Fjarðarfréttir - 01.12.1985, Blaðsíða 30

30
FJARÐARFRÉTTIR
„Okkur líður Ijómandí vel hérna"
Sambýli fatlaðra við Klettahraun sótt heim
Sunnudagsmorgun einn í síðasta
mánuði knúðum við Fjarðarfrétta-
menn dyra að Klettahrauni 17, en
þar var nýlega opnað sambýli fyrir
fatlað fólk. Til dyranna kom fjall-
hress ungur maður, sem bauð
okkur undir eins að ganga til stofu.
Þar voru fyrir, auk starfsfólksins,
Friðbjörg Proppé og Arngrímur
Erlendsson, en ungi maðurinn sem
tók á móti okkur heitir Ómar
Björnsson. Fleiri voru ekki heima
við af íbúunum, reyndar ekki alveg
Friðbjörg Proppé
allir fluttir inn ennþá, og Friðbjörg
var að tygja sig til kirkjuferðar með
ættingjum sínum þegar okkur bar
að garði. En þeir Ómar og Arn-
grímur vildu gjarnan gefa sér tíma
til að rabba við okkur og buðu til
sætis í forláta sófasetti sem hafn-
firskir Lionsmenn gáfu sambýlis-
fólkinu. Við spyrjum fyrst hvernig
þeim líði á þessu nýja heimili.
„Okkur líður ljómandi vel og
stelpurnar eru stórfínarþ segir
Arngrímur og hlær lágt. Stelpurnar
sem hann á við eru starfsstúlkur
sambýlisins, en fjórar þeirra eru
viðstaddar og taka þátt í spjallinu.
Nú viljum við vita hvað þeir félagar
hafa fyrir stafni, bæði innan
heimilisins og utan, og aftur gefum
við Arngrími orðið:
„Ég vinn á vinnustofu Kópavogs-
hælis frá 9-4 alla virka daga og tek
strætó í vinnuna. Tvisvar i viku fer
ég svo í fullorðinsfræðslu og nýlega
dreif ég mig á matreiðslunámskeið.
Hér heima hjálpumst við öll að við
heimilisstörfin og stundum elda ég
matinní* Það kemur fram hjá
starfsstúlkunum að Arngrímur er
áhugasamur kokkur og sem dæmi
um það nefna þær sunnudagsmál-
tíðina viku áður, en þá steikti hann
lærissneiðar með öllu tilheyrandi.
Þá vildu stúkurnar geta þess hve
þeir Arngrímur og Ómar stóðu sig
vel þegar þau tóku slátur fyrir
heimilið á dögunum.
Tómstundirnar fara þó ekki allar
í heimilisstörfin. Ýmislegt er gert
sér til dundurs heima fyrir, og
stundum fara allir saman í bíó eða
á böllin í Tónabæ, sem eru annan
hvern laugardag. Sjónvarpið er líka
vinsælt hjá þeim félögum. Þegar
við vorum á ferðinni var ekki komið
sjónvarp í sambýlið, en þeir Ómar
og Addi eiga nána ættingja í ná-
grenninu og fara til þeirra í heim-
sókn, þegar eitthvað spennandi er á
skjánum. Aðspurðir segjast þeir
helst aldrei vilja missa af Dallas.
Þeim finnast stelpurnar þar svo
sætar, en J.R. er hundleiðinlegur.
En nú vill Ómar leggja eitthvað til
málanna:
„Mér finnst líka ofsalega gaman
að hjóla og ég er ekkert hræddur í
umferðinni. Svo finnst mér ofsa-
lega gaman í bingó og fór vikulega
í bingó þegar ég var í Keflavíkí'
Varðandi hjólreiðahæfni Ómars
segja stúlkurnar okkur að strax á
öðrum degi á heimilinu hafi hann
hjólað til bróður síns sem býr vestur
í bæ, og ekki átt í neinum vandræð-
um með að rata.
Áður en Ómar flutti til Hafnar-
fjarðar nú í haust, bjó hann hjá
fjölskyldu sinni í Keflavík, og um
tíma dvaldi hann á Sólheimum í
Grímsnesi. Þekkir hann þá Reyni,
göngugarp?
„Já, ég þekki hann Reyni. Það
var gaman að sjá hann í sjónvarp-
inu, þegar Ómar Ragnarsson talaði
við hann. Ég þekki Ómar líka. Það
er fínn karl, og svo heitir hann sama
nafni og ég“
Ómar heimsækir fólkið sitt í
Keflavík á sunnudögum, en þykir
sjálfsagt að drífa sig heim á Kletta-
hraunið þegar líður að kvöldi.
Hann vill eiga svolitla stund með
vinkonum sínum á næturvaktinni,
áður en hann fer að sofa. Ómar
vinnur, eins og Arngrímur, á vinnu-
stofu Kópavogshælis, og ferðast
með strætisvagni á milli. Það er ný
reynsla fyrir hann, en hann var
fljótur að venjast henni.
„Það er gaman að fara í strætóþ
segir Ómar. „Ég er líka alltaf til-
búinn á réttum tíma“ Að þessum
orðum sögðum lítur Ómar til Arn-
gríms, félaga síns, og gefur greini-
lega í skyn að hann sé ekki eins dug-
legur að drífa sig upp á morgnana.
Arngrími finnst þetta greinilega
óþarfa athugasemd. Hann lítur á
sig sem eins konar læriföður
Ómars, hvað strætisvagnaferðir
varðar. í nokkur ár hefur hann
ferðast í vögnunum til vinnu, lengst
af frá heimili foreldra sinna við
Skúlaskeiðið. Síðastliðið ár féllu
daglegar strætisvagnafe'rðir hans
þó niður, því þá dvaldi hann á sam-
býli í Kópavogi. Arngrímur dregur
nú upp minnisbók, sem hann vill
leyfa okkur að sjá.
„Ég skrifa í hana afmælisdaga
fólks sem ég þekki. Þá gleymi ég
ekki að mæta í veislurnar. Það eru
alltaf svo góðar tertur í afmælis-
veislum“
Þeir Arngrímur og Ómar kunna vel til eldhússverkanna.