Fjarðarfréttir - 01.12.1985, Blaðsíða 32

32
FJARÐARFRÉTTIR
„Ég reyni að hjálpa
mönnum að finna það
góða í sjálfum sér"
Haraldur Magnússon ræöir um
hæfileika sína til að hjálpa sjúkum
og sjá fyrir óorðna atburði.
Haraldur Magnússon, múrari, er
eflaust þekktastur meðal bæjarbúa
fyrir uppbyggingu frjálsra íþrótta í
Hafnarfirði. A því sviði hefur hann
unnið þrekvirki sem lengi verður
minnst innan íþróttahreyfingar-
innar. En Haraldi er margt fleira til
lista lagt. Þótt hann sé sjálfmennt-
aður á því sviði, hefur hann náð
ótrúlegum árangri sem sjúkra-
nuddari, og segist reyndar ekki
síður lækna andlega kvilla en
líkamlega. Til þeirra hluta telur
hann sig búa yfir krafti sem fæstum
öðrum er gefinn, og með tilstilli
þeirra afla hefur honum einnig
tekist að sjá fyrir óorðna atburði og
stundum getað afstýrt slysum. Um
þetta forvitnuðumst við Fjarðar-
fréttamenn í viðtali sem við áttum
við Harald nýverið.
Eru það fyrst og fremst íþrótta-
menn sem leita til þín í meðferð
vegna meiðsla?
Það koma oft til mín íþrótta-
menn, enda er ég þekktastur innan
þeirra raða, vegna þátttöku minnar
í íþróttahreyfingunni. Til mín hafa
leitað margir knattspyrnumenn. Ég
get nefnt vin minn Janus Guðlaugs-
son, Ómar Torfason og sjálfan
meistarann Ásgeir Sigurvinsson
sem leitaði til mín þegar hann átti
hvað erfiðast uppdráttar hjá Bayern
Múnchen. Hann var mjög miður
sín um þetta leyti, og ég tel mig hafa
veitt honum sálræna hjálp ekki
síður en líkamlega. Hann þurfti að
auka viljastyrkinn og eyða tor-
tryggni sem virkilega var fyrir hendi
í herbúðum Bæjaranna. Það er
staðreynd að sterkur íþróttamaður
getur orðið óvígur ef hugur og hönd
eru ekki samstíga, og þannig var
ástatt með Ásgeir.
Nýlegt dæmi um íþróttamann
sem kom til mín í meðferð er
Pálmar Sigurðsson, körfuknatt-
leiksmaður. Hann kom hingað á
tveimur hækjum eftir slæm
meiðsli, en hélt á þeim í hendinni
þegar hann fór.
I hverju er meðferðin fólgin?
Yfirleitt er um að ræða nudd-
meðferð, en jafnframt einbeiti ég
mér að því að komast í andlegt sam-
band við sjúklinginn. Þá geri ég
mér oft grein fyrir hlutum sem
leynast í hugsskoti hans, án þess að
hann finni það sjálfur. Ég reyni þá
að eyða þeirri fyrirstöðu sem veldur
vanlíðaninni, hvort sem hún er
andleg eða likamleg. Oft er ég i svo
sterku sambandi við viðkomandi
að áhrifin eru lengi að hverfa á eftir.
Sem dæmi get ég nefnt að eitt sinn
komu til mín hjón, sem ég tók til
meðferðar. Þegar ég hafði lokið við
að nudda manninn og ræða við
hann á meðan eins og mér er tamt,
tók ég strax til við konuna. Eftir
skamma stund segir hún: „Það sem
þú ert að segja á ekki við mig,
heldur manninn minn“ Þá áttaði ég
mig á því að áhrifin frá honum sátu
enn í mér.
Nú eru það ekki einungis íþrótta-
menn sem leita til þín. Geturðu
nefnt dæmi um aðra?
Já, því er ekki að neita að oft
kemur til mín fólk með ýmiss konar
kvilla og ég reyni að hjálpa því.
Hins vegar hef ég reynt að halda
fjölda þeirra í lágmarki. Ég er
ólærður í þessu fagi og er því stund-
um litinn hornauga af fagmönnum.
Sem iðnaðarmaður þekki ég vel hve
það er óvinsælt þegar menn eru að
vinna störf sem þeir hafa ekki rétt-
indi til.
En ég get sagt ykkur frá Stefáni
Skaptasyni háls- nef- og eyrna-
lækni. Hann kom til mín fyrir 3 eða
4 árum, afskaplega illa farinn af
bakveiki. Hann sagðist vera búinn
að gefa læknum tækifæri til að fást
við sig í 10 ár, án árangurs, og nú
væri röðin komin að mér. Þegar
hann kom til mín var hann nánast
tvöfaldur og þurfti næstum að
skríða upp tröppurnar að húsinu.
Ég tók hann í svæðameðferð og
ræddi við hann. Þegar hann fór var
hann hressari og bað um að fá að
koma aftur. Hann gerði það og eftir
þá heimsókn hljóp hann út frá mér.
Daginn eftir stóð hann í 8 tíma í
vandasamri skurðaðgerð, sem að
hluta til var gerð gegnum smásjá.
Skömmu síðar skrifaði hann mér
frá Ródos. Hann hafði átt inni veik-
indaorlof og nú notaði hann það á
suðrænni sólarströnd, í stað þess að
leggjast inn á spítala. Ég veit ekki
betur en að Stefán sé stálhress enn.
Ég gæti nefnt fjölmörg fleiri
dæmi um ótrúlega góðan árangur,
en í flestum tilfellum vill fólk ekki
gera það opinbert svo að ég læt
þetta dæmi nægja.
Þú talar um að þú lœknir ekki
síður sálrœna kvilla en líkamlega.
Geturðu skýrt það nánar?
Þegar ég fæ fólk til meðferðar
reyni ég ætíð að komast inn á sömu
bylgjulengd og það er á. Þetta
minnir á útvarpstæki þar sem
maður leitar þangað til maður
finnur réttu stöðina. Þegar það
hefur tekist get ég yfirleitt hjálpað,
því þá finn ég hver vandamálin eru
og get oftast fundið rétt svör.
Þannig eru huglægir sjúkdómar oft
auðveldari viðfangs en líkamlegir.
Því má líka bæta við að með þessu
reyni ég líka að þroska með fólki
viljastyrkinn, trúna á að því geti
batnað. Þegar ég næ góðu sam-
bandi við fólk, finn ég oftast hvort
árangur næst.
Af og til finn ég knýjandi þörf á
að fá útrás fyrir þennan kraft, og
eftir velheppnaða meðferð líður
mér betur. Samt reyni ég að halda
aftur af mér, en ef fólk sækir að
mér verð ég varnarlaus og verð að
hlýða.
Stundum sérðu fyrir óorðna
hluti, er ekki svo?
Jú, það kemur oft fyrir, t.d. eru
það yfirvofandi slys sem birtast mér
eins og leiftur, annað hvort í svefni
eða vöku.
Eitt sinn var ég að rabba við vin
minn sem var í heimsókn þegar
slíkum fyrirboða laust skyndilega
niður í mér. Ég gerði mér ljóst að
hann ætti eftir að lenda í lífshættu-
legu slysi. Vitanlega brá mér stór-
lega, en ég segi honum samt strax
hvers kyns er. Ég segi honum líka að
hann geti bjargað sér með þvi að
vera viðbúinn og að hin svonefnda
júdó-bylta myndi koma honum að
gagni. Það þarf ekki að orðlengja
það. Ég kenndi honum byltuna og
við æfðum hana rækilega hér á
stofugólfinu. Hann hélt svo áfram
að æfa hana við ýmsar aðstæður og
náði mjög góðum tökum á henni.
Mörgum mánuðum seinna er
þessi vinur minn í sumarfríi á sólar-
strönd. Þar tekur hann á leigu tor-
færumótorhjól sem hann leikur sér
á við tiltölulega saklausar aðstæð-
ur. En eitt sinn er hann að reyna
hjólið í háum tröppum, og missir þá
gjörsamlega stjórn á því, hendist
niður aftur og veit ekki af fyrr en
hann sér að hann stefnir á fullri ferð
á háan blindvegg. Þá man hann
eftir judóbyltunni, kastar sér af
hjólinu á seinustu stundu, og þótt
hann yrði að láta sig falla öfugu
megin tókst hin þrautæfða júdó-
bylta svo vel að hann slapp með
smáskrámur, öllum viðstöddum til
mikillar furðu.
Ég get bætt því við til gaman að
þessi sami vinur minn fór síðar á
fund stjörnuspámanns, sem kvaðst
undrandi að hitta hann. Hann hefði
átt að vera látinn af slysförum.
Þessi spekingur sá að hann hafði
ekki verið þarna einn að verki og
sagðist geta tekið ofan fyrir þeim
manni sem hefði hjálpað honum.
Eitt sinn sá ég leifturmynd í