Gnúpverjinn - 01.12.1992, Blaðsíða 35

Gnúpverjinn - 01.12.1992, Blaðsíða 35
hann væri rammfældur. Mér íinnst ég muna enn veí eitir Uíliti, skapgerö og eiginieikum Núpsjarpar. nuii var tagurjorp en po noKKuo aoKKjorp meO dokkt fax og tagi. haxiö var ekki iniKiU og SKipu ser itia. Hun var tinbyggö, skarpieit meö vakandi og norkuiega eyrnastoöu. Haisinn var fínn og kverkin rúm en heröar fremur iágar. Hiin var boiiöng, nryggurinn ágæúega vöövaður, beinn en ekki stífur, Iendin var löng og jöfn og ágætlega vöðvuð. Fætur voru ágætlega þurrir og réttir. Hreyfingar léttar og kvikar. Skapgerð sterk og nokkuð hörkuieg. Hún hefur sennilega verið aðeins 52 tommur að bandmáli á herðakamb. Núpsjörp var dáiítið röltstygg, aðallega var hún þó framstygg og bauð jafnan rassinn þegar átli aö ná henm og geröi sig iíkíega tií aö siá meö afturfótum. en þó vissi ég aldrei til að hún gerði það. A húsi var hún algjört fól og það var eiginlega ógerlegt að fóðra önnur hross með henni. Það var gott að komast á bak henni og hún var algjörlega hrekklaust og hún var svo fótviss að aldrei varð henni fótaskortur, þó hún hlypi stundum næstum stjórnlaust út í tuðruiand og ófærur. Ég minnist eins atviks frá löngu Iiðnum dögum sennilega frá haustinu 1929. Það stóð til að fara í skóg, líklega með 6 hesta undir reiðingi og var búið að heita mér því að fara með. Við vissum nokkurn veginn hvar hrossin voru og sáum að minnsta kosti eittthvað af þeim inn á Brennimýri hjá Rothúsunum fyrir ofan bæinn í Hlíð. Nú þótti sjálfsagt að hafa hrossin heima við um nóttina, þar sem þurfti að íeggia upp fynr birtmgu. bg var eitthvað að bjástra úti við. senniiega að Koma kaífunum neim. besar Kaiiað var tii mm að nu bvrfti és að sækia hrossin. bað burfti nu ekki að sesia mér bað tvisvar og hiióp ég óðar af stað með aðelns eitt lítið bandbeisii i höndunum. bað hafði gengið á með smá skúrum um daginn, en nú var hann að glaðna ti! og farið að taka í Laxá á Hiíðareyrunum. Ég var illa kiæddur, aðeins í peysu einni saman og með enga vettlinga. Það fannst mér nú ekki gera mikið til, því hrossin voru ekki það langt undan. En þegar upp á Brennimýri kom voru ekki nema fá hross þar frá Hæli, en ég sá fljótt ný för í götum sem bentu á að hrossin væru komin inn með Hlíðarfjalli að vestan. Ég herti nú hlaupin. um leið og ég fylgdist með förum í götunni eftir þau. Loksins fann ég hrossin inn undir Laxárdaismörkum, hátt uppi í fjaili beint fyrir ofan Bjarnarhagann. En nú vandaðist málið, því að ég náði engu hrossinu. Það var kominn einhver galsi í þau, og þó ég hlypi eins og fætur toguðu þá virtust litlar iíkur á því, að ég næði nokkru hrossi. Þá datt mér í hug að reyna að ná Núpsjörp. Hún bauð náttúrlega strax rassinn og gerði sig líkiega til að slá mig. En nú var ég orðinn svo örvinglaður af því hvað allt gekk iila fyrir mér, að ég lét ógnanir merarinnar um að slá mig eins og vind um eyru þjóta og kastaði mér á hana og tókst að ná í faxið á henni, og eftir skamma viðureign stansaði hún og mér tókst að beisla hana. Ég var orðinn rennsveittur og móður af híaupunum og reið nú hart heim með hrossin og fann nú betur en nokkurn tíma fyrr hversu einstakur gæðingur hún Núpsjörp var. En heimferðin tók nú aillangan tíma og þegar ég kom heim að Hæli var ég orðinn dofinn af kulda. Mömmu leist ekki á hvað mér var orðið kalt og háttaði mig þegar niður í rúm og sofnaði ég fljótt, en mamma mældi mig seinna um kvöldið steinsofandi og var ég þá með 40 stiga hita. Það varð því ekkert úr skógarferðinni í það skipti og ég svaf rétt allan 35

x

Gnúpverjinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Gnúpverjinn
https://timarit.is/publication/1637

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.