Börn og menning - 01.02.1997, Page 15

BÖRN 06 AAENN|N6
prentvélar dag og nótt, hávaðinn var gífurlegur, og
gólfið nötraði. Við lærlingamir unnum á hæðinni
undir verksmiðjunni, og lætin að ofan vom svo
mikil að það mynduðust hringir í vatnsglösunum
okkar þegar við vorum að vinna við vatns-
litamyndir. Við máluðum myndir á bréfakörfur og
bakka úr tini, blómamyndir og litla sæta kettlinga.
Ég var orðinn ansi lipur í þessu! Þetta var mér í
raun góður skóli, því ég lærði heilmikið af
praktískum hlutum og tæknilegum atriðum sem
komu sér vel seinna þegar ég hóf listnám. En
erfiður tími engu að síður og að þessum fimm
árum loknum fannst mér ég eiga skilið frí.
Svo ég fór í listaskóla, og þá leið mér eins og ég
væri í fríi - þetta var eins og þriggja ára sumarbúðir!
Þama var enginn fastur skólatími og mikið svigrúm
til að leika sér og skreppa á pöbbinn í hádeginu - en
þrátt fyrir það, eða kannske vegna þess, unnum við
mikið og vel. Fyrsta árið var helgað grafík, letur-
fræði og myndskreytingum, en eftir það var hægt að
velja um svið og það val var auðvelt fyrir mig. Ég
hafði alltaf viljað leggja stund á myndskreytingar
og það gerði ég næstu tvö árin. Við skólann voru
ekki fastir kennarar heldur komu kennarar einu
sinni til tvisvar í viku og litu til með okkur. Þeir
voru allir í öðrum störfum og litu líka á þennan dag
sem nokkurs konar frí fyrir sig, allt mjög afslappað!
En það var mikil samkeppni milli nemenda, ekki
vegna ytri þrýstings, heldur reyndum við að slá
hver öðrum við og gera betur. Ég var svo heppinn
að með mér á ári voru fjórir til fimm mjög hæfi-
leikaríkir nemendur og við lærðum meira hver af
öðrum en af kennurunum.
Að skólanum loknum var ekki auðvelt að fá
góða vinnu. Fyrst var ég atvinnulaus í sex mánuði,
en fékk þá vel launað starf hjá dagblaði í nágranna-
bæ. Ég var klukkutíma á leiðinni í vinnuna og
annan til baka, en verra var að starfið var heldur
deyfðarlegt og ég fékk engin viðfangsefni sem mér
þótti varið í. Ég hélt út í eitt ár vegna launanna, og
að því loknu hafði ég nóga peninga til að leggjast í
ferðalög. Þannig komst ég til íslands. Hér þekkti ég
fólk, en ég var á leiðinni lengra m.a. til Banda-
ríkjanna. Þetta átti að vera stutt stopp en það hefur
nú varað í tuttugu ár!
Þegar fór að sneiðast um peningana, fékk ég
mér vinnu á auglýsingastofu í Reykjavík. Það var
margfalt betri vinna en sú sem ég hafði haft á
Bretlandi, skemmtilegt og gefandi starf og alltaf
teygðist úr dvölinni.
Hvenœr kom þín fyrsta bók út hér á íslandi?
Eftir þriggja ára dvöl fór ég með verk til útgefanda
hér, honum leist vel á og vildi eiga mig að þegar
eitthvað ræki á hans fjörur - og það var Ástarsaga
úr fjöllunum eftir Guðrúnu Helgadóttur sem kom
út árið 1981. Þá hætti ég á auglýsingastofunni og
fór að vinna á eigin vegum. Mér fellur það
ágætlega — að vísu eru hugmyndir manna um
frelsið sem því fylgir ekki alveg í takt við
veruleikann. Maður leikur ekki eins lausum hala og
virðist, því í stað eins yfirmanns geta þeir verið allt
upp í fimmtíu og allir vilja þeir að maður hoppi og
skoppi eftir þeirra nótum.
Hvernig var fyrir myndskreytingarmann að koma
hingað fyrir tuttugu árum? Hverjir voru hér að
störfum á því sviði og vakti einhver þeirra áhuga
þinn?
Já, en illu heilli náði ég ekki að kynnast Halldóri
Péturssyni. Ég hafði verið hér í um það bil eitt ár
þegar hann dó en aldrei hitt hann. Ég hef síðar séð
myndirnar hans og mér finnst hann alveg
stórkostlegur. Ýmsir aðrir íslenskir listamenn hafa
fengist eitthvað við myndskreytingar en Halldór er
sá fyrsti, og kannske sá eini sem tókst á við
myndskreytingar í alvöru og var stoltur af því. Ég
held að margir álíti myndskreytingar á einhvern
hátt „óæðri“ tegund myndlistar en ég er alls ekki
sáttur við þá skoðun. Þetta er að mínu mati háþróað
listform.
Hvað með praktísku hliðina, voru til dœmis
einhver vandkvœði á að útvega efni, liti og slíkt?
Ójú og er reyndar enn! Það eru enn vandkvæði á að
útvega almennilegan pappír, hér er úrvalið mjög