Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 18

og nú er komið fannst okkur ekki
taka þvi að kaupa hest í staðinn
fyrir hana. Og þess vegna seldum við
vagninn."
Þunnu varirnar lukust i sundur.
„Einmitt; og á hvað seldist hann?“
„Níutíu og níu krónur," sagði
Georg aumingjalega.
Munnurinn opnaðist aftur. „Og
leyfist mér að spyrja, hvað þú fékkst
fyrir hána?“
Georg var í þann veginn að taka
til svars, þegar kona hans greip
fram í, og heldur kuldalega. „Já, þér
leyfist. Við fengum ekkert fyrir hána.
Við vorum fegin að losna við hræið
fyrir ekkert. Þú verður að muna,
Elísa, að allt er breytt."
Elísa sneri augum sínum að systur
sinni, en nú var augnaráð hennar
ekki eins fast og ákveðið. Hefði hún
verið orðin ung stúlka á ný, kynnu
þessi augu að hafa grátið. En með
níu um sextugt koma tárin tregleg-
ar frá hjarta, sem kramið er af
fjörutíu ára einveru.
Hún svaraði engu, horfði fram hjá
systur sinni, stóð upp og gekk yfir
að hinum veggnum. Þar nam hún
staðar fyrir framan mynd í gylltum
ramma, af fölleitum, ungum alda-
mótamanni með snúið yfirskegg. Því
næst sneri hún, með hægð og eins og
liún væri vön að gera þetta á hverj-
um degi, myndinni upp að veggnum.
Georg sagði: „Jæja, ég ætla að
skreppa fram og gá, hvort sýður á
katlinum."
Agnes saup hveljur, en hún sagði
ekki neitt. Það var Elísa, sem rauf
þögnina. Þegar hún var setzt aftur,
sagði hún: „Agnes, ég er steinhissa
á þér. Þú veizt eins vel og ég, að
það var aldrei maður í honum."
Systir hennar var skjálfrödduð,
þegar hún svaraði. Hana langaði til
að segja, að sér hefði þótt vænst um
Enok af bræðrum sínum, eina leik-
bróðurinn á unaðsárunum bernskunn-
ar. En hún sagði: „Að visu, Elísa, en
tíminn ætti að græða allt og fyrir-
gefa.“
Augu gestsins urðu harðneskjuleg.
„Enginn tími getur nokkru sinni
grætt né fyrirgefið það, sem hann
gerði móður okkar."
Síðla dags gróf Georg upp blóm-
laukana og bjó um þá, því að frost
var i vændum. Elísa sat fyrir fram-
an eldinn og blundaði. Svipurinn var
nálega hinn sami, hvort sem hún
vakti eða svaf. Agnes fór upp í her-
bergið sitt, settist á rúmið sitt og
grét í hljóði.
Þegar þau sátu að tedrykkju,
sagði Elísa: „Hvar er silfurkerið, og
hvers vegna höfum við ekki bezta
borðbúnaðinn hennar móður okkar?
Þú fékkst þetta vegna þess eins,
að þú varst gift. Ef mamma væri
hérna, myndi hún verða fyrst til að
viðurkenna, að ég ætti líka tilkall
til að nota það."
Agnesi var svo mikið niðri fyrir, að
henni var varnað máls. Hún flýtti
sér að skápnum og tók út kerið.
Það var spegilgljáandi, eins og fyrr-
um, en þar sem einu sinni hafði
verið stútur var nú gat, skörðótt
þar sem kveikingin hafði brotnað.
Georg tók til orða yfir tebollan-
um. „Ég skal segja þér, Elísa, það
skemmdist dálitið daginn sem Agnes
fékk snertinn af slagi.‘“
„Nú?“ sagði Elísa; hún hafði ekki
frétt neitt um slagið.
Georg leit til konu sinnar til stuðn-
ings, en hún var setzt og var að
smyrja brauðsneið. Hann varð að
halda áfram. „Nú, það bar þannig
til: Agnes stóð þarna sem þú situr
og hélt á bollanum mínum í hend-
inni. Hún ætlaði að fara að hella
í seinna bollann, — ég fæ alltaf tvisv-
ar í bollann, eins og þú veizt, —-
þegar þetta kom yfir hana. Hún varð
16
HEIMILISPÖSTURINN