Gnúpverjinn - 01.12.1992, Blaðsíða 6

Þráðurinn milli manns og lands
í stuttri heimsókn að Oddgeirshólum í haust, gaf ég mér tíma til þess að
ganga upp á hæsta klettinn þar, svokallaðan Stangarklett. Þar sést vel til allra
átta. Eg þurfti að hvíla mig tvisvar á leiðinni og gat þá glöggvað mig á ýmsu,
sem ég var næstum búin að gleyma. Útsýnið þarna uppi á klettinum sveik mig
ekki. Svo fór ég að hugsa um liðna tíð. Minntist þess hvað ég var ólystug og mjó
þegar þegar ég var lítil stelpa. Og ég hef líklega verið það sem kallað var
"veimiltíta". Ekki segi ég að klettarnir hafi beinlínis læknað mig, en þeir voru
miklir gleðigjafar. Við systkinin elskuðum allt klifur utaní þeim, og það var ekki
bannað.
Þegar skóli var á heimili okkar var lítill hóll á bak við bæinn oft notaður
sem borg í feluleik og hlupu stærstu krakkarnir mörgum sinnum eftir
endilöngum Bæjarklettinum (klettur fast við bæinn, mjór hryggur). Þetta var
nokkuð glæfralegt en kom þó aldrei að sök. Ég lék þetta ekki eftir, en ég naut
spennunnar sem því fylgdi. Stundum þegar ég var í leiðu skapi, hljóp ég ein upp
brekkuna að Stangarkletti. Þetta bætti skapið, og ég tók eftir því að ég komst
smátt og smátt hærra á hlaupunum án þess að hvíla mig. Þetta gerði það að
vekum að ég varð bara fljót að hlaupa.
Hópurinn sem lék sér á túninu var oft stór. Auk okkar systkinanna voru
stundum stærri strákar á bænum einn eða tveir, systkinin í Höfðanum, og
stundum líka þrjú systkin frá Austurkotinu. Stóru strákarnir hafa sjálfsagt tekið
eftir því hvað ég var lítilsigld. Þeir áttu til að kalla mig fremur óvirðulegum
nöfnum og oftast var "litla" fyrir framan. Einu sinni gáfu þeir mér nafn af
skilvindunni, en hún hét Perfect. Pabbi sagði mér hvað það þýddi, og ég var
mikið ánægð - enda var það um líkt leyti sem drengirnir tóku eftir því hvað ég
var orðin snögg og fljót að hlaupa og vildu þá hafa mig með í leik.
Höfði var í sama túni og Oddgeirshólar og framhjá bænum lá leiðin í okkar
haga. í þessum litla bæ ólust upp mörg börn. Þetta var glatt fólk og mjög
skemmtiiegt í Ieikjum. Ég held að þau hafi verið sterk og hraust, enda áttu þau
mjög duglega foreldra sem gripu öll tækifæri til að afla og nýta. Við vissum
aldrei til að þetta heimili vantaði mat. Foreldrar mínir voru víst ekki ánægð með
mig. Þau létu lækni skoða mig og fengu lyf, sem ég held að hafi verið fyrst og
fremst járn. Síðan hef ég ekki þurft að kvarta um lystarleysi.
Ég vík aftur að brekkunni undir klettunum. Hún var hlýleg með fjölda
blóma. Mest bar á blágresi og mjaðarjurt. Þarna voru líka hrútaber og
jarðarber. Ég held að við Sigríður systir mín höfum verið á undan okkar samtíð.
Við gerðum hlaup úr þessum berjum. Klettarnir haida sinni reisn. Einnig
stóráin, Hvítá. Hún var löngum umhugsunar- og spennuefni, enda stundum dálítil
umferð á ferjustöðunum. Oft var spurt: „Ætli að áin sé fær?“ Við kynntumst
henni í ýmsum myndum. Þegar lítið var í henni var létt að róa yfir, en róður á
straumvötnum er þó ekki eins auðveldur og á kyrrum vötnum. Stundum þurfti
að sundleggja hesta. Mér fannst ég vera orðin þýðingarmikil persóna þegar ég
fékk að teyma hesta yfir ána. Við systurnar gátum róið yfir, en við ferjuðum
aðeins einu sinni. Sá sem við rérum með hét, hét Jónsteinn Melsteð, bróðir
6