Fjarðarfréttir - 01.12.1985, Blaðsíða 46

46
FJARÐARFRÉTTIR
„Þetta vil
Rætt við Þorgerði M. Gísladóttur
ég læra"
í leikritunum var það oftast Hulda sem leikstýrði en Þorgerður samdi og
æfði dansana.
Hulda Runólfsdóttir og Þorgerður M. Gísladóttir.
hraunhóll, þar sem nú er Austur-
gata 33. Það var yndislegt að leika
sér þar. Mamma hafði alltaf
hænsni, marglit og falleg. Öðru-
hvoru lágu hænurnar á. Einu sinni
þegar ég var á 8. ári, drapst einn
unginn og auðvitað varð að jarða
hann með viðhöfn. Við settum
sinn, þar fékk ég líka fyrstu viður-
kenninguna, medalíu fyrir sund og
íþróttir, það var 1938. Þá var ég 13
ára. Haustið 1943, fer ég svo á
íþróttaskólann á Laugarvatni,
Björn Jakobsson stýrði skólanum.
Þessi tími á Laugarvatni var mjög
skemmtilegur. Þarna rættist minn
Mikil vinna var lögð í æfingar og leiksvið. Þessi mynd var tekin á einni
skemmtuninni í Bæjarbíói, á fyrsta starfsári Þorgerðar í Barnaskóla
Hafnarfjarðar.
hann í skókassa og bjuggum vel
um. Síðan settum við kassann með
yfirsöng ofan í gjótuna, gengum frá
leiðinu eins og vera bar og skreytt-
um það með sóleyjum og fíflum.
En morguninn eftir þegar við
vitjuðum grafarinnar, var búið að
brjóta upp gröfina og kistan horf-
in! Seinna komust við að því, að lík-
ræningjarnir voru krakkar af
Hverfisgötunni, sem líka vildu hafa
jarðarför, en höfðu ekkert líkið!
— Nú langar mig að vita, hvenær
áhugi þinn fyrir íþróttum vaknaði.
Þegar ég var tíu ára, fór ég með
mömmu upp að Álafossi og þar sá
ég sundkennslu. Ég varð svo heilluð
að ég sagði: „Þetta vil ég læra“
Þetta varð til þess, að sumarið eftir
fór ég á sundnámskeið á Álafossi.
Klara Klængsdóttir kenndi. Seinna
fór ég í skóla Sigurjóns á Álafossi.
Þar var ég 2 sumur, mánuð hvort
stóri draumur. Við vorum 10 í skól-
anum, 8 piltar og 2 stúlkur. Við
vorum tvö frá Hafnarfirði, Guðjón
Sigurjónsson og ég. Við útskrifuð-
umst síðan 1. júlí 1944.
— Hvað tók svo við að loknu
prófi?
Ég kenndi um sumarið í Sund-
laug Hafnarfjarðar, sem opnuð
hafði verið í ágúst sumarið áður, og
það skemmtilega var, að fyrstu
nemendur mínir voru fullorðnar
hafnfirskar konur, s.s. Sigríður
Sæland, Sigríður Erlends á Kirkju-
veginum, Guðbjörg Breiðfjörð og
hún Jóna hans Jóns Bergsveins.
Mér þótti svo skemmtilegt að finna
áhugann hjá þessum fullorðnu
konum. Ég dáðist að þeim. Nú og
svo um haustið byrjaði ég síðan að
kenna við Barnaskóla Hafnarfjarð-
ar, (nú Lækjarskóli).
Þorgerður M. Gísladóttir lét af störfum sem kennari í sumar eftir rúm-
lega 40 ára kennslustarf. Þeir eru því orðnir margir nemendur hennar þessi
ár. En starfsvettvangur hennar var ekki aðeins tengdur skólanum. Hún var
stofnandi Bjarkanna og eini þjálfari þeirra um fjölda ára. Segja má að
Þorgerður hafi gert það sama fyrir fimleika hér í bæ og Hallsteinn heitinn
Hinriksson fyrir handknattleikinn. í þessu stutta viðtali er það samkennari
Þorgerðar til fjölda ára, Hulda Runólfsdóttir, sem heldur á pennanum.
— Þú ert borinn og barnfæddur
Hafnfirðingur, Þorgerður?
Nei, ég er fædd í Stykkishólmi 9.
sept. 1925. Foreldrar mínir, Sigríð-
ur Guðmundsdóttir og Gísli Gísla-
son, voru ættuð að vestan og
bjuggu í Stykkishólmi, þegar ég
fæddist. Faðir minn var skipstjóri
og átti skipið með öðrum, en varð
gjaldþrota. Hann varð að láta allt
af hendi og þegar þau flytja til
Hafnarfjarðar rétt fyrir jólin 1925,
með dæturnar sínar tvær, ég þá
þriggja mánaða, á hann aðeins 25
kr. (í peningum). Eini gripurinn,
sem mamma fékk að halda, var
prjónavél, og kom hún sér vel síðar.
Þau fengu vont veður suður, og
svo illt var í sjóinn að skipið varð að
liggja 3 daga á ytri höfninni áður en
það gæti lagst að bryggju. Móðir
mín hafði þá ekki lengur mjólk
handa mér, og mér var gefin mjólk,
sem til var í skipinu, en hún var þá
orðin súr, og veiktist ég af henni.
Mamma sagði mér að ég hefði síð-
an verið mesti kramaraumingi
þangað til ég varð tveggja ára.
— Áttuð þið víst húsnæði í Hafn-
arfirði?
Nei, fyrst vorum við í kjallaran-
um á Hverfisgötu 65, Schevings-
húsi. Það hús er nú horfið, en stóð
á horni Hverfisgötu og Tjarnar-
brautar. En kjallarinn var lágur og
saggafullur, því þegar hækkaði í
læknum, urðu gólfin blaut. — Þá
var það að Sveinn Auðunsson kom
til pabba og mömmu og sagði „Vilj-
ið þið bara ekki flytja á loftið til
okkar?“ Og á loftinu í Sveinsbæ,
nú Lækjargata 6, hjá Sveini og Vig-
dísi konu hans vorum við síðan tvö
næstu ár. Á loftinu í Sveinsbæ leið
okkur vel þó húsrými væri kannski
ekki mikið. Kom prjónavélin nú í
góðar þarfir því mamma fór að
prjóna smávegis fyrir fólk, og veitti
ekki af, því fjárráð voru naum.
— En einhver skuld hefur verið van-
greidd, því einn daginn kemur yfir-
valdið að taka lögtak. Ekki var um
auðugan garð að gresja. Yfirvaldið
sér prjónavélina, bendir á hana og
segir við skrifarann: „Prjónavél,
skrifið þér Arndal!1 En Stígur sonur
Sveins og Vigdísar var vitundar-
vottur og segir: „Ég kaupi vélina“.
Og hann borgar hana á staðnum.
En við mömmu sagði hann. „Þú
borgar mér svo vélina, bara ein-
hverntíma þegar þú getur.“
Það má því með sanni segja að
hann Stígur hafi stutt mig fyrstu
sporin, svo eiginlega hef ég löngum
verið undir lögregluvernd, því hann
Jón Olafur var lögreglumaður
þegar ég giftist honum! Lögreglu-
verndin hefur reynst mér vel!
— Hvert fariö þið svo af loftinu
í Sveinsbæ?
Þá heppnast pabba og mömmu
að festa kaup á Hagakoti, nú Aust-
urgata 31.
— Hagakot? Hvernig stendur á
því nafni?
Sá, sem byggði það hét Bjarni og
var frá Hagakoti, en það var býli í
Vífilsstaðalandi. Rústirnar hafa
sést til þessa. Bjarni byggði húsið
fyrir aldamót, og auðvitað flutti
hann nafnið með sér. Pabbi byggði
svo við húsið seinna.
— Hefur umhverfið kringum
Hagakot ekki breyst mikið, síðan
þú fluttist þangað?
Jú, geysilega. Þá var til dæmis