Fjarðarfréttir - 01.12.1985, Blaðsíða 35

FJARÐARFRÉTTIR
35
Stundum var það jafnvel þannig að
ég varð að kíkja í dagþlöðin til að
athuga hvort ég væri með þátt á
dagskrá þá vikuna.
— Einhver eftirminnileg atvik í
útvarpinu?
Á Skúlagötunni voru þættirnir
lengst af teknir upp fyrirfram og þá
eru öll óvænt atvik óhugsandi. Það
eftirminnilegasta í tengslum við
fyrstu þættina mína er e.t.v. þegar 4
ára fjölskylduvinur kom ásamt
foreldrum sínum í heimsókn á sama
tíma og verið var að útvarpa
„Hlöðuballi“. Þau höfðu kveikt á
útvarpinu í bílnum og komu að mér
þar sem ég var eitthvað að dútla
fyrir utan húsið. Sá stutti gat alls
ekki skilið hvernig ég gat staðið
þarna á sama tíma og ég var að tala
í útvarpið.
í beinni útsetningu eru hins vegar
alltaf að gerast óvænt atvik, oftast
skemmtileg, en stundum leiðinleg.
Það kemur fyrir að fólk mismælir
sig og þá er oft spennandi að fylgj-
ast með hvort því tekst að bjarga sér
út úr því. Á Rás 2 skapast líka
stundum vandamál vegna þess hve
mikill skortur er á tæknimönnum.
Þótt við séum með nákvæm hand-
rit, gefst ekki alltaf tími til að fara
nógu vel yfir þau með viðkomandi
tæknimanni og þá verða stundum
vandræði. Um daginn vorum við í
miðri „Poppgátu“, þegar ég þurfti
að standa upp og útskýra ákveðið
atriði fyrir tæknimanninum. Á
meðan var leikinn hálfrar mínútu
lagbútur. Þegar ég settist aftur og
átti að halda áfram þar sem frá var
horfið, gat ég ómögulega áttað mig
á þvi hvar í handritinu ég var stadd-
ur. Þetta var óhenju pínleg aðstaða,
en sem betur fer komst ég á sporið
og slapp með skrekkinn. Þarna
hefði allt getað riðlast.
Glæddum jassinn nýju lífi.
— Jassinn skipar ríkan sess íþín-
um áhugamálum. Þú áttir m.a. þátt
í stofnun Jassvakningar á sínum
tíma. Hver voru dldrögin að stofn-
un þess félagsskapar?
Jassvakning var stofnuð hér í
Hafnarfirði fyrir 10 árum af 38
mönnum sem vildu auka veg og
virðingu þessarar tónlistar. Fyrir
utan mig og Halldór Árna Sveins-
son voru hinir flestir gamalreyndir
jassáhugamenn.
í hópnum voru a.m.k. 30 Hafn-
firðingar og í upphafi átti þetta að
verða Jassklúbbur Hafnarfjaðrar.
Ég man að það urðu miklar um-
ræður um nafnið og margar til-
lögur komu fram. M.a. vildi Guð-
mundur Steingrímsson, trommu-
leikari, að félagið héti Jassáhuga-
mannafélagið, skammstafað JAM
en við atkvæðagreiðslu fékk Jass-
vakning flest atkvæði og þar við
sat. Það nafn þótti henta vel því
aðaltilgangur félagsins var að vekja
jassinn af áralöngum Þyrnirósar-
svefni. Fyrsti formaður Jassvakn-
ingar var Hermann Þórðarson, en
ég lenti i stjórn og átti síðar eftir að
vera formaður í 3 ár.
Fyrst reyndum við að hafa jass-
kvöld hér í Hafnarfirði, en það var
svo slök mæting að við vorum
komnir á fremsta hlunn með að
gefast upp. Þá ákváðum við að
prófa jasskvöld á Hótel Loftleið-
um, og það þarf ekki að orðlengja
það — að við stútfylltum kofann. I
kjölfarið fylgdu svo föst mánaðar-
leg og síðan vikuleg jasskvöld sem
m.a. urðu til þess að við náðum til
unga fólksins. Þá tóku veitinga-
húsaeigendur að sýna jassinum
áhuga og eftir það þurftum við ekki
að örvænta.
Síðan hefur starf Jassvakningar
fyrst og fremst verið fólgið í því að
fá hingað góða erlenda jassleikara.
Varðandi það verkefni hefur verið
starfrækt sérstök framkvæmda-
stjórn og í henni hef ég setið lengi.
Meðal þeirra sem komu inn í fram-
kvæmdastjórnina var Vernharður
Linnet, núverandi formaður, en
hann hafði ekki starfað í Jassvakn-
ingu áður. Nú störfum við Vern-
harður oftast saman að heimsókn-
um erlendra tónlistarmanna á þann
hátt að hann sér um að koma þeim
á framfæri opinberlega, en ég sé
gjarnan um samningamálin og
skipulegg ferðalögin.
Öll þessi samskipti við erlenda
jassleikara hafa veitt mér ómælda
ánægju. Ég hef á þessum árum
kynnst ótal framúrskarandi hljóðt
færaleikurum og finnst þeir yfír-
leitt vera mun skemmtilegri og
manneskjulegri en poppararnir.
Áður en við hættum að tala um
Jassvakningu vil ég geta þess sem
dæmi um áhrif þessa framtaks
okkar á unga íslenska tónlistar-
menn, að hljómsveitin Mezzoforte
er beinlínis afleiðing þessarar vakn-
ingar.
Plötusafn að verðmœti 3.5
milijónir!
— Snúum okkur þá að plötu-
safninu þínu. Hve margar plötur
áttu?
Því get ég ekki svarað nákvæm-
lega. Ég giska á að þær séu milli
5500 og 6000.
Við veltum fyrir okkur hve lang-
an tíma það taki að hlusta á þœr ali-
ar og komumst að þeirri niðurstöðu
að það yrðu hátt í 6000 klukku-
stundir, eða um 250 sólarhringar!!
Er þetta e.t.v. stærsta hljómplötu-
safn á Islandi í einkaeign?
Ég hef ekkert spáð í það. Þó veit
ég af tveimur sem eiga fleiri plötur,
en þar sem margar þeirra eru 78
snúninga er varla hægt að bera
þetta saman. Mínar plötur eru lang-
flestar svonefndar LP plötur (12
laga).
— Hvenœrhófst svo hljómplötu-
söfnunin?
Ég byrjaði fyrir 21 ári. Þá fékk ég
foreldra mína til að samþykkja, að
fjölskylduvinur, sem var farmaður,
keypti fyrir mig plötuspilara erlend-
is. Þetta var síður en svo sjálfsagður
hlutur árið 1964, en þar sem ég
hafði sjálfur safnað mér fyrir þessu
með blaðburði og því um líku, og
þar sem að móðir mín studdi mig
heilshugar, var leyfið veitt. Þannig
eignaðist ég fyrsta plötuspilarann.
Fyrsta platan sem ég eignaðist
var „A hard days night“ með Bítl-
unum. Ég á þessa plötu ennþá, gat-
slitna. Eftir þetta hafði ég allar
klær úti við að eignast plötur, og að
sjálfsögðu voru plötur Bítlanna í
mestu uppáhaldi. Síðan fékk ég
áhuga á fleiri hljómsveitum, svo
sem Family, Led Zeppelin, Cream,
Yes, o.fl.
— Fara ekki óhemju miklir pen-
ingar í plötukaupin?
Jú, svo sannarlega. Einhver sagði
við mig um daginn að ég gæti verð-
lagt safnið mitt á a.m.k. 3,5 milljón-
ir.
Þegar ég var í skóla fóru mestallir
vasapeningarnir í plöturnar. Á vet-
urna var ég svo oftast í reikningi hjá
Huldu í Músík & Sport og borgaði
þegar ég fór að vinna í fríum.
Hulda var mér mjög hjálpleg og
greiðvikin.
Frank Zappa er minn maður!
— Eru einhverjir tónlistarmenn
sem þú tókst ástfóstur við í
bernsku, enn í uppáhaldi hjá þér?
Já, ég get nefnt nöfn eins og John
Lennon, Bob Dylan, Mick Jagger
og síðast en ekki síst Frank Zappa.
Ég keypti fyrstu plötuna með
Frank Zappa árið 1967, og þótti
skrýtinn fyrir vikið, því þá hafði
enginn gaman af þessum furðu-
fugli. En ég hafði lesið viðtal við
Zappa í ensku blaði, þar sem hann
sagði m.a.: „Reynið ekki að hlusta á
tónlistina mína fyrr en 19741“
Svona maður hlaut að vera snill-
ingur, og ég ákvað að fylgjast með
honum, aðallega fyrir þrjósku. Ég
hef staðið við það, og á nú allar
plötur sem hann hefur sent frá sér,
sumar mjög fágætar.
Frank Zappa var einn þeirra sem
vöktu athygli fyrir fáránleg uppá-
tæki, og svoleiðis menn voru aldeil-
is að mínu skapi. Eitt sinn átti hann
að koma fram á hljómleikum með
súkkulaðihljómsveitinni Monkies.
Þegar röðin kom að honum, gekk
hann inn á sviðið og gerði sér lítið
fyrir og meig á söngvarann, David
Jones. Þetta var toppurinn! Frank
Zappa var óumdeilanlega minn
maður.
Fleiri slíkir, eins og t.d. Keith
Moon, trommuleikari Who, sem
tók upp á mörgu í þessum dúr, voru
einnig í uppáhaldi hjá mér á
unglingsárunum.
— Voru þessir kappar þá fyrir-
myndir þínar?
Ég held að flestir af minni kyn-
slóð hafi reynt að líkjast þessum
goðum, a.m.k. í útliti, með hár- og
skeggsöfnun. Stundum voru líka
einhver skrýtin uppátæki reynd, en
þau voru aldrei annað en smámunir
í samanburði við „afrek“ meistar-
anna.
En maður var hippi á þessum
árum, og innan við tvítugt fór ég að
búa einn í kofa vestur í hrauni. Þar
bjó ég við frumstæðar aðstæður,
m.a. kalt vatn og kamar, í 3-4 ár.
Um þetta leyti kynntist ég konu
minni, og við hófum búskap okkar
þarna vestur frá, en fluttum fljót-
lega inn í bæ.
Þótt ég byggi þarna við erfið skil-
yrði, leið mér vel í nábýli við óspillta
náttúruna. Á þessum tíma var
Norðurbærinn ekki risinn og því
enn meiri einangrun frá þéttbýlinu
en nú er. Heilu dagana gat ég rölt
um í hrauninu eða legið óáreittur í
lautum eða bollum, í skjóli fyrir
vindum og afskiptum óviðkomandi
aðila.
Þetta svæði var hreinasta para-
dís, en nú hefur mestur hluti þess
verið eyðilagður af byggðinni, sem
var látin ná alltof langt niður að
sjónum. Þetta hraun áttum við að
vernda, því hvergi í nágrenni Hafn-
arfjarðar var hraunið jafn fallegt og
á þessum slóðum.