Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 17

hvaða erindi hún á um þetta leyti árs,
einkanlega þar sem hún hefur ekki
heimsótt okkur né skrifað í fimm ár,“
sagði Agnes, um leið og hún tók upp
símatólið,
„Skil það ekki,“ svaraði Wilkes og
var setztur í stólinn sinn. „Ekki er
ég fyrr laus við gigtina í mjöðminni
en eitthvað annað vill mér til. Því á
ekki úr að aka.“
Varla hafði Agnes lokið við að
leggja lök á gamla gestarúmið, þeg-
ar bíllinn var kominn frá stöðinni.
Hann staðnæmdist fyrir framan hús-
ið. Enginn steig út. Agnes og Georg
horfðu út um stofugluggann. „Hún
kemur ekki út fyrr en þú opnar fyr-
ir henni dymar, og Sveinn hreyfir
sig ekki fyrr en ég hef lítillækkað
mig með því að fara út og vinna
skylduverk hans,“ sagði Georg.
Agnes leit hvasst á hann. Augu
þeirra mættust, og hann leit hægt
undan. „Jæja,“ sagði hún, „það má
vel vera, að það sé systir min, sem
komin er, en það er skylda þín að
fara út og bjóða henni inn.“
Maðurinn tautaði eitthvað og tók
upp blaðið sitt á ný. Hann lét sem
hann læsi forystugreinina í nálega
hálfa mínútu, fleygði blaðinu á
hrosshársbekkinn og fór út að bíln-
um.
Agnes snurfusaði sig fyrir framan
spegilinn, strauk silkikjólinn og gekk
settlega til forstofudyra.
Og hvað sá hún? Svein bílstjóra,
hallandi sér til hálfs út úr bílnum
með hæðnisglotti og hafði enga til-
burði til þess að koma vélinni af
stað og fara leiðar sinnar; þvi næst
Georg, vandræðalegan og kafrjóðan,
kikna undir tveim stórum leðurtösk--
um og fuglabúri, sem grænt klæði
var breitt yfir; og loks, beint fram-
undan, Elísu, systur sína, er gekk
á móti henni eins og óumflýjanleg ör-
lög, og vottaði ekki fyrir því í ijós-
bláum augunum, að hún kannaðist
við hana, há, gráhærð, svartklædd,
með nisti á hálsi, hatt með svartri
fjöður og sjal á beinaberum herðun-
um.
Systurnar mættust í gættinni,
hikuðu, herptu varirnar og kysstu
hvor aðra á kinnina í mesta flýti.
1 sömu svifum var Georg kominn
inn í forstofuna; hann lagði byrði
sina af sér við dymar og leit upp
með mesta flírusvip: „Jæja, Elísa,“
sagði hann og stóð á öndinni, „það
er gaman að sjá þig aftur, svo sann-
arlega. Við skulum koma inn i borð-
stofu og fá okkur te í snatri."
Agnes sneri sér við og horfði fast
á bónda sinn. Röddin var róleg og
ákveðin. „Georg,“ sagði hún, „viltu
ekki fara með töskurnar hennar Elísu
upp í herbergið hennar og láta páfa-
gaukinn í vermiskálann."
Georg var kominn hálfa leið inn
göngin með byrði sina, þegar Elísa
tók til máls. Röddin var skræk og
þurrleg. „Þakka þér fyrir, Wilkes,“
sagði hún. „Eg vil heldur hafa búrið
hjá töskunum. Allt í svefnherbergið."
Georg breytti stefnu í annað sinn,
en systumar gengu inn i dagstofuna.
Þegar hann kom aftur til þeirra,
sátu þær hvor andspænis annarri við
arininn og þögðu. Þær biðu þess hvor
um sig, að hin bryti odd af oflæti
sínu og yrði fyrri til máls.
Georg beygði sig og hagræddi
tígrisdýrsfeldinum. Þögnin vakti hon-
um geig, og hann sagði: „Jæja, Elísa,
mér þykir fyrir því, að við urðum
að senda bíl eftir þér. Margt er
öðruvísi en áður var, eins og þú
skilur."
Mágkona hans einblíndi á hann,
stærilát, en forvitin; varirnar vom
eins og mjótt strik, en spurning í
augabrúnunum.
Georg hélt áfram: „Ég skal segja
þér; Skjóna drapst í fyrra, og eins
HEIMILISPÖSTURINN
15