Stefnir - 01.02.1979, Qupperneq 33

GRIMMD
Smásaga eftir JÓN J. JÓNSSON
með útstæð eyru; það var börnunum
meira en næg ástæða til að hafa
hann að skotspæni. Sama gerðist
þegar hann fór að vinna, vinnufélag-
ar hans vissu fátt skemmtilegra en
að gera gys að honum eða þá hrein-
lega að tuskast við hann. Helgi
hafði fyrir löngu ásett sér að reiðast
ekki þessu athæfi þeirra sem hann
umgekkst, en það breytti þó engu
um það að honum féll það illa. Það
var ekki fyrr en hann var kominn
heim, einn upp í þakherbergið sitt
að hann lét það eftir sér að grenja
og berja í borðið.
Þannig hafði líf hans verið, ein-
manalegt og dapurt, allt þangað til
hann hitti Áslaugu fyrir utan Óðal
eitt kvöldið sem hann var að bíða
eftir túr í miðbænum. Hún kom
slangrandi út úr veitingahúsinu, gekk
upp að bílnum, reif upp aðra aftur-
hurðina og hálf datt inn. Hún virtist
ekki þekkja hann, en muldraði eitt-
hvað um að hún vildi fara austur í
bæ. Helgi vissi vel hvar hún átti
heima, eða foreldrar hennar að
minnsta kosti, svo hann ók af stað.
Lauga lá eins og hrúga í aftursætinu
og snökti, en sagði annars ekki orð.
Þegar heim var komið kom í ljós
að hún átti ekki fyrir bílnum, en
bað um að láta skrifa hjá sér.
Helgi skrifaði upphæðina á nótu,
og síðan nafn sitt og stöðvarnúmer
undir, og lét Laugu hafa afrit af
nótunni og setti það í veskið hennar.
Síðan slagaði hún upp tröppurnar
heima hjá sér en Helgi ók í brott.
Eftir þetta hafði Helgi ekki hugs-
að heila hugsun til enda án þess að
Áslaug kæmi ekki þar við sögu.
Þau höfðu verið saman í barna- og
miðskóla, og auk þess búið í sömu
götu. Helga fannst að aldrei hefði
leikið neinn vafi á því að Lauga væri
langsætasta stelpan í bekknum, og
ekki spillti það fyrir að hún tók
aldrei þátt í því að stríða honum
eins og hinir krakkarnir gerðu. Jafn-
vel kom það fyrir, þó það væri að
vísu ekki oft, að hún tæki málstað
hans. Allt þetta varð til þess að
Helga var hlýtt til Laugu, og í laumi
var hún kærastan hans, og í dag-
draumum sínum átti hann fyrir
höndum bjarta framtíð með hana
við hlið sér.
En eftir að Helgi hætti í skólan-
um skildu leiðir, hafi nokkru sinni
verið hægt að tala um að þau hafi
átt samleið. Laugu hafði alltaf geng-
ið vel í skóla, og eftir landspróf fór
hún í menntaskóla. Hún hafði alltaf
verið listræn, og eftir að hún lauk
stúdentsprófi fór hún til Parísar og
gekk í listaskóla, þar sem hún lagði
aðallega stund á listmálun. Allt þetta
vissi Helgi, þar sem mæður þeirra
drukku stundum saman síðdegis- eða
morgunkaffi, þar sem ýmislgt bar á
góma. — Laugu hafði hann hins
vegar ekki séð frá því hún var í
fimmta bekk, og þar til hún kom
drukkin upp í bílinn til hans niðrí
bæ. Raunar hafði hann ekki gert sér
neina rellu út af henni, hann var
næstum búinn að gleyma henni er
hún birtist á ný.
En síðan hafði mikið vatn til
sjávar runnið. Nokkrum dögum eftir
að Helgi hafði ekið henni heim
hringdi hún á stöðina og spurði eftir
Helga. Þar sem hann var ekki inni
bað hún hann um að koma við hjá
sér og sækja greiðsluna sem hún
skuldaði, næst þegar hann ætti leið
um hverfið. Helgi ákvað að fara
strax, en ekki var laust við að hann
skylfi dálítið í hnjánum þegar hann
hringdi dyrabjöllunni. Lauga kom
sjálf til dyra, og rak upp stór augu
þegar hún sá Helga á dyraþrepinu.
— Nei, Helgi, hvað get ég gert
fyrir þig?
Ljósir lokkar hennar féllu lausir
niður um axlir hennar, og þrýstin
brjóstin sáust vel undir þunnri blúss-
unni. Helga féll allur ketill í eld, og
góð stund leið þar til hann gat komið
upp nokkru orði.
— E, e ég fékk skilaboð frá þér
um að koma og sækja greiðsluna frá
því ég ók þér heim um daginn.
Áslaug skipti litum, og henni brá
greinilega talsvert.
— Hva, ert þú orðinn leigubíl-
stjóri? —Ég var víst dálítið drukkin
um daginn, þú verður að afsaka.
Síðan dró hún upp umslag og
rétti honum, og áður en Helgi vissi
af stóð hann aftur einn á tröppun-
um, en dyrunum hafði nánast verið
skellt á nefið á honum. Hann rölti
niðurlútur í áttina að bílnum; settist
uppí og ók í burt.
Nokkrum dögum seinna hringdi
Lauga til hans aftur, og bað hann
um að aka sér stutta leið innan-
bæjar.
Helgi játti því, en það var þó með
hálfum huga sem hann fór. Hann
þeytti bílhornið fyrir utan, og Lauga
kom hlaupandi út.
Helgi ók af stað, en Lauga nefndi
engan ákvörðunarstað, svo hann ók
fyrst niðrí bæ, síðan út á Laugarnes
og þá vestur í bæ og út á Seltjarnar-
nes. Lauga var þögul, en síðan byrj-
aði hún að tala.
Hún sagði fyrst frá sjálfri sér,
námi sínu og vinnu í Frakklandi,
33