Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 23

Dauðinn um borð
EIMSKIPIÐ CHANCAY hafði lát-
ið úr höfn í La Guayra og sigldi
tlú norður á bóginn í góðu veðri og
kyrrum sjó. En þótt allt virtist leika
I lyndi, voru þó þrjár persónur um
borð í ekki sem beztu skapi. Það
var skipstjórinn, brytinn og skips-
jómfrúin.
Einn af vélstjórunum vék sér að
skipsjómfrúnni og sagði: „Hvað er
þetta — hvað gengur að þér í dag,
góða mín?“ Honum hafði virzt ung-
frú Willis vera grunsamlega rauð-
eygð.
„Það er það sama og vant er,
Charlie —■ það er út af Klöru.
Bowman vill ekki hafa fleiri ketti
um borð, en þegar svona stendur á
fyrir henni og hún þarf sérstaka um-
önnun, þá finnst mér . . .“
„Og hvar er Klara núna?“
„Bowman kastaði henni niður á
hafnarbakkann, áður en skipið lagði
frá. Enginn af brytunum hefur kom-
ið jafn illa fram við hana. Það er af
því, að Bowman er nýkomin um borð.
Ég hefði átt að fela hana fyrir hon-
um.“
Vélstjórinn klappaði skipsjóm-
frúnni hughreystandi á öxlina og
bauð henni góða nótt. En hún gat
ekki gleymt, hve vesaldarleg Klara
hafði verið, þegar hún sat á hafnar-
bakkanum og horfði á skipið. Hvern-
ig myndi nú fara fyrir vesalingnum,
einum og yfirgefnum? Annars var
eins og allir um borð hefðu verið
einkennilega æstir brottfarardaginn.
Jafnvel skipstjórinn, sem átti þó að
vera rólegur á hverju sem gengi. En
ef til vill var orsökin sú, að Warner,
sonur útgerðarmannsins, hafði komið
um borð í La Guayra og verið að
nauða á skipstjóranum um að gera
sér greiða.
Svo var mál með vexti, að Warner
hafði fengið þá flugu í höfuðið að
fara á slönguveiðar í frumskóginum
hjá Orinoco, en þar lifir sérstaklega
hættuleg eiturslöngutegund. Slöngur
þessar voru að vísu til í náttúru-
gripasöfnum, en Warner hafði heit-
strengt að ná einni lifandi og flytja
hana heim til New Haven, hvað sem
það kostaði. Hann hafði ekki látið
föður sinn vita um þessa fyrirætlun
sína, þegar hann bað hann um að
útvega sér far með Chancay, og
gamla manninum datt ekki annað í
hug en að þetta væri venjulegt sum-
arleyfisferðalag.
Eftir langa mæðu tókst Warner
að veiða lifandi slöngu og koma henni
fyrir í gúmmípoka, sem hann hafði
meðferðis.
En þegar tollyfirvöldin komust að
því, hvað var í pokanum, var hon-
um neitað um útflutningsleyfi. Wam-
er símaði til New York og fór síðan
um borð í skip föður síns, Chancay,
til þess að hitta Wood skipstjóra.
„Ég er í miklum vandræðum, skip-
stjóri. Ég átti alls ekki von á þessu.
Ég hef eytt öllu sumrinu og miklu fé
i að veiða þessa slöngu, og nú er mér
bannað að flytja hana heim!“
„Mér þykir þetta leiðinlegt, Chris.
Ég símaði til föður þins og sagði
honum, að ég hefði gert þetta fyrir
þig, ef það hefði verið mögulegt."
Piltinum féll allur ketill íeld, þeg-
ar þessi síðasta leið lokaðist.
-HEIMILISPÓSTURINN
21