Gnúpverjinn - 01.12.1992, Page 14

Það held ég að hafi ekki verið fyrr en seinna, jafnvel ekki fyrr en eftir
seinna stríð.
Eiríkur Steinsson flutti vörur hingað á tímabili, ég held að það hafi verið um
1930. Það var lítið um bíla hér uppúr 1920.
Menn hafa þá verið með vagnalestir í kaupstaðarferðum. Fyrsti bíllinn sem
átti að ganga hingað í Gnúpverjahrepp, hann fórst í Kömbum (Gnúpverjinn
58-tölubl. 23.1. 1982).
-Eigurn við að minnast aðeins meira á bœndur hérna?
Ég vil gjarnan minnast á Runólf í Skáldabúðum, það er maður sem er manni
töluvert eftirminnilegur. Hann var alinn upp við þröngan kost austur á
Rangárvöllum .
Þegar hann byrjaði búskap í Skáldabúðum var jörðin búin að vera í eyði í
eitt ár og ég hefi heyrt, að það hafi ekki verið góð aðkoma. Bærinn féll í
jarðskjálftunum 1896 og það varð til þess að Jónas, sem þar bjó, hrökklaðist í
burtu og fluttist þá að Skrautási í Hrunamannahreppi, það var nú víst ekkert mikil
jörð.
Þegar Runóifur kom að Skáldabúðum hafði verið búiö að nota baðstofuna
fyrir kindur í einn vetur, ekki vissi ég hvernig stóð á því, eitthvað virðist hafa
staðið uppi.
Ég stend í þeirri meiningu, að Jónas hafi flutt burtu eftir jarðskjálftana. Kristín
dóttir hans sem hér var gömul kona sagði frá því, að þegar jarðskjálftarnir dundu
yfir, þá var hún að smala og hún varð ekki vör við neitt. Þegar hún kom heim
stóð faðir hennar grátandi við bæjarvegginn.
Áður en afréttargirðingin var gerð fyrir Flóamannafréttinn var þetta
jörð, sem illbúandi var á. Harðlendisjörð og alltaf fullt af ókunnugu fé.
Kona Runólfs var Elín Bergsdóttir. systir Ólafs á Skriðufelli, fjallkóngs. Þau
munu hafa búið í Koti á Rangárvöllum 1895-1897 og fluttu þaðan að
CÉolrloKnAi im 9
klnuiuuwuv/vfs;* -
-Þetta hefir verið hörkumaður, hann Runólfur.
Hann átti nú til sterkra að telja, þó að þeim þætti hann ekkerí steikui , iivuikí
föður hans eða bræðrum á Stóruvöllum, þeir voru ekki nokkrum mönnum Iíkir.
(Sjá sagnaþætti Guðna Jónssonar).
Mér er alltaf hlýtt til Runólfs í Skáldabúðum, hann var eins og afkomendur
hans, ákaflega hugsunarsamur. Það var einu sinni á hörðu hausti, ég held helst að
það hafi verið 1926. Það gaddaði og fraus snemma, ég man ,aö það frusu víða
iiion Karionurnar, pao var um paó ieyti sem verió var að reka suöur um haustiö,
þá komumst við í það, ég og Bjarni bróöir minn að viö ieiddum kú upp aö
Skáldabúðum og þegar við komum uppá Hlíðaríjall þá var þar snjór, þó að það
væri autt hér heima.
Þegar við komum upp að Skáldabúðum þá fannst Runólfi við vera illa búnir
tii totanna. Viö vorum a gummiskom, þaö voru ekki þessir heimagerðu
gumrmsKor, þeir voru mikiu betri. Þaö tiuttust tnn svona gúmmískór og það
voru svolítið fláar á þeim ristarnar svo að þeir voru ekki góðir í snjó. Runóifur
náði í þurrt hey og lét í skóna hjá okkur, þetta fór allt vel, við komum heim
osKemmuir a loiunum.
bænuur eins og Runoifur i Skáidabúöum og Finnbogi í Minnimástungum,
14