt.
Hvort sem var í leik eða
starfi, þá sýndi hún af sér ein-
staka jákvæðni og það var alltaf
stutt í brosið. Barnabörnin eign-
uðust stóran sess í lífi hennar og
hún naut þess að hlusta á dætur
sínar tala um þau og fylgjast
með þeim á lífsins braut, sama
var um barnabarnabörnin sem
sáu langömmu sína aldrei öðru-
vísi en brosandi af ánægju yfir
að sjá þau og umgangast.
Á síðasta ári varð Sigríður
fyrir slysi sem olli henni miklum
sársauka og reyndi mikið á
hana. Hún brást við af æðruleysi
og kvartaði ekki. Þegar hún
vaknaði á slysadeild og sá Kjart-
an dótturson sinn og mig, þá
varð hún eitt bros og sagðist
vera heppin að eiga okkur að.
Ekki var kvartað undan verkj-
um eða þeim örlögum að hafa
lent í slysi. Gleðin og þakklætið
fyrir það að henni skyldi end-
urgoldið með umhyggju var það
sem skipti hana máli.
Það var áfall fyrir Sigríði að
vera meinað að eiga samskipti
við sína nánustu þegar leiðarlok-
in nálguðust. Þrátt fyrir mikla
alúð og umhyggju starfsfólksins
á vistheimilinu Mörk þar sem
hún dvaldist síðustu árin, þá var
það ekki nóg og henni hrakaði
mikið. Þó heimsóknir gætu ekki
orðið nánari lengst af, en að
guða á gluggann hennar, þá er
það ógleymanlegt þegar hún sá
okkur Möggu út um gluggann
hvað hún brást við af mikilli
gleði og fögnuði. Sú gleði og
ánægja eru síðustu minningarn-
ar sem ég á um Sigríði tengda-
móður mína og þær lýsa henni
og lífshlaupi hennar vel.
Jón Magnússon
Amma Sigga var meira eins
og önnur mamma fyrir mér. Eft-
ir margan skóladag labbaði ég
upp í Efstalund til ömmu. Þar
sátum við saman hvor í sínum
stólnum, ég í afastól og hún í
sínum og spjölluðum um heima
og geima þó mig gruni reyndar
að ég hafi talað yfirgnæfandi
meira. Salat með rjómablandaðri
Thousand Island og bóndabrauð
var fastur liður, kapall, kross-
gátur og labbitúr með Flugu og
Lukku. Engir flugeldar, bara ró
og notalegheit að sitja saman
tvær og njóta hversdagsleikans
án þess að þurfa að hafa eitt-
hvað fyrir stafni, mér fannst
bara gott að vera með henni.
Þegar leið á daginn elduðum
við kvöldmat saman, fyrir okkur
og afa og svo vissi ég að það yrði
eftirréttur og það var alveg klárt
fyrirfram hvað það yrði. Amma
var nefnilega „dellukelling“ eins
og afi kallaði það. Hún féll iðu-
lega fyrir einhverju ákveðnu
gúmmelaði og þá var það eft-
irrétturinn næstu mánuðina. Ég
man eftir mörgum spennandi
dellum en sú alfurðulegasta var
sennilega niðursoðnar lychees,
en það er skrítinn og frekar óg-
irnilegur ávöxtur í dós sem var
borðaður syndandi í rjóma.
Það var oft mikið fjör á kvöld-
in þegar afi var kominn heim, þá
var rætt um alls konar og ým-
islegt og ég fékk að vera með í
samræðunum og það að ég hefði
ekkert vit á málinu var aldrei
steinn í vegi. Ég fékk greinar-
góðar útskýringar á því sem um
var rætt og var iðulega sam-
mála. Það var augljóst að ís-
lenska var fallegasta tungumál í
heimi, Ísland var fallegasta land
í heim, umfeðmingur var falleg-
asta blóm í heimi, tjaldur og kjói
voru fallegustu fuglar í heimi og
fjaran á Stokkseyri fallegasti
staður í heimi. Þetta voru ófrá-
víkjanlegar staðreyndir.
Mér hefur alltaf fundist
amma vera hálfgert náttúruafl,
hún var eina manneskjan sem ég
var mörg hundruð prósent viss
um að væri bara góð, alltaf, alls
staðar, líka þegar enginn sæi til.
Mér fannst alltaf eins hún gerði
lífið einfalt, hún gerði það sem
hún taldi rétt og hún var ekki í
vandræðum með að finna út
hvað væri rétt.
Hún amma mín er og verður
fyrirmynd í mínu lífi. Hún kunni
að njóta og skapa aðstæður til
að njóta. Hún var ótrúlega hrif-
næm og hafði mikla ánægju af
klassískri músík og ballett. Hún
endurvakti dansástríðuna þegar
hún byrjaði að dansa línudans á
sjötugsaldri og hélt því áfram
fram á níræðisaldur án þess að
taka nokkurt tillit til þess hvað
kroppurinn hafði um málið að
segja. Hún fann fegurð í öllu í
kringum sig, litirnir voru aðeins
bjartari og ilmurinn aðeins sæt-
ari og músíkin aðeins stórkost-
legri en fyrir flestum. Ekkert
sem var gott var neitt annað en
dásamlegt fyrir henni.
Ég veit ekki hvernig ég ætti
að geta sett það í orð hversu
þakklát ég er fyrir að hafa feng-
ið að hafa ömmu Siggu í lífi
mínu eða hver ég væri án allra
þeirra áhrifa sem hún og afi
höfðu á líf mitt. Og það er skrít-
in tilhugsun að hún sé ekki leng-
ur hérna hjá okkur. Hún var
sjálf ekki í neinum vafa um hvað
tæki við þegar þessu lífi væri
lokið og ég efast ekki um að hún
njóti þess í botn að geta dansað
aftur og knúsað alla þá sem fóru
á undan henni og sem hún hefur
saknað lengi.
Inga Dögg Ólafsdóttir.
Sigríður K. Thors
Ragnheiður föð-
ursystir mín hefur
fylgt mér frá
fyrsta degi. For-
eldrar mínir,
Magnús Þórðarson og Áslaug
Ragnars, bjuggu í blokk við
Kaplaskjólsveg, en í næsta
stigagangi bjuggu Ragnheiður
og Magnús Hjálmarsson eig-
inmaður hennar ásamt börnun-
um fjórum: Halldóru, Solveigu,
Láru og Þórði.
Samgangurinn þar á milli
var mikill, stutt milli okkar
Þórðar í aldri og við miklir
mátar. Það gat verið nokkurri
tilviljun háð á hvoru heimilinu
ég borðaði og mér finnst ég
hafa gist þar flestar helgar.
Þetta mikla samband hélst alla
tíð; þegar foreldrar mínir
brugðu sér af bæ var sjálfgefið
að ég væri í fóstri hjá Ragn-
heiði frænku. Hún reyndist
mér ákaflega vel, var mér um
flest sem önnur móðir og veitti
mér bæði ást og uppeldi. Alltaf
var ég jafnvelkominn, eins og
ég reyndi í einhverri uppreisn
gegn foreldrunum á mennta-
skólaárunum og spurði hvort
ég mætti ekki frekar búa hjá
henni.
Lífið var Ragnheiði frænku
um margt erfitt. Hún var mikið
veik sem barn, sem hafði var-
anleg áhrif á hana og lífsgæðin.
Aldrei kvartaði hún þó heldur
þakkaði fyrir þær gjafir og
gæfu sem henni hlotnaðist.
Hún hefði ekki getað fundið
betri lífsförunaut en Magga
Hjálmars og börnin þeim til
sóma.
Ekki fékk hún þó að njóta
þeirra allra sem skyldi. Árið
1982 missti hún Solveigu á vo-
veiflegan hátt, 24 ára gamla, og
þremur árum síðar lést Þórður
úr langvinnu krabbameini, 22
ára, en þau Maggi hjúkruðu
honum heima til hinstu stund-
ar.
Það þarf sterk bein til þess
Ragnheiður
Þórðardóttir
✝ RagnheiðurÞórðardóttir
fæddist 22. febrúar
1934. Hún lést 15.
maí 2020.
Útför hennar fór
fram 25. maí 2020.
að þola slíkar
þrautir án þess að
bugast eða brotna,
en það hafði hún
frænka mín.
Í eina skiptið
sem beinin reynd-
ust ekki nógu sterk
var þegar hún
braut rifbein í
dansinum í brúð-
kaupi Láru dóttur
sinnar. Því þótt
hún gæti verið alvörugefin og
blátt áfram, þá var hún glað-
vær og hláturmild, vildi njóta
lífsins og gerði það eftir föng-
um.
Af þeirri reynslu kunni hún
líka að miðla og þess fékk ég
njóta. Í fjölskylduveislu fyrir
16 árum vildi Ragnheiður fá
meira að vita um framtíðar-
áform okkar Auðnu Haddar
Jónatansdóttur; hvort við ætl-
uðum ekki að gifta okkur. Ég
sagði að ég hefði fullan hug á
því, en tíminn yrði að leiða það
í ljós og eitthvað þannig. „Eftir
hverju ertu að bíða?“ spurði
hún þá snöggt. „Lífið er stutt.“
Hún vissi alveg hvað hún söng
um það, svo ég fór á hnéð og
bað mér konu (hún sagði já!).
Þetta lýsti Ragnheiði frænku
vel og bar ekki vott um af-
skiptasemi heldur umhyggju.
Þegar hjónabandið bar ávöxt
varð Ragnheiður enda fyrst til
þess að heimsækja okkur og ég
spurði hana hvort við mættum
ekki skíra barnið í höfuðið á
henni.
Hún hélt það nú: „Þetta nafn
hefur reynst mér mjög vel!“
Þannig heldur lífið áfram.
Mér þykir leitt að geta ekki
fylgt frænku minni síðasta
spölinn, við búum erlendis og
eigum illa heimangengt á dög-
um plágunnar. Hún sagði oft að
sér fyndist hún eiga eitthvað í
mér og það var alveg satt,
sennilega miklu meira en hún
vissi.
Ég vil því þakka Ragnheiði
frænku minni fyrir allt sem hún
gaf og gerði fyrir mig, og við
biðjum um hughreystingu í
þessum harmi til Magga, dætra
þeirra og barna, systur, vina og
frændfólks alls.
Andrés Magnússon.
✝ Gunnhildur Vé-steinsdóttir
fæddist á Akureyri
25. nóvember 1950.
Hún lést á kvenna-
deild Landspítalans
að kvöldi 16. maí
2020.
Foreldrar Gunn-
hildar voru Elín
Guðbrandsdóttir,
húsmóðir og versl-
unarkona, f. 1.
ágúst 1914, d. 16. september
1996, og Vésteinn Guðmundsson
efnaverkfræðingur, f. 14. ágúst
1914, d. 15. janúar 1980.
Gunnhildur giftist 8. febrúar
1991 eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Hafsteini Andréssyni raf-
eindavirkja, f. 19. apríl 1958 á
Selfossi. Hann er sonur hjón-
anna Andrésar Hallmundssonar,
f. 26. ágúst 1915, d. 6. apríl 1994,
og Aðalheiðar Guðrúnar Elías-
dóttur, f. 2. október 1922, d. 8.
febrúar 2000.
Gunnhildur var yngst þriggja
systra, þeirra Auðar Sigurborg-
ar, f. 29. ágúst 1939, d. 30. des-
24. júlí 2014, og d) Sævar Brimi,
f. 19. september 2017.
Gunnhildur bjó fyrst á Hjalt-
eyri við Eyjafjörð en fluttist
snemma á barnsaldri með móður
sinni til Reykjavíkur eftir skiln-
að foreldra sinna. Þær mæðgur
bjuggu í Álfheimum ásamt afa
Gunnhildar, Guðbrandi. Gunn-
hildur sótti nám í Langholts-
skóla og að loknu grunn-
skólanámi fór hún til London og
lærði þar til ritara aðeins 16 ára
gömul. Hún fluttist aftur heim til
Reykjavíkur og hóf störf hjá
Toyota þar sem hún vann til
1980. Gunnhildur kynntist Haf-
steini árið 1976 og hófu þau þá
sambúð. Hún vann hjá FÍB um
skamma hríð en hóf störf hjá
Icelandair 1985 og vann þar sem
ritari forstjóra mestmegnis á
þeim tíma eða þar til 2017.
Hafsteinn og Gunnhildur
bjuggu sér heimili á Grettisgötu
fyrst en fluttu næst í Hraunbæ-
inn þar sem þau voru til 1989. Þá
fóru þau aftur á gamlar heima-
slóðir Gunnhildar í Laugardal-
inn, þar sem henni leið best.
Gunnhildur var mikil fé-
lagsvera. Samvera og ferðalög
með Hafsteini, börnum og
barnabörnum áttu hug hennar
og hjarta.
Útför Gunnhildar hefur farið
fram í kyrrþey.
ember 2015, og
Guðnýjar Elínar,
f. 1. desember
1944, d. 28. desem-
ber 2011. Hálf-
systkini þeirra
systra, samfeðra,
eru Árni, f. 23.
júní 1955, Val-
gerður, f. 26. sept-
ember 1956, og
Vésteinn, f. 15.
júní 1958. Móðir
þeirra og seinni kona Vésteins
var Valgerður Árnadóttir, f.
1922, d. 2001.
Dætur Gunnhildar eru: 1) Ír-
is Auður, f. 2. mars 1972, faðir
hennar er Örn og á hún dótt-
urina a) Elínu Maríu, f. 21. apríl
2001, faðir Ívar. 2) Katrín Ósk,
f. 12. desember 1981, faðir
hennar er Hafsteinn, sambýlis-
maður Katrínar er Guðmundur
Kristján Bjarnason, f. 8. janúar
1987. Synir eru a) Pétur Haf-
steinn, f. 19. desember 2000,
faðir Úlfur. Synir hennar með
Guðmundi eru b) Logi Snær, f.
23. maí 2008, c) Breki Hrafn, f.
Elsku mamma, við fáum því
ekki með orðum lýst hvað það
var ótímabært að þú skyldir
fara. Enginn bjóst við þessu
strax, svona skyndilega. Þú
varst kletturinn okkar, og tóma-
rúmið sem við upplifum á þess-
ari stundu er ólýsanlegt.
Við skiljum ekki að þú sért
farin en erum óendanlega þakk-
látar fyrir þann tíma sem við
áttum. Verkefnið sem þú tókst
að þér hér var augljóst, þú
vannst hörðum höndum að því
að veita okkur eins mikla um-
hyggju og öryggi og mögulegt
var.
Minningar okkar frá því að
við vorum ungar eru yfirfullar
af ást, hlýju og umhyggju og
þetta var ótakmörkuð auðlind
því þú hélst áfram að veita þetta
allt til barnabarnanna þinna.
Hver viðbót í hópinn var enn
meiri gleði hjá þér.
Meðan við systur og pabbi
vöktum með þér í þessum
skömmu veikindum fengum við
ógleymanlegar stundir til að
rifja upp allar fallegu og
skemmtilegu minningarnar sem
við eigum af þér. Í upprifjun um
heimilishaldið í den náum við
ekki enn utan um hvar þú
fannst tíma fyrir svefn miðað
við allt sem þú gerðir fyrir okk-
ur.
Það var saumaskapur, bakst-
ur og handavinna fram eftir
nóttu, heimilið alltaf tipptopp,
góðar samverustundir og allan
þennan tíma vannstu fulla
vinnu. Þú varst stórkostleg fyr-
irmynd og ómetanleg ofurhetja
sem setti fjölskylduna alltaf í
fyrsta sæti.
Þú varst límið sem hélt okkur
saman með góðri samheldni og
gerðir allar samverustundir, há-
tíðir og ferðir ógleymanlegar.
Yndislegi hláturinn er ógleym-
anlegur.
Lokatakmarkið var að gleðja
og það tókst alltaf. Alltaf til
staðar þegar þurfti og gerðir
svo óteljandi margt fyrir okkur.
Það stingur okkur mest að geta
ekki endurgoldið alla þessa
hjálp sem þú veittir og allan
stuðninginn en við verðum í
staðinn að reyna að viðhalda
gleðinni eins og þú gerðir og
ávallt að vera öll til staðar fyrir
hvert annað sem eftir stöndum.
Við munum reyna okkar
besta, við komumst aldrei með
tærnar þar sem þú varst með
hælana en það má reyna allt.
Það er ekki hægt að hugsa
sér betri mömmu en þig, við lof-
um að passa vel upp á alla eins
og þú gerðir.
Við elskum þig alla tíð og
höldum minningunni um yndis-
legu ömmsluna alltaf á lofti hjá
barnabörnunum og knúsum afa.
Íris Auður og Katrín Ósk.
Er við lítum um öxl.
Til ljúfustu daga liðinnar ævi
þá voru það stundir í vinahópi
sem veittu okkur mesta gleði.
(Nico)
50 ára vinátta okkar hófst í
London.
Þarna kynntumst við níu
ungar, lífsglaðar stelpur á Ís-
lendingakránni „Frigate“ (Frei-
gátan) í miðri hringiðu Lund-
únaborgar. Þetta voru
dýrðardagar með ævintýrum
sem seint gleymast.
Þegar heim var komið varð til
saumaklúbbur sem að sjálf-
sögðu fékk nafnið Frigate og
höfum við hist reglulega síðan.
Vináttan óx og dafnaði með ár-
unum, fjölskyldurnar hittust og
áttu góðar stundir saman.
Það sem einkenndi Hildu var
hennar ljúfa lund, góða nærvera
og hinn ótrúlegi smitandi og
dillandi hlátur. Nú er þessi
dásamlegi hlátur þagnaður en
lifir sterkt í minningu okkar.
Um leið og við minnumst
Hildu þá hugsum við til Erlu
vinkonu okkar sem lést 2005 og
er þeirra sárt saknað.
Við vottum Hafsteini, Írisi,
Katrínu og fjölskyldum okkar
dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Af öllum þeim gæðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
til ánægjuauka
er vináttan dýrmætust.“
(Epíkúros)
Birna, Erna, Jóna, Rut,
Sigurlín, Sigfríð, Sólborg.
Gunnhildur
Vésteinsdóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR ÓSKAR ÍVARSSON
húsasmíðameistari frá Grindavík,
sem lést mánudaginn 18. maí,
verður jarðsunginn frá Grindavíkurkirkju
mánudaginn 8. júní klukkan 13.
Bragi Guðmundsson Valgerður Þorvaldsdóttir
Magnús Guðmundsson Hulda G. Halldórsdóttir
Margeir Guðmundsson Marisa S. Sicat
María Guðmundsdóttir Unnar Ragnarsson
Guðný Guðmundsdóttir Hersir Sigurgeirsson
Þórdís Gunnarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn