Fjarðarfréttir - 01.12.1985, Blaðsíða 8

8
FJARÐARFRÉTTIR
Matthías Á. Mathiesen — Stutt endurminning
„Niður bryggjuna gekk hægt en
öruggt sjálfur lögregluþjónninn "
Sjórinn hafði mikið aðdráttarafl.
Við vorum ekki háir í lofti, þegar
við lögðum leið okkar niður í fjöru.
Við vorum tengdir sjónum og því
sem þaðan kom. Þannig hafði það
verið með þá sem við Fjörðinn
höfðu búið allt frá landnámi
íslands.
Sumir áttu föður sinn á sjónum
og þannig var því varið með
„Dússa“ vin minn Svavar Bene-
diktsson. Benedikt Ögmundsson
faðir hans var skipstjóri í togaran-
um Maí, afburðasjómaður og
mikill fiskimaður.
í fjörunni fyrir neðan Böðvars-
húsin, húsin sem Pétur Thorsteins-
son hafði látið byggja, var afar góð
aðstaða.
Stundum fórum við sunnar og þá
út á klettana út af Vesturhamrinum
og renndum færi. Það var lítinn
afla að fá, einstaka smáufsa. Þess
vegna litum við hýru auga vestur
eftir og auðvitað var miklu betri
aðstaða til veiða á Einarsbryggjun-
um, sem voru fyrir framan
verslunarhúsið þar sem það stendur
nú.
Faðir minn, Árni Mathiesen, sem
þar var verslunarstjóri, hafði sagt
mér að þangað mættum við ekki
fara. Það væri hættulegt því við
gætum dottið þar í sjóinn og
drukknað. Auðvitað var þetta rétt
hjá honum og sagt af umhyggju
fyrir okkur, en við vorum nú orðnir
6 og 7 ára og því engin smábörn
lengur. Löngu hættir með pela og
snuð. Við Dússi ákváðum því að
gera tilraun og niður á bryggju
komumst við án þess að til okkar
sæist. Það versta var að fleiri komu
á eftir. Við hófum veiðar og aflinn
var góður. Sandkoli, þyrsklingur og
af og til marhnútur. Ákafinn var
svo mikill að við urðum ekki varir
við að þeir, sem til okkar höfðu
komið, voru horfnir og við orðnir
einir á bryggjunni. Skyndilega
gerðum við okkur grein fyrir hvarfi
þeirra. Niður bryggjuna gekk hægt
en öruggt sjálfur lögregluþjónninn,
Stígur Sæland. Einhvern veginn var
það nú svo, að við vildum helst ekki
verða á vegi hans, allra síst niður á
bryggju þar sem við máttum ekki
vera. Hvað var nú til varnar, um-
kringdir hafinu á þrjá vegu og sjálft
yfirvaldið sótti að okkur eins og
eftir einstigi. Vinur minn Dússi
brotnaði gjörsamlega og fór að
gráta og ákallaði móður sína, þá
elskulegu og góðu konu Guðrúnu
Eiríksdóttur. Hún heyrði bara ekki
til hans, hún var heima hjá sér. Ég
sem var eldri og ef til vill sá sem
hugmyndina átti að ferðalaginu,
stóð sperrtur þegar Stígur kom að
Matthías Á. Mathiesen.
okkur og tilkynnti honum að afi
minn, Einar Þorgilsson, hefði byggt
þessa bryggju og við mættum vel
vera þarna. Slíkar móttökur voru
ekki teknar til greina. Stígur þreif í
afturendann á okkur Dússa sitt
hvorri hendi og hélt okkur út fyrir
bryggjuna stutta stund, rétt til að
láta okkur sjá vel til botns. Ég sá þó
nokkuð af fiskum en vinur minn
Dússi sá ekki neitt fyrir táraflóði.
Þegar Stígur sleppti okkur hlupum
við sem fætur toguðu upp bryggj-
una. Dússi beina leið heim til sín en
ég faldi mig inn í salthúsi sem þar
var nálægt. Þegar ég svo sá Stíg
lögregluþjón ganga vestur í bæ,
læddist ég út. Þá sá ég og skyldi
hvað gerst hafði. Faðir minn stóð á
tröppum verslunarinnar ásamt
verkstjóranum Þorbirni Eyjólfs-
syni og báðir skellihlæjandi. Mér
varð þá ljóst hver stóð á bak við
komu Stígs lögregluþjóns niður á
bryggju.
Ekki skal ég fullyrða að við
„Dússi“, Svavar Benediktsson,
færum ekki oftar niður á bryggju.
Hann gerði sjómennsku að lífs-
starfi sínu og hefur gegnt skipstjórn
við góðan orðstír um langan tíma
og dregið björg í bú, en mitt hlut-
verk hefur verið þátttaka í stjórnun
þjóðarskútunnar í ólgusjó stjórn-
málanna.
VEL MALAÐUR BILL
ER AUGNAYNDI
og auk þess er vönduð sprautun framUrskarandi fjárfesting!
■ Al-málun g -
■ Blettun BIIAMÁLUN
Vönduð vinna
I Úrvals efni
ALBERTS
KAPLAHRAUN115 HAFNARFIRDI SÍMI 54895