Morgunblaðið - 28.05.2020, Side 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. MAÍ 2020
Ég átti yndislegt
sumar á Íslandi árið
2016. Guðmundur
Víðir og Edda tóku á
móti mér sem eigin dóttur og
skipulögðu ferðalag um landið. Ég
fann fyrir ástríðu hans á nátt-
úrunni og hann hafði mikinn
áhuga á að deila henni með mér.
Ég mun ávallt geyma minninguna
um hið fagra ferðalag. Ekki síður
um hinn góða mat sem hann lag-
aði. Svo sáumst við oftar, þar sem
ást og forvitni var ávallt í fyrir-
rúmi. Í fyrra tókst okkur að safna
allri fjölskyldunni saman í Brasilíu
og nutum við fallegra daga sem ég
mun aldrei gleyma. Minningin um
Gumma lifir.
Livia Stevaux.
Fréttir af fráfalli samstarfs-
manns míns Guðmundar Víðis
voru þungbærar og það er mikill
missir fyrir mig persónulega. Allt
frá fyrstu heimsókn minni í Rann-
sóknarstöðina í Sandgerði, til
rannsókna á BIOICE-verkefninu
sumarið 1999, var Guðmundur
Víðir ein helsta stoð mín og stytta
á Íslandi, lands sem kveikti strax
áhuga minn og sem ég hef heim-
sótt sex sinnum síðan.
Hann hefur ávallt unnið með
mér að greinum mínum um rann-
sóknir á Íslandi, í krafti meðhöf-
undar.
Í eina verkefninu sem hann tók
ekki þátt ákváðum ég og kollegi
minn, Juan Moreira, frá Universi-
dad Autónoma de Madrid, árið
2012 að tileinka honum eina af
þeim nýju dýrategundum sem við
uppgötvuðum, Sphaerodoropsis
gudmunduri. Það var auðvelt, án
nokkurs vafa, að taka þá ákvörð-
un; hann átti þetta skilið! Þegar
nýjar tegundir eru nefndar eftir
einstaklingum er það oft vegna
vináttubanda eða vegna mikil-
vægs starfsferils viðkomandi.
Bæði átti við um Guðmund Víði.
Ég og eiginkona mín eigum
bæði góðar minningar um göngu-
ferðir um Reykjavík með honum
og Eddu. Og ekki síður um nota-
legan kvöldverð á heimili þeirra.
Við vottum allri fjölskyldu hans,
sérstaklega eiginkonu hans og
sonum, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Julio Parapar,
Universidade da Coruña.
Leiðir okkar Guðmundar Víðis
lágu fyrst saman haustið 1972
þegar við hófum nám í Mennta-
skólanum við Tjörnina þar sem við
komum sinn úr hvorri áttinni,
hann úr Álftamýrarskóla og ég úr
Laugalæk.
Við vorum stundum samferða í
og úr skóla á þessum árum í
Fjarkanum, Guðmundur með sitt
síða ljósa hár, klæddur bláum
jakka en hvorki með húfu né vett-
linga hvernig sem viðraði, þannig
var „kúlið“ í þá daga. Guðmundur
var mikill tónlistarpælari á
menntaskólaárunum og fór þar
ekki alveg troðnar slóðir. Á laga-
lista hans voru hljómsveitir eins
og Amon Düül, Soft Machine og
Wisbone Ash en líka Doors. Oft
var kíkt í Safnarabúðina á Lauf-
ásveginum og leitað að nýlegum
notuðum hljómplötum og man ég
sérstaklega eftir því að Guðmund-
ur keypti plötuna L.A. Woman
fyrir framan nefið á mér. Ég náði
mér ekki aftur fyrr en nokkrum
árum seinna þegar hann fékk að
heyra plötuna mína með hljóm-
sveitinni The Pentangle.
Guðmundur Víðir
Helgason
✝ GuðmundurVíðir Helgason
fæddist 1. apríl
1956. Hann lést 9.
maí 2020.
Útför Guð-
mundar Víðis fór
fram 27. maí 2020.
Haustið 1976 hóf-
um við Guðmundur
ásamt nokkrum öðr-
um bekkjarfélögum
úr MT nám í líffræði
við HÍ. Mikil til-
hlökkun var eftir
fyrsta Garðsballinu
og hitað upp eins og
venja var á þeim
tíma. En viti menn,
þegar við mættum á
svæðið hvarf Guð-
mundur sporlaust.
Seinna kom í ljós að á ballinu
var ung menntaskólamær, Edda
Guðmundsdóttir, sem hann hafði
hitt í Noregi í Evrópuferð um
sumarið og hafði fangað hug hans
þar.
Guðmundur og Edda hófu bú-
skap á Hjarðarhaganum þar sem
ég varð fljótlega heimagangur og
naut gestrisni þeirra. Eftirminni-
legir voru páskarnir 1981 þar sem
okkur Evu var boðið í mat og ég
fékk súkkulaðipáskaegg með
málshættinum „Flestum minnkar
frelsi þá fengin er kona“. Það átti
vel við því við urðum hjón.
Eftir að við Eva fluttum í bæinn
frá Hveragerði fórum við fljótlega
að sækja áramótaveislur hjá Guð-
mundi og Eddu ásamt vinum
þeirra. Þær hafa nú verið haldnar
nánast hver áramót í um aldar-
fjórðung og þar nutu matreiðslu-
hæfileikar Guðmundar sín til fulls
þegar hann útbjó hinn rómaða
áramótakalkún eins og listakokk-
ur.
Seinna urðum við svo lánsöm að
gerast nágrannar Guðmundar og
Eddu og stofnuðum til ræktunar-
sambands þar sem við ræktuðum
sameiginlega ýmiss konar græn-
meti í garði þeirra á Hávallagöt-
unni og kartöflur í útleigðum garði
hjá Reykjavíkurborg. Mest varð
um dýrðir árið sem við fengum tí-
falda uppskeru af rauðum íslensk-
um.
Eftir kreppuna í kjölfar banka-
hrunsins vorum við öll frekar nið-
urdregin og þá fengu Guðmundur
og Edda þá hugmynd að létta
lundina með því að fjölskyldur
okkar borðuðu saman heimilismat
hvor hjá annarri hálfsmánaðar-
lega. Þannig varð Kreppumatur-
inn til þar sem metnaðurinn var að
bjóða aldrei upp á sama matinn
oftar en einu sinni.
Guðmundur og Edda voru ein-
staklega samhent hjón og áttu sér
mörg áhugamál sem þau ræktuðu
í sameiningu en báru um leið
gagnkvæma virðingu fyrir fagi
hvort annars.
Margs er að minnast eftir langa
viðkynningu og sárt að missa góð-
an vin. Við Eva kveðjum Guð-
mund Víði með trega í hjarta og
vottum Eddu og strákunum
dýpstu samúð.
Björn Gunnlaugsson.
Það slær illilega þegar fréttir
berast af alvarlegum veikindum.
Sorglegt og svo óraunverulegt.
Guðmundur Víðir er látinn allt of
fljótt, aðeins tveimur mánuðum
eftir að hann greindist með alvar-
legt krabbamein. Á þeim undar-
legum tímum sem við upplifum
nú, þegar heimsfaraldur geisar,
var enginn möguleiki að heim-
sækja góðan vin og kveðja, þegar
ljóst var hvert stefndi. Sárast var
það þó fyrir hans nánustu að
standa í þeim sporum.
Guðmundi Víði eða Gumma
eins og hann var alltaf kallaður,
var margt til lista lagt. Hann var
með eindæmum bóngóður, gest-
risinn, listakokkur og alltaf var
gott að sækja þau Eddu heim í
Miðstræti eða á Hávallagötuna.
Hann var fjölskyldumaður, fannst
gott að eiga stundir með sínu fólki,
las mikið og var sérstakur ljóða-
unnandi. Þau hjónin voru einstak-
lega samrýnd og samtaka í öllu
sem þau tóku sér fyrir hendur.
Þar sem annað var, var hitt ekki
fjarri.
Væntumþykja og ást á milli
þeirra var einhvern veginn áþreif-
anleg og endurspeglast svo fallega
í sonum þeirra sem hafa erft þessa
hlýju og væntumþykju. Vinátta
okkar hjóna við Gumma og Eddu
nær yfir rúm 40 ár. Vináttan
styrktist þegar börnin okkar
fæddust, þau áttu samleið í aldri
og síðar í vináttu sem varir enn í
dag. Við samglöddumst á stórum
stundum í lífi þeirra, þegar fagnað
var afmæli, fermingu, stúdents-
og háskólaútskrift. Minnast má
líka á ferðir okkar út á land. Sér-
staklega eru eftirminnilegar ferð-
ir okkar í Stykkishólm með börn-
in, þar sem við dvöldum saman
nokkra daga í senn í fallega húsinu
sem tilheyrði fjölskyldu Gumma.
Þar var gaman að vera og njóta
samveru með sameiginlegum vin-
um okkar, Sellu og Bóa. Ógleym-
anleg er líka ferð í Sandgerði með
allan krakkahópinn á rannsóknar-
setrið sem Gummi stýrði í mörg
ár. Þar naut sjávarlíffræðingurinn
sín. Hann fræddi okkur um
burstaorma og aðrar skrítnar
skepnur og allt undur sjávar af lífi
og sál.
Mikill harmur er kveðinn að
þér, Edda mín, drengjunum ykk-
ar og litlu afa- og ömmustúlkun-
um, Rúnu móður Guðmundar Víð-
is og bræðrum hans. Megi tíminn
sefa sorg og söknuð og minningin
um góðar stundirnar styrkja ykk-
ur. Þó hausti að í byrjun sumars er
eitt víst að sumarið kemur aftur
með birtu og yl sem linar sorgina.
Ein flýgur sönglaust til suðurs,
þótt sumartíð nálgist,
lóan frá litverpu túni
og lyngmóa fölum,
þytlausum vængjum fer vindur
um víðirunn gráan.
Hvað veldur sorg þeirri sáru,
svanur á báru?
Misst hefur fallglaður fossinn
fagnaðarróminn,
horfinn er leikur úr lækjum
og lindanna niður,
drúpir nú heiðin af harmi
og hörpuna fellir.
Hvað veldur sorg þeirri sáru,
svanur á báru?
Felmtruð og þögul sem þöllin
er þjóðin mín unga,
brugðið þér sjálfum hið sama:
þú syngur ei lengur,
þeyrinn ber handan um höfin
haustljóð á vori.
Hvað veldur sorg þeirri sáru,
svanur á báru?
(Einar Bragi)
Elsku Edda okkar, Helgi
Hrafn, Kjartan, Hrafnkell og fjöl-
skyldan öll, okkar dýpstu hjartans
samúðarkveðjur til ykkar.
Olga Bergljót og Gunnar Örn.
Ég vil með örfáum orðum
minnast þess öðlings sem Guð-
mundur Víðir var. Það var áhugi
okkar á náttúruvísindum sem
leiddi okkur saman fyrir svo
mörgum árum. Eftir að við urðum
fyrst málkunnugir í líffræðinni
hér heima urðu fagnaðarfundir
með okkur á dýrafræðideild
Gautaborgarháskóla í byrjun átt-
unda áratugarins, þegar Guð-
mundur kom til framhaldsnáms,
en ég hafði hafið nám þar nokkru
áður. Það tókst með okkur ein-
staklega sterk og góð vinátta, sem
hefur haldist og styrkst í 40 ár,
þrátt fyrir að við höfum lengst af
búið í sitt hvoru landinu. Guð-
mundur-og-Edda. Fyrir mér hef-
ur þetta alltaf verið eitt orð, ein
vinátta, svo samrýnd og samtaka
sem þau hjónin hafa verið í gegn-
um lífið.
Á Gautaborgarárunum upp-
götvuðum við meðal annars sam-
eiginlegan áhuga á að elda góðan
mat. Guðmundur var meistari í
eldhúsinu og úr því varð að við
hittust reglulega á laugardögum á
Studiegången, þar sem þau
bjuggu, og elduðum sænska villi-
bráð. Guðmundur naut lífsins
bæði í leik og starfi.
Hann naut ferðalaga og náttúru
Íslands og átti því láni að fagna að
starfa við sitt sérstaka áhugasvið,
líffræði botndýra við Íslands-
strendur, þar sem hann vann frá-
bært frumkvöðlastarf í BioIce-
verkefninu.
Það hefur líka verið mér afar
ánægjulegur hluti vináttunnar að
fá að fylgjast með sonum þeirra,
Helga Hrafni, Kjartani og Hrafn-
keli, fæðast, vaxa úr grasi og full-
orðnast.
Við Ingibjörg vottum ykkur
fjölskyldunni okkar innilegustu
samúð. Sorgin og söknuðurinn er
mikill en Guðmundur mun halda
áfram að vera til í vináttu okkar
allra.
Björn Þrándur Björnsson.
Minn kæri vinur Guðmundur
Víðir Helgason er allur aðeins 64
ára gamall. Það eru ekki nema
þrír mánuðir síðan hann greindist
með krabbamein. Þeim sjúkdómi
fylgir oftast erfið meðferð sem
getur brugðið til beggja vona. Í
versta falli fær sá sjúki tíma til að
njóta sinna síðustu mánaða í faðmi
fjölskyldu og vina. Því miður gerði
Covid það að verkum að þau Edda
þurftu að einangra sig heima með-
an á meðferðinni stóð og þegar
Gummi var orðinn það veikur að
hann þurfti að fara á spítala mátti
enginn heimsækja hann nema
hans nánustu í örfá skipti. Það var
erfitt fyrir fjölskylduna að fá ekki
að kveðja sem skyldi. Ég talaði við
hann í síma reglulega síðustu vik-
urnar og er þakklátur fyrir hvað
hann tók þessu vel þótt erindið
væri bara að heyra í honum og vita
hvernig honum liði.
Það eru 48 ár síðan vinskapur
okkar hófst. Við vissum vel hvor af
öðrum löngu fyrr og hann þekkti
marga vini mína en það vill svo
skemmtilega til að ég veit ná-
kvæmlega hvar vinskapur okkar
hófst. Við vorum að ljúka lands-
prófi í Ármúlaskóla í maí 1972
þegar farið var með okkur í dags-
ferð til Vestmannaeyja. Við
Gummi áttum það sameiginlegt að
vera rólegir í tíðinni og misstum
því af bátsferð sem var í boði fyrir
hópinn. Við tveir og nokkrir aðrir
strandaglópar þarna á bryggjunni
löbbuðum upp í bæ og settumst
inn á kaffihús og eftir spjall þar
vorum við Gummi orðnir vinir.
Um sumarið mynduðum við með
Högna og Sigga kompaní sem hélt
saman öll menntaskólaárin þó að
við þrír værum í MH en Gummi
færi í MT. Síðasta afrek þessa
kompanís var mikil Evrópureisa
eftir stúdentspróf sumarið 1976 á
grænu rúgbrauði sem var innrétt-
að sem húsbíll. Í þessari reisu fann
Gummi ástina því Edda var þá um
sumarið að vinna í gróðrarstöð í
Drammen með Hrefnu vinkonu
sinni og við fengum að liggja eina
nótt á gólfinu hjá þeim enda þetta
sumar svo heitt í Skandinavíu að
það var nánast útilokað að sofa í
bílnum.
Þau Edda hafa verið saman æ
síðan. Engin hjón hef ég þekkt
jafn samstiga og þau og því er eft-
irsjá og sorg Eddu enn meiri fyrir
vikið. Samband okkar Rögnu við
Eddu og Gumma var alla tíð náið
og engu skipti þó að við færum í
framhaldsnám sitt í hvora heims-
álfuna, þegar heim var komið að
loknu námi varð sambandið jafn-
vel enn nánara en áður. Við höfum
ferðast saman, farið í bústaði og
heimsótt hvert annað reglulega
alla tíð. Um árabil heimsóttum við
þau um þetta leyti árs í Skógarkot
í Norðtunguskógi. Þar fylgdumst
við með skóginum springa út og
Gummi reyndi að kenna mér að
greina fugla, plöntur og tré og að
grilla nautakjöt. Í ágúst buðu
Edda og Gummi okkur á danska
daga í Stykkishólmi þar sem við
skemmtum okkur og fórum í
berjamó. Hápunktur ársins var
samt veislan heima hjá þeim á
gamlárskvöld. Gummi stjórnaði
eldamennskunni og við vorum
þarna þrjár fjölskyldur með
krakkana og fleiri vinir og vanda-
menn, allt eftir því hver var á land-
inu hverju sinni. Eftir miðnætti
komu enn fleiri vinir og veislan
hélt áfram fram eftir nóttu. Eldri
kynslóðin hélt sig á efri hæðinni
en þau yngri voru í kjallaranum.
Aldrei var þó að vita nema ein-
hverjir kæmu neðan úr kjallaran-
um og brystu jafnvel í óperusöng
eða dans eða eitthvað annað
skemmtilegt. Víst er að á hverju
gamlárskvöldi héðan í frá verður
Gumma sárt saknað.
Gummi var vinmargur og að
jafnaði glaðlyndur, fordómalaus
og forvitinn um allskyns hluti.
Miklir kærleikar voru með honum
og sonum hans. Þau Edda heim-
sóttu þá hvort sem þeir voru í
Buenos Aires, Brasilíu, Póllandi
eða Amsterdam. Hann hafði mikið
dálæti á sonardætrunum tveimur
og fylgdist vel með uppvexti
þeirra. Það var happ að synirnir
voru komnir til Íslands þegar
Gummi dó þótt samfundir þeirra
yrðu fáir. Við sendum fjölskyld-
unni á Hávallagötu og Rúnu,
mömmu Gumma, innilegustu
samúðarkveðjur og lofum að
styðja þau í sorg sinni eftir
fremsta megni og ég veit að þau
bönd sem fjölskyldur okkar hafa
bundist síðustu áratugi munu
halda þrátt fyrir þetta ótímabæra
fráfall.
Þorsteinn G. Þórhallsson.
Ég kynntist Guðmundi Víði
þegar hann var í grunnnámi í líf-
fræði við Háskóla Íslands. Eftir
grunnnámið vann Guðmundur
ljómandi gott rannsóknarverk-
efni, svokallað fjórða árs verkefni,
um lífríki á botni Breiðafjarðar
undir umsjón Jóns Baldurs Sig-
urðssonar, lektors við líffræðiskor
Háskóla Íslands. Seinna hélt Guð-
mundur til framhaldsnáms í dýra-
fræði í Gautaborg, en þar var leið-
beinandi hans ákaflega virtur
sérfræðingur í ánum (sjávarána-
möðkum), prófessor Christer Er-
séus. Saman lýstu þeir félagar
þremur tegundum af sjávaránum.
Guðmundur sneri sér hins veg-
ar að burstaormum þegar hann
kom til baka heim til Íslands og
burstaormarnir urðu hans helsta
rannsóknarefni til æviloka.
Burstaormarnir eru algengustu
botndýrin í eða á leðju- og sand-
botni í heimshöfunum og því sér-
lega mikilvægir í botndýrasam-
félögum. Guðmundur var einn af
þeim sem settu á laggirnar alþjóð-
lega rannsóknarverkefnið Botn-
dýr á Íslandsmiðum (BIOICE) og
hélt utan um starfsemi rann-
sóknastöðvar verkefnisins frá
árinu 1992 allt til ársins 2013, þeg-
ar rannsóknarverkefninu lauk.
Hann tók þátt í fjölmörgum rann-
sóknarverkefnum þar sem þekk-
ing hans á burstaormum reyndist
ómetanleg. Hann lýsti m.a. í sam-
vinnu við spænsku flokkunarfræð-
ingana Julio Parapar og Juan Mo-
reira einum sex áður óþekktum
tegundum burstaorma af Íslands-
miðum.
Flokkun dýra, taxonomía, er
ekki auðveld. Greiningar á smá-
dýrum, fáeina millimetra eða
sentimetra að stærð, eru krefjandi
og ákaflega auðvelt er að gera ein-
hver mistök. Guðmundur var
flokkunarfræðingur af guðs náð.
Hann hafði yfirburðaþekkingu á
burstaormum og beitti krufnings-
tækjunum af mikilli list. Hann var
nákvæmur og gagnrýninn og
hætti ekki fyrr en í ljós kom hvaða
dýrategund var undir víðsjánni.
Mat á fjölbreytileika lífríkis í
heimshöfunum er ekki einfalt.
Slíkt mat verður að byggja á
áreiðanlegum upplýsingum, þar
sem bestu aðferðum hefur verið
beitt við að greina dýrategundirn-
ar. Þekking á fjölbreytileika
burstaorma á Íslandsmiðum er
verulega góð vegna rannsókna
Guðmundar.
Guðmundur var hæglátur og
kíminn, tranaði sér lítt fram,
traustur, sífellt hjálpsamur og
reiðubúinn að leysa hvers manns
vanda. Hann var mjög vel lesinn í
dýrafræðinni og þekkti vel lifnað-
arhætti og flokkun ýmissa sjávar-
dýra.
Ég nýtti mér þetta óspart og
fletti upp í Guðmundi varðandi
hitt og þetta, sem ég þurfti að vita
þá stundina. Alltaf reyndist þessi
fróðleikur nákvæmur og réttur.
Fræðimenn heiðra gjarnan
aðra fræðimenn og aðra þá sem
stuðla að framgangi vísinda með
því að nefna áður óþekktar dýra-
tegundir í höfuðið á þeim. Þetta er
heiður sem fáum Íslendingum hef-
ur hlotnast. Dýrategundin Sphae-
rodoridium gudmunduri (Moreira
& Parapar, 2012) er smávaxinn,
fallegur burstaormur sem lifir í
hafinu við Ísland, en þeir Julio Pa-
rapar og Juan Moreira nefndu
tegundina til heiðurs Guðmundi
Víði. Heiður sem Guðmundur á
vel skilinn. Ég vil þakka Guð-
mundi allar góðar samverustundir
á liðnum áratugum. Hans er nú
sárt saknað.
Ég votta Eddu og fjölskyldu
mína innilegustu samúð.
Jörundur Svavarsson.
Guðmundur Víðir Helgason líf-
fræðingur og fyrrverandi vinnu-
félagi okkar er látinn.
Guðmundur Víðir Helgason
lauk BS-prófi í líffræði frá Há-
skóla Íslands árið 1979, fjórðaárs-
námi í sjávarlíffræði frá Háskóla
Íslands árið 1982 og MS-prófi í
dýrafræði frá Háskólanum í
Gautaborg árið 1985. Fjórðaárs-
verkefni hans fjallaði um botn-
dýralíf í Breiðafirði, en í meistara-
náminu vann Guðmundur með
liðorma og lýsti þar m.a. þremur
nýjum tegundum af ánum. Guð-
mundur vann á Líffræðistofnun
Háskólans frá árinu 1985 til ársins
2014 við rannsóknir á botndýrum,
með áherslu á tegundasamsetn-
ingu og útbreiðslu burstaorma.
Guðmundur Víðir var einn
þriggja frumkvöðla og verkefnis-
stjóra verkefnisins Botndýr á Ís-
landsmiðum (BIOICE) en það var
samstarfsverkefni Háskóla Ís-
lands, Hafrannsóknastofnunar og
Náttúrufræðistofnunar Íslands.
Markmið þess var að skrá botn-
dýralíf í hafinu umhverfis Ísland
og skrá útbreiðslu og magn botn-
dýra. Verkefnið spannaði haf-
svæði íslensku efnahagslögsög-
unnar, hátt í 800 þúsund
ferkílómetra og allt niður á 3.000
m dýpi. BIOICE-verkefnið stóð
frá 1992 til 2013 og var unnið í
samvinnu margra vísindamanna,
m.a. frá Noregi og Færeyjum.
Það er talin ein umfangsmesta
rannsókn sinnar tegundar í heim-
inum. Komið var upp sérstakri
greiningarstöð í Sandgerði þar
sem heimafólk var m.a. ráðið í
vinnu við grófflokkun sýna. Ríf-
lega 4,7 milljónir dýra voru flokk-
aðar, lýst var 28 nýjum tegundum
en um 150 sérfræðingar víðs veg-
ar um heiminn tóku í greiningar-
vinnunni. Guðmundur Víðir var
forstöðumaður Rannsóknastöðv-
arinnar í Sandgerði frá 1992 til
lokunar hennar árið 2012. Verk-
efnið hefur skilað gríðarlega mik-
illi nýrri þekkingu, mörgum vís-
indagreinum og 14 meistara- og
doktorsritgerðir eru byggðar á
gögnum úr því.
Rannsóknir Guðmundar Víðis
fjölluðu um hryggleysingja og
beindust einkum að flokkun
burstaorma og hlutdeild þeirra í
botndýrasamfélögum á Íslands-
miðum. Guðmundur Víðir var
okkar helsti sérfræðingur í grein-
ingu burstaorma.
Guðmundur kenndi í ýmsum
námskeiðum við líf- og umhverf-
isvísindadeild og forvera hennar,
líffræðiskor Háskóla Íslands.
Hann var vel liðinn sem kennari
og sinnti kennslunni af alúð og
kostgæfni.
Stúdentar kunnu að meta ró-
legt og traust fas hans og yfir-
burðaþekkingu á sjávardýrum.
Við vinnu- og samstarfsfélagar við
Háskóla Íslands minnumst Guð-
mundar Víðis með hlýju og þakk-
læti og sendum eiginkonu hans,
Eddu Guðmundsdóttur, og sonum
þeirra þremur samúðarkveðjur.
Fyrir hönd námsbrautar, deild-
ar og stofnunar,
Arnar Pálsson, Snæbjörn
Pálsson og Þóra Ellen
Þórhallsdóttir.