Fjarðarfréttir - 01.03.1985, Blaðsíða 40

40
FJARÐARFRETTIR
„Ég hef alltaf treyst almættinu"
Rætt við Helgu vigfúsdóttur
Það hlýtur að teljast nær eins-
dæmi að fólk stundi vinnu þó
komið sé vel yfir nírætt. Hildur
Vigfúsdóttir er fædd árið 1892 og
verður því 93 ára á þessu ári.
Við heimsóttum Hildi að heimili
hennar, Suðurgötu 55 hér í bæ. í för
með okkur var Ester Magnúsdóttir
sem hefur verið hald og traust
Hildar og aðstoðar hana á ýmsan
hátt.
Okkur var vel tekið og boðið til
stofu.
Við hefjum síðan spjallið og
látum Hildi hafa orðið:
„Ég er fædd að Stað í Steingríms-
firði en bjó í mörg ár ásamt eigin-
manni mínum, ísak Sakaríassyni,
að Klettakoti sem er skammt frá
Drangsnesi. Við fluttum svo til
Hafnarfjarðar 1955. Ekki var það
nú vegna þess að ég vildi flytja
suður og alltaf hef ég saknað minna
fyrri heimkynna og dýranna sem ég
átti þar. Við vorum með eina kú,
nokkur hænsni og svo höfðum við
hund, bráðskynsaman. Mér þótti
ákaflega vænt um þau öll. Alltaf
sápuþvoði ég kúnni mánðarlega
enda var þetta afbragðs mjólkurkýr
og fékk reyndar verðlaun frá
Búnaðarfélaginu. Hænsnin voru
svo hænd að mér að iðulega flugu
þau upp á axlir mínar og kúrðu sig
upp að mér. Ég sá mikið eftir hund-
inum mínum og reyndi að fá hann
til mín suður. Ég fékk loksins Ieyfi
til þess að fá hann til mín en þá var
búið að farga honum. Ég sá mikið
eftir honum.
Já, mér fannst sjálfsagt að hugsa
vel um dýrin og það ættu allir að
gera. Ég man það að þegar Ásgeir
Ásgeirsson, sem þá var forseti sigldi
fram hjá á leið sinni til Hólmavíkur
þá stóð ég í fjöruborðinu og þvoði
fjóshurðina. Þetta vakti víst nokkra
athygli en mér fannst að aðbúnáður
dýranna minna yrði að vera sem
bestur.
Nú, ég fer nær strax að vinna
þegar ég kom suður og hóf störf við
St. Jósefsspítala árið 1956, í þvotta-
húsinu, og þar vinn ég enn.
nánast ein í þvottahúsinu, en Eirík-
ur heitinn Jóhannesson sá um að
þvo þvottinn. Ég hengdi út á snúrur,
steinkaði og straujaði þvottinn og
braut síðan saman. Kjólar
systranna voru oft erfiðir viðfangs.
bænahald. Sátu þær þá oft úti á
bekk og þuldu bænir.
Ég hef því allan þennan tíma
unnið á sama stað og líkað vel þó
oft hafi verið erfitt, sérstaklega
fyrstu árin. Miklar hafa breyting-
arnar orðið og allt orðið mikið létt-
ara en áður var og mín vinna minni
en áður. Núna vinn ég aðeins frá
klukkan 10 til 3 á daginn.
Ég hef alltaf verið heilsuhraust,
en nú hafa fæturnir gefið sig og
heyrnin er farin að bila. Ég er orðin
skelfing ónýt til gangs og ef hún
Ester mín væri ekki alltaf boðin og
búin að hjálpa mér þá ætti ég miklu
erfiðara með allt.
Jú, eitt og annað hefur nú komið
fyrir á lífsleiðinni. Ég var ung þegar
ég varð fyrir þungri raun. Þá missti
ég fyrri manninn minn eftir aðeins
10 mánaða sambúð. Þá lá við að ég
gæfist upp. En trúin var minn
styrkur. Mig dreymdi draum. Mér
fannst sem trúarskáldið mikla,
Hallgrímur Pétursson sæti við rúm-
ið mitt. Ég tók þetta þannig að ég
gæti alltaf treyst almættinu og það
hef ég gert ætíð siðaný
Við stöldruðum við enn um
stund hjá Hildi Vigfúsdóttur og
margt fleira bar á góma. Greinilegt
var þegar Hildur sýndi okkur
myndir frá fyrri heimaslóðum að
hugurinn hefur oft leitað þangað til
dýranna hennar og alís sem henni
var þar kærast.
Þessi mynd er frá Steingrímsfirði norðanverðum. Bærinn nefndist Kletta-
kot og er skasmmt frá Drangsnesi. Þar bjó Hildur í mörg ár.
Vinnudagurinn var langur. Þá
var oft unnið til 7 á kvöldin, en
alltaf byrjað kl. 7 á morgnana. Ég
var oft þreytt á kvöldin enda var ég
Þá þurfti að pressa sérstaklega og
steinka og seinlegt að ganga frá
þeim. Ein systranna hjálpaði mér
stundum, en þær voru oftast við
Hildur hefur ávallt verið mikill dýravinur. Þessi kýr hennar fékk á sínum
tíma verðlaun sem afburðagóð mjólkurkýr.
„Hún Ester hefur alltaf verið boðin og búin að hjálpa mér“.