Studia Islandica - 01.06.1986, Qupperneq 253

251
dómur er hjerr, og gún greiffafrú," (31) segir hann á sínu
ambögumáli.
4. Síðasta atriðið er í sjálfu sér ekki annað en staðfesting
þess, sem á undan er komið. Framkoma „greifans“ þegar
flett er ofan af honum sýnir glöggt hversu ólíkir þeir
Sigurður eru, og um leið af hverju hann nýtur samúðar
höfundar. Hann er einungis „svolítið fölari en hann átti að
sér“, (40) fljótur að átta sig og bregðast rétt við aðstæðun-
um. Jafnvel Sigurður getur ekki annað en dáðst að svika-
hrappinum. Hann verður að „hetju“ vegna hugrekkis síns
og viljaþreks. Sjálfur rekst Sigurður áfram af hefnigirni,
sem hann getur ekki haft hemil á. Þráir það eitt að stía
elskendunum í sundur, getur ekki unnt þeim þeirrar ein-
ingar, sem honum er meinuð. En hefndin rennur út í sand-
inn því samband Söru og „greifans" er traustara en svo að
umheimurinn fái rofið það. Sara hvorki vill né getur snúið
aftur, hún er á valdi sinnar fáránlegu ástar og fylgir greifa
sínum í útlegðina.
Af framansögðu má ljóst vera að uppljóstrunarsagan er
öll tvöfaldrar merkingar. Svikagreifinn er ef til vill sann-
asta persónan, þegar allt kemur til alls. Hann er hvort
tveggja í senn, greifi og ekki greifi. Ríki hans er hjarta
Söru og verður ekki af honum tekið. Það er satt þótt annað
sé logið.
VI.3 Frá Huldu til Hervarar: Jóhann
Gunnar Sigurðsson
Jóhann Gunnar Sigurðsson er þekktari fyrir Ijóð sín en
sögur. í>ær eru þó að mörgu leyti merkilegur vitnisburður
um rótið í bókmenntum aldarupphafs. Ekki verður fjallað
um þær án þess áður að gera nokkra grein fyrir ljóðum
skáldsins. Það bregður ljósi á baksvið sagnanna og dýpkar
að auki skilning okkar á hinni rómantísku ástarheimspeki.
Jóhann Gunnar flutti samræmisdrauminn með sér inn í