Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 14

svo að ég geti athugað þessa vit-
leysu,“ sagði hann.
Um nóttina lét prestur konu sína
sofa í öðru herbergi, en háttaði sjálf-
ur ásamt drengnum í hjónaherberg-
inu. Hann lét loga Ijós og hafði ekki
augun af drengnum. Drengurinn las
bænir sínar og var brátt fallinn í
fasta svefn. Nokkrum mínútum
seinna fór rúmið að rugga ákaft.
Presturinn rak hann fram úr rúm-
inu og fór að hrista drenginn. „John,“
kallaði hann. „Hættu þessum ólát-
um!“ Rúmið ruggaði eins og skip í
ósjó nokkra stund, en síðan varð allt
kyrrt aftur. Presturinn varð forviða.
„Heyrðu John,“ sagði hann, „seztu
þarna í stólinn, á meðan ég athuga
þetta.“
Ekki var John fyrr seztur í hinn
þunga hægindastól en stóllinn rann
af stað og skall með þungum dynk
á vegginn. „Lyftu upp stólnum,
John,“ sagði presturinn reiður.
„Leggðu hendurnar á hnén, svo að
ég geti séð þær. Ég ætla ekki að
láta leika á mig oftar!“
I sama bili sá presturinn stólinn
lyftast hægt upp og hallast á aðra
hliðina, unz hann hvolfdist á gólfið
með drenginn.
Drengurinn meiddist illa á bakinu,
og presturinn fór að nudda hann með
vínanda. Síðan settist hann sjálfur
í stólinn og reyndi að fella hann um
koll, en það tókst ekki. Presturinn
drakk mjólkurglas til þess að róa
taugarnar. Hann skipaði drengnum
að fara aftur upp í rúmið. En jafn-
skjótt og drengurinn var sofnaður,
hófst ruggið á ný. Loks var klerki
nóg boðið. Hann lét ábreiðu og kodda
á gólfið og sagði drengnum að leggj-
ast þar fyrir. Síðan breiddi hann aðra
ábreiðu ofan á hann.
Það sem nú gerðist, var svo furðu-
legt, að presturinn ætlaði ekki að
trúa sínum eigin augum. Ábreiðan
með drengnum brunaði þvert yfir
gólfið — og hvarf undir hitt rúm-
ið, sem var í herberginu. John vakn-
aði við það, að höfuð hans skall
harkalega í einn rúmstólpann.
Presturinn var nú orðinn bálreið-
ur. Hann dró drenginn undan rúm-
inu og leitaði á honum. Hann bjó
aftur um fletið frammi við dyrnar
og gekk úr skugga um, að engar
taugar væru festar við það. Síðan
skipaði hann drengnum enn að fara
að sofa.
En ekki tók þá betra við. Fletið
með drengnum brunaði nú í hálf-
hring yfir gólfið — og hvarf aftur
undir rúmið!
Presturinn gafst upp. Hann hringdi
til hr. G. og sagði honum að sækia
son sinn. Klukkan fjögur um morg-
uninn gat fólk loks fengið svefn-
frið.
Þegar hér var komið, leitaði prest-
urinn ráða hjá þeim Dr. Rhine og
Darnell. Félaginu þótti málið svo
merkilegt, að það leyfði, að skýrt
yrði frá því í blöðunum. Brátt barst
fjöldi ráðlegginga frá fóllji, sem
kvaðst geta bundið endi á ófögnuð-
inn, en þessi ráð reyndust gagnslaus.
Um þetta leyti fóru að koma ein-
kennilegir blettir á líkama drengs-
ins. Blettirnir virtust mynda orð, sem
menn skildu á þann veg, að John
ætti að fara til St. Louis. Foreldr-
arnir hlýddu þessu og komu drengn-
um fyrir i Jesúítaklaustri einu þar
i borg. Reimleikarnir héldu áfram, og
eitt sinn varð drengurinn svo hrædd-
ur, að hann fékk krampa. Að lokum,
eftir þrjár vikur, hætti ófögnuður-
inn. Drengurinn er nú aftur kominn
til foreldra sinna í Washington, og
þau eru vongóð um, að draugurinn
láti ekki framar á sér bæra.
Darnell getur ekki gefið neina full-
nægjandi skýringu á fyrirbrigðinu.
„Við skiljum ekki lögmálið, sem það
12
HEIMILISPÓSTURINK