Skólavarðan - 2017, Side 20

20 HAUST 2017
eir fjölmörgu Íslendingar sem flutt hafa til Danmerkur
á liðnum árum og öldum hafa iðulega rekið sig á að sinn
er siður í landi hverju. Þótt þjóðirnar
séu skyldar og margt líkt með þeim
er þó ýmislegt með öðrum hætti
hjá Dönum en heima á Fróni.
Það á til dæmis við um marga
leikskóla.
Leikskólar í sveitarfélaginu
Kaupmannahöfn eru tæplega
fjögurhundruð. Margir þeirra
eru jafnframt það sem Danir nefna
vuggestue en þar getur barn dvalist upp að
þriggja ára aldri en þaðan liggur leiðin í leikskólann.
Folkeskolen, hefðbundin skólaganga, tekur svo við árið
sem barnið verður sex ára.
Starfsemi leikskólanna í Kaupmannahöfn er ekki öll
með sama sniði. Margir þeirra eru það sem kalla mætti
hefðbundna, þar sem börnin mæta á morgnana og fara
heim síðdegis. En þar eru líka annars konar leikskólar.
Um það bil 60 leikskólar í borginni eru það sem
kallað er á dönsku udflytterbørnehave. Þá mæta börnin
á ákveðinn brottfararstað að morgni og fara síðan með
rútu á tiltekinn stað fyrir utan borgina og dvelja þar yfir
daginn. Svo er haldið heim með sömu rútunni síðdegis.
Sums staðar gildir þetta fyrirkomulag alla virka daga
en einnig eru dæmi um að starfseminni sé þannig háttað
að einungis hluti hópsins fari í rútu hverju sinni og aðrir
nemendur séu „heima“. Þannig fer hvert barn kannski
burt úr borginni eina viku í mánuði en er svo „heima“
hinar þrjár vikurnar. Í enn öðrum leikskólum er dvölinni
utanbæjar og heima skipt jafnt. Svo má nefna tilbrigði
sem felur í sér að leikskóli hafi afnot af rútu tiltekna daga í
hverjum mánuði.
Rumlepotten, sem kannski mætti kalla hristidoll-
una, er sérútbúin rúta með eldhúsi, snyrtingu, stól með
áföstu borði (sem hægt er að breyta í rúm) og aðstöðu til
að þurrka föt o.fl. Fjórtán leikskólar í Kaupmannahöfn
nota hristidollu og þá fara börnin kannski nokkra daga í
senn burt úr leikskólanum; rútan fer í dag á ströndina, á
FERÐAST MEÐ HRISTIDOLLU OG
VERJA DEGINUM Í SVEITINNI
Verkefnin í sveitinni eru árstíðabundin en
börnin hafa jafnan mikið frelsi til athafna.
Texti:
Borgþór
Arngrímsson