Skólavarðan - 2017, Qupperneq 45

HAUST 2017 45
Vaknar uppgefin klukkan 7. Það er þriðju-
dagur en þér líður eins og gærdagurinn hafi
verið heil vika. Ferð í sturtu svo þú lítur ekki
út fyrir að hafa vakið alla nóttina en fattar
svo ekki hvað tímanum líður og klæðir þig í
flýti, hendist í bílinn og skutlar börnunum
í skólann. Tekur þér svo 5 mínútur í það að
slappa af í bílnum áður en að þú tekst á við
verkefni dagsins. Þegar þú labbar inn lítur þú
á forfallatöfluna og hálf öfundar þá sem liggja
heima „veikir“ og lifa drauminn. Heill dagur
út af fyrir þig þar sem þú þarft ekki að gera eitt
eða neitt.
Þú heilsar fólki á leið þinni inn á kaffi-
stofu með hálfum huga því í rauninni líkar þér
ekkert sérlega við samstarfsfólkið þitt. Bjallan
hringir og nú þarftu að fara að takast á við 10.
bekkinn hennar Helgu. Ekki bara í einn tíma
heldur tvöfaldan. Þetta eru óargadýr. Ekkert
og enginn getur stjórnað þeim. Alltof mikið
mas, alltof mikill hávaði og engin eftirtekt
eru hlutir sem þú þarft að kljást við. Þú vonar
innst inni að einhver, að minnsta kosti einn,
hafi verið að fylgjast með og það verði eitthvað
úr þeirri manneskju í framtíðinni. Loksins
hringir bjallan og þú lifðir tímann af með
hjálp frá tónlistinni í eyrum nemenda.
Þú drekkur kaffið þitt inni í stofunni
þinni því þú nennir ekki að rekast á enn
einn kennarann sem vill spjalla af því að þá
myndirðu aldrei ná að klára kaffið þitt fyrir
næsta tíma.
Bjallan hringir og 8. bekkur kemur inn.
Öll svo saklaus og þora varla að hósta því þau
langar svo rosalega að standa sig í unglinga-
deild og halda örugglega að þau fái truflun í
tíma fyrir minnstu hreyfingu. Þú veist samt
að metnaðurinn hjá allmörgum nemendum
rennur af þeim þegar líður á veturinn. Einn
og einn nemandi er þó með svokallaðan
ofuráhuga. Það getur verið ótrúlega pirrandi
að sinna þessum nemanda sem hefði bara
helst átt að sleppa einum bekk. Hann er
HRINGRÁS
Elísa Sverrisdóttir, nemandi í 10. bekk Foldaskóla.
Verðlaun í unglingaflokki komu í hlut Elísu
Sverrisdóttur fyrir söguna Hringrás. Elísa segist
ekki hafa skrifað margar sögur fyrir utan verk-
efni í skólanum. Stærðfræði er skemmtilegasta
námsgreinin, segir Elísa. Spurð um uppáhalds-
bók stendur ekki á svari hjá Elísu. „Uppáhalds-
bækurnar mínar eru Harry Potter bækurnar,
ég get lesið þær aftur og aftur,“ segir Elísa.
Umsögn dómnefndar:
Sagan Hringrás ber þess greinileg merki að höfundurinn er
um það bil að stíga inn í heim fullorðinna. Hann horfir á líf
kennarans úr fjarlægð, sér erfiðleika sem myndu buga marga
en gerir sér jafnframt grein fyrir því að kennarinn hefur valið
þetta starf og ætlar ekki að snúa af þeirri braut. Því er ekki
svarað hvers vegna kennarinn heldur áfram sinni þrautagöngu,
lesendur verða að svara því og þess vegna er þetta m.a.
bókmenntaverk. (Líka af því að höfundi tekst að setja sig í spor
annarra og nota frásögn í annarri persónu eins og æft skáld).
Sara átti að hringja í allt starfsfólk og spyrja
hvort það hefði séð Hildi. Við leituðum allar
á fullu en við fundum Hildi ekki hvernig
sem við leituðum. „Förum og fáum okkur
hádegismat,“ sagði Sara. „Ég er orðin
glorhungruð, hvað með ykkur?“ „Við erum
að farast úr hungri,“ svaraði Rósa fyrir
okkur allar. Við fórum inn í matsal, tókum
diska, skömmtuðum mat á þá og fórum inn
á kennarastofu. Við spurðum konurnar í
mötuneytinu fyrst hvort þær hefðu séð Hildi
en þær svöruðu neitandi. Þegar við vorum
búnar að borða héldum við áfram að leita
en án árangurs. Þá fékk Rósa hugmynd.
„Hvað með herbergi húsvarðarins?“ sagði
hún. „Við gætum alveg kíkt þangað þótt
mér þyki ólíklegt að Halli hafi stolið henni,“
sagði ég. „Auðvitað hefur hann ekki stolið
henni en hún gæti samt verið þar,“ sagði
Rósa. Við fórum inn til Halla og hún var
ekki þar og ekki Halli heldur. Þetta var mjög
skrítið þar sem Halli fer sjaldan út úr her-
berginu án þess að setja miða á hurðina. En
allt í einu heyrðum við skrítin hljóð innan
úr skáp í herberginu. Það verður einhver
að kíkja inn í skápinn og athuga hvað er í
gangi þarna inni, sagði Embla. „Ekki ég,“
var svarað mjög hratt, „ég er yngst af ykkur
og ekki séns að ég fari að kíkja inn í þennan
draugaskáp,“ sagði Sara. „Ég skal gera það,“
sagði ég sem er venjulega algjör skræfa. Ég
fór að skápnum og opnaði hann mjög hratt.
„Nei, ég vil ekki að mín dúkka sé skrímsli,“
mótmælti lítil vera inni í skápnum. „Hildur
er þetta þú?“ sagði ég. „Jebbsöríbob,“
svaraði litla veran sem við vissum þá að var
Hildur. „Halli vill að mín dúkka sé skrímsli
en ég vil það ekki! Finnst ykkur hún nokkuð
líta hræðilega út?“ spurði Hildur kjökrandi.
„Nei, krúsídúlla,“ svaraði Rósa, „en nú
verður þú að fara að kenna því þú ert þegar
orðin alltof sein“. Hildur fór strax aftur í
kennslustofuna sína til að halda áfram með
kennsluna.
Við sem eftir vorum settumst niður
á kennarastofuna alveg uppgefnar. „Það
fylgja því nú margir erfiðleikar að hafa
bara börn sem kennara,“ sagði Sara og við
kinkuðum kolli. „Þessi hugmynd var nú
ekkert fullkomin hjá mér enda átti þetta
ekkert að verða til í alvöru,“ svaraði Rósa
og enn og aftur kinkuðum við kolli. „Hvað
með að stofna kennaraskóla?“ stakk ég upp
á. „Þar gætu börn lært að verða kennarar
svo að þau endi ekki eins og Hildur.“ Við
jánkuðum því allar. En hver ætti þá að
kenna þeim? Við hristum allar hausinn og
skellihlógum því að þetta var að verða að
algjörri vitleysu hjá okkur.
Framhald á næstu opnu