Heimilispósturinn - 16.04.1951, Blaðsíða 24

En ég skil þetta ekki. Þú fluttir
jagúar í síðustu ferð.“
Skipstjóranum varð litið til bryggj-
unnar, þar sem hinn hræðilegi far-
þegi beið í litlum kassa með smá-
opum, sem vírnet var neglt yfir.
„Það, sem er í þessum kassa, er
versti flutningur, sem hægt er að
hugsa sér — og þú villt, að ég taki
hann um borð í skip, sem flytur
kvenfólk. Mér er ómögulegt að verða
við þeirri bón þinni. Það getur allt-
af komið eitthvað fyrir— þó að það
sé ekki nema einn möguleiki á móti
þúsund að svo verði. Þú skilur mig?
— Öryggi farþeganna er fyrir öllu.“
„Það má búa tryggilega um
hana. Slöngur eru oft fluttar með
skipum.“
„Ekki þessi tegund. Ég hef flutt
slöngur, en ekki þessar. Hversvegna
heldur þú, að þær séu svona sjald-
gæfar og eftirsóttar? Af því að eng-
inn fæst til að flytja þær norður. Eg
er ekki hjátrúarfullur en ég veit
hvað mér ber að óttast.“
Warner réð sér varla fyrir reiði,
þegar hann fór frá skipstjóranum.
Að láta gamlan þverhaus eyðileggja
þannig leiðangur heils sumars á síð-
ustu stimdu! Hann sendi langt sím-
skeyti til New York, og klukkustund
fyrir brottfarartíma skipsins gerði-
Wood skipstjóri honum boð að finna
sig. Útgerðarí'élagið hafði æskt þess,
að hann gerði syni Warners útgerð-
armanns þennan greiða, „ef mögu-
legt væri," en þetta orðalag var i
raun og veru skipun.
„Þú verður að búa um slönguna í
sterkari kassa."
„Ég veit, hvað við skulum gera,
skipstjóri. Slangan verður auðvitað
að fá loft, en ég ætla að setja kass-
ann með loftopunum niður í sterka
kistu, sem er lokuð með lás. Við get-
um opnað kistulokið svo sem þuml-
ung öðru hvoru, þvi að slangan kemst
hvort sem er ekki úr kassanum."
„En kistan verður að vera læst,
ef eitthvað er að veðrí. Ég hætti ekki
á neitt."
„Sjálfsagt."
„Og kistan verður að vera í klef-
anum;mínum, þar sem ég sef. Ég
vil ekki hafa hana í léstinni." Hon-
um datt það of seint í hug, að hún
hefði sennilega kafnað í lestinni
„Gott og vel, skipstjóri, en annars
ætlaði ég að hafa hana í klefanum
mínum."
Kistunni með slöngunni var komið
fyrir i klefa skipstjórans og borðdúk-
ur breiddur yfir hana. Enginn viS3i
neitt, jafnvel ekki Chico, skips-
drengurinn, og brátt var skipstjórinn
nærri búinn að gleyma hinum hræði-
lega klefanaut sínum.
En Chris Warner gat ekki gleymt
slöngunni. Hann gat ekki að því gert,
en honum leið engan veginn vel. A9
vísu reyndi hann að telja sér trú um,
að engin hætta væri á ferðum, þvi
að slöngur hefðu oft verið fluttar
með skipum. jafnvel gleraugnaslöng-
ur, sem þó eru taldar hinar hættu-
legustu. En því varð ekki neitað, að
slangan, sem geymd var í klefa skip-
stjórans, var enn viðsjárverðari en
þær.
Hann minntist þess, þegar hann
hafði fyrst komið auga á hana í
skóginum. Hún lá eins marglit, hrylli-
leg motta á jörðinni og sveiflaði
hausnum fram og aftur, reiðubúin
að höggva eiturtönnunum í bráð sína.
Hún drap oft dýr án þess að éta þau,
að því er virtist af einhverri illsku
og grimmd. Hún óttaðist ekkert —
lagði aldrei á flótta. Indíánarnir töldu
hana ægilegasta af öllum slöngum,
af þvi að hún lagði jafnvel menn í
einelti. Hún bar hið hræðilega nafn
sitt með réttu — Lachesis muta.
Þegar Wamer kom í heimsókn til
22
HEIMILISPÓSTURINISr