Morgunblaðið - 15.10.2020, Síða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. OKTÓBER 2020
✝ Helgi Hall-grímsson, fv.
vegamálastjóri,
fæddist hinn 22.
febrúar 1933 á
Selsstöðum við
Seyðisfjörð. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans hinn
8. október 2020.
Foreldrar hans
voru Hallgrímur
Helgason, f. 4.10.
1892, d. 18.12. 1940, og Mál-
fríður Þórarinsdóttir, f. 10.1.
1900, d. 16.7. 1998. Bræður
Helga voru Þórarinn, f. 28.4.
1928, d. 17.11. 2014, trésmiður á
Egilsstöðum, og Jón Snæbjörn,
f. 25.5. 1930, d. 10.12. 2010, járn-
smiður í Reykjavík.
Helgi ólst upp á Seyðisfirði,
lauk stúdentsprófi frá MR 1952,
fyrrihlutaprófi í verkfræði frá
HÍ og verkfræðiprófi frá Tækni-
háskólanum í Kaupmannahöfn,
1958.
Eftirlifandi eiginkona Helga
til 62 ára er Margrét G. Schram,
fv. leikskólakennari og kennari
við KHÍ. Börn Helga og Mar-
grétar eru: 1) Hallgrímur, f.
brúardeild 1965-1972, yfirverk-
fræðingur þar frá 1972, for-
stjóri tæknideildar 1976, aðstoð-
arvegamálastjóri 1985 og vega-
málastjóri frá 1992 til starfsloka
2003.
Hann var formaður BVFÍ og í
aðalstjórn VFÍ 1973-1975, sat í
stjórn Íslandsdeildar Norræna
vegasambandsins, NVF, 1977-
2003 og var formaður hennar
1992-2003 en í aðalstjórn 1977-
2003. Helgi sat í ýmsum nefnd-
um um vegagerð og flutninga á
vegum Norðurlandaráðs 1979-
1991, í Skipulagsstjórn ríkisins
frá 1992 uns hún var lögð niður
1998, formaður hennar 1993-
1994, í Almannavarnaráði 1992-
2003 og í ýmsum nefndum um
samgöngu- og ofanflóðamál á
vegum samgönguráðuneytis og
félagsmálaráðuneytis 1973-
2003, formaður ofanflóðanefnd-
ar 1992-1995. Helgi var formað-
ur samráðsnefndar samgöngu-
ráðuneytis og Reykjavíkur-
borgar um úttektir á Reykjavík-
urflugvelli 2005-2007.
Helgi verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag, 15. októ-
ber 2020, klukkan 13.
Athöfninni verður streymt á
YouTube undir: Útför Helga
Hallgrímssonar.
https://tinyurl.com/y33nbbrq
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
18.2. 1959, rithöf-
undur og myndlist-
armaður, í sambúð
með Þorgerði Öglu
Magnúsdóttur. Á
hann fjögur börn
og eitt barnabarn.
2) Nína, f. 20.11.
1960, mannfræð-
ingur og verkefna-
stjóri hjá Rauða
krossinum, í sam-
búð með Kjartani
Valgarðssyni og eiga þau tvö
börn. 3) Ásmundur, f. 24.11.
1965, viðskiptafræðingur og
bókaútgefandi, kvæntur Elínu
G. Ragnarsdóttur og eiga þau
fjögur börn og þrjú barnabörn.
4) Gunnar, f. 24.11. 1965, leikari
og rithöfundur, kvæntur Björk
Jakobsdóttur og eiga þau tvo
syni.
Helgi var verkfræðingur hjá
Vegagerðinni 1958-61, hjá ráð-
gjafarfyrirtækinu Chr. Osten-
feld & W. Jönsson (nú Cowicon-
sult) í Kaupmannahöfn
1961-1962 og hjá Vegagerðinni
frá 1962. Hann var umdæm-
isverkfræðingur á Austurlandi
til 1965, deildarverkfræðingur á
Elsku afi, ég man eftir því þeg-
ar við systurnar heimsóttum Glað-
heima í fyrsta sinn, ég hef verið
um þriggja ára. Amma Magga tók
á móti okkur með ofur hressleika,
hún bauð upp á gúmmelaði í eld-
húsinu og við teiknuðum myndir
sem voru strax festar á ísskápinn.
Þar með var það staðfest; við vor-
um barnabörnin ykkar, flóknara
var það nú ekki. Það sem er svolít-
ið skrítið við þessa minningu er að
ég man ekki eftir þér. Þú hefur lík-
lega verið á staðnum, brosandi og
þögull að fylgjast með. En í mín-
um huga og einmitt vegna þess að
ég man ekki hvenær við hittumst
fyrst hefur þú alltaf verið afi minn.
Það er eitthvað svo stutt síðan við
stóðum úti í Elliðaám að leita að
sólgleraugunum þínum sem hurfu
undir yfirborðið og á sama tíma
datt lítill strákur ofan í ána og lenti
undir hjólinu sínu, þið pabbi voruð
ekki lengi að veiða hann upp úr og
gera grín að óheppninni, sólgler-
augun fundust aldrei.
Ég man ekki tíma án þín og á
mjög erfitt með að ímynda mér að
sjá þig ekki aftur. Síðast þegar ég
sá þig langaði mig svo að faðma
þig en ég vissi ekki að þetta yrði
síðasta skiptið, var bara að
skreppa með bækur til ömmu og
við olnboguðumst bless. Það var
gott að vita að Hallgrímur gat les-
ið síðasta bréfið mitt til þín og að
þú hafir fengið að heyra hvað okk-
ur þykir öllum vænt um þig áður
en þú kvaddir.
Takk fyrir að vera afi minn,
fyrir að styðja alltaf við bakið á
mér og sýna öllu því sem ég tók
mér fyrir hendur áhuga. Takk
fyrir minningarnar, fyrir hlýjuna,
fyrir pabba minn sem þið amma
virðist hafa sniðið fyrir mig sér-
staklega. Hann er svo líkur þér á
margan hátt og mikið er ég fegin
að börnin mín fái að njóta þess að
þekkja þig í gegnum hann.
María Elínardóttir.
Afi minn. Afi, þær eru ófáar
minningarnar með þér í gegn um
tíðina. Þú varst rólegi afinn sem
nenntir að kenna mér teninga-
spilið á hverju ári, alltaf með
sömu þolinmæðinni. Smíðandi
báta með mér og stóðst svo og
horfðir á mig reyna að sigla
þeim, sem gekk sjaldan, en það
var allt í lagi því þá fórum við
bara til baka og breyttum þeim
og reyndum aftur. Þú hafðir allt-
af svo góða nærveru. Þrátt fyrir
rósemina í þér kom ég samt alltaf
æðandi til þín og ætlaðist til þess
að þú myndir stjana við mig í
einu og öllu eins og amma gerir,
sem þú svo gerðir auðvitað. Þú
kenndir mér líka á litla traktor-
inn og leyfðir mér að keyra á
honum hring eftir hring á túninu,
aftur og aftur. Þú hefur alltaf
sýnt öllu því sem ég er að gera
áhuga og það var alltaf gott að
tala við þig. Það er erfitt að
hugsa til þess að fá ekki að hitta
þig aftur en ég hugga mig við það
að þér tókst vel í lífinu, það var
langt og fallegt. Takk afi, fyrir að
vera afi minn í allan þennan tíma,
það er ekki sjálfsagt að hafa ver-
ið úthlutað svona góðum afa.
Indíana Ásmundardóttir.
Helgi og Margrét. Margrét og
Helgi. Þessi tvö nöfn eru samofin í
lífi okkar systra. Annað varla
nefnt án hins. Samt sjálfstæðir
einstaklingar en samkenndin og
elskan milli þeirra einstök. Og nú
er Helgi allur.
Helgi frændi, föðurbróðir okk-
ar, var einstaklega vandaður mað-
ur. Hann var líka svo skemmti-
legur og hlýr. Það var svo gott að
vera nálægt honum. Hann gaf sér
ævinlega tíma fyrir mann og hafði
einlægan áhuga á því sem viðkom
manni sjálfum. Upp í hugann
koma minningar frá ýmsum tím-
um. Bernskuleikirnir í garðinum í
Nökkvavoginum, jólaboðin, sem
alltaf voru skemmtilegust hjá
Margréti og Helga, heimsóknir á
Háaleitisbrautina, Glaðheimana
og nú síðast í Mörkina. Samveru-
stundir á æskuslóðunum austur á
Héraði, á Seyðisfirði, ættarmót,
heimsóknir í bústaðinn í Flóanum,
skemmtiferðir. Allir fundir ein-
kenndust af fölskvalausri gleði,
græskulausu gamni og þægileg-
heitum. Allir skiptu máli og fengu
athygli. Sérstakan sess í huga
okkar systra skipar brúðkaups-
dagurinn þeirra. Við vorum ekki
háar í loftinu þá en hve glæsileg
og geislandi brúðhjónin voru
gleymist ekki. Kjóllinn hennar
Margrétar eins og úr ævintýri.
Við kölluðum líka kjólana okkar,
sem við vorum í þá, brúðarkjóla
og þeir voru til sparibrúks.
Helgi var einstaklega frænd-
rækinn og þótt við systur byggj-
um sín á hvoru landshorninu
sinnti hann okkur báðum af rækt-
arsemi sem var honum eðlislæg.
Það sama átti við um fjölskyldur
okkar. Fylgdist af áhuga með öllu
sem þeim viðkom. Það er minn-
isstætt þegar haldið var upp á sjö-
tugsafmælið hans og við vorum að
kveðja og þakka fyrir okkur að
hann gaf sér tíma til að spyrja
unglingsstelpu að því hvort hún
væri búin að ákveða hvað hún ætl-
aði að verða. Svarið gladdi hann, -
hún ætlaði að verða verkfræðing-
ur. Þessi áform vissu þeir sem
nær henni stóðu ekkert um. Þetta
var einkennandi fyrir Helga, hann
fylgdist með öllu.
Við gætum ausið endalaust úr
minningabrunninum og allt er það
ljúft. Helgi var lítið fyrir að trana
sér fram og kynni okkur litlar
þakkir fyrir að mæra hann. Hann
var ótrúlega fróður og seint komið
að tómum kofunum hjá honum.
Ættfræði var gaman að ræða við
hann því hann vissi allt og gaukaði
oft að manni upplýsingum sem
hann reiknaði með að gætu nýst
seinna. Hann unni náttúrunni,
þekkti landið eins og lófann á sér
og var mikill áhugamaður um
skógrækt. Hríslurnar hans Helga
má finna á fleiri en einum stað á
landinu, meðal annars á Illuga-
stöðum í Skálmarfirði en þar átt-
um ég (Málfríður) og maður minn
því láni að fagna að dvelja í góðu
yfirlæti með Helga og Margréti
við berjatínslu, spilamennsku,
glaum og gleði. Yndislegar stund-
ir sem við erum ævinlega þakklát
fyrir sem og aðrar góðar stundir
með þeim hjónum í seinni tíð.
Að leiðarlokum viljum við syst-
ur þakka fyrir alla þá hugulsemi
sem við höfum notið í blíðu og
stríðu. Helga frænda okkar geym-
um við á sérstökum stað í hjarta
okkar. Elsku Margrét og fjöl-
skylda. Hugur okkar og fjöl-
skyldna okkar er hjá ykkur á
þessum erfiðu tímum. Blessuð sé
minning Helga frænda.
Málfríður og Hrafnhildur
Þórarinsdætur.
Þrátt fyrir hin sterku fjöl-
skyldubönd milli okkar Helga, en
mæður okkar voru bræðrabörn
og ólust upp saman, byrjar okkar
góða vinátta ekki fyrr en um 1960
þegar við erum báðir að byrja
okkar búskap í sama húsi á Njáls-
götu 87, sem var hálfgert fjöl-
skylduhús, báðir nýkomnir úr
námi og nýgiftir. Þó höfðum við
auðvitað alltaf vitað hvor af öðr-
um.
Þarna fæddust elstu börn okk-
ar og ólust upp sem systkini og sú
vinátta hefur haldist alla tíð síðan.
Vináttuböndin styrktust svo með
árunum og það hversu fjölskyld-
urnar voru samstiga sannast best
með því að yngsti sonur okkar,
Siggi Valur, kallaði hann gjarnan
Helga pabba. Þær eru ófáar sam-
verustundir fjölskyldnanna gegn-
um árin, bæði um jól og á öðrum
tímum. Ekki spillti fyrir samver-
an í Stóra-Langadal á sínum tíma
við leik og störf og veiði. Þar
dvöldu konur okkar oft langdvöl-
um með börnin.
Síðan tók við ÍR-tímabilið með
mikilli vinnu við að byggja upp
skíðasvæði félagsins í Hamragili
en þar var Helgi ókrýndur verk-
stjóri því allir, líka gömlu karlarn-
ir sem höfðu ekki endilega mikið
álit á verkfræðingum, báru mikla
virðingu fyrir honum og fylgdu
Helga orðalaust, því þannig var
hann. Mér er minnisstæð stundin
þegar Puma-lyftan kom á svæðið
og Helgi opnaði fyrsta gáminn og
lyftan blasti við í frumeindum. Þá
leit Helgi undan og lokaði gámn-
um strax aftur með svip sem
sagði: Þetta er vonlaust. En hann
gafst samt ekki upp, og upp fór
lyftan undir styrkri stjórn hans.
Eftir þetta tímabil tóku við ótal
skíðaferðir til útlanda, bæði Aust-
urríkis og Ítalíu, með þeim hjón-
um og er árin liðu breyttust þær í
golfferðir til Spánar og Þýska-
lands. Þannig hefur þetta gengið
og vináttan bara eflst og á hana
hefur aldrei fallið skuggi þessi 60
ár.
Við Erna og fjölskylda þökkum
allar gömlu og góðu gleðistund-
irnar saman og sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
Margrétar og fjölskyldunnar allr-
ar.
Valur Pálsson.
Fallinn er frá sá maður sem ég
hef metið mætastan af mínum
samferðamönnum á lífsleiðinni,
Helgi Hallgrímsson, fyrrverandi
vegamálastjóri.
Þegar ég hóf störf hjá Vega-
gerðinni árið 1973 var Helgi yf-
irmaður brúadeildar. Samskipti
okkar voru ekki mikil í fyrstu, en
jukust er fram leið eftir að hann
varð forstjóri tæknideildar og
ekki síst eftir að hann varð aðstoð-
arvegamálastjóri og síðar vega-
málastjóri. Unnum við náið saman
að ýmsum málum, t.d. undirbún-
ingi Hvalfjarðaganga sem einka-
framkvæmd. Átti Helgi drjúgan
þátt í að koma því máli áleiðis
þrátt fyrir efasemdir um það
verklag, bæði innan Vegagerðar-
innar og í ráðuneytum. Helgi var
farsæll verkefnastjóri í stærstu
framkvæmdum samgöngusögu
Íslands. Má nefna gerð brúa á
Skeiðarársandi, Borgarfjarð-
arbrú, Vestfjarðagöng og lagn-
ingu bundinna slitlaga.
Helgi var mjög virtur maður og
vinsæll, jafnt meðal samstarf-
manna sem annarra starfsmanna.
Einnig á meðal aðila utan stofn-
unar, þingmanna, starfsfólks
ráðuneyta og síðast en ekki síst
landeigenda og annarra þeirra
sem hafa þurfti samstarf við
vegna framkvæmda. Kom þar til
jafnaðarmennska, í bestu merk-
ingu þess orðs, og eðlislæg virðing
fyrir mönnum og málefnum.
Helgi aðhylltist skoðanir vinstri
manna, a.m.k. framan af ævi, og
var jafnvel flokksbundinn á
vinstri væng stjórnmálanna. Það
kom ekki í veg fyrir að Halldór
Blöndal, þáverandi samgönguráð-
herra, skipaði Helga vegamála-
stjóra þrátt fyrir pólitískan skoð-
anamun, hafði sem sagt glöggt
auga fyrir mannkostum hans.
Helgi var strangheiðarlegur emb-
ættismaður, lagði áherslu á góða
stjórnsýslu og gott siðgæði í öllum
störfum.
Við Helgi ferðuðumst töluvert
saman, bæði innanlands og er-
lendis vegna funda og ráðstefna.
Voru eiginkonur okkar þá gjarn-
an með í för. Ekki er hægt að
hugsa sér betra samferðafólk,
Helgi rólegur og íhugull, en gat þó
verið hrókur alls fagnaðar. Magga
alltaf kát og glöð. Og ekki leyndi
sér hlýjan og innileikinn í þeirra
sambandi þótt Helga væri ekki
gjarnt að bera tilfinningar sínar á
torg.
Ég gat þess í upphafi að sam-
skipti okkar Helga hefðu ekki ver-
ið mikil til að byrja með en þau
þróuðust upp í það að verða góður
kunningsskapur og að lokum góð
vinátta. Í síðasta samtali sem ég
átti við Helga sagði hann mér, að
hann væri orðinn mikið veikur og
nú væri bara reynt að halda í horf-
inu. Ég náði að tjá honum þá að
hann hefði verið minn besti læri-
faðir á lífsleiðinni. Hann svaraði
því til eitthvað á þá leið, af með-
fæddri hógværð, að það skipti
máli hvernig nemandinn væri. Ég
tók það sem hrós og mér þótti
vænt um það.
Þegar ég var að hugsa efni í
þessa minningargrein sá ég í sjón-
varpinu þátt um Arnold Palmer,
einn besta golfleikara sögunnar
og mikinn mannvin. Það var um
hann sagt að þeir sem sýndu öðr-
um virðingu, vinsemd og um-
hyggju yrðu elskaðir og virtir.
Mér fannst þessi orð eiga vel við
um vin minn, Helga Hallgríms-
son.
Gunnar Gunnarsson.
Samstarf okkar Helga Hall-
grímssonar var náið þau ár sem
ég gegndi embætti samgönguráð-
herra. Ég kynntist því vel hversu
einstakur samstarfsmaður hann
var, framsýnn og traustur. Það lá í
hlutarins eðli að vegamálastjórinn
átti mikið og margvíslegt sam-
starf við samgönguráðherra. Það
leið vart sú vika að við ættum ekki
fund eða ræddum saman í síma
um þau óteljandi verkefni sem á
herðum vegamálastjóra hvíldu og
hann var óspar á holl ráð og um-
sagnir þegar eftir því var leitað.
Það er áhugavert að rifja það upp
hversu vega- og brúakerfi lands-
ins byggðist hratt upp og batnaði
þann tíma sem Helgi Hallgríms-
son starfaði hjá Vegagerðinni.
Þegar litið er yfir þessa áratugi
Helga hjá Vegagerðinni er óhætt
að segja að samgöngukerfinu í
landinu hafi verið bylt eftir að far-
ið var að endurbyggja gamla þjóð-
vegi, leggja bundið slitlag á veg-
ina sem áður voru malarvegir og
byggja upp nútímaleg samgöngu-
mannvirki svo sem jarðgöng og
öflugar ferjuhafnir sem tengdu
saman vegakerfið og siglingaleið-
ir.
Það var ánægjulegt viðfangs-
efni að leggja á ráðin um fram-
kvæmdir með framkvæmda-
manninum Helga Hallgrímssyni.
Hann var stöðugt með hugann við
hvað mætti betur gera til þess að
stytta leiðir á milli landshluta og
auka umferðaröryggi. Þegar lög
um samgönguáætlun voru sett ár-
ið 2002 var Helgi skipaður í sam-
gönguráð sem vann með sam-
gönguráðherra og starfsmönnum
ráðuneytisins að gerð 12 ára áætl-
unar um framkvæmdir í sam-
göngumálum. Afgreiðsla sam-
gönguáætlunar tók stundum
langan tíma á Alþingi og var ekki
samþykkt fyrr en eftir miklar um-
ræður og óteljandi fyrirspurnir.
Við umfjöllun í þinginu reyndi
mjög á vegamálastjóra að kynna
fyrir þingmönnum forsendur
framkvæmda. Það var ekki ónýtt
fyrir samgönguráðherrann að
vegamálastjóri naut trausts og
virðingar. Það voru mörg um-
fangsmikil verkefni sett á dagskrá
á þessum tíma þegar Helgi Hall-
grímsson stóð í stafni hjá Vega-
gerðinni. Flest þeirra vegagerð-
arverkefna eru orðin að veruleika
nema Sundabraut sem vegagerð-
armenn voru sannfærðir um að
ætti að leggja sem fyrst til þess að
tryggja flutningaleiðir að og frá
höfuðborginni og megin inn- og
útflutningshöfn landsins. Eftir að
Helgi hætti sem vegamálastjóri
vann hann fyrir samgönguráð-
herrann um tíma að mikilvægum
verkefnum á vettvangi sam-
göngumálanna þar sem ég vissi að
reynsla hans var mikilvæg í þágu
stórra verkefna. Ég kynntist því
vel á ferðum okkar að Helgi
þekkti landið vel og hann var ein-
staklega skemmtilegur ferða-
félagi. Við fórum margar ferðir
saman um landið jafnt með
ströndinni sem um hálendið
þeirra erinda að skoða ástand
vegakerfisins og meta þær áætl-
anir sem unnið var eftir. Helgi var
ekki einungis skemmtilegur
ferðafélagi heldur hafsjór þekk-
ingar um landið okkar og söguna.
Var hann jafnan sjálfkjörinn til
þess að vera leiðsögumaður við
þær aðstæður. Um leið og ég rifja
upp og minnist með þakklæti
samstarfs við Helga Hallgríms-
sonar vottum við Hallgerður Mar-
gréti konu hans og fjölskyldu
samúð okkar á kveðjustundu.
Sturla Böðvarsson.
Ég hitti Helga Hallgrímsson
fyrst á sólríkum sumardegi 1959.
Það var verið að byggja brú ná-
lægt Möðrudal, ég vann við brúar-
gerðina en Helgi, sem lokið hafði
verkfræðinámi árinu áður, var
kominn til að líta eftir fram-
kvæmdinni. Þetta var á laugar-
degi og tilvalið að fá far með verk-
fræðingnum til Egilsstaða og
fræðast hjá honum á leiðinni um
verkfræðinám sem ég ætlaði að
hefja um haustið. Helgi sagði mér
frá verkfræðináminu á leiðinni en
einnig frá örnefnum og ég fylgdist
með viðræðum hans við bændur á
Jökuldal sem hann hitti á leiðinni.
Það vakti sérstaka athygli mína
hversu góðan tíma hann tók sér
og hvað þolinmæði hans var mikil
í þessum viðræðum. Þetta var
fyrsta ferðin okkar Helga saman
en ferðirnar áttu eftir að verða
ótalmargar og Helgi var frábær
ferðafélagi. Ég kom til starfa hjá
Vegagerðinni 1964 þegar ég hafði
lokið verkfræðinámi og kynntist
þá Helga sem félaga, samstarfs-
manni og yfirmanni og bar aldrei
skugga á þau kynni. Eitt af því
sem einkenndi samskipti Helga
við starfsmenn og aðra sem hann
átti samskipti við var þolinmæði
eins og á Jökuldalnum forðum. Í
störfum sínum hjá Vegagerðinni
kom Helgi með beinum og afger-
andi hætti að þeirri byltingu í
vegagerð sem hófst um 1970 og
miðaði að því að koma vegakerfi
landsins í nútímalegra horf. Á
þessum tíma voru nánast allir
þjóðvegir á landinu, að veginum
til Keflavíkur undanskildum, með
malarslitlagi. Hafist var handa
með endurbyggingu veganna út
frá Reykjavík þar sem Helgi kom
að stjórn undirbúnings. Síðan
fylgdi hvert verkefnið eftir annað
þótt stundum þætti hægt ganga.
Það verkefni í þessari byltingu
sem ef til vill olli mestum breyt-
ingum var tenging hringvegar á
Skeiðarársandi en þar var hlutur
Helga afgerandi. Við starfslok
Helga var ástand vegakerfisins
gerbreytt og bundið slitlag komið
á stærstan hluta aðalvega á land-
inu.
Nú þegar leiðir skiljast er mér
efst í huga þakklæti fyrir að verða
þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa
átt Helga Hallgrímsson að sam-
starfsmanni, yfirmanni og vini.
Ég sendi Margréti, börnunum
og öðrum aðstandendum innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Jón Rögnvaldsson.
Helgi var byrjaður í verkfræði-
námi þegar leiðir okkar fyrst lágu
saman í vinnu við landmælingar á
Tungnáröræfum sumarið 1956.
Báðir vorum við Austfirðingar en
höfðum gengið hvor í sinn
menntaskólann sem voru býsna
ólíkir heimar í þá daga. Foreldrar
Helga voru bæði ættuð af Héraði
og margt öndvegisfólk á þeirra
ættarslóð. Leiðtogi okkar mæl-
ingamanna var þá og lengi síðan
Steingrímur Pálsson sem hélt
góðum aga á sínu fjörmikla liði.
Helgi var þarna í ábyrgðarstarfi
við þríhyrningamælingar og
þurfti að ganga á hæstu fjöll og
liggja þar stundum við dögum
saman í bið eftir skyggni. Kom þá
Helgi
Hallgrímsson
Sálm. 16.11
biblian.is
Kunnan gerðir þú
mér veg lífsins,
gleðignótt er fyrir
augliti þínu, yndi í
hægri hendi þinni
að eilífu.