Morgunblaðið - 19.11.2020, Síða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2020
✝ HalldóraMagnúsdóttir
fæddist 9. ágúst
1954. Hún lést 1.
nóvember 2020.
Hún var dóttir
Ragnheiðar Þórð-
ardóttur, f. 22.2.
1934, d. 15.5. 2020,
og Magnúsar Guð-
mundssonar kjöt-
iðnaðarmanns í
Reykjavík, f. 12.12.
1934.
Foreldrar Ragnheiðar voru
hjónin Halldóra Magnúsdóttir
húsfreyja, f. í Reykjavík 16.8.
1901, d. 23.2. 1991, og Þórður
Eyjólfsson hæstaréttardómari,
f. á Kirkjubóli í Hvítársíðu 4.5.
1897, d. 27.7. 1975. Foreldrar
Magnúsar voru Guðmundur
Guðmundsson, f. 16.9. 1917, d.
4.11. 1968, og Una Bára Ólafs-
dóttir, f. 15.9. 1911, d. 26.4.
2007.
Maki 1: Jón Árnason, f. 1954,
þau skildu. Sonur þeirra er a)
Grímur, f. 23.11. 1977, k. Svana
Björk Hjartardóttir, f. 1977,
börn þeirra Ingibjörg Íris, f.
2009, og óskírður sonur, f. 2020.
læknir, f. 23.6. 1960. Maki
Magnúsar: Ásta Gunnarsdóttir,
f. 3.2. 1944, þau skildu. Börn
þeirra: Elín Bára íslenskufræð-
ingur, f. 6.3. 1962, Guðrún Lára
leikskólastjóri, f. 12.4. 1964,
Guðmundur forstjóri, f. 13.8.
1966, og Ásta Margrét, starfar
við ferðaþjónustu, f. 5.6. 1974.
Halldóra gekk í Ísaksskóla,
Landakotsskóla, Hagaskóla,
MR, og lauk kennaraprófi 1978.
Eftir það BS-prófi frá Háskóla
Íslands í tölvunarfræðum.
Hún vann víða á yngri árum
áður en hún fann sinn sess í
tölvubransanum, m.a. í sveit, í
kjötiðnaði, á hóteli á Hvítársíðu
í Borgarfirði og á Laugarvatni á
sumrin, í sjoppunni í Melabúð-
inni á kvöldin og um helgar með
skóla. Hún var líka hjá Póstgíró.
Eftir útskrift starfaði hún á
tölvudeild Ríkisspítalanna,
Landsteinum Streng um hríð og
svo aftur hjá Landspítala-
Háskólasjúkrahúsi sem kerf-
isstjóri og vann þar fram til þess
að hún veiktist, vorið 2018.
Útför Halldóru fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 19. nóv-
ember 2020, klukkan 13. Vegna
aðstæðna verða einungis þeir
nánustu viðstaddir.
Streymt verður frá útför:
https://www.facebook.com/
grafarvogskirkja.grafarvogi
Virkan hlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
Maki 2: Helgi
Flóvent Ragn-
arsson, f. 1951, d.
2015, þau skildu.
Synir þeirra eru b)
Magnús, f. 25.5.
1990, maki Anna
Bryndís Gunn-
laugsdóttir, f. 1987,
börn þeirra Ragn-
heiður Örk, f. 2017,
og Björn Dóri, f.
2019, og c) Helgi, f.
26.11. 1992.
Halldóra var stjúpdóttir
Magnúsar Hjálmarssonar. For-
eldrar Magnúsar voru hjónin
Sólveig Magnúsdóttir húsfreyja,
f. 1903, d. 1983, og Hjálmar
Halldórsson póst- og símstöðv-
arstjóri á Hólmavík, f. 1900, d.
1961.
Börn Magnúsar og Ragnheið-
ar eru: 2) Solveig, 24.4. 1958, d.
19.9. 1982, ritari í sendiráði Ís-
lands í Brussel. 3) Lára sagn-
fræðingur, f. 30.4. 1960. 4) Þórð-
ur, f. 10.2. 1963, d. 16.5. 1985 í
Reykjavík.
Systkini Halldóru samfeðra,
börn Magnúsar Guðmunds-
sonar: Bernharð Laxdal dýra-
Dóra var elst okkar systkin-
anna fjögurra á heimili Ragnheið-
ar Þórðardóttur og Magnúsar
Hjálmarssonar.
Hún átti fimm systkini sam-
feðra og þrjár stórfjölskyldur því
að hún var dóttir Magnúsar Guð-
mundssonar og pabbi tók hana að
sér eins og hún væri hans eigin.
„Pabbi Guðmunds“ var alla tíð
nánast eins og einn af fjölskyld-
unni okkar. Dóra eignaðist þrjá
syni, þrjú barnabörn og tvær
tengdadætur.
Æskuminningarnar eru fullar
af vinkonum og frænkum,
brennó, badminton, söng og Lög-
um unga fólksins og ég var enn
barn að aldri þegar Dóra fór í
MR. Svo tók hún kennarapróf en
lærði eftir það tölvunarfræði og
vann lengst af hjá Ríkisspítölun-
um, sem síðar hétu Landspítali –
Háskólasjúkrahús. Hún var
dugnaðarforkur sem féll aldrei
verk úr hendi og byrjaði ung að
fara út á land á sumrin, í sveita-
vinnu eða hótel, og hún kunni að
útvega sér vinnu með skóla. Dóra
hafði unun af því að fara á tón-
leika og í útilegur, var í vinkvenn-
ahópi, saumaklúbbi, matarklúbbi,
pítsuklúbbi, gat spilað á gítar og
hún prjónaði listaverk. Hún tók
þátt í fótboltaspili drengjanna
sinna af fullum krafti þegar þeir
voru yngri, en var sjálf með allra
bestu briddsspilurum og fór á ófá
mótin. Síðast bættist golfið við og
það tók hún líka með trompi.
Þrátt fyrir allt þetta leit Dóra svo
á að hún væri ekki félagslynd.
Við systurnar vorum ólíkar og
göntuðumst með að smekkur
okkar og áhugamál væru svo ná-
kvæmlega andstæð að það mætti
nota til viðmiðunar. Þegar ég lít
yfir farinn veg stendur hæst upp
úr mikil samheldni; milli mömmu,
pabba og okkar Dóru. Við geng-
um í gegnum mikla sorg við að
missa systkini okkar tvö, en við
áttum líka saman allt það sem er
gott og fallegt í lífinu. Dóra var
skapmikil, hjartahlý og raungóð.
Börnin okkar ólust upp saman og
það var mikil samvera og stuðn-
ingur alltaf vís. Þessi mikla sam-
heldni fjölskyldunnar var okkur
Dóru báðum ómetanleg.
Mamma og pabbi héldu saman
utan um Dóru í veikindum henn-
ar þar til mamma féll frá í maí á
þessu ári. „Hugsaðu þér hvað hún
Dóra er heppin að hafa eignast
þennan stjúpföður,“ sagði
mamma við mig skömmu áður en
hún dó. Strákarnir hennar Dóru
voru yndislegir við mömmu sína,
en að öðrum ólöstuðum var pabbi
hennar stoð og stytta síðustu árin
og hann var hjá henni til hinstu
stundar.
Undanfarin þrjú ár hafa
reynst fjölskyldunni þungbær.
Pabbi Guðmunds veiktist líka, en
Lára frænka í Ameríku var Dóru
frábær félagsskapur þá eins og
alltaf. Og það var gott að vita af
ræktarsemi gömlu vinkvennanna
við Dóru, úr briddsinum og golf-
inu og ekki síst af Hildi Petersen
og Þórunni Ólafsdóttur, sem
verður seint fullþakkað.
Blessuð sé minning Dóru syst-
ur minnar.
Lára Magnúsardóttir.
Nú hefur hún Dóra systir kvatt
þennan heim eftir erfið veikindi.
Dóra var elsta systir mín, við vor-
um hálfsystur og hún alin upp hjá
móður sinni og stjúpföður. Það
var alltaf kært á milli fjölskyldna
og samgangur á milli heimila okk-
ar alla tíð. Dóra var ákveðin, hafði
skoðanir á hlutunum og lét skoð-
anir sínar óhikað í ljós. Sem barn
man ég ekki mikið eftir samskipt-
um okkar í milli, enda var hún
unglingur þegar ég man fyrst eft-
ir mér. Leiðir okkar lágu hins
vegar meira saman þegar við
báðar bjuggum á stúdentagörð-
unum og vorum komnar með eig-
in börn. Það var skemmtilegur
tími hjá okkur systrum og gaman
hvernig synir okkar náðu vel
saman. Við vorum báðar í námi,
Dóra komin í sitt seinna háskóla-
nám, tölvunarfræði. Hún var
dugleg námskona og þá ein af
fáum konum sem stunduðu það
nám. Raunvísindi lágu opin fyrir
henni. Áður hafði hún byrjaði á að
mennta sig sem kennara og var
góð sem slíkur. Hún hafði metnað
fyrir því að kenna vel og miðla
þekkingu. Ég man eftir því þegar
kom að prófi hjá mér í eðlis- og
efnafræði að ég spurði hana hvort
hún gæti hjálpað mér að rifja upp
fyrir prófið þar sem námsefnið
hafði ekki höfðað mikið til mín.
Við sátum yfir námsefninu kvöld-
ið fyrir prófið og ég upplifði að
allt sem ég hafði átt að læra á
önninni lærði ég af stóru systur á
þessu kvöldi og rúllaði prófinu
upp morguninn eftir, þökk sé
henni. Dóra var frekar alvörugef-
in við fyrstu kynni, en var líka
húmoristi og gat slegið á létta
strengi. Hún var örlát og það sem
hún tók sér fyrir hendur gerði
hún vel. Þar á bak við var per-
sónulegur metnaður sem hún
flíkaði ekki endilega. Takk fyrir
samfylgdina elsku stóra systir
mín, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elsku Grímur, Magnús, Helgi
og fjölskyldur, bæn og blessun
ykkur til handa.
Guð blessi minningu um
trausta og góða systur.
Guðrún Lára Magnúsdóttir.
Í dag kveðjum við yndislega
systur og mágkonu.
Margar eru minningarnar sem
koma upp á svona stundu. Sunnu-
dagskaffiboðin á Bárugrandan-
um, gönguferðirnar um Vest-
urbæinn með barnavagnana og
síðan allir golfhringirnir sem spil-
aðir voru bæði hér heima og í Flo-
rida. Ekki má heldur gleyma
matarboðunum á Kaplaskjóls-
veginum.
Dóra var mikil keppnismann-
eskja, bæði i bridge og svo golf-
inu.
Það sýndi sig þegar við sóttum
hana á flugvöllinn í Orlando um
árið, eftir átta tíma flug og það
fyrsta sem hún spurði var hvort
það væri ekki örugglega golf í
fyrramálið. Það átti að nýta tím-
ann í botn. Dóra var mætt.
Það var aðdáunarvert að sjá
hana í síðustu ferðinni sinni hjá
Láru frænku i Florida, hún naut
sín í hitanum og sólinni, en í þetta
sinn leyfði heilsan ekkert golf.
En þá tóku bara búðirnar við,
sérstaklega skóbúðirnar.
Við erum þakklát fyrir allar
góðu minningarnar og samveru-
stundirnar. Góða ferð elsku
Dóra.
Elsku Grímur, Magnús, Helgi
og fjölskylda,
Guð gefi ykkur styrk í sorg-
inni. Samúðarkveðja,
Guðmundur og Lisbeth.
Halldóra Magnúsdóttir, hálf-
systir mín, er látin eftir langvar-
andi veikindi. Dóra var elsta barn
föður míns og ólst upp hjá móður
sinni, Ragnheiði, og manni henn-
ar, Magnúsi, í Vesturbænum. Við
fjölskyldan áttum heima í Hraun-
bænum og þangað kom Dóra oft í
heimsókn.
Hún var alltaf stóra systir
okkar systkinanna þótt við hefð-
um ekki alist upp saman. Ég
skildi fljótt sem barn að Dóra var
vel gefin, ákveðin, og vissi
snemma hvað hún vildi með lífi
sínu. Ég leit því alltaf upp til
hennar. Seinna bættist Bern-
harð, hálfbróðir okkar, í systk-
inahópinn og síðan þá hefur alltaf
verið gott samband á milli okkar
systkinanna.
Fjölskylda Dóru þurfti að
ganga í gegnum erfiða raun þeg-
ar tvö systkina hennar, Solveig
og Þórður, létust í blóma lífsins.
Dóra kom þá stundum í
Hraunbæinn, við reyndum að
skilja það sem hafði gerst og þá
sýndi hún hvað hún bjó yfir mikl-
um andlegum styrk. Hún bjó
einnig að því að eiga góða fjöl-
skyldu sem stóð saman á þessum
erfiðu tímum.
Dóra tók kennarapróf úr
Kennaraháskólanum og stundaði
námið ásamt fyrri manni sínum,
Jóni, og átti með honum fyrsta
barn sitt, Grím. Dóra hafði mikla
hæfileika á sviði raungreina og
ég ákvað að notfæra mér það og
bað hana að hjálpa mér að læra
undir eðlisfræðipróf. Hún reynd-
ist vera góður kennari, var þol-
inmóð og gaf sér tíma til að
hjálpa mér þótt hún væri sjálf í
háskólanámi og komin með fjöl-
skyldu. Hér gafst mér líka tæki-
færi til að vera ein með Dóru og
mér fannst þá, sem og alla tíð síð-
an, mjög gefandi að spjalla við
hana um hin ýmsu mál.
Dóra fór síðar í nám í tölvun-
arfræði við Háskóla Íslands en á
þeim tíma vorum við Þorsteinn,
maðurinn minn, einnig við nám í
HÍ. Hún bjó þá á Hjónagörðum
og þar bjó líka Guðrún Lára,
systir okkar, og fyrri maður
hennar, Kristján Einar heitinn.
Á þessum árum var því mikill
samgangur á milli okkar systr-
anna og fjölskyldna okkar. Á
þessum tíma kynntist Dóra
Helga, seinni manni sínum, og
þau eignuðust saman tvo drengi,
Magnús og Helga. Þegar þau
fóru að búa saman fórum við
stundum í heimsókn til þeirra, og
það var alltaf gaman að hitta þau
hjónin enda mikið líf og fjör á
heimilinu sem synirnir stóðu þó
aðallega fyrir!
Sumarið 1996 fluttum við Þor-
steinn til Bergen í Noregi og eftir
það varð samband okkar Dóru
stopult. Við hittumst þó stundum
á sumrin, m.a. á Melstað í Mið-
firði þar sem Guðrún Lára og
Guðni búa, en þau hafa boðið
okkur systkinunum og fjölskyld-
um að dvelja hjá sér eina helgi á
sumrin mörg undanfarin ár. Þeg-
ar ég hitti Dóru þar síðast höfðu
veikindi hennar tekið sig upp aft-
ur og það voru alvarleg veikindi.
Við reyndum samt að njóta lífsins
og eiga góða helgi saman, enda
sjaldan sem við komum öll sam-
an, bæði systkini mín og hálf-
systkini. Þessi helgi verður lengi
í minnum höfð.
Ég vil að lokum senda innileg-
ar samúðarkveðjur til nánustu
fjölskyldu Dóru, sona hennar,
Gríms, Magnúsar og Helga, og
fjölskyldna þeirra.
Elín Bára Magnúsdóttir.
Látin er eftir löng og ströng
veikindi elsku frænka mín Hall-
dóra, frumburður Ragnheiðar
systur minnar sem lést í vor.
Hún var elsta barnabarn for-
eldra minna og alnafna móður-
ömmu sinnar. Hún naut elsku og
aðdáunar fjölskyldunnar og fékk
gælunafnið Dóra. Allir voru sam-
mála um að fallegra og skemmti-
legra barn væri vandfundið. Föð-
urfjölskyldan hampaði henni líka.
Fyrstu tvö árin á sama heimili
bundumst við sterkum böndum
sem vöruðu alla tíð og við náðum
vel saman. Þegar ég átti heima
fyrir norðan var hún hjá mér eitt
sumar, það styrkti böndin. Hún
var í miklu uppáhaldi hjá foreldr-
um mínum, á Hagaskóla- og
Menntaskólaárunum kom hún til
þeirra daglega eftir skóla og
lærði og fékk aðstoð ef þurfti.
Leiðir foreldra Dóru skildi en
hún átti alltaf gott samband við
föður sinn auk þess að eignast
annan góðan föður og kallaði hún
þá báða pabba. Hún ólst upp hjá
móður sinni og stjúpföður, Magn-
úsi Hjálmarssyni, lengst á Kapla-
skjólsvegi 41. Þrjú systkin, Sol-
veig, Lára og Þórður, bættust í
hópinn heima en fjölskyldan varð
fyrir þeim harmi að Solveig og
Þórður létust bæði þegar þau
voru um tvítugt.
Dóru gekk vel í námi, ekki síst
í stærðfræði, fyrst í Ísaksskóla,
þá í Landakotsskóla, Hagaskóla
og MR. Hún var mjög dugleg og
drífandi, á sumrin réð hún sig
sjálf í vinnu, í kaupavinnu, á sum-
arhótel o.fl.
Skömmu eftir stúdentspróf
giftist hún Jóni fyrra manni sín-
um og þau eignuðust soninn
Grím. Hún fór í Kennaraháskól-
ann og lauk þaðan prófi. Eftir
skilnað þeirra Jóns flutti hún með
Grím til Húsavíkur þar sem hún
var kennari. Dóru fannst hún
ekki á réttri hillu, hún dreif sig
suður og hóf nám í tölvunarfræði
sem þá var frekar nýleg grein í
HÍ. Að loknu námi vann hún sem
kerfisstjóri, lengst hjá Landspít-
alanum.
Dóra giftist seinna manni sín-
um Helga og þau eignuðust syn-
ina Magnús og Helga. Eftir skiln-
að þeirra hjóna bjó hún á
Kaplaskjólsvegi með yngri son-
um sínum. Magnús stofnaði
heimili með Önnu Bryndísi unn-
ustu sinni og eiga þau tvö börn,
Ragnheiði og Björn Dóra. Helgi
var stoð og stytta móður sinnar
meðan hún gat búið heima. Þriðja
barnabarnið bættist í hópinn fyr-
ir rúmum mánuði, sonur Gríms
og Svönu eiginkonu hans.
Brids var sannarlega aðal-
áhugamál Dóru, hún stundaði það
af kappi og alvöru. Í sögnum, úr-
spili og vörn naut hún vel hæfni
sinnar að fara eftir kerfi og setja
hlutina í kerfi. Hún eignaðist
marga góða félaga í spilamennsk-
unni, tók þátt í keppnum á lands-
vísu og fór margar bridsferðir
innan lands og utan með þeim.
Fyrir um tveimur árum
greindist Dóra með illvígt
krabbamein sem svipti hana
heilsu og hefur nú dregið hana til
dauða. Lengi vel kom hún dag-
lega til foreldra sinna, en þar kom
að hún flutti á hjúkrunarheimilið
Hrafnistu á Sléttuvegi þar sem
hún naut góðrar umönnunar til
dauðadags.
Ég sendi föður hennar og
stjúpföður, Láru systur hennar
og sonum, Grími, Magnúsi og
Helga, og barnabörnum innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Dóru frænku minnar.
Guðrún Þórðardóttir.
Við lát Dóru frænku rifjast
upp margar góðar minningar,
sem ná allt aftur til bernskuheim-
ilis míns á Kaplaskjólsvegi 39. Í
næsta stigagangi, nr. 41, bjuggu
Ragnheiður, föðursystir mín, og
Magnús Hjálmarsson ásamt
börnum sínum; Dóru, Solveigu,
Láru og Þórði. Góðvild, sam-
heldni og gestrisni einkenndu
heimilishaldið. Kom það oft í hlut
systranna að gæta mín og var
langlundargeð þeirra gagnvart
litlum frændum með ólíkindum.
Dóra var hæglát, ákveðin og föst
fyrir en var líka oft fyrst til að sjá
spaugilegu hliðina á ærslum okk-
ar og uppátækjum.
Fjölskylduboðin á Kapló gátu
verið með fjörugasta móti en
smám saman lærðu frískir og
fjörugir drengir þó að vera til
friðs. Þar hafði ákveðni Dóru sitt
að segja en að auki skipti máli að
við eygðum von um stóra kók-
flösku (33 cl) úr ísskápnum fyrir
lok heimsóknar ef við höguðum
okkur „eins og menn“. Mikil virð-
ing var borin fyrir þessum ísskáp
af drengjum sem höfðu fram að
því aðeins kynnst venjulegri kók-
flösku (25 cl).
Til er gömul mynd úr barna-
afmæli á Kapló við lok átaka sem
leiddu til eyðileggingar leik-
fangatrommu. Myndin, sem er
einkar lýsandi, er tekin af mér
tveggja ára gömlum og systrun-
um andartaki eftir að þær koma á
vettvang og stilla til friðar. Síðar
hefur Dóra eflaust búið að þess-
ari reynslu við uppeldi þriggja
fjörugra og mannvænlegra sona,
þeirra Gríms, Magnúsar og
Helga. Einhvern tímann sagði
Dóra mér að fátt væri hún þakk-
látari fyrir en að hafa fengið tæki-
færi til að ala drengina sína upp
við hlið KR-vallarins, þar sem
þeir æfðu af kappi og fundu kröft-
um sínum viðnám í ríkum mæli.
Um tíma bjuggu Dóra og
Grímur á Húsavík þar sem Dóra
fékkst við kennslu. Ég kom í
heimsóknir til þeirra sem ung-
lingur þar sem ég var í sveit
skammt frá og fékk góðar mót-
tökur hjá þeim mæðginum.
Dóra varð fyrir þungbærum
áföllum þegar hún missti systkini
sín Solveigu og Þórð, rúmlega tví-
tug að aldri, en tókst á við sáran
missi af aðdáunarverðu æðru-
leysi.
Í seinni tíð hafði Dóra mikla
ánægju af því að spila bridge.
Ferðaðist hún víða um heim til að
sinna því áhugamáli og var gam-
an að heyra lýsingar hennar á
þeim ferðalögum.
Þakklæti og söknuður eru efst
í huga þegar hugsað er til Dóru
að leiðarlokum. Aðstandendum
hennar sendi ég einlægar samúð-
arkveðjur.
Kjartan Magnússon.
Dóra frænka mín var elst í
kynslóð frændsystkina minna í
föðurfjölskyldu, en þar hefur
samgangur alla tíð verið mikill og
samheldni sömuleiðis. Við ólumst
upp í sömu blokk við Kaplaskjóls-
veg, sitt í hvorum stigaganginum;
hún og systkini hennar þrjú, Sol-
veig, Lára og Þórður, börn Ragn-
heiðar föðursystur minnar Þórð-
ardóttur, sem er nýlátin, og
Magnúsar Hjálmarssonar á núm-
er 41, og við Kjartan bróðir á
númer 39, en svo voru börn Guð-
rúnar föðursystur minnar sjaldn-
ast langt undan.
Þetta var stór og fjörugur hóp-
ur, en Dóra var ellefu árum eldri
en ég, svo mér fannst hún auðvit-
að alltaf mjög fullorðin. Hún var
alvörugefin og þótti eflaust meira
en nóg um öll þessi læti í okkur
rollingunum, en hún var líka um-
burðarlynd og lét fátt hagga sér.
Að því leyti svipaði henni um
sumt til alnöfnu sinnar, Halldóru
ömmu okkar, og kannski ekki
skrýtið að á milli þeirra var sterk
taug. Að því bjó hún líka þegar
hún þurfti að stilla til friðar, sem
hún gerði ströng í fasi, með lág-
stemmdum en ákveðnum hætti,
svo okkur datt ekki annað í hug
en að hlýða. Held ég hafi ekki vilj-
að láta á reyna hvað gerðist ef
hún þyrfti að hækka róminn.
Þarna í blokkunum við
Kaplaskjólsveg var mikil barna-
Halldóra
Magnúsdóttir