Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 25

skipstjórans, skygndist hann jafnan
niður í kistuna. Slangan var alltaf
samanhnipruð i kassanum. Hún var
nærri ellefu fet á lengd — rauðbrún
á litinn og svartflekkótt á bakinu.
Hreistrið á kviðnum gljáði eins og
postulín. Þessi sendiboði dauðans var
svo sem ekki búin neinum tötrum. En
frammjór hausinn var blátt áfram
djöfullegur á að líta.
„Þú ert náfölur, Warner. Hvað
gengur að þér?“ spurði skip-
stjórinn, þegar hann mætti honum
á þilfarinu.
,Ég er ekki búinn að ná mér eftir
flakkið um frumskóginn. Og auk þess
líður manni ekki vel í svona veðri.“
Hann fór inn í borðsalinn og gaf sig
á tal við Roseame Crane, sem var
sessunautur hans við matborðið.
„Það er eitthvað einkennilegt við
þetta skip!“ sagði hún. „Ég veit
ekki, hvað það er, en það er einhver
alvara yfir öllu — jafnvel reykinga-
salnum. Það var svo mikill gleðskap-
ur á suðurleiðinni. Það hlýtur að vera
nýju farþegunum að kenna.“
„Þetta lagast, þegar við komum*
norður,“ sagði hann.
„Þeir bjuggust við stormi í gær-
kveldi af því að loftvogin féll, en
hann hefur sennilega farið fram hjá
okkur.“
Veðrið hélzt jafn gott í nokkra
daga, en þá tók að hvessa. Skipið
var nú komið út á opið haf og klauf
fjallháar öldurnar.
Einn daginn kom brotsjór á skip-
ið, bakborðsmeginn. Sjórinn flæddi
yfir þilfarið og skall á stjórnpallin-
um með fimaþunga. Nokkrir háset-
ar slösuðust lítilsháttar og þriðji
stýrimaður fótbrotnaði, þegar sjór-
inn kastaði honum yfir stjórnpallinn.
En engan farþega sakaði, því að
skipstjórinn hafði skipað þeim að
vera undir þiljum.
En í næstu andrá hafði skipið hrist
af sér sjóinn, og farþegarnir náðui
sér brátt eftir hræðsluna.
Skipsdrengurinn Chico leit inn í
klefa skipstjórans. Þar var allt á tjá
og tundri. Rennvot rúmfötin lágu
eins og hráviði á gólfinu, stóra kist-
an hafði kastazt til, og skápur hafði
oltið um koll.
„Við verðum í alla nótt að laga
þetta, sagði Chico við skipsþjóninn,
sem hafði komið honum til aðstoðar.
Þeir fóru að bisa við að koma hús-
gögnunum á sinn stað.
„Hvað skyldi karlinn hafa geymt
í þessari kistu? Ef það hafa verið
peningar, þá eru þeir komnir í sjó-
inn, því að hún er mölbrotin.“
„Nei, sjáðu -—!“
„Hvað?“
„Það skreið eitthvað yfir þrösk-
uldinn þarna. Það var líkast bruna-
slöngu eða einhverju þessháttar."
„Hamingjan góða! En við skulum
fara með kisturæksnið út á þilfar og
segja karlinum frá þessu."
Skömmu seinna kom Wood skip-
stjóri inn í klefann. Hann var á-
hyg'gTjufullur og þreytulegur á svip-
inn. Þegar hann sá verksummerkin,
varð hann æfur. „Hvern fjandann
hafið þið gert af kistunni, sem var
hérna inni?“ æpti hann.
Chico sagði sem var, að hún hefði
verið mölbrotin og þeir hefðu farið
með hana út á þilfarið.
Wood rak piltana út og lokaði
klefahurðinni. Andartak var sem
hann gæti ekki hreyft sig úr stað;
hann stóð á miðju klefagólfinu og
horfði allt í kringum sig. Hann
kveikti öll ljós og tók upp vasaljós-
ið sitt, en þó var hann eins og lam-
aður af hryllingi.
Loks herti hann upp hugann og
lýsti undir rúmið. Hann ýtti skáp-
hurðinni upp með reglustiku og hélt
sér í hæfilegri fjarlægð, en hvergi
glampaði á augnalokslausar, starandi
HEIMILISPÖSTURINN
23