Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 15

Islendingar í
Grænlandsleiðangri.
Kvikmyndin um síðustu Grærilands-
för Alfreds Wegeners var sýnd fyrir
skömmu í Tjarnarbíó.
Myndin rifjaði upp hinn örlagaríka
leiðangur árið 1930 til 1931, en i leið-
angrinum tóku þátt Þjóðverjar,, Islend-
ingar og Grænlendingar. Myndin sýndi
á áhrifamikinn hátt hina hörðu og misk-
unnarlausu baráttu sem leiðangursmenn
áttu í við harðlynd og óvægin náttúru-
öfl, en foringi leiðangursins, Alfred We-
gener, varð úti á Grænlandsjökli.
Hér sjáið þið tvo leiðangursmenn, þá
Jón heitinn frá Laug og Guðmund Gísla-
son lækni með Brún, einn hinna íslenzku
hesta. Auk þessara Islendinga tók Vig-
fús Sigurðsson Grænlandsfari einnig
þátt í leiðangrinum.
lýtur," segir hann „En samt efumst
við ekki um raunveruleika þess. Við
getum aðeins komið fram með þá
tilgátu, að undirvitund drengsins hafi
verið þess megnuð að orka á efnis-
lega hluti úr fjarlægð."
Félagið hefur haft fregnir af reim-
leikum víðsvegar um landið og
hyggst rannsaka þá. Ýlfur og ægi-
leg vein kvað heyrast úr hlöðu einni
nálægt Baltimore. Sagt er, að grá-
klæddur draugur gangi ljósum logum
í Salem.
1 borginni Sterling í Massachus-
setts hefur sézt höfuðlaus aftur-
ganga, sem menn telja að sé svipur
manns, er hvarf á ferðalagi þar um
slóðir. Og síðast en ekki sxzt er það
draugurinn í Vallejo í Kaliforníu.
Samkvæmt frásögn íbúa hússins,
þar sem þessi draugur hefur aðset-
ur, eru það engir smámunir, sem
á ganga. Draugurinn „ýlfrar, brýtur
múrhúðína af veggjunumi, slekkur
á lampanum, étur eins og hestur,
gengur eins og manneskja, fer gegn-
um lokaðar dyr, skríður undir rúmið
mitt, lemur á vegginn, rífur ábreið-
urnar ofan af rúminu og hrekur mig
fram úr.“
í>að getur verið gaman að fara á
draugaveiðar, en til þess að veiði-
förin heppnist, er nauðsynlegt að
hafa meðferðis nokkur tæki. Þau eru:
kalkmoli, svo að hægt sé að dreifa
kalki á gólfið og uppgötva spor; skál
með kvikasilfri, til þess að geta
greint titring í herberginu; hlustun-
ai’pípa; ljósmyndavél með blossljósi,
til þess að unnt sé að taka myndir
af vofum í myrkri, og loks mjúkar
skóhlífar, svo að hægt sé að læðast
að draugunum.
„Starfsbræður minir í Washington
skopast oft að mér fyrir það, að ég
er að kynna mér dulræn fyrirbrigði,"
segir Darnell. „En þegar þeir hafa
hlustað á frásagnir minar af ýmsum
reimleikum, fara þeir að fá áhuga á
málinu, og endirinn verður sá, að
þeir borga mér 6 dollara inntöku-
gjaldið í félag mitt.“ /\
HEIMILISPÓSTURINN
13