Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 16

KENRY TREECE:
Orlofsferð
Vikapiltur fisksalans barði fast á
eldhúshurðina, tók sér hvíld, plokkaði
með mestu nákvæmni málningarskóf
af gömlum viðnum, beit í hana með
skjannahvítum tönnunum, tuggði
hana eitt andartak, skyrpti henni því
næst í freknóttan lófann, athugaði
hana með vísindalegri gaumgæfni,
rankaði við erindi sínu og barði
aftur.
Eftir svo sem minútu kom frú
Agnes Wilkes til dyra.
„Hvað er þér á höndum?" sagði
hún.
,,Ég átti að skila, að systir þin
væri niðri á stöð með farangur sinn
og páfagauk og að hún væri að fá\
fyrir hjartað og að hún vildi fá að
vita, hve lengi þið ætlið að láta hana
v bíða, þangað til þið sendið vagninn
eftir henni, því hún er ákaflega fót-
sár, sérstaklega í þessu veðri,“ svar-
aði strákur.
,,Gaf hún þér nokkuð ?“ spurði frú
Wilkes.
„Ekki neitt,“ svaraði strákur; „hún
sagðist ekki hafa minna en hundrað-
krónaseðil, og hann væri saumaður
þar sem hún gæti ekki náð til hans
í snatri."
„Jæja," sagði frú Wilkes, sneri sér
til hálfs inn í eldhúsið og kallaði:
„Georg, Georg, áttu nokkra smápen-
inga?"
Wilkes kom til dyra, andstuttur og
sextugur og sló á lærið með Morg-
unblaðinu: „Til hvers, kona?" sagði
hann.
Agnes deplaði framan í hann aug-
unum: „Gefðu stráknum krónu og
láttu hann fara niður á stöð og skila,
að við skulum senda þangað eins
fljótt og við getum."
„Senda? Senda hvað? Krónu til
hvers?“ spurði herra Wilkes. „Og
hvað augnagotur eru þetta um þetta
leyti dags?“
„Hægan, Georg," sagði kona hans;
„gerðu eins og ég segi.“
Strákurinn stakk krónunni í vas-
ann, náði í græna hjólgarminn sinn
og renndi sér niður götuna og söng:
„Kátir voru karlar."
Agnes sneri sér að manni sínum til
þess að eyða hinni átakanlegu furðu
i augum hans. „Elísa er komin. Hún
er niðri á stöð og vill láta senda
sér hestvagninn. Hún er með páfa-
gaukinn."
Herra Wilkes sneri imdan og gekk
inn göngin til dagstofunnar. Hann
var niðurlútur eins og maður, sem
hefur verið sleginn og getur ekki
greitt högg í móti.
„En við eigum engan hestvagn,"
sagði hann. „Við seldum hann i fyrra,
þegar Skjóna var dauð.‘“
„Veit ég vel,“ sagði Agnes, „en
það getum við ekki 'sagt henni. ViS
verðum að fá Svein til þess að sækja
hana í bílnum sínum. Símaðu til
hans."
„Eg veit ekki númerið hans,“ svar-
aði Wilkes. „Enda veiztu, að við
tölumst ekki við síðan um kvöldið i
Rótarýklúbbnum. t>ú gerir það, Agn-
es, það er betra, að þú biðjir hann.“
„Það yfirgengur minn skilning,
14
HEIMILISPÖSTURINN