Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 20

aftur, sat Elísa með lítinn penna-
hníf með skelplötukinnum og var í
óða önn að skafa eitthvað á saur-
blaðinu; hún gekk hljóðlega að baki
Elísu og sá, að hún hafði afmáð
nafn Georgs af ættarskránni. Það
var eins og flóðbylgja af reiði læsti
sig um hverja æð. Hún fleygði
sokkahrúgunni hans Georgs á gólfið,
teygði sig yfir öxlina á systur sinni
og hrifsaði af henni bókina. „Tíkin
þín!“ sagði hún og stóð á öndinni af
ekka. „Kvikindið þitt! í>ú ert ekki
systir mín, kerlingaróhræsið þitt.
Ég vil ekki hafa neitt saman við þig
að sælda. Aldrei! Að eilífu!“ Og
hún þrýsti skaddaðri bókinni báðum
höndum að brjósti sér, eins og sært
dýr, og hljóp upp í herbergi sitt.
Georg kom út úr skrifstofunni,
þegar fréttum var lokið og danslög-
in hófust. Stofan var mannlaus, eld-
urinn kulnaður og sokkamir hans úti
um allt gólf. Hann klóraði sér vand-
ræðalega í gráu höfðinu, tók saman
sokkana sína og raðaði þeim kirfi-
lega á legubekkinn og fór upp að
hátta.
Elísa háttaði við kertaljós í her-
bergi sínu. Hún lét nistið sitt og
þrjá stóra gullhringa á snyrtiborð-
ið, leysti af sér lífstykkið með hval-
skíðunum og dró aflangan þófa út.
úr hárinu. Rökkvað herbergið var
þrungið af lavenderilmi, melkúlum
og sápulykt; mjór, brotinn skuggi.
hreyfðist eftir gólfinu og blóma-
mynstrinu á veggnum og hvarf í
stóra skuggann af gamla gestarúm-
inu. Og ekkert hljóð, nema skrjáfið
1 lökunum og ekki. Milli kaldra,
mallhvítra lakanna grét Elisa af
meðaumkun með sjálfri sér. „Eg er
orðin gamalmenni. Jafnvel skilgetin
systir mín afneitar mér. Og við höf-
um alltaf verið svo samrýmdar.
Hversvegna þurfti þessi mannleysa,
hann Wilkes, að komast upp á milli
okkar? Hvers vegna þurfti hann að
gera sér far um að afmá allar end-
urminningar um mömmu ?"
Hún hefði ekki veitt því athygli,
að dagur rann, ef páfagaukurinn
hefði ekki skrækt af óþreyju undir
græna dúknum.
Klukkan sjö fór Elísa á fætur og
gekk niður í eldhús. Árdegisstúlkan
var að kveikja upp. „Kanntu á sím-
ann, stúlka góð?“ sagði hún.
„Já, frú,“ sagði árdegisstúlkan.
„Frú Wilkes lætur mig oft panta
vörur í símann. Hvert á ég að hringja,
frú ?“
Rödd Elísu var hörð eins og grjót.
„Bílstjórann, og segðu honum að
koma strax og hann gétur."
Georg og Agnes vöknuðu við há-
vaðann af bílnum, þegar hann stöðv-
aðist fyrir framan forstofudyrnar.
Þau fóru út að glugganum og sáu
Svein bera farangur gömlu konunnar
út i bílinn. Elísa hélt sjálf á búrinu.
Agnes rak upp vein, smeygði sér í
slopp og hljóp eins hratt og hún
gat niður í forstofu. Systir hennar
hallaði sér út í bílgluggann, til þess
að Agnes gæti heyrt það sem hún
sagði.
„Vertu ekki að sýna þig úti á götu,
Agnes. Og vertu ekki að hafa fyrir
því að kveðja mig. Það er óþarfi
núna. Ég á ekki vants.lað við þig,
annað en það, að ég kem aldrei hing-
að aftur. Aldrei!"
Hún dró upp rúðuna og hallaði
sér aftur í sætinu. Sveinn glotti fram-
an í Agnesi, um leið og hún hrökk
aftur á bak og hallaði sér upp að
hurðinni, svo ók hann niður stíginn
og út á þjóðveginn.
Georg stóð við gluggann uppi og
hafði séð allt og heyrt. Hann hlamm-
aði sér niður á stc'Iinn við dymar.
„Allt mér að kenna," stundi hann,
„mér að kenna. Ö, Guð minn góður,
hvers vegna geri ég þetta alltaf ?
18
HEXMILISPÓSTURINK