Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 9

6.
Allir hlógu. Jafnvel spámaður
Drottins, sá sem vondi maður-
inn hafði kvalið, var með bros
á vör. Vondi maðurinn var í
raun réttri kátbroslegur lítill
karl.
„Og þessu næst,“ las engill-
inn með bókina og brosti við,
svo að við urðum öll á lofti, „var
það einn dag að hann var dálítið
skapstyggur af ofáti-------“
„Nei, nei, ekki þetta“, æpti
vondi maðurinn, „enginn vissi
um þetta“.
„Þetta er ekki rétt,“ öskraði
vondi maðurinn. „Ég var vond-
ur, — ég var vondur að eðli.
Oft vondur, en það var ekkert
svona kjánalegt, svona frá-
munalega kjánalegt —“
Engillinn hélt áfram að lesa.
„Ó, Guð!“ æpti vondi maður-
inn. „Láttu þá ekki vita þetta.
Ég skal iðrast. Ég skal beiðast
fyrirgefningar----------“
Vondi maðurinn í lófa Guðs
fór að stökkva og gráta. Hann
var skyndilega yfirkominn af
blygðun. Hann tók snöggt við-
bragð og reyndi að stökkva af
gómnum á litlafingrinum á
Guði, en Guð kom í veg fyrir
það með því að vinda hendinni
fimlega í úlnliðnum. Þá þaut
hann að bilinu milli handar og
þumalfingurs, en þumalfingur-
inn lokaði. Og á meðan las eng-
illinn og las. Vondi maðurinn
æddi fram og aftur um lófa
Guðs, sneri sér snögglega við
og flýði upp í ermina á Guði.
Ég bjóst við, að Guð myndi
reka hann þaðan, en miskunn
Guðs er óþrotleg.
Engillinn með bókina gerði
málhvíld.
„Ha?“ sagði engillinn með
bókina
„Næsti,“ sagði Guð, og áður
en engillinn gæti kallað nafnið,
stóð loðinn náungi í skítugum
görmum á lófa Guðs.
7.
„Hefur Guð þá helvíti uppi
í erminni sinni?“ sagði litli mað-
urinn við hliðina á mér.
„Er helvíti til?“ spurði ég.
„Ef þú gætir að,“ sagði hann,
— hann gægðist á milli fóta
höfuðenglunum, — „þá er hér
engin sérstök vísbending um
þá himnesku borg.“
„Uss“, sagði lítil kona nálægt
okkur og hleypti í brýrnar.
Hlustið þið á blessaðan dýrling-
inn!“
8.
„Hann var drottnari jarðar,
en ég var spámaður Guðs á
himnum,“ æpti dýrlingurinn,
„og allur lýðurinn undraðist
merkin. Því að ég, ó, Guð, þekki
dásemdir Paradísar þinnar. Eng-
in kvöl, engar þrautir, hníf-
stungur, flísar undir neglur,
sundrað hold, allt Guði til lofs
og dýrðar.“
Drottinn brosti.
„Og að lokum fór ég í tötrum
mínum, með fleiður mín, með
dauninn af heilögum kaunum
mínum —“
Guð skellti upp úr.
„Og lagðist fyrir utan hlið
hans, sem tákn, sem stórmerki
__U
„Sem óþolandi plága,“ sagði
engillinn með bókina, og hann
tók til að lesa og skeytti því
engu, að dýrlingurinn var enn
að tala um þá dásamlega ó-
skemmtilegu hluti, sem hann
7
HEIMILISPÖSTURINN